δάσκαλος-Κιλκίς
Ἀναφέρει ὁ Πλούταρχος, στούς «Παράλληλους Βίους» του καί εἰδικότερα στόν «Θεμιστοκλῆ» πώς, ὅταν ὁ Ξέρξης ἀπέστειλε ἀντιπροσωπεία γιά νά ζητήσει «γῆ καί ὕδωρ» (χῶμα καί νερό, σημεῖα ὑποταγῆς), ἀπό τούς Ἀθηναίους, ὁ Θεμιστοκλῆς, παρά τά καθιερωμένα, διέταξε νά συλληφθεῖ ὁ διερμηνέας καί μέ ψήφισμα τόν θανάτωσε μέ τήν αἰτιολογία ὅτι «φωνήν Ἑλληνίδα, βαρβάροις προστάγμασιν ἐτόλμησε χρῆσαι», δηλαδή, τόλμησε νά χρησιμοποιήσει τήν ἑλληνική γλῶσσα σέ βαρβαρικά προστάγματα. (κεφ. 6,4,2). Τό θυμήθηκα διαβάζοντας τίς βάρβαρες προσταγές καί ἀπειλές τοῦ ἀνισόρροπου Τούρκου, πού τόλμησε νά... τίς ἀπευθύνει χρησιμοποιῶντας «φωνήν Ἑλληνίδα». Ἔχει ἀποτρελαθεί πλήρως ὁ «Μπενίτο» τῆς Ἄγκυρας. Τό μόνο πού τό ἀπομένει εἶναι νά στείλει τόν «Γκράτσι» του, τόν πρεσβευτή του στήν Ἑλλάδα καί νά ζητήσει νά τοῦ παραχωρήσουμε γῆ καί ὕδωρ, τήν Θράκη καί τά νησιά μας. Καί τό ζητούμενο εἶναι ἄν θά ἔχει ἀπέναντί του τόν «Μεταξᾶ» ἤ κάποιον δοσίλογο τύπου Λογοθετόπουλο. Τό ΟΧΙ ἤ τό ΝΑΙ. Μέ τό πρῶτο δοξαστήκαμε καί «ἰδού ζῶμεν». Μέ τό δεύτερο, τύπου προδοσία τῶν Πρεσπῶν, μᾶς βγάζουν τή γλῶσσα ἀκόμη καί τά μηδενικά τῶν Βαλκανίων... Κανείς δέν τό ἀναφέρει, ἀλλά ἀπό τίς Πρέσπες καί ἐντεῦθεν ἀποθρασύνθηκαν οἱ Τοῦρκοι. Τό μήνυμα πού ἐστάλη ἦταν πώς, ἀφοῦ παραδίδουν ὅσια καί ἱερά, ὅπως τό ἱστορικό ὄνομα τῆς Μακεδονίας εἶναι ἱκανοί, οἱ ἡμέτεροι πολιτικοί «νᾶνοι καί ἀρλεκίνοι», γιά κάθε ἀτιμία καί ἐθνική μειοδοσία.
Ὁ ἀείμνηστος Νεοκλῆς Σαρρής, ὁ θαυμάσιος αὐτός ἄνθρωπος, εἶχε πεῖ τήν ἀνεπανάληπτη καί πάντοτε ἐπίκαιρη φράση πώς «ἡ Τουρκία δέν ἔχει ἱστορία, ἀλλά ποινικό μητρῶο». Δέν περνᾶ μέρα πού δέν λερώνει, μέ νέες παλιανθρωπιές, τό μητρῶο της. Κράτος-συμμορία, ἀγέλη ὑαινῶν, πού ἀναζητᾶ μέ πρόδηλη παράνοια ἀφορμή γιά πόλεμο. Δέν ὑπάρχουν πιά λογικά ἐπιχειρήματα γιά νά ἀντικρούσεις τήν κρανιοκενή στάση τους. Παραπέμπω στόν γνωστό μῦθο τοῦ Αἰσώπου, «λύκος καί ἀρνί», ὁ ὁποῖος διαδραματίζεται μάλιστα σέ ὑδάτινο περιβάλλον.
«Ἕνας λύκος βλέποντας ἕνα ἀρνί νά πίνει νερό σέ ποτάμι, ζητοῦσε νά βρεῖ εὔλογη αἰτία νά τό φάει. Γι' αὐτό στάθηκε λίγο παραπάνω στό ποτάμι καί κατηγόρησε τό ἀρνί ὅτι θόλωνε τό νερό καί δέν τόν ἄφηνε νά πιει καθαρό νερό. Τό ἀρνί ἀπάντησε ὅτι πίνει μέ τήν ἄκρη τῶν χειλέων του καί πώς ἐξάλλου δέν ἦταν δυνατόν νά θολώνει τό νερό, ἀφοῦ στεκόταν πιό χαμηλά . (Ἐπίκληση τῆς διεθνοῦς νομιμότητας καί τῶν κειμένων συνθηκῶν). Μετά ἀπό τήν «ἀποστομωτική» ἀπάντηση, ὁ λύκος καταφεύγει σέ παλαιές... συμβάσεις, ἑρμηνεύοντάς τες αὐθαίρετα καί κατά τό δοκοῦν. Πέρυσι ἔβρισες τόν πατέρα μου... καταπατεῖς, γιά παράδειγμα τήν συνθήκη τῆς Λωζάνης, (τήν ὁποία ὑπέγραψε ὁ πατέρας τους, ὁ γενοκτόνος μας, ἐγκληματίας, Μουσταφά Κεμάλ), πρέπει νά ἀπογυμνώσεις τά νησιά ἀπό τήν ἄμυνά τους, γιά νά ὀρμήξω κατόπιν χωρίς ἀντίσταση, ὅπως στήν Κύπρο, πού οἱ ἐθνοσωτῆρες χουντικοί ἀπέσυραν τήν μεραρχία, ἀφήνοντας τό νησί ἀνυπεράσπιστο στούς αἱμοβόρους λύκους, στήν μάστιγα τῆς Ἀσίας. Μά ἐγώ δέν εἶχα γεννηθεῖ ἀκόμη, ἀπάντησε τό εἰρηνόφιλο καί ἄκακον ἀρνίον. Καί ἀποκαλύπτοντας τήν ἐπαίσχυντα ἁρπακτική του φύση καί τίς ἔμβοθρες διαθέσεις του, καταλήγει ὁ λύκος: Ἐπειδή ἐσύ ἔχεις καλές δικαιολογίες, ἐγώ δέν πρέπει νά σέ φάω. Καί στό ἐπιμύθιο θά γράψει ὁ Αἴσωπος αὐτό πού βιώνουμε «ἄν θέλει κάποιος νά σέ ἀδικήσει, τίποτε οὔτε τό δίκαιο τόν συγκρατεῖ». Αὐτό πρέπει νά γίνει κατανοητό ἀπό ὅλους μας. Νά περιφράξουμε τό μυαλό μας μέ μιά κρούστα τρέλας, γιά νά μπορέσουμε νά ἑρμηνεύσουμε καί νά ἀντέξουμε τήν παλαβομάρα των μεμέτηδων τῆς Ἄγκυρας. Γι 'αὐτό καί ὁ Κολοκοτρώνης ἔλεγε πώς «ὁ κόσμος μας ἔλεγε τρελούς, ἡμεῖς ἄν δέν εἴμεθα τρελοί δέν ἐκάναμεν τήν ἐπανάστασιν». Ἤξερε πώς ἀπέναντί τους ὑπάρχει ἕνας λαός «πού γέμισε πληγές τό χῶμα... Ἕνας λαός πού χαλᾶ, γιατί δέν μπορεῖ νά χτίσει. Πού ἰεροσυλεί (Ἀγιά Σοφιά), γιατί δέν μπορεῖ νά σεβαστεῖ. Καί καταστρέφει, γιατί δέν μπορεῖ νά δημιουργήσει». Ἕνας λαός βαμπίρ, νυχτερίδα πού πίνει αἷμα. (Ἄνθος Λυκαύγης, «Ἀπ' ἐδῶ πέρασαν ἐκεῖνοι», «Κυπριακό ἀνθολόγιο γιά παιδιά τοῦ δημοτικοῦ», Λευκωσία 1994).
Καί ἡ Ἑλλάδα, ναί τήν πατρίδα μας, τήν μάνα μας τήν ἀγαπᾶμε, ἀκόμη καί πεσμένη, μά ποτέ ξεπεσμένη. «Ἀκόμα καί στό γέρμα σου/στό κατρακύλισμά σου/ τῆς Ἱστορίας εἶσαι τό Φῶς», θά γράψει ὁ Παλαμᾶς. Ἄς μήν τους φοβόμαστε τούς νέους Μπραϊμηδες καί Κιουταχῆδες. Οὐδέποτε πολέμησαν μέ ὀργανωμένο κράτος, μέ ἰσχυρό στρατό. Πάντοτε ἐπήλυδες, λεηλάτες καί πρόστυχοι βιαστές καί σφαγεῖς στάθηκαν στήν μισοφέγγαρη, σκοτεινή ἱστορία τους. Καί ὁ παλιός Μπενίτο τά ἴδια ἔκανε καί ἔλεγε. Περιστοιχισμένος ἀπό γλοιώδεις αὐλοκόλακες, βαυκαλιζόταν μέ μεγαλεία καί ἀναβιώσεις τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας. Ὀνειροφανταζόταν ὅτι εἶναι ὁ νέος Καίσαρας Αὔγουστος. Μεταφέρω κάτι.
Ἡ ἰταλική ἐφημερίδα « Il Tempo» στίς 13 Ἰουλίου 1944, δημοσίευσε τά πρακτικά τῆς περίφημης σύσκεψης τοῦ Ἀνωτάτου Φασιστικοῦ Συμβουλίου πού ἔγινε στίς 15 Ὀκτωβρίου 1940, στό Παλάτσο Βενέτσια καί στό ὁποῖο καθορίστηκαν οἱ γενικές γραμμές τῆς εἰσβολῆς στήν Ἑλλάδα. Μετέχουν: ὁ Μουσολίνι, ὁ Τσιάνο, γαμπρός του καί ΥΠΕΞ, ὁ Πράσκα, ὁ Σοντοῦ, ὁ Μπαντόλιο, ὁ Ροάτα (ὅλοι στρατηγοί) καί ὁ Τζακομόνι, τοποτηρητής τοῦ καθεστῶτος στήν Ἀλβανία. Ἀπό τίς συζητήσεις διαφαίνεται ἡ κουφότητα, ἡ ἀλαζονεία, ἡ ἀσυνειδησία αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων. Μεταφέρω κάποιους διαλόγους:
«Μουσολίνι: Ποιά εἶναι ἡ κατάσταση τοῦ ἠθικοῦ του ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ;
Τζακομόνι: Φαίνεται ὅτι εἶναι σέ πολύ χαμηλό ἐπίπεδο.
Τσιάνο: Παρουσιάζεται μιά σαφής, διαίρεση μεταξύ τοῦ πληθυσμοῦ καί μιᾶς ἡγετικῆς τάξεως πολιτικῶν καί πλουτοκρατῶν. Ἡ τελευταία διατηρεῖ ζωντανό τό πνεῦμα τῆς ἀντιστάσεως καί τήν ἀγγλοφιλία στή χώρα. Αὐτή εἶναι μιά ἐλάχιστη τάξη ἀνθρώπων πολύ πλουσίων, ἐνῶ ἡ ἄλλη (ὁ λαός) εἶναι ἀδιάφορη γιά ὅλα τά συμβαίνοντα, συμπεριλαμβανομένης καί τῆς εἰσβολῆς μας....
Μουσολίνι: Ποιό εἶναι τό ἠθικό τῶν Ἑλλήνων στρατιωτῶν;
Πράσκα: Δέν εἶναι ἄνθρωποι πού θά τούς ἄρεσε νά πολεμήσουν.
Μουσολίνι: Θά πρέπει νά δοῦμε πώς θά παρουσιάσουμε τά προσχήματα γι' αὐτήν τήν ἐπιχείρηση... νά σκηνοθετήσουμε ἕνα ἐπεισόδιο.
Τζακομόνι: Ἐγώ μπορῶ νά κάνω κάτι στά σύνορα, ὅπως ἐπεισόδια μεταξύ κατοίκων τῆς Τσαμουριάς καί τῶν ἑλληνικῶν ἀρχῶν. (Ἐμφανέστατος ὁ ἀείδουλος καί προδοτικός ρόλων τῶν Τσάμηδων. Αὐτό πρέπει νά προβληθεῖ, γιά νά κατανοήσουν ὅλοι τήν ἀθλιότητα τῶν Ἀλβανῶν ὅταν μιλοῦν γιά Τσαμουριές).
Ἔχω τή ἐντύπωση πώς ὁ «Μπενίτο τῆς Ἄγκυρας» καί ὅλο αὐτό τό πολεμοχαρές σκουπιδαριό πού τόν λιβανίζει παρόμοια συζητοῦν.
Τήν συνέχεια τήν γνωρίζουμε. Εἶμαι σίγουρος ὅτι τήν μόνη γαλάζια πατρίδα πού θά δοῦν οἱ Τοῦρκοι, θά εἶναι ὁ πάτος τοῦ Αἰγαίου, πού θά εἶναι καί ἡ τελευταία τους κατοικία. Ὁ δέ νέος Μπενίτο, θά ἔχει μᾶλλον τήν τύχη τοῦ αὐθεντικοῦ. Κρεμασμένος ἀνάποδα ἀπό τούς Ἰταλούς, μέ τήν γλῶσσα νά κρέμεται σάν ψόφιο σκυλί...
Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκίς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου