Ξεχωριστή χορεία τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι ὅσοι ἔλαβαν μέρος στίς Μεγάλες Οἰκουμενικές Συνόδους, στίς ὁποῖες, μέ τήν καθοδήγηση καί τόν φωτισμό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καθόρισαν τά ὅρια τῆς σωστικῆς ὀρθοδόξους πίστεώς μας. Ἕνας ἀπό αὐτούς ὑπῆρξε καί ὁ ἅγιος Ἀχίλλειος, ἐπίσκοπος Λαρίσης, ὁ ὁποῖος εἶχε τή δική του συμβολή στίς ἐργασίες τῆς Ἁγίας Ἀ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.
Καταγόταν ἀπό τήν Καππαδοκία καί γεννήθηκε περί τό 270 μ. Χ. Δέν γνωρίζουμε πολλά γιά τήν καταγωγή του καί τήν παιδική του ἡλικία. Φαίνεται πώς ἦταν γόνος εὔπορων καί εὐσεβῶν γονέων, οἱ ὁποῖοι φρόντισαν νά τόν σπουδάσουν στά ὀνομαστά σχολεῖα τῆς περιοχῆς. Περισσότερο ὅμως φρόντισαν νά τόν μορφώσουν πνευματικά. Νά τοῦ ἐνσταλάξουν στήν παιδική του ψυχή τήν ἀκράδαντη πίστη στόν ἀληθινό Τριαδικό Θεό, στόν Σωτῆρα Χριστό καί τά σωτήρια διδάγματα τοῦ Εὐαγγελίου. Νά γίνει... συνειδητό μέλος τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας. Καί πράγματι ὁ Ἀχίλλειος ἔγινε μιά ὁλοκληρωμένη προσωπικότητα, πού τόν ἔκανε νά διαφέρει ἀπό τά παιδιά τῶν ἐθνικῶν, τά ὁποῖα ρίχνονταν νωρίς στήν ἀκολασία καί τήν εἰδωλολατρική δεισιδαιμονία.
Μετά το θάνατο τῶν γονέων του ὁ Ἀχίλλειος, μοίρασε τή μεγάλη πατρική του περιουσία στούς ἐνδεεῖς τῆς περιοχῆς καί ἀναχώρησε γιά τούς Ἁγίους Τόπους, γιά νά ζήσει ἐκεῖ πού ἔζησε ὁ Λυτρωτής μας Χριστός, κοντά στόν Πανάγιο Τάφο, πού ἀκόμη τότε βρισκόταν κάτω ἀπό τόν βέβηλο ναό τῆς πορνικῆς «θεᾶς» Ἀφροδίτης. Μετά ἀπό καιρό ἐπισκέφτηκε ἀσκητήρια, προκειμένου νά ὠφεληθεῖ ἀπό τούς ἁγίους γέροντες ἀσκητές. Μαζί τους ἀσκήθηκε στή νηστεία, τήν προσευχή καί τήν ἀγρυπνία, καλλιεργῶντας τίς θεῖες ἀρετές.
Μετά ἀπό καιρό μετέβηκε στήν Ρώμη, πρωτεύουσα ἀκόμη τοῦ ἀπέραντου Ρωμαϊκοῦ Κράτους, ὅπου εἶχε συναντήσεις μέ τούς Χριστιανούς τῆς μεγάλης πόλεως καί οἱ ὁποῖοι δοκίμασαν τούς χειρότερους διωγμούς, ἐπειδή βρισκόταν κοντά στή ἀντίχριστη ἐξουσία, ἡ ὁποία δίωκε τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Κατόπιν ἦρθε στήν Ἑλλάδα καί κατέληξε στή Θεσσαλία, τήν ὁποία διάλεξε ὡς τόπο τῆς ἱεραποστολῆς του. Μέ τό ἔνθερμο κήρυγμά του, μέ τό παράδειγμά του καί μέ τά θαύματα, πού ἀξιώθηκε ἀπό το Θεό νά κάνει, ἔκαμε πολλούς εἰδωλολάτρες νά ἀσπασθοῦν τή νέα πίστη.
Περί τό 320 χήρεψε ὁ ἐπισκοπικός θρόνος τῆς Λαρίσης. Οἱ Χριστιανοί τῆς περιοχῆς πρότειναν στόν ἅγιο Ἀχίλλειο νά ἀναλάβει ποιμενάρχης τους. Παρά τούς δισταγμούς του, δέχτηκε τό μεγάλο φορτίο. Ἄρχισε ἀμέσως ἕνα σπουδαῖο ποιμαντικό ἔργο, ἐν,ἕν μέσῳ ἀνυπέρβλητων δυσκολιῶν, διότι, ἄν καί οἱ φοβεροί διωγμοί ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν εἶχαν τυπικά σταματήσει, μέ τό περίφημο Διάταγμα τῶν Μεδιολάνων (313), περί ἀνεξιθρησκίας, τοῦ Μ. Κωνσταντίνου, ἐν τούτοις ἡ εἰδωλολατρία ἀνθίστατο στήν ἑλληνική ἐνδοχώρα. Τά σκοταδιστικά εἰδωλολατρικά ἱερατεῖα προκαλοῦσαν σοβαρά προβλήματα ἀκόμη στούς Χριστιανούς. Ἀλλά ὁ ἅγιος Ἐπίσκοπος ἔδειχνε, ὄχι ἁπλά ἀνοχή καί ἀνεξικακία στούς φανατικούς διῶκτες τους, ἀλλά τούς εὐεργετοῦσε, ὅπως εὐεργετοῦσε τούς πιστούς. Αὐτό εἶχε ὡς συνέπεια πολύ σύντομα νά μεταστραφοῦν στήν Ἐκκλησία πλήθη εἰδωλολατρῶν.
Τήν ἐποχή ὅμως αὐτή ἡ Ἐκκλησία δοκιμάζονταν καί σπαράσσονταν ἀπό τήν φοβερή αἵρεση τοῦ ἀρειανισμοῦ. Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος συγκάλεσε τήν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο στή Νίκαια τῆς Βιθυνίας τό 325, γιά νά ἐπιλυθεῖ συνοδικά τό μεγάλο αὐτό θεολογικό πρόβλημα, τό ὁποῖο ἀπειλοῦσε αὐτή τήν ἴδια τήν ὕπαρξη τῆς Ἐκκλησίας. Κλήθηκαν 318 Ἐπίσκοποι ἀπό τά πέρατα τῆς οἰκουμένης, νά λάβουν μέρος στή Μεγάλη Σύνοδο. Μεταξύ αὐτῶν ἦταν καί ὁ ἅγιος Ἀχίλλειος. Ἡ φήμη του, ὡς ἁγίου Ἐπισκόπου, εἶχε φτάσει ὡς τή Βασιλεύουσα. Γι' αὐτό ὅταν ἔφτασε τόν ὑποδέχτηκαν μέ τιμές ὁ αὐτοκράτορας καί οἱ ἄλλοι Ἐπίσκοποι. Ἔλαβε μέρος στίς συζητήσεις καί μέ τήν εὐρυμάθειά του καί τήν ἄρτια θεολογική του κατάρτιση κατατρόπωσε τούς αἱρετικούς ἀρειανούς. Ὁ Θεός τόν ἀξίωσε μάλιστα νά ἐπιτελέσει στή Σύνοδο καί θαῦμα, γιά νά δείξει ὅτι ἡ πίστη τῶν Ὀρθοδόξων εἶναι ἡ ἀληθινή καί εὐάρεστη στό Θεό. Μέ τίς εὐχές του ἀνάβλυσε λάδι ἀπό μιά πέτρα. Σέ σπάνιο χειρόγραφο πού φυλάσσεται στήν Ἱερά Μονή Βαρλαάμ Μετεώρων ἀναφέρεται πώς «Τόν Θεόν ἐπικαλεσάμενος καί ἔλαιον δι' εὐχῆς βλύσαι ποιεῖ».
Μετά τό πέρας τῶν ἐργασιῶν τῆς Συνόδου καί τόν θρίαμβο τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ζήτησε τήν εὐλογία τοῦ ἁγίου Ἀχιλλείου καί τόν ξεπροβόδησε μέ πλούσια δῶρα, νά τά χρησιμοποιήσει γιά ἔργα φιλανθρωπίας καί ἀνεγέρσεις ναῶν στήν ἐπισκοπή του.
Μετά ἀπό 35 χρόνια ποιμαντορίας, τό ἔτος 355 ὁ ἅγιος Ἐπίσκοπος κοιμήθηκε εἰρηνικά. Λίγο πρίν τήν κοίμησή του ὁ Θεός τόν ἀξίωσε νά προαισθανθεῖ τήν ἀναχώρησή του ἀπό τόν κόσμο αὐτό. Κάλεσε τόν κλῆρο καί το λαό, δίνοντάς τους τίς τελευταῖες συμβουλές του καί προαναγγέλλοντας τήν κοίμησή του.
Οἱ πιστοί θρήνησαν τόν ἅγιο Ἱεράρχη τους καί τόν κήδεψαν μέ μεγάλες τιμές καί τοποθέτησαν τό σεπτό του σκήνωμα σέ λάρνακα πού ὁ ἴδιος εἶχε κατασκευάσει. Τό τίμιο λείψανό του πραγματοποιοῦσε πολλά θαύματα. Τό 985 ὁ τσάρος τῶν Βουλγάρων Σαμουήλ τό ἅρπαξε καί τό μετέφερε στά ἀνάκτορά του στίς Πέσπες, ὅπου εἶχε χτίσει μεγαλόπρεπη βασιλική, τῆς ὁποίας σώζοντα ὡς τά σήμερα ἐρείπια. Οἱ κάτοικοι τῆς Λάρισας συνέχιζαν νά τιμοῦν τόν ἅγιο καί μετά τήν ἁρπαγή τῶν λειψάνων του. Τοῦ ἔκτισαν μεγαλοπρεπῆ ναό καί τόν ἔκαμαν προστάτη καί πολιοῦχο τῆς πόλεώς τους. Ἐπιτελοῦνταν δέ ἐκεῖ πολλά θαύματα. Σέ αὐτόν τόν ναό συνάζονταν οἱ ἐπίσκοποι τῆς Θεσσαλίας γιά νά ἐκλέξουν τούς ἐπισκόπους τῶν χηρευουσῶν θρόνων. Στά 1204, οἱ αἱρετικοί Φράγκοι κατέστρεψαν τή Λάρισα καί μετέβαλαν τό ναό σέ ὁρμητήριο λῃστῶν. Ἐνῶ στίς 12 Ἰουνίου 1769 οἱ φανατισμένοι τοῦρκοι τόν πυρπόλησαν. Τό 1965 ἔγινε ἀνασκαφή καί βρέθηκε ὁ τάφος τοῦ ἁγίου καί κτίστηκε ὁ σημερινός ναός. Τέλος στίς 14 Μαΐου 1981 ἐπέστρεψαν τά λείψανά του στή Λάρισα, ὅπου φυλάσσονται στόν ὁμώνυμο ναό του καί θαυματουργούν. Ἡ μνήμη του τιμᾶται στίς 15 Μαΐου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου