Ἄν δέν ἐπιστρέψουμε στή μετάνοια σάν ἔθνος, δέν πρόκειται νά βρεθοῦμε ποτέ στή «σωστή πλευρά τῆς ἱστορίας»

Γράφει ὁ Ἐλευθέριος Ἀνδρώνης

Ἡ κρίση τοῦ Οὐκρανικοῦ μας χώρισε καί πάλι σέ ἀντίπαλα «στρατόπεδα». Ὅμως τό μεγαλύτερο εἰρηνευτικό «ὅπλο» πού μποροῦμε νά στείλουμε σέ κάθε πόλεμο, εἶναι ἡ μετάνοια μᾶς.

Καθώς βλέπουμε νά φουντώνει ἡ πολεμική ἀντάρα στήν Οὐκρανία καί νά ἁπλώνονται ἀπειλητικά τά σύννεφα μιᾶς πιθανῆς παγκόσμιας σύρραξης, τά πολυτιμότερα «ὅπλα» πού μποροῦμε νά στείλουμε πρός τούς λαούς πού δοκιμάζονται δέν εἶναι αὐτά πού ἔσπευσαν νά στείλουν τά καλύτερα «μαθητούδια» τῆς Δύσης πού κυβερνοῦν τούτη 'δῶ τή γωνιά τῆς Εὐρώπης, ἄλλα ἡ στροφή τοῦ λαοῦ πρός τήν μετάνοια, τήν προσευχή, τήν ἐξομολόγηση, τήν... παράκληση.

Οἱ πρόγονοι μᾶς σέ κάθε παγκόσμια ἤ ἐθνική κρίση εἶχαν μπροστάρηδες τούς Ἁγίους, τά εἰκονίσματα, τίς λιτανεῖες. Κι ἐμεῖς ἐδῶ καί πολλά χρόνια βάλαμε ἀρχηγούς τά ξεροκέφαλα μᾶς, παραγκωνίσαμε τά Ἅγια σέ μιά ἄκρη καί τρέχουμε δίπλα τους μόνο στήν ἀνάγκη.

Ἄς συνέλθουμε καί ἄς ἐπιστρέψουμε στίς ρίζες μᾶς πρίν εἶναι ἀργά. Εἶναι εὐκαιρία καθώς μπαίνουμε καί στή πνευματική περίοδο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, νά πυκνώσουν τά ἐκκλησιάσματα γιά νά δυναμώσουν οἱ δεήσεις ὑπέρ εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου. Ἡ Παναγία ἡ Παρηγορήτρια στόν Βύρωνα κλαίει ἀκατάπαυστα ἐδῶ καί 17 μῆνες, καί νά πού βρεθήκαμε στά πρόθυρα παγκοσμίου πολέμου καί ἀκοῦμε ἡγέτες νά μιλοῦν ἀνοιχτά γιά πυρηνικό ὁλοκαύτωμα. Μήπως αὐτός ἦταν ὁ λόγος πού ἡ Θεοτόκος μας προειδοποιοῦσε μέ τά δάκρυα τῆς νά ἀλλάξουμε ρότα;

Ὁμόδοξα καί ὁμοεθνῆ ἀδέρφια σκοτώνονται στό Οὐκρανικό μέτωπο, οἱ οἰκονομίες ἔχουν τρελαθεῖ, οἱ ὀλιγάρχες ἔχουν ἀφηνιάσει, οἱ ἀγορές παραλύουν καί μιά φοβερή ἐπισιτιστική κρίση προβάλει στόν ὁρίζοντα. Καί ἐμεῖς τί κάνουμε γιά ὅλα αὐτά; Ὡς συνήθως ἀναλωνόμαστε σέ αὐτό πού κάναμε ἀνέκαθεν. Τρωγόμαστε μεταξύ μας. Σπαταλᾶμε φαιά οὐσία γιά νά φτιάξουμε κερκίδα. Διαλέγουμε βιαστικά τό «στρατόπεδο» μᾶς καί ταμπουρωνόμαστε πίσω ἀπό τίς φωνακλάδικες ἀντιλήψεις μας, γιά νά διδάξουμε ποιά εἶναι ἡ «σωστή πλευρά τῆς ἱστορίας».

Συμπεριφερόμαστε σάν ἀλάνθαστοι ὑπερασπιστές τῆς ἀλήθειας, ἐκτοξεύουμε πυρά πρός πᾶσα κατεύθυνση, ἀφορίζουμε a priori ὁτιδήποτε ἐνοχλεῖ τήν κοσμοαντίληψη μᾶς. Καί κάποιες φορές βγάζουμε ἐκτός... συναγωνισμοῦ ἀκόμα καί τό Εὐαγγέλιο. Εἶναι δυνατόν χριστιανοί ἄνθρωποι νά μεταμορφώνονται σέ πολεμοχαρῆ ὄντα καί νά φανατίζονται ὑπέρ ὁποιουδήποτε πολέμου; Ἐφόσον ὁ Χριστός εἶπε ἅπαξ διαπαντός «Μακάριοι οἱ εἰρηνοποιοί», τί ψάχνουμε παραθυράκια γιά νά χαϊδέψουμε τόν - ὁποιασδήποτε μορφῆς - ὀπαδισμό μας; Χριστιανός καί προσωπολάτρης ΔΕΝ συμβαδίζει.

Ἀκόμα χειρότερα κάποιοι ἀρέσκονται νά τό ρίχνουν στά ἐσχατολογικά «πάζλ», ἀνακατεύοντας ψηφῖδες προφητειῶν, καί μεταδίδοντας πανικό σέ ὀλιγόψυχους χριστιανούς. Φτιάχνοντας ἕνα μενοῦ ἀπό γνήσιες καί ἀμφιλεγόμενες προφητεῖες βγάζουν τό δικό τους πόρισμα (ἀχταρμᾶ) αὐτοδικαίωσης, γυρίζουν πλευρό καί περιμένουν νά τούς ἔρθει ἡ ἐθνική ἀναλαμπή οὐρανοκατέβατη.

Βρέ ταλαίπωρε ἄνθρωπε, ἐδῶ δέν μπορεῖς νά ξεδιαλύνεις ἄν ἡ εἴδηση πού σοῦ μετέδωσε τό τάδε πρακτορεῖο εἰδήσεων εἶναι ἀληθινή ἤ προϊόν προπαγάνδας, καί βγάζεις ἀκλόνητο συμπέρασμα γιά τίς θεϊκές ἀποκαλύψεις; Οἱ προφητεῖες ναί μέν εἶναι «τηλεγραφήματα» τοῦ Θεοῦ πρός τούς Ἁγίους, ἄλλα ποιός σοῦ εἶπε πώς γνωρίζει ὁ καθένας μας πνευματική «ἀνάγνωση»;

Καί τέλος πάντων, δέν λέει κανείς νά μήν παίρνει κάποιος θέση στίς γεωπολιτικές ἐξελίξεις. Ἀσφαλῶς καί θά πάρει. Οὔτε λέει κανείς νά μήν μελετᾶ τίς γνήσιες προφητεῖες ἀπό ἀναγνωρισμένους Ἁγίους. Ἄλλα τό θέμα εἶναι νά μήν ἀναλώνεται ὁ πιστός στή φαγωμάρα τοῦ κοσμικοῦ φρονήματος ἤ σέ μιά ἀκατάσχετη προφητολογία, χάνοντας ἐντελῶς τήν οὐσία.

Δηλαδή το ὅτι ὁ Χριστός δίδαξε πώς ὁ κόσμος ποτέ δέν καλυτερεύει ἀπό ἔξω πρός τά μέσα, ἄλλα ἀπό μέσα πρός τά ἔξω. Δέν θά σέ σώσει καμία κυβέρνηση, κανένας δημοφιλής ἡγέτης καί καμία προφητεία πού ἔχεις βολέψει στά μέτρα σου, ἄν δέν ξεκινήσεις πνευματική ἐπανάσταση ἀπό τήν ψυχή σου. Ὅ,τι περισσεύει ἀπό τίς καρδιές μας, αὐτό εἶναι πού ἀντικατοπτρίζεται στόν σημερινό κόσμο. Μᾶς ἀρέσει;

Ἡ μετάνοια θά φέρει τήν εἰρήνη

Σήμερα ὁ πόλεμος γίνεται θέαμα στίς τηλεοράσεις, καί συνηθίσαμε μέ ἀπάθεια νά βουλιάζουμε στούς ζεστούς μας καναπέδες γιά νά ἀκούσουμε σειρῆνες πολέμου καί ἐκρήξεις ἀπό τηλεοπτικές ἀνταποκρίσεις. Ἀκόμα καί τώρα πού ὁ καπνός ἀναδύεται ἀπό τήν Εὐρωπαϊκή γειτονιά.

Γιά νά δοῦμε τί θά γίνει ὅμως ἄν ἀκουστοῦν ζωντανά οἱ σειρῆνες στόν τόπο μας, καί ἄν γίνουμε ἐμεῖς πρωταγωνιστές σέ τηλεοπτικά δίκτυα ἄλλων χωρῶν, ὅπου πολῖτες θά κάθονται στή θαλπωρή τοῦ δικοῦ τους καναπέ, γιά νά δοῦν μέ τήν περιέργεια ἑνός σινεφίλ πού βλέπει ντοκιμαντέρ, τό πώς θά ὁδηγοῦνται οἱ Ἕλληνες στά καταφύγια καί στά στρατόπεδα.

Ἐκεῖ θά δεῖς πού θά πᾶνε καί οἱ κερκίδες, καί οἱ προσωπολατρίες, καί οἱ ἀναλύσεις προφητειῶν, καί οἱ σφυγμομετρήσεις, καί οἱ πολιτικές κόντρες. Χρειάζεται νά φτάσουμε ἐκεῖ ὅμως;

Σαρακοστή ἀνοίγεται μπροστά μας. Πάντα ἀνοιχτός ὁ οὐρανός καί τώρα περισσότερο. Ἄς βγοῦν καί οἱ ψυχές ἀπό τά μίζερα καβούκια τους, νά ἀναπέμψουν παρακλήσεις καί εὐχαριστίες. Ἀπό ἕνα μικρό ἐκκλησάκι μέ μερικούς εὐσεβεῖς ἀνθρώπους, γίνονται οἱ μεγαλύτερες εἰρηνευτικές «ἐπιχειρήσεις» πού μπορεῖ νά γνωρίσει αὐτός ὁ κόσμος. Αὐτή ἡ καθημερινή, πολλαπλή, ἀσταμάτητη προσευχή, εἶναι ἡ μεγαλύτερη εὐεργεσία μιᾶς ἀνθρωπότητας πού βρίσκεται σέ παραζάλη.

Μπορεῖ ἀπό κανέναν ἰσχυρό τῆς γῆς νά μήν ὑπολογίζονται τά ταπεινά ἐκκλησιάσματα, ἄλλα αὐτή εἶναι ὁλόκληρη ἡ ἱστορία τῆς Χριστιανοσύνης. Χωρίς νά λογαριάζεται καθόλου ἀπό τούς κοσμοκράτορες, ἄλλαξε καί συνεχίζει νά ἀλλάζει τόν κόσμο.

Ἡ παγκόσμια ἀναταραχή καί ἡ ἀπειλή τοῦ πολέμου, μᾶς δίνει ἕναν ἐπιπλέον λόγο νά μποῦμε μέ περισσότερη θέρμη στό πνευματικό στάδιο τῆς Σαρακοστῆς πού ἀνοίγει τίς πύλες του, καί μᾶς περιμένει νά ριχτοῦμε στόν ἀγῶνα. Ἄς ἀπομακρυνθοῦμε ὅσο γίνεται ἀπό τίς κοσμικές ἔριδες καί νά ἀθληθοῦμε ψυχή τε καί σώματι γιά νά ἐπέλθει εἰρήνη στόν κόσμο. Κανένα «Κύριε ἐλέησον» δέν θά πάει χαμένο, καμία Παράκληση δέν θά μείνει ἀναπάντητη, καί κανένας Χαιρετισμός πρός τήν Ὑπέρμαχο Στρατηγό δέν θά πέσει στό κενό.

sportime