31 Ιαν 2022

ΕΜΒΟΛΙΟ: Μαζικὴ ὕπνωση;

Τς Lucia Gangale - Μετάφραση: Εὐάγγελος Δ. Νιάνιος
Ὁ Ματίας Ντεσμὲτ εἶναι καθηγητὴς κλινικῆς ψυχολογίας στὸ Πανεπιστήμιο τῆς Γάνδης στὸ Βέλγιο. Παραδίδει μαθήματα ἀτομικῆς ψυχανάλυσης, ψυχοθεραπείας καὶ ψυχολογίας πλήθους. Είναι εἰδικὸς στὴν τυραννία, τὸν ὁλοκληρωτισμὸ καὶ τὴ μαζικὴ ὕπνωση.
Σε μία ἀνάρτηση στὸ διαδίκτυο, ὁ καθηγητὴς Ντεσμὲτ ἐξηγεῖ πῶς σχηματίζεται ἡ μαζικὴ ὕπνωση. Όταν αὐτὴ ἡ δυστοπικὴ περίοδος καταλήξει στὰ βιβλία τῆς ἱστορίας, θὰ ἀναρωτηθοῦμε πῶς συνέβησαν ὅλα αὐτά, ἀλλὰ ἡ ἀνάλυση τοῦ Ντεσμὲτ μᾶς δίνει ἤδη σήμερα ἀκριβεῖς ἐνδείξεις γιὰ τὸ τί ἐκτυλίσσεται μπροστὰ στὰ μάτια μας. Πῶς, δηλαδή, εἶναι δυνατὸν ἡ ἀνθρώπινη ζωὴ νὰ ἔχει... καταντήσει αλυσοδεμενη καὶ ὑποδουλωμένη σὲ ἕναν Κώδικα QR, μὲ τὴν ἐλευθερία ποὺ παραχωροῦν οἱ κυβερνῶντες μετὰ ἀπὸ κάποια ἐμβόλια. Πῶς ἦταν δυνατὸν νὰ ἀνταλλάσσεται ἡ ἐλευθερία μὲ ἕνα spritz στὸ μπὰρ καὶ νὰ διαιροῦμε τὴν κοινωνία σὲ ἐμβολιασμένους καὶ μή. Πῶς ἡ ζωὴ μας ἔχει περιοριστεῖ σὲ σάρωση μίας ἐφαρμογῆς, σὰν νὰ ἦταν φαγητὸ ἀγορασμένο ἀπὸ τὸ ράφι τῆς ὑπεραγορᾶς. Πῶς ἦταν δυνατὸν νὰ δικαιολογοῦμε αὐτὴ τὴν ἐκτροπὴ στὸ ὄνομα μίας μόνιμης ἔκτακτης ἀνάγκης, μὲ ἕνα ἐκβιαστικὸ κράτος τὸ ὁποῖο, προστατευόμενο πλήρως ἀπὸ κάθε ποινικὴ καὶ ἀστικὴ εὐθύνη, μᾶς λέει τί νὰ κάνουμε μὲ τὸ σῶμα μας στὸ ὄνομα ὑποτιθέμενων συλλογικῶν αἰτημάτων καὶ τῆς προστασίας τῆς ὑγείας. Πῶς ἦταν δυνατὸν νὰ ἀναγορεύουμε τὴν ἐπιστήμη σὲ θρησκεία καὶ τὸ τοτὲμ τοῦ ἐμβολίου σὲ πανάκεια γιὰ ὅλα τὰ δεινά τῆς ἀνθρωπότητας. Πῶς, μεταξὺ ἄλλων, ὅλα αὐτὰ ἦταν δυνατὰ σὲ ἕνα ἔθνος, ὅπως ἡ Γαλλία, σὲ ἀντίθεση μὲ τὸ ὑπέροχο Σύνταγμά της, τὸ Διαφωτιστικὸ παρελθὸν καὶ τὶς ἱερὲς ἀρχὲς τῆς Ἐλευθερίας, τῆς Ἰσότητας καὶ τῆς Ἀδελφότητας.

Πάνω ἀπ' ὅλα, καθὼς μέσα σὲ μόλις δύο χρόνια κατέστη δυνατὸ νὰ διαγραφοῦν δεκαετίες ἀγώνων καὶ αἱματοχυσίας γιὰ νὰ καθιερωθοῦν οἱ ἐλευθερίες ποὺ μᾶς ἀνήκουν ὡς ἀνθρώπινα ὄντα.

Ο Βέλγος ἐρευνητὴς ἀναρωτιέται ἐδῶ καὶ καιρὸ γιὰ τὴ συλλογικὴ ὕπνωση ποὺ λαμβάνει χώρα, ἀκόμη καὶ μπροστὰ στὰ παράλογα καὶ ἀντιφατικὰ κυβερνητικὰ μέτρα. Μια ὕπνωση ποὺ ὁδηγεῖ τὰ ἄτομα νὰ θυσιάζουν οἰκειοθελῶς τὴν ἐλευθερία τους, ἀκόμη καὶ τώρα ποὺ ἡ ἐξαιρετικὰ μεταδοτικὴ ἀλλὰ μὴ θανατηφόρα παραλλαγὴ Ὄμικρον φαίνεται νὰ σηματοδοτεῖ τὸ σημεῖο καμπῆς πρὸς τὸ τέλος τῆς πανδημίας τοῦ Covid 19.

Σύμφωνα μὲ τὸν Ντεσμέτ, ὑπάρχουν τέσσερις βασικὲς προϋποθέσεις γιὰ νὰ εἶναι ἡ κοινωνία εὐάλωτη στὴ μαζικὴ ὕπνωση:

1) Ἔλλειψη κοινωνικῶν σχέσεων, ἡ ἀπομόνωση καὶ ὁ συνακόλουθος φόβος.

2) Ἔλλειψη νοήματος ἢ σκοποῦ στὴ ζωή.

3) Κυμαινόμενο ἄγχος (ἁπλῶς κοιτάξτε τὸν ἀριθμὸ τῶν φαρμάκων κατὰ τοῦ ἄγχους καὶ τῆς κατάθλιψης ποὺ συνταγογραφοῦνται κάθε χρόνο).

4) Ὑψηλὰ ἐπίπεδα ἀπογοήτευσης καὶ ἐπιθετικότητας.

Ψέματα καὶ ἀντιφάσεις ἀπὸ τὸ κυρίαρχο ρεῦμα θεωρήθηκαν ὡς ἀλήθειες ἀπὸ τὶς μᾶζες, ποὺ συνεχῶς βρίσκονται σὲ ἔνταση ἀπὸ μία ἀφήγηση ἐμπνευσμένη ἀπὸ τὸ φόβο τοῦ ἰοῦ καὶ τὸ μῖσος πρὸς τοὺς διστακτικοὺς πρὸς τὸ ἐμβόλιο ἢ ἐκείνους ποὺ ἔχουν ἐρωτηματικὰ γιὰ τὶς κυβερνητικὲς ἀποφάσεις. Αυτοί θεωροῦνται παρίες γιὰ γέλια καὶ ἀποκλείονται ἀπὸ τὴν κοινωνία, ἀκόμα κι ἂν εἶναι γιατροί, ἐπιστήμονες καὶ νομπελίστες.

Ο Ντεσμὲτ λέει: «Οἱ γονεῖς ποὺ τρυποῦν τόσο λαίμαργα τὰ παιδιὰ τους μπαίνουν στὴ συνείδηση τοῦ πλήθους ποὺ καλεῖται «μαζικὸς σχηματισμός». Αυτή ἡ κοινωνικὴ ἀλλαγὴ συμβαίνει ὅταν ὑπάρχει ἢ ὑπῆρξε μία περίοδος αἰωρούμενου φόβου καὶ εἶναι ἕνα βῆμα στὸ δρόμο πρὸς ἕνα ὁλοκληρωτικὸ κράτος. Ο ὁλοκληρωτισμὸς ξεκινᾶ πάντα μὲ ἕνα μαζικὸ σχηματισμὸ μεταξύ τοῦ πληθυσμοῦ.

Δεν εἶναι τὸ ἴδιο μὲ μία δικτατορία. Σε μία δικτατορία, οἱ ἄνθρωποι ὑπακούουν ἀπὸ κυρίαρχο φόβο γιὰ τὸν δικτάτορα στὴν κορυφή, ἀλλὰ ὁ ὁλοκληρωτισμὸς εἶναι τὸ ἀντίθετο. Ο κόσμος ὑπνωτίζεται νὰ ὑπακούει «στὸ καλό τῆς συλλογικότητας». (...) Δὲν εἶναι πιὰ ὀρθολογικοὶ ἢ ἐπικριτικοὶ ὅπως πρίν, δὲν ἀκολουθοῦν πιὰ τὴ λογική».

Ο λόγος ποὺ τόσοι πολλοὶ ἄνθρωποι εἶναι πρόθυμοι νὰ συμμετάσχουν σὲ αὐτὸ τὸ συλλογικὸ παραλήρημα, «εἶναι ὅτι σὲ αὐτὴ τὴν ἀφήγηση βρίσκουν ἕναν νέο κοινωνικὸ δεσμό. Η ἐπιστήμη, ἡ λογικὴ καὶ ἡ ἐπιείκεια εἶναι ἄσχετες μὲ ὅλα αὐτά».

Ο Ντεσμὲτ ὑπογραμμίζει τὴ διαφορὰ μεταξὺ μίας ἀνερχόμενης δικτατορίας καὶ τοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ: «Κατὰ κανόνα, σὲ μία κλασικὴ δικτατορία, ὁ δικτάτορας γίνεται πιὸ ἤπιος καὶ λιγότερο ἐπιθετικὸς μόλις φιμωθοῦν οἱ διαφωνούμενες φωνές, ἡ ἀντιπολίτευσή του. Μόλις πάρει τὴν πλήρη ἐξουσία, δὲν χρειάζεται πλέον νὰ εἶναι ἐπιθετικὸς καὶ μπορεῖ νὰ καταφύγει σὲ ἄλλα μέσα γιὰ νὰ διατηρήσει τὸν ἔλεγχο. Σε ἕνα ὁλοκληρωτικὸ κράτος συμβαίνει τὸ ἀντίθετο. Αυτό εἶναι θεμελιῶδες γιὰ νὰ τὸ καταλάβουμε, γιατί σε μία ὁλοκληρωτικὴ κοινωνία, ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ἡ ἀντιπολίτευση φιμωθεῖ, τότε τὸ κράτος διαπράττει τὶς μεγαλύτερες καὶ σκληρότερες φρικαλεότητές του».

Τὰ τελευταία δύο χρόνια, οἱ ἀντίθετες ἰδέες γιὰ τὸν Covid καὶ τὰ ἐμβόλια ἀποσιωπήθηκαν ἔγκαιρα. Αναρωτιέμαστε, λοιπόν, πότε ἡ ἐπιστήμη ἀποφάνθηκε οριστικα, κατέστη ἀδιαμφισβήτητη καὶ πότε ἀπέκλεισε κάθε διάλογο. Και γιατί, μετὰ ἀπὸ δύο χρόνια, ἡ προπαγάνδα μᾶς σφυροκοπᾶ ὅλο καὶ περισσότερο τὸ μοναδικὸ ἐμβόλιο γιὰ ὅλους, φτάνοντας σὲ πραγματικὲς μορφὲς δίωξης ὑγιῶν ἀνθρώπων, ἔνοχων μόνο γιὰ τὴν ἄρνηση μίας ἐπιβεβλημένης ἰατρικῆς θεραπείας; Πώς γίνεται μετὰ τὰ χρόνια του νὰ σημειώνεται ὁ μεγαλύτερος ἀριθμὸς μολύνσεων μεταξὺ τῶν κατόχων του δελτίου ὑγείας, ἀφοῦ οἱ μὴ ἐμβολιασμένοι μάλιστα ἐμποδίζονταν νὰ ζοῦν καὶ νὰ κυκλοφοροῦν ἐλεύθερα; Πού εἶναι ἡ λογικὴ ὅλων αὐτῶν τῶν μέτρων ποῦ εἶναι πολιτικὰ καί, φυσικά, ὄχι ὑγειονομικά;

Στην πραγματικότητα, σήμερα, ἡ πολιτικὴ σφετερίστηκε τὴ βιολογικὴ ζωή. Ο περίφημος Κώδικας τῆς Νυρεμβέργης καὶ ἡ «ἐνημερωμένη συναίνεση» γεννήθηκαν ἀκριβῶς ὡς ἄμυνα τοῦ ἀτόμου ἔναντι ὁρισμένων ἐπικίνδυνων ἐπεκτάσεων τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας.

Η ἱστορία μᾶς διδάσκει ὅτι οἱ μᾶζες ἀνέκαθεν πίστευαν στὸν δικτάτορα τῆς συνοικίας καὶ ὅτι τὸ λάθος κράτησε ἕως ὅτου τὰ ἔθνη βυθίστηκαν στὴν ἄβυσσο τῶν πολέμων καὶ τῆς λεηλασίας τῶν θεμελιωδῶν δικαιωμάτων τῶν λαῶν.

Σήμερα, στὴν ψηφιακὴ ἐποχή, βιώνουμε μία ἄνευ προηγουμένου μορφὴ πραξικοπήματος μὲ τὴ μορφὴ ὑγειονομικῆς πολιτικῆς, μεταξὺ διαταγμάτων ποὺ ἐκδίδονται στὸ ἄψε-σβῆσε καὶ ἀέναου ἐμβολιασμοῦ στηριζόμενου σὲ μία νέα μορφὴ σωτηριολογικὴς πίστης. Όλα κατακλύζονται ἀπὸ τὴ βιασύνη καὶ τὴν ἀλαζονεία τοῦ ὑγειονομικοῦ Λεβιάθαν, ποὺ ὅλο καὶ γίνεται πιὸ νευρικὸς καὶ πάντοτε ἀχόρταγος μὲ τὶς ζωὲς ὅλων, ἐμβολιασμένων ἢ μή, τώρα πιὸ «ἀνθρώπινων». Η ἱστορία μᾶς διδάσκει ὅτι ἀκόμη καὶ τὰ ξόρκια κάποτε λύνονται. Είναι μία περίοδος ἐπαγρύπνησης περιμένοντας νὰ πέσει ἡ αὐλαία αὐτῆς τῆς κωμῳδίας τοῦ παραλόγου, μὲ ὅλους τους θλιβεροὺς πρωταγωνιστές της, καὶ ἡ Ζωὴ πού, παρὰ τὴ βία ποὺ συναντᾶ κατὰ καιρούς, κερδίζει πάντα, ἐνῷ αὐτὴ ἡ ψευδὴς χρηστὴ διακυβέρνηση καταλήγει καταβροχθίζοντας τὸν ἑαυτό της.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.