δάσκαλος-Κιλκίς
Φώτης Κόντογλου
Δέν ξυπνάει ὁ Ἕλληνας, δέν λυτρώνεται ἀπό τόν λήθαργο, ἄν δέν τοῦ θυμίσεις καί τοῦ δείξεις ποιές εἶναι οἱ ρίζες του, ἀπό ποῦ κρατάει ἡ φύτρα του καί ἄν δέν τοῦ δώσεις νά γευτεῖ ἀπό τούς ἀθάνατους καρπούς τοῦ μοναδικοῦ στόν κόσμο γενεαλογικοῦ τοῦ δέντρου. Ρίζα αὐτοῦ τοῦ δέντρου εἶναι ἡ ζωντανη μας πίστη, ἡ Ἐκκλησία, τήν ὁποία οἱ ποικιλώνυμοι πολιτικάντηδες, πάσης μορφῆς καί... χρώματος, τήν βλέπουν σάν ἐμπόδιο στόν ἀμοραλισμό τους, στήν ἡδονοθηρία καί στόν "προοδευτισμό" τους, ἐπηρεάζοντας συστηματικῶς πρός τοῦτο καί τήν παιδεία, τούς ἄπλαστους νέους. ("Ἄν δώσεις μιά ὀδοντογλυφίδα σέ ἕναν Νεοέλληνα, νά καθαρίσει τά δόντια του, τότε θά ἀνακαλύψει ψίχουλα ἀπό τά πρόσφορα πού ἔφαγε καί μεγάλωσε κάποτε ἡ οἰκογένειά του", ἔλεγε παλιός θυμόσοφος ἐπίσκοπος).
Καί κυρίως τίς ρίζες ὀφείλει νά τίς προβάλλει τό σχολεῖο, αὐτή εἶναι ἡ σημαντικότερη ἀποστολή του. Ὑγιής ρίζα σημαίνει ὑγιεῖς κλάδοι. Ὅταν ὅμως ἡ παιδεία μετατρέπεται σέ ἕνα εἶδος πιστωτικῆς κάρτας, καλλιέργεια τῆς ἄμεσης ἀπόκτησης αὐτοῦ τοῦ συνήθως εὐτελοῦς, πού ποθοῦμε, φτάνει κάποτε καί ἡ ὥρα τῆς πληρωμῆς, ἡ ὁποία συνοδεύεται ἀπό δάκρυα μεταμέλειας γιά τήν ἀφροσύνη μας. Γιά συμμορίες νέων πού ὀργανώνονται σέ σχολικές αὐλές ἀκοῦμε καί διαβάζουμε, ἡ ὀπαδική βία, ὅπως τήν ὀνομάζουν, παίρνει διαστάσεις ἀπρόβλεπτες. Ποῦ εἶναι τό λάθος ἄραγε; Τίς πταίει; Ἀπάντηση στόν περιορισμένο χῶρο ἑνός ἄρθρου δέν μπορεῖ νά δοθεῖ. Θά θίξω μόνο μιά παράμετρο τοῦ προβλήματος, μιᾶς καί εἴμαστε στήν Μεγάλη ἑβδομάδα τῶν Παθῶν τοῦ Χριστοῦ μας.
Νά πῶ κάτι ἐκ πείρας. Διδάσκοντας τούς μαθητές μου, τήν περίοδο πρό τῶν διακοπῶν, κείμενα πού ἀναφέρονται στό Πάσχα, παρατήρησα τήν εὐεργετική τους ἐπίδραση στά παιδιά. Τά τραγούδια τοῦ Θεοῦ καί τά λογοτεχνικά καλούδια τῆς καθ΄ανατολής συγκινοῦν, ἀρέσουν, γαληνεύουν.
"Ἀπ' 'ὅ,τι κάλλη ἔχει ὁ ἄνθρωπος
τά λόγια ἔχουν τήν χάρη
νά κάμουσι κάθε καρδιά
παρηγοριά νά πάρει", διαβάζουμε στόν Ἐρωτόκριτο. Ποιά λόγια ὅμως καί ποιά γράμματα παρηγοροῦν; Καί πάλι προσφυγή στήν ἐξαίσιο ποιητικό λόγο, πού ξεδιαλύνει τίς σκέψεις καί εὐφραίνει μέ τήν σαφήνειά του.
" Πρωί πρωί χαράματα
ἔκοψα ἀπό τόν ἥλιο γράμματα
στήν γλῶσσα πού διαβάζουνε
οἱ ἀγράμματοι κι ἁγιάζουνε", ὁ Ἐλύτης.
Τα, χαροποιοῦ πένθους, ἐγκώμια τοῦ Ἐπιταφίου, Σολωμός καί Παλαμᾶς μέ τά μύρα τῆς πένας τούς, "Σήμερα Γιώργη μ' Πασχαλιά, Γιωργάκη ...", ἡ ἄφθαστη δημοτική ποίηση, ὁ Παπαδιαμάντης μέ τούς ἀρχαίους του Ρωμιούς τῆς Σκιάθου, πού μοσχοβολοῦν σάν τό τά πασχαλιάτικα Τίμιο Ξύλο, τῶν παλιῶν ἀναγνωστικῶν, γεμᾶτο τό πατρογονικό κελάρι καλούδια, τά ὁποῖα δέν ἀρωματίζουν σήμερα τίς σχολικές αἴθουσες, δέν φτάνουν στίς πεινασμένες γιά καθάρια, καλοσυνάτη τροφή ψυχές τῶν παιδιῶν. Παιδιά πού δέν σκέφτονται μέ λέξεις, ἀλλά μόνο μέ εἰκόνες, κινούμενα σχέδια καί διαδικτυακές λασπωμένες ἐντυπώσεις. Καί ὅταν δέν ἔχεις λέξεις, μοιραῖα, καταφεύγεις σέ ἐπιλογές καί πράξεις βίας, πού θά μποροῦσαν νά ἀποφευχθοῦν μόνο μέ τόν λόγο. "Πᾶρε τή λέξη μου, δῶσε μου τό χέρι σου", θά πεῖ ὁ Ἐμπειρίκος. Καί τί περνᾶ ἀπό χέρι σέ χέρι; Μά ἡ ἀνθρωπιά...
Σέ τούτη ὅμως τήν χώρα, ἔχουμε μάθει καί οἱ δάσκαλοι νά ὑπηρετοῦμε τό ὑπουργεῖο Παιδείας καί ὄχι τήν ἐθνική παιδεία, μιά κρατική ἐκπαίδευση ὕπουλα ἀντορθόδοξη, ἀκαρποφόρητη. Νά ὑπενθυμίσω τί γράφουν στό Ἀνθολόγιο τῆς Γ' καί Δ'; (Σελ. 79). Σέ κείμενο μέ τίτλο «Τότε πού πήγαμε βόλτα τόν Ἐπιτάφιο». Καί στόν ἐπίλογο τοῦ προαναφερθέντος κειμένου: «... Ὅταν φτάσαμε στήν Ἐκκλησία οἱ ψάλτες σήκωσαν τόν Ἐπιτάφιο ψηλά πάνω ἀπό τήν πόρτα κι ὅλοι ἐμεῖς περάσαμε ἀπό κάτω. Νά, ὅπως τό περνᾶ περνᾶ ἡ μέλισσα». ».
Κατ' ἀρχάς ἔχουμε περιφορά καί ὄχι βόλτα τοῦ Ἐπιταφίου. Βόλτες κάνουμε μέ τά ποδήλατα. Βόλτες κάνουμε στίς διακοπές. Καί τί σχέση ἔχει τό κατά τά ἄλλα ἀθῶο παιδικό παιχνιδάκι "περνᾶ, περνᾶ ἡ μέλισσα", μέ τήν κατανυκτικότατη στιγμή τῆς περιφορᾶς τοῦ Ἐπιταφίου; Εἶναι ἡ ὕπουλη προσέγγιση, ὅπως προεῖπα, νά ἀντιμετωπίζεται στά σχολικά βιβλία, ἡ Ἐκκλησία, ὡς μιά κοινωνική ἐκδήλωση, ὡς κρουαζιερόπολοιο ἀναψυχῆς καί ὄχι ὡς κιβωτός σωτηρίας. Ἄς μήν ἀποροῦμε πού ἔλειψε στά σακάτικα χρόνια μας τό σέβας γιά τόν ἀτίμητο θησαυρό μας. Καί αὐτά ὑπάρχουν ἐδῶ καί 16 χρόνια στά βιβλία, πράγματα πιό ἐπικίνδυνα ἀπό μνημόνια καί λοιπές ὑποτέλειες. Δέν ἀπαλλάσσεται ἡ οἰκογένεια ἀπό τίς εὐθύνες γιά τό ἀγρίεμα τῶν παιδιῶν, ὅμως καί τό σχολεῖο, ἀντί νά ράβει, πολλές φορές ξηλώνει ὅ,τι ἀπέμεινε ὄρθιο.
Ὅλοι ὅμως, ὅσοι αὐτοπροσδιοριζόμαστε ὡς Χριστιανοί, ἐλεγχόμαστε πού δέν ἀντιδράσαμε δυναμικά γιά νά ἐξοβελιστοῦν ἀπό τά σχολεῖα. Εἶχα διαβάσει κάτι ὡραῖο . Στόν Μυστικό Δεῖπνο ὁ Κύριος πρόφερε τήν φοβερή φράση "εἷς ἐξ ὑμῶν παραδώσει με". Ὅλοι οἱ μαθητές "λυπούμενοι σφόδρα ἤρξαντο λέγειν αὐτῷ ἕκαστος αὐτῶν· μήτι ἐγώ εἰμι, Κύριε;". Αἰσθάνονταν ἅπαντες ἔνοχοι ἐνώπιον τοῦ Κυρίου γι' αὐτό ρωτοῦσαν "μήπως ἐγώ". Ἐμεῖς τί ἔχουμε νά ἀποκριθοῦμε στό παράπονο τοῦ Χριστοῦ;
Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκίς
ΜΠΡΑΒΟ ΔΑΣΚΑΛΕ! ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!
ΑπάντησηΔιαγραφή