Ὡς πότε θά πιάνουμε τίς μύτες μας ἀπό τίς ἀναθυμιάσεις;

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός

δάσκαλος-Κιλκίς

Ἀρκεῖ νά παρακολουθήσεις ἤ νά διαβάσεις ἕνα δελτίο εἰδήσεων στά ἀφηνιασμένα Μέσα Μαζικῆς Ἐκχαυνώσεως (ΜΜΕ) καί νά μαυρίσει ἡ ψυχή σου, νά ἀπελπιστεῖς , νά τρομοκρατηθεῖς. Πρώτη ὕλη τους, ἡ βία, τό ἔγκλημα, ὁ βόρβορος τῶν πάσης φύσεως  διαστροφῶν. Ἀνοίγει ἡ καταπακτή καί εἰσπνέεις τίς ἀναθυμιάσεις τοῦ κοινωνικοῦ ὑπονόμου.

Πρώτη εἴδηση, τά ἀνισόρροπα καθάρματα, οἱ κτηνωδίες τῶν παιδοβιαστῶν. Καί πάντοτε οἱ χιλιοειπωμένες  καί ἀφόρητες κοινοτοπίες. Πέσαμε ἀπό τά σύννεφα-τό γνωστό... «βρέχει ἀνθρώπους- «ἦταν ἄνθρωπος τῆς διπλανῆς πόρτας» καί λοιπές ἀνοησίες.

Δεύτερη εἴδηση, καί πάλι παιδοβιαστής, πού «ψαρεύει»  μικρά παιδιά, τέρατα δαιμονικά, ἀκροβολισμένα στά σκοτάδια τοῦ διαδικτύου, λύκοι ὠρυόμενοι, ἕτοιμοι νά κατασπαράξουν δροσερές ψυχές καί ζωές.

Τέταρτη, Πέμπτη... εἴδηση ἐγκλήματα, φόνοι, βιασμοί, ληστεῖες, ἀπάτες, ἀνομίες... ἡ σύγχρονη Ἑλλάδα. Καί τό κοινό - θεατές, ἀκροατές ἀναγνῶστες- ὑποκύπτει μοιρολατρικά στήν φορά τῶν πραγμάτων, στό «τίποτε πιά δέν μέ ἐκπλήσσει» καί ἀποχαυνωμένο, «παιδαγωγεῖται» στήν εὐτέλεια, ἀπολαμβάνοντας, πολλές φορές, τά διαδραματιζόμενα καί ἀνυπομονῶντας γιά τήν συνέχεια. Ὁ σκοπός, ἀνεπαισθήτως, ἐπιτυγχάνεται. Ἀνοχή, μοιρολατρία, «νά μάθουμε νά ζοῦμε μέ τόν κίνδυνο», εἶναι φυσιολογική ἐξέλιξη, κλειδωθεῖτε μέσα, μέ τήν τηλεόραση καί τό ψυγεῖο ἀγκαλιά.  (Ἕνα εὐφυές ρητό λέει: «Ἄν θέλεις νά δεῖς τήν Ἑλλάδα τοῦ μέλλοντος ἐπισκέψου τήν σημερινή Ἀμερική». Διαφωνεῖ κάποιος; Στίς ΗΠΑ διαβάζαμε ἤ βλέπαμε στίς κινηματογραφικές ταινίες, γιά ἀπροσπέλαστα «γκέτο» λόγῳ ἐγκληματικότητας, γιά μαζικές, κατά συρροήν», δολοφονίες, γιά ἐγκλήματα σέ «πολυσύχναστα μέρη», σκηνές «φάρ οὐέστ», ἄγριας Δύσεως. Μόνο πού τώρα φτάσαμε κι ἐμεῖς σ' αὐτό τό σημεῖο. Τό ρητό πλέον δέν ἰσχύει).

Τό κρίσιμο ὅμως ἐρώτημα εἶναι το γιατί μεταβάλλεται ἡ πατρίδα σέ «παράδεισο» τοῦ ἐγκλήματος; Γιατί τέτοια καί τόσα ἐγκλήματα πού, κατά τήν τρέχουσα καί πάλι κοινοτοπία, ἀφήνουν «ἄφωνη τήν Κοινή Γνώμη»;

Ἐν πρώτοις, εἰσαγωγικά, θά παραθέσω ἕναν μῦθο. Εἶναι ὁ περίφημος μῦθος πού ἀναφέρει ὁ Πλάτων στόν «Πρωταγόρα». Ἐκεῖ διαβάζουμε πώς, ὅταν ὁ Δίας ἔφτιαξε τόν κόσμο, προίκισε τά ζῶα μέ διάφορα χαρακτηριστικά (φτερά, νύχια, δύναμη, ταχύτητα). Ὅμως τόν ἄνθρωπο τόν ἄφησε ἀνεφοδίαστο (κυρίως χωρίς τήν πολιτική τέχνη, τήν ἱκανότητα συμβίωσης). Οἱ ἄνθρωποι ὅμως ἐξοντώνονταν ἀπό τά θηρία. Τότε ὁ Ζεύς, ἐπειδή φοβήθηκε γιά τό γένος μας μήν ξεκληριστεῖ, στέλνει τόν Ἑρμῆ νά φέρει στούς ἀνθρώπους τήν Αἰδῶ καί τήν Δίκη (τήν ντροπή καί τήν δικαιοσύνη). Ἔτσι θά διακανονιζόταν ἡ ἁρμονία τῶν σχέσεων στίς πολιτεῖες. Τόν ρώτησε ὁ Ἑρμῆς, μέ ποιό τρόπο νά τίς κατανείμει. Σέ λίγους, ὅπως σέ ἄλλες τέχνες, ἤ σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους; «Σέ ὅλους νά τίς μοιράσεις», λέει ὁ Δίας, «καί ὅλοι ἄς μετέχουν σ' αὐτά τά δύο... Καί βάλε νόμο, ἀπό ἐμένα διαταγμένο, ὅποιος δέν μπορεῖ νά μετέχει στήν Αἰδῶ καί στήν Δίκη νά τόν σκοτώνουν ὡς ἀρρώστια τῆς πόλης». («Καί νόμον θές παρ' ἐμοῦ, τόν μή δυνάμενον αἰδοῦς καί δίκης μετέχειν, κτείνειν ὡς νόσον τῆς πόλεως» , Πρωταγόρας ΧΙΙ). Ὁ πλατωνικός μῦθος εἶναι σαφής. Οἱ ἀναιδεῖς, οἱ ἀδιάντροποι καί οἱ ἄδικοι εἶναι νόσοι μιᾶς κοινωνίας καί πρέπει νά «σκοτώνονται», δηλαδή νά τιμωροῦνται αὐστηρότατα καί ὄχι μέ νόμους τύπου Παρασκευόπουλου καί τῆς σάπιας πολιτείας. (Οἱ δύο, δηλαδή, «ἠθικοί αὐτουργοί» τῶν ἐγκλημάτων).

Γιατί, λοιπόν, τά τόσα ἐγκλήματα;

Πρῶτον: Ἀρχή καί ρίζας τῆς ἐγκληματικότητας εἶναι ἡ ἀτιμωρησία καί ἄς ἀφήσουμε τά σαλιαρίσματα περί δικαίου ἐπιείκειας καί τεκμήρια ἀθωότητας καί τίς ἀερόπλαστες διακηρύξεις, τίς «χαζομάρες» περί ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, σωφρονισμοῦ καί λοιπές ἠχηρές ἀνοησίες. (Δέν εἶμαι νομικός καί ζητῶ συγγνώμη γιά τήν ὁρολογία). Αὐτό τό κατανοοῦν ὅλοι τους καί δέν ἔχει καμμιά ἀξία νά παραθέσω, το πόσα ἐγκλήματα, φρικαλέα καί ἀποτρόπαια, ἔγιναν ἀπό «εὐεργετημένους» ἀπό τήν θεσμοθετημένη ἀτιμωρησία. Τί σκέφτεται ὁ ἁπλός κόσμος; Ἄν σάπιζαν στήν φυλακή, ἔβγαιναν μόνο στό φέρετρο, οἱ ποικιλώνυμοι φονιᾶδες, τά κτήνη πού βιάζουν, οἱ παιδοβιαστές, οἱ ναρκέμποροι, θά τολμοῦσαν μέ περισσή εὐκολία κάποιοι νά ἐγκληματίσουν;  Ὁ 63χρονος, καί  ὁ κάθε κακόχρονος, πού ἀποφυλακίστηκε καί κατέστρεψε παιδιά, τί ἐκμεταλλεύτηκε; Ἄν ἤξεραν, οἱ κτηνώδεις ὅτι θά βγοῦν ἀπό τή φυλακή, πηγαίνοντας, ὄχι στό σπίτι, ἀλλά στό νεκροταφεῖο, ὅπου θά βρεῖ ἡ κτηνωδία τήν τελευταία της κατοικία, θά συνέβαινε; (Καί γράφω γιά ἀνθρώπους πού δέν δείχνουν καί καμμιά μεταμέλεια γιά τίς πράξεις τους. Οὔτε ἴχνος ἐνοχῆς).

Δεύτερον: Γιατί, ἡ φερόμενη ὡς κυβέρνηση, δέν νομοθετεῖ τήν ἰσόβια κυριολεκτικά κάθειρξη; Τό «εὐρωπαϊκό κεκτημένο» φταίει; Κάποτε ὁ Μακρυγιάννης, ὅταν ὁ Γκούρας ἤθελε καπετανιλίκια καί πρωτοκαθεδρίες, τοῦ εἶπε: «Νά τήν χέσω τέτοια λευτεριά, ὅπου θά κάνω ἐσένα πασιά!!». Τό υἱοθετῶ, βάζοντας στήν θέση τοῦ Γκούρα, τήν Εὐρώπη.  Ἀπό τήν μιά ἡ Σκύλλα τῆς ἐπερχόμενης τραγωδίας λόγῳ τοῦ ἐνεργειακοῦ ἀρμαγεδώνα ἀπό τήν ἄλλη ἡ Χάρυβδη τῆς ἐγκληματικότητας καί στήν μέση ὁ παραιτημένος καί κατατρομοκρατημένος πολίτης, ὁ θολωμένος ἰδιώτης.

Τρίτον: Ἡ ἀτιμωρησία καί ἡ ἀναίδεια, ξεκινοῦν ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων, ἀπό τό νηπιαγωγεῖο κιόλας. Θά πῶ κάτι πολύ ἁπλό. Βρίζουν, βωμολοχοῦν κάποιοι μαθητές  στό διάλειμμα. (Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο). Τούς ἀκούει ὁ δάσκαλος ἤ ὁ καθηγητής. Καί ρωτῶ τήν ὑπουργό Παιδείας, πού ὁ καημός της εἶναι ἡ εἰσαγωγή τῆς σεξουαλικῆς διαπαιδαγώγησης καί τῆς «διαφορετικότητας» ἀπό τό νηπιαγωγεῖο κιόλας, γιά νά  μαγαριστεῖ καί ἡ τελευταία Μεγάλη τοῦ Γένους Σχολή, ἡ οἰκογένεια. Πῶς ἀντιδρᾶ ὁ ἐκπαιδευτικός; Τί μπορεῖ νά κάνει; Ὡς δάσκαλος μάχιμος ἀπαντῶ. Τίποτε ἀπολύτως. Οἱ περισσότεροι κάνουν ὅτι δέν ἀκοῦν, δέν βλέπουν καί δέν καταλαβαίνουν. Μήπως κάνω λάθος; Ὄχι. "Νά μπλέξουμε μέ κανένα παλαβό γονέα";

Νά κλείσω μέ μιά παραίνεση, διδάσκω σέ παιδιά Στ' Δημοτικοῦ καί τους τά λέω. Κι ἄν κάνω λάθος, ἄς μέ διορθώσουν.  Ἕνας σοφός ἔλεγε ὅτι ἄκουσε μία μάνα νά λέει στήν κόρη της: «Ἄκουσε, κόρη μου, ἐγώ σάν μεγαλύτερη θά πεθάνω καί οἱ μέρες πού ἔρχονται εἶναι πολύ δύσκολες.  Δέν θά ξέρετε ποιό εἶναι τό καλό καί ποιό τό κακό, θά ξεχαστεῖ καί τό Εὐαγγέλιο. Ἄν λοιπόν ἔλθει μιά περίοδος τέτοια, τῆς λέει, καί δεῖς ὅτι δέν ὑπάρχει τό Εὐαγγέλιο καί ἔτσι δέν θά ξέρετε τί νά κάνετε, τότε νά κοιτᾶς τί κάνει ὁ κόσμος κι ἐσύ νά κάνεις τό ἀντίθετο. Καί αὐτό θά εἶναι τό Εὐαγγέλιο».

Δημήτρης Νατσιός

δάσκαλος-Κιλκίς