«Γιορτή τῆς δημοκρατίας» μέ φόντο τά ἀποκαΐδια τῆς χώρας

Γράφει ὁ Ἐλευθέριος Ἀνδρώνης

Ἡ γιορτή τῆς Δημοκρατίας πού πραγματοποιήθηκε τίς ὧρες πού ἡ Ἑλλάδα καιγόταν, περισσότερο ἔμοιαζε μέ γιορτή τῆς πολιτικῆς ἀδιαφορίας.

«Γιορτή τῆς Δημοκρατίας»: Φέτος ἡ 48η δεξίωση γιά τήν ἀποκατάσταση τῆς Δημοκρατίας ἦταν μιά γιορτή πού πραγματοποιήθηκε στήν κυριολεξία μέ φόντο τά καμένα ἐρείπια μιᾶς ὁλόκληρης χώρας.

Γιά ἄλλη μιά φορά στάθηκαν πλάϊ - πλάϊ δύο... διαφορετικές «Ἐλλάδες», ξένες καί ἀποστασιοποιημένες ἡ μία ἀπό τήν ἄλλη. Ἀπό τήν μία ἡ Ἑλλάδα τοῦ νεοπλουτισμοῦ, τῆς φαυλότητας, τῆς ἀναλγησίας, τῆς ἀλαζονείας, τῆς βιτρίνας, τῆς «γκλαμουριάς», τῶν δικαιωματιστικῶν «τοτέμ», των λυκοσυμμαχιῶν καί τῶν πολιτικῶν σκοπιμοτήτων.

Στήν ἀπέναντι ὄχθη ἔχουμε μιά Ἑλλάδα μουτζουρωμένη ἀπό τήν ἴδια τήν τέφρα της. Ἕναν ρημαγμένο πληθυσμό πού βρίσκεται ὑπό ἀντικατάσταση. Μιά Ἑλλάδα τῆς κρατικῆς ἐγκατάλειψης, τῆς ἀνασφάλειας, τῆς φτωχοποίησης, τῆς ζητιανιᾶς. Μιά χώρα μέ πολῖτες πού δέν βρίσκουν κἄν ἐνημερωτικό μέσο νά ἐκφράσουν τήν ἀγανάκτηση τούς. Μιά χώρα μέ ἀνθρώπους πού βλέπουν νά καίγονται τά σπίτια τους καί ὁ τόπος τους, ἐνῶ παρακολουθοῦν τήν κυβέρνηση νά αὐτό - συγχαίρεται γιά τόν τρόπο πού ἐπιβλέπει τίς φωτιές μέχρι αὐτές νά συναντήσουν θάλασσα.

Μιά «γιορτή» πού δέν ἔπρεπε νά γίνει

Σέ κάτι τέτοιες γιορτές πού γίνονται ἐν,ἕν μέσῳ φυσικῶν καταστροφῶν, ταιριάζει ἀπόλυτα ἡ παροιμία τοῦ λαοῦ «ἐδῶ καράβια χάνονται, βαρκοῦλες ἀρμενίζουν». Ἀφοῦ καήκαν 28.000 στρέμματα στήν βορειοανατολική Ἀττική καί ἐνῶ βρίσκονται σέ ἐξέλιξη τρομερές πυρκαγιές σέ Ἕβρο, Ἠλεία καί Λέσβο, ἡ πολιτική «ἐλίτ» θεώρησε πώς ἡ γιορτή τῆς «δημοκρατίας» ἔπρεπε νά σκορπίσει τή χρυσόσκονη τῆς πάνω ἀπό τά ἀποκαΐδια.

Μπορεῖ ἡ Ἑλλάδα νά κλαίει τόν δασικό πλοῦτο της, ἄλλα ἡ «ἐλίτ» δέν χάνει ποτέ μιά εὐκαιρία γιά λίγο χαβιάρι ἀκόμα, καί μιά καλή ἐπίδειξη λεύκανσης δοντιῶν.

Σέ αὐτή τήν φιέστα χωρίς περιεχόμενο, στά ἀκριβά φορέματα, στά βαρύγδουπα λογύδρια, στά στημένα χαμόγελα καί τίς ἐπιδείξεις φανερώνεται μιά φτιασιδωμένη «ψωροκώσταινα» πού πασχίζει νά διαφέρει ἀπό τό πόπολο. Μιά πολιτική ἐλίτ ἐπείγεται νά ἑορτάσει τό σκελετωμένο ἀπομεινάρι τῆς σημερινῆς δημοκρατίας, νά δώσει τήν ἐντύπωση νεκρανάστασης τοῦ πολιτεύματος, σά νά μήν ἀντιλαμβάνεται ὁ κόσμος ὅτι  ἡ χώρα κυβερνᾶται ἀπό πλουτοκρατία πλέον καί ὄχι δημοκρατία.

Σέ πιάνει θλίψη ἀντικρίζοντας ἕνα προεδρικό μέγαρο πού ὅσες φωτογραφίες καί ἄν κοιτάξεις, εἶναι ζήτημα ἄν θά ἐντοπίσεις ἔστω μία Ἑλληνική σημαία, τό ἱερότερο σύμβολο τῆς χώρας τήν ὁποία ὑποτίθεται πώς ὑπηρετεῖ ἡ Κατερίνα Σακελλαροπούλου.

Ἐνῶ κάνουν παρέλαση οἱ συμβολισμοί μέ καλεσμένους πού ὑποτίθεται πώς «ἔχουν κάτι νά ποῦν» (καί πολλές φορές χρησιμοποιοῦνται ὡς ''πυροτεχνήματα'' μιᾶς συγκεκριμένης ''δικαιωματιστικής'' ἀτζέντας), ὁ πιό σημαντικός συλλογικός συμβολισμός, ἡ σημαία τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους πού στάθηκε ἐγγυητής τῆς Δημοκρατίας ἀπό τότε πού ἱδρύθηκε, δέν στολίζει οὔτε τίς... ἀποθῆκες τοῦ προεδρικοῦ μεγάρου.

Ἡ Κατερίνα Σακελλαροπούλου δέν ἀνέχεται τή λαϊκή ἀγανάκτηση

Σά νά μήν ἔφταναν οἱ προκλητικοί ἑορτασμοί πού ἔγιναν ἀκαίρως ἐνῶ ἡ χώρα φλέγεται, ἡ Πτδ ξεδίπλωσε ὅλο τό... μεγαλεῖο τῶν δημοκρατικῶν ἀντιλήψεων τῆς, τασσόμενη ὑπέρ τῆς ἀπόφασης ἀποφυλάκισης τοῦ πρωτόδικα καταδικασμένου βιαστῆ ἀνηλίκων Λιγνάδη, διότι «ἡ  δικαιοσύνη δέν ἀπονέμεται μέ βάση τό κοινό περί δικαίου αἴσθημα, ἀλλά σύμφωνα μέ τό Σύνταγμα καί τούς νόμους».

Ἀκόμη, χαρακτήρισε ὡς προϊόν «λαϊκισμοῦ» τίς πηγαῖες ἀντιδράσεις πού σύμφωνα μέ τήν Πτδ «ὑπονομεύουν τή διάκριση τῶν ἐξουσιῶν καί τήν ἰσορροπία τοῦ πολιτεύματος», ἐνῶ δήλωσε πώς τό «Κράτος Δικαίου δέν ὑποτάσσεται στίς πλειοψηφίες καί τούς ἐφήμερους συσχετισμούς».

Καί κάπως ἔτσι, τό πρόσωπο πού βρίσκεται στό ἀνώτατο πολιτειακό ἀξίωμα τῆς χώρας, ἐπέλεξε τή «γιορτή τῆς δημοκρατίας» γιά νά ταχθεῖ ἐνάντια στό λαϊκό αἴσθημα, καί νά διασαφηνίσει πώς ὅλα ἔγιναν σύμφωνα μέ «τούς νόμους» γιά μιά ἐξέλιξη πού προκάλεσε παλλαϊκή ἀγανάκτηση. Τήν ἴδια στιγμή ἄλλοι καταδικασμένοι βιαστές ἀνηλίκων πού δέν ἔτυχε νά εἶναι μέλη τῆς «high society», ἀντιμετωπίζουν βαρύτατες ποινές φυλάκισης, ἔτσι ἀκριβῶς ὅπως θά περίμενε κανείς.

Ἄν ἡ Πτδ εἶχε ἔστω τό μισό ζῆλο νά ὑπερασπιστεῖ τά ἐθνικά συμφέροντα τῆς Ἑλλάδας, ἀπ' ὅσο ἔδειξε γιά τήν ὑπεράσπιση τῆς συγκεκριμένης δικαστικῆς ἀπόφασης, σίγουρα τό ἀξίωμα τῆς θά εἶχε πιάσει πολύ περισσότερο «τόπο» στά δρώμενα τῆς χώρας.

Ἡ ἀπίστευτη τοποθέτηση τῆς Πτδ πού γιά μιά ἀκόμη φορά μέ τή στάση της ντρόπιασε μιά ὁλόκληρη χώρα, ἔκανε τή δημοσιογράφο Χρύσα Ρουμελιώτη πού ἐπί δεκαετίες κάλυπτε τό ρεπορτάζ τοῦ προεδρικοῦ μεγάρου, νά σταματήσει νά καλύπτει δημοσιογραφικά τό ρεπορτάζ στήν Προεδρία τῆς Δημοκρατίας. Φαίνεται πώς ἀφοῦ οἱ ἀνώτατοι «ἄρχοντες» δέν διαθέτουν αἴσθηση εὐθιξίας γιά ὅσα τραγικά ὑποστηρίζουν, ἀποσύρονται ἄλλοι γιά λογαριασμό τους.

Ὁ κόσμος θέλει νά νοιώσει πώς εἰσακούεται ἀπό τούς θεσμούς

Ἄς μήν μποῦμε στή διαδικασία νά ἀναδείξουμε πώς σέ αὐτή τή χώρα ἔχουν στηθεῖ πολλές φορές «λαϊκά δικαστήρια» μέ τήν ἀνοιχτή παρότρυνση κομμάτων καί κυβερνήσεων πρός μιά συγκεκριμένη κατεύθυνση. Ὁ κάθε σκεπτόμενος πολίτης μπορεῖ εὔκολα νά τό ἐπιβεβαιώσει.

Στήν περίπτωση Λιγνάδη ὅμως, πώς ἀκριβῶς ὑπονομεύεται ἡ ἰσορροπία τοῦ πολιτεύματος; Ὅλες οἱ συμβολικές διαμαρτυρίες πού ἔγιναν ὡς τώρα, εἶχαν ἀπολύτως εἰρηνική μορφή καί σέ καμία περίπτωση δέν εἴδαμε ἐξαγριωμένους ὄχλους νά διεκδικοῦν τόν ρόλο τῆς δικαιοσύνης.

Ἀπολύτως κανένας δέν ἀπαίτησε νά πάρει το νόμο στά χέρια του. Τό μόνο πού ἐπιθυμεῖ ὁ κόσμος εἶναι νά δοθοῦν πειστικές ἀπαντήσεις γιά τήν τροπή μιᾶς ὑπόθεσης πού ἐξ' ἀρχῆς φάνηκε ἀφύσικη καί «ἄβολη», ἔτσι ὅπως τήν χειρίστηκε τό κράτος. Σέ τελική ἀνάλυση οἱ πολῖτες ζητοῦν νά εἰσακουστοῦν ἀπό τούς θεσμούς καί νά ὑπενθυμίσουν πώς οἱ (ὅποιες) δικαστικές ἀποφάσεις ἐκδίδονται στό ὄνομα τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ.

Ἀπό τή στιγμή πού δόθηκε ἕνα ἄτυπο «συγχωροχάρτι» στόν βιασμό καί τήν παιδεραστία, δέν μποροῦμε νά προσποιούμαστε πώς ζοῦμε σέ ἕνα πολιτισμένο καί εὐνομούμενο κράτος, ὅσο καί νά ὑποκρίνονται κάποιοι πώς ὅλα βαίνουν καλῶς. Ἡ Κατερίνα Σακελλαροπούλου ἐνδιαφέρθηκε μόνο νά προστατέψει τήν ἔννοια τῆς διάκρισης τῶν ἐξουσιῶν, ἄλλα δέν εἶπε κουβέντα γιά τό καταστροφικό κοινωνικό ἀποτύπωμα πού ἀφήνει μιά τέτοια ἀπόφαση.

Μετά ἀπό κάθε δικαστική ἀπόφαση, οἱ πολῖτες ἔχουν τήν ἀξίωση νά νοιώθουν πώς ζοῦν σέ ἕναν πιό ἀσφαλῆ κόσμο. Σέ ἕναν κόσμο πού ὁ κάθε ἔνοχος πληρώνει πραγματικά τίς συνέπειες τῶν πράξεων τοῦ. Ἡ Πτδ μέ τή στάση της ἀντί νά ἐμπνεύσει τήν ἐμπιστοσύνη στούς θεσμούς, οὔτε λίγο - οὔτε πολύ, εἶπε πώς «αὐτή εἶναι ἡ δικαιοσύνη, αὐτές εἶναι οἱ ἀποφάσεις της, ἄν δέν σᾶς ἀρέσουν τραβᾶτε γιά τήν παρακάτω χώρα»...

sportime