Οἱ Μάρτυρες ἀποτελοῦν τήν πλέον ἐπίλεκτη καί ἐκλεκτή χορεία τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, διότι μέ τήν ὁμολογία τους στό Χριστό ἀντάλλαξαν τή δόξα, τίς τιμές καί τά ἀξιώματα τοῦ κόσμου μέ τήν πίστη τους στόν ἀληθινό Θεό. Αὐτοί ὑπῆρξαν οἱ ἰσχυροί κυματοθραῦστες κατά τῶν λυσσαλέων ἐπιθέσεων κατά τῆς Ἐκκλησίας. Μέ τό τίμιο αἷμα τους πότισαν τό δένδρο τῆς σώζουσας πίστης. Δύο ἀπό τούς μυριάδες Μάρτυρες ὑπῆρξαν οἱ ἅγιοι Σέργιος καί Βάκχος, ἀξιωματικοί τοῦ Ρωμαϊκοῦ στρατοῦ.
Καταγόταν ἀπό τή Ρώμη καί ἔζησαν στά χρόνια τοῦ αὐτοκράτορα Μαξιμιανοῦ (286-305). Καταγόταν ἀπό εὐγενεῖς οἰκογένειες καί εἶχαν λάβει σοβαρή μόρφωση. Ἡ ἀριστοκρατική τους... καταγωγή τους εὐνόησε νά κάνουν καριέρα στό ρωμαϊκό στρατό. Παρά τό νεαρό τῆς ἡλικίας τους εἶχαν ἀναχθεῖ σέ ὑψηλά ἀξιώματα στή «Σχολή Κιντιλίων». Οἱ «Σχολές» ἦταν ἐπίλεκτες στρατιωτικές μονάδες, οἱ ὁποῖες εἶχαν καθιερωθεῖ ἀπό τόν Διοκλητιανό (284-305) καί ὑπάγονταν κατ' εὐθεῖαν στόν αὐτοκράτορα. Λειτουργοῦσαν ὡς σώματα ὅπου ἐκπαιδεύονταν οἱ ἀξιωματικοί τῶν ρωμαϊκῶν λεγεώνων. Γι' αὐτό ὅσοι ὑπηρετοῦσαν σ' αὐτές, ἐπιλέγονταν μέ μεγάλη προσοχή καί ἐκτιμῶντο τά φυσικά καί πνευματικά τους πλεονεκτήματα καί οἱ σπάνιες στρατιωτικές τους ἱκανότητες. Οἱ δύο νέοι ἀξιωματικοί εἶχαν διαλεχτεῖ ἀνάμεσα σέ χιλιάδες ἄλλους νέους γιά τήν ἀξιοζήλευτη θέση τους στή «Σχολή». Ἔχοντας ἐπιδείξει ἀσυνήθιστη ἀνδρεία καί ἀρετή, σέ σύντομο χρονικό διάστημα, ὁ μέν Σέργιος εἶχε ὁριστεῖ Πριμηκήριος, ὁ δέ Βάκχος Σεκουνικήριος.
Ὅμως οἱ δύο νέοι λαμπροί ἀξιωματικοί γνώρισαν τήν νέα, χριστιανική πίστη, κατηχήθηκαν καί ἔλαβαν τό ἅγιο Βάπτισμα. Ἡ κοινή τους πίστη στό Χριστό τους ἕνωσε σέ μιά ἀδελφική φιλία. Ὅμως δέν τό ἀποκάλυψαν σέ κανέναν διότι, ὅπως εἶναι γνωστό, οἱ χριστιανοί διώκονταν γιά τήν πίστη τους, μέ ἐξοντωτική μανία ἀπό τό ρωμαϊκό κράτος, ὑπό τήν παρότρυνση τῶν φανατικῶν εἰδωλολατρικῶν ἱερατείων καί τοῦ ἀμαθοῦς εἰδωλολατρικοῦ ὄχλου. Χιλιάδες χριστιανοί συλλαμβάνονταν καί ὁδηγοῦνταν μέ τή βία στά εἰδωλολατρικά «ἱερά» γιά νά θυσιάσουν στούς δαιμονικούς «θεούς» τῶν εἰδώλων. Αὐτό θά τούς ἔσωζε τή ζωή, ἐνῶ ἄν ἀρνοῦνταν τή θυσία ὁδηγοῦνταν στά πλέον φρικτά μαρτύρια καί ἐν τέλει στό θάνατο.
Μάλιστα, οἱ ρωμαϊκές ἀρχές εἶχαν καθιερώσει καί τή δημόσια θυσία, ὥστε νά γνωρίζουν ποιοί εἶναι νομιμόφρονες καί ποιοί ὄχι. Ὅσοι ἀρνοῦνταν νά θυσιάσουν, θεωροῦνταν ἐχθροί τοῦ κράτους καί ἄρχιζαν οἱ διώξεις τους. Μιά τέτοια θυσία στούς «θεούς» τῆς Ρώμης εἶχε ὀργανώσει ὁ αὐτοκράτορας γιά νά διαπιστώσει τό στέρεο τῆς ἐξουσίας του. Οἱ δύο νεαροί ἀξιωματικοί του δέν παρουσιάστηκαν νά θυσιάσουν. Αὐτό ἔβαλε σέ ὑποψία καί ἀνησυχία τόν αὐτοκράτορα. Θεώρησε τήν ἄρνησή τους ὡς ἀνταρσία ἐναντίον τῆς ἐξουσίας του καί γι' αὐτό διέταξε μέ ὀργή νά παρουσιαστοῦν μπροστά του γιά νά ἀπολογηθοῦν γιά τήν ἀνυπακοή τους.
Οἱ δύο νεαροί ἀξιωματικοί ὁδηγήθηκαν ἐνώπιών του καί ὁ αὐτοκράτορας τούς ζήτησε γιατί ἀθέτησαν τή διαταγή του, Μέ ἕνα στόμα του ἀπάντησαν χωρίς φόβο: «Ἔχουμε ὑποχρέωση βασιλιᾶ μας, νά ὑπακοῦμε καί νά ὑπηρετοῦμε την ἐπίγειο στράτευμά σας, ὡς δοῦλοι εὐγνώμονες. Ὅμως δέν εἴμαστε καθόλου ὑποχρεωμένοι νά προσκυνοῦμε κωφούς καί ἀναίσθητους "
"θεούς". Δέν θά ἀρνηθοῦμε τόν ἀληθινό Θεό καί δέν θά χωριστοῦμε ἀπό Αὐτόν μέ καμιά δύναμη. Δέν θά καμφθοῦμε οὔτε ἀπό τα σίδερα, οὔτε ἀπό τή φωτιά, οὔτε ἀπό ἄλλο βασανισμό τῆς σάρκας μας. Διότι τίποτε δέν εἶναι πιό μακάριο ἀπό τό νά βασανίζεσαι καί νά πεθαίνεις γιά τήν εὐσέβεια»!
Ἀκούγοντας ὁ φανατικός εἰδωλολάτρης αὐτοκράτορας τήν θαρραλέα ἀπολογία τῶν δύο χριστιανῶν ἀξιωματικῶν του, ἔγινε θηρίο ἀπό το θυμό του. Διέταξε νά καθαιρεθοῦν ἀμέσως ἀπό τό ἀξίωμά τους καί νά τούς διαπομπεύσουν. Τούς ἔντυσαν γυναικεῖα ἐνδύματα, τούς κρέμασαν βαρεῖς σιδερένιους κλοιούς στόν τράχηλο καί τούς περιέφεραν στήν πόλη γιά νά τούς χλευάσει ὁ ἀμαθής καί δεισιδαίμονας ὄχλος.
Κατόπιν παραδόθηκαν στόν θηριώδη διοικητή τῆς ἐπαρχίας τῆς Ἀνατολῆς Ἀντίοχο, ὁ ὁποῖος ἦταν διαβόητος γιά τίς ὠμότητές του, νά τούς συνετίσει. Ἡ ἕδρα του βρισκόταν στίς ὄχθες τοῦ Εὐφράτη, στήν πόλη Βαρβαλισσό, ἑκατό χιλιόμετρα ἀπό τό σημερινό Χαλέπι. Ὁδηγήθηκαν μπροστά του νά ἀπολογηθοῦν. Στήν ἀρχή χρησιμοποίησε κολακεῖες καί ταξίματα γιά νά τούς κάνει νά θυσιάσουν στά εἴδωλα, ἀλλά οἱ δύο νέοι ἔμειναν ἀμετακίνητη στήν ἀπόφασή τους νά μήν προδώσουν τήν πίστη τους στό Χριστό. Τότε ὁ Ἀντίοχος τούς ἔκλεισε στή φυλακή, ὅπου ἄρχισε νά βασανίζει ἀρχικά τόν Βάκχο. Τόν ἔδερναν ἀλύπητα γιά ὧρες ἀτέλειωτες μέ φοβερά καί ἐπώδυνα βούνευρα. Τό σῶμα του εἶχε μεταβληθεῖ σέ μιά πελώρια πληγή, γι' αὐτό καί δέν ἄντεξε γιά πολύ. Παρέδωσε τήν ἁγία του ψυχή στόν Κύριο.
Τήν ἄλλη μέρα ὁδήγησαν τόν Σέργιο ἐνώπιον τοῦ Ἀντιόχου. Ὁ ἅγιος νέος ἦταν πολύ θλιμμένος διότι ὁ ἐν Χριστῷ ἀγαπημένος ἀδελφός τοῦ Βάκχος ἦταν πλέον στά οὐράνια δώματα τοῦ θρόνου τῆς μεγαλοσύνης τοῦ Θεοῦ καί γι' αὐτό ἐπιθυμοῦσε νά τόν ἀκολουθήσει τό συντομότερο. Ὁ ἀνελέητος τύραννος τοῦ ζήτησε γιά μιά ἀκόμη φορά νά ἀπαρνηθεῖ τό Χριστό γιά νά τοῦ χαρίσει τιμές καί ἀξιώματα. Τόν ἀπείλησε μέ φρικτά βασανιστήρια, ὅμως ἐκεῖνος ἔμεινε ἀμετακίνητος στήν πίστη του. Τότε ἔδωσε διαταγή νά ἀρχίσουν τά μαρτύρια. Τοῦ φόρεσαν ὑποδήματα μέ αἰχμηρά καρφιά στό ἐσωτερικό τους καί τόν ὑποχρέωσαν νά τρέχει μπροστά ἀπό τό ἅρμα του. Δεκαπέντε ὁλόκληρα χιλιόμετρα διάνυσε. Τά καρφιά εἶχαν καρφωθεῖ στά πόδια του, τό αἷμα ἔτρεχε ποτάμι, οἱ πόνοι ἦταν ἀφόρητοι, ἀλλά ἐκεῖνος ὑπόμεινε μέ ὑπεράνθρωπη καρτερία τό μαρτύριο καί ἀντί νά οὐρλιάζει ἀπό τούς πόνους, ἔψελνε ὕμνους στό Χριστό! Τό βράδυ τόν ἔριξαν στή φυλακή, ὅπου ἄγγελος Κυρίου θεράπευσε τίς πληγές του. Τό πρωί ὁ Ἀντίοχος ἔδωσε διαταγή νά τόν ἀποκεφαλίσουν. Ὁ Μάρτυρας ἀφοῦ προσευχήθηκε θερμά γιά τή συγχώρηση τῶν βασανιστῶν του, ἔσκυψε τό κεφάλι καί δέχτηκε τό φονικό ξίφος, τό ὁποῖο τόν ἕνωσε μέ τό Χριστό καί ξαναβρῆκε τόν ἀγαπημένο του φίλο Βάκχο.
Οἱ εὐσεβεῖς κάτοικοι τῆς περιοχῆς περιμάζεψαν τά τίμια λείψανα καί τά ἔθαψαν μέ τιμές σέ ἀσφαλές τόπο. Μετά τή λήξη τῶν διωγμῶν, μετονόμασαν τήν περιοχή σέ Σεργιούπολη. Τό 547 ὁ Ἰουστινιανός ἔκτισε περίλαμπρο ναό στήν Κωνσταντινούπολη, ὅπου ἐναπέθεσε τά τίμια λείψανά τους. Ἡ μνήμη τους ἑορτάζεται στίς 7 Ὀκτωβρίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου