6 Απρ 2021

Ἡ εὐλογία τοῦ παπα-Γιάννη Καλαΐδη

Γράφει ὁ Θεόφιλος Πουταχίδης
Ἤτανε τὸ 1997, γιατί θυμᾶμαι πὼς ἡ γυναίκα μου ἦταν ἔγκυος στὴν πρώτη μου κόρη, τὴν Ραφαηλία. Ἔκανα τὸ διδακτορικό μου τότε. Ἂν θυμᾶμαι καλὰ εἶχα τελειώσει τὰ πειράματα μ’ ἐπιτυχία κι εἶχα φύγει γιὰ τὸ φανταρικό μου. Ἄρτα, Πεντέλη καὶ τέλος στὶς Σέρρες, ἀπ’ ὅπου ἀπολύθηκα.
Ἡ ἱστορία τῆς περιοχῆς τῶν Σερρῶν εἶναι γερὰ δεμένη μὲ τὴν εὐλογημένη πίστη μας. Ἔχει σπουδαία προσκυνήματα, μοναστήρια κι ἔχει γεννήσει μεγάλες πνευματικὲς μορφές.
Στὸ νομὸ Σερρῶν, γιὰ παράδειγμα, ὑπάρχει τὸ ἱστορικὸ μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Προδρόμου. Στὸ μοναστήρι αὐτὸ ἐκάρη μοναχὸς τὸ 1444 ἕνας ἀξιωματικὸς ἀπὸ τὴν Ἰθάκη ὀνόματι Γεώργιος ποὺ ὑπηρετοῦσε τότε στὸν βυζαντινὸ στρατό, παίρνοντας τὸ ὄνομα Ραφαήλ. Μιλάω γιὰ τον γνωστὸ σὲ ὅλους μας Ἅγιο Ραφαήλ, μεγαλομάρτυρα τῆς Λέσβου ποὺ τὸν ἀγαπάω καὶ τὸν... θαυμάζω πάρα πολὺ – ἔχω ἀναφερθεῖ σχετικὰ σὲ παλαιότερα ἄρθρα μου.

Ἀπὸ τὸ νομὸ Σερρῶν, βέβαια, εἶναι κι μακαριστὸς Γέροντας Ἀγάθωνας (1940-2020) ποὺ ἦταν ἡγούμενος τῆς Ἱ.Μ. Κωνσταμονίτου στὸ Ἅγιον Ὅρος. Εἶχα τὴν τύχη νὰ τὸν ἔχω γιὰ πνευματικό μου πατέρα.

Ἐλάχιστα γνώριζα τότε (τὸ 1997) γιὰ ὅλα αὐτὰ τὰ πνευματικὰ πράγματα ποὺ εἶχαν σχέση μὲ τὸ νομὸ Σερρῶν ὅπου ὑπηρετοῦσα φαντάρος. Κάποια ἄδεια θὰ εἶχα ἀπὸ τὸ στρατὸ κι ἤμουν στὴν Θεσσαλονίκη, ἡμέρα Σάββατο. Ἤμουν στὸ μπαλκόνι τοῦ σπιτιοῦ μου καὶ κάπνιζα. Νοικιάζαμε τότε στὴν Ἄνω Τούμπα, στὴν ὁδὸ Παυσανία κάτω ἀπὸ τὸ Χαρίσειο Γηροκομεῖο. Κάθε Σάββατο στὴν Παυσανία εἶχε μεγάλη λαϊκὴ ἀγορά. Ἔτσι κι ἐκείνη τὴν μέρα.

Ἡ λαϊκὴ ἦταν στὸ φόρτε της. Κοσμοσυρροή· σειρὲς οἱ πάγκοι, φωνὲς καὶ μυρωδιές. Ἒπιασε νὰ βρέχει, ἀλλὰ ὁ κόσμος ἀκάθεκτος. Ἔψαχνε τὴν καλὴ καὶ φτηνὴ ντομάτα, τὴν μελιτζάνα καὶ τὸ γάβρο. Μέσα στὴν πολυκοσμία, ἀπὸ τὸ μπαλκόνι ψηλὰ διέκρινα ἕναν Ἱερέα. Στεκόταν ἀνάμεσα στὸν κόσμο. Κι ἂν μὲ ρωτᾶτε, δὲν ξέρω νὰ σᾶς πῶ πῶς ἔγινε καὶ τὸν ξεχώρισα. Μαγνήτισε τὸ βλέμμα μου μ’ ἕναν ἀνεξήγητο τρόπο. Ἡ σκέψη ποὺ πέρασε ἀπ’ τὸ μυαλό μου ἦταν ἀκόμα πιὸ ἀλλόκοτη. Σκέφτηκα νὰ πάρω μία ὀμπρέλα καὶ νὰ κατέβω νὰ τὴν δώσω στὸν παππούλη, γιὰ νὰ μὴν βρέχεται.

Ἡ σκέψη ἦταν ὄντως περίεργη γιατί –γιὰ νὰ λέμε τὴν μαύρη ἀλήθεια– ἐμεῖς οἱ ἄνδρες δὲν ἔχουμε συνήθως τέτοιες εὐαισθησίες. Οἱ εὐλογημένες γυναῖκες εἶναι ὄντως πιὸ εὐαίσθητες καὶ καλὲς σὲ τέτοια πράγματα. Ἀπ’ τὴν ἄλλη, ὡς ὀρεσείβιος Φλωρινιώτης δὲν ἔμαθα νὰ λογαριάζω καὶ τόσο τὶς βροχὲς καὶ τὰ χιόνια ποὺ πέφτουν ἀπάνω στὸν ἄνθρωπο. «Βρέχεσαι» τοῦ λές. «Ἒ… καί; Ἀπὸ ζάχαρη δὲν εἶμαι!» σοῦ ἀπαντάει ὁ Φλωρινιώτης. Μὲ αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν σύνταξη, τὸ ρῆμα «εἶμαι» στὸ τέλος.

Ἡ παρόρμηση φαντάζομαι θὰ ἦταν ἔντονη γιατί μ’ ἔκανε νὰ ξεπεράσω καὶ τὴν μεγάλη συστολὴ ποὺ ἔχω νὰ κάνω κάτι τέτοια πράγματα.

Κατέβηκα, λοιπόν, μὲ μία ὀμπρέλα στὰ χέρια καὶ βρῆκα μέσα στὸ πλῆθος τὸν παππούλη. Ὅταν τὸν πλησίασα καὶ τοῦ πρόσφερα εὐγενικὰ τὴν ὀμπρέλα «γιὰ νὰ μὴν βρέχεται», ἡ ἀπάντησή του μὲ αἰφνιδίασε. «Σ’ εὐχαριστῶ παιδί μου» εἶπε. «Δὲν εἶν’ ἡ βροχὴ τὸ πρόβλημά μου. Χρειάζομαι τουαλέτα κι ὅλα τὰ μαγαζιὰ γύρω εἶναι κλειστά».

Ποιὸς δὲν ἔχει βρεθεῖ σὲ τέτοια κατάσταση; Νὰ σ’ ἔχει σφίξει, ποὺ λένε, ἡ ἀνάγκη καὶ νὰ μὴν βρίσκεις κάπου νὰ οὐρήσεις. «Ἐλᾶτε πάνω στὸ σπίτι, γιὰ νὰ πάτε στὸ μπάνιο πάτερ», προσφέρθηκα ἀβίαστα. Ἔτσι κι ἔγινε.

Ὅταν ὁ παππούλης βγῆκε ἀπὸ τὸ μπάνιο μᾶς εἶπε πὼς κάνει ἔρανο γιὰ νὰ χτίσει ἕναν Ἱερὸ Ναὸ στὴν περιοχή του καὶ γυρνάει ὅπου μπορεῖ πουλώντας πράγματα – ἡμερολόγια ἢ κάτι τέτοιο. Πήραμε κάτι, γιὰ νὰ βοηθήσουμε. Ὁ παππούλης μᾶς εὐλόγησε, μᾶς εὐχαρίστησε καὶ πῆγε στὴν εὐχὴ τοῦ Θεοῦ.

Τόσα χρόνια θυμόμουν τὸ περιστατικὸ κι ἔλεγα: «Εἶδες πῶς ἔρχεται τὸ Ἅγιον Πνεῦμα καὶ ρωτάει τὸν ἄνθρωπο ἂν θέλει νὰ κάνει κάτι ποῦ εἶναι τοῦ Θεοῦ;». Ἐμένα τότε ἦρθε καὶ μὲ ρώτησε ἂν θέλω νὰ κατεβάσω μία ὀμπρέλα στὸν παππούλη. Εἶχε τὸ σκοπὸ του ὁ Θεός: Νὰ βγάλει τὸν ἄνθρωπό του ἀπὸ τὴν δύσκολη θέση.

Τόσα χρόνια ἀναρωτιόμουν ποιὸς μπορεῖ νὰ ἦταν ἐκεῖνος ὁ παππούλης, ὥσπου πρὶν λίγες μέρες πῆρα τὴν ἀπάντηση. Μοῦ ἔδειξε ἡ σύζυγός μου πρωὶ-πρωὶ μία φωτογραφία ἀπὸ τὸ διαδίκτυο λέγοντάς μου: «Αὐτὸς δὲν εἶναι ὁ πατέρας ποῦ εἶχε ἔρθει τότε στὸ σπίτι;». Αὐτὸς ἦταν, ὁ πατέρας Ἰωάννης Καλαΐδης (1925-2009) ἀπὸ τὶς Σέρρες· εἴμασταν κι οἱ δύο σίγουροι.

Τὴν ἴδια μέρα τὸ ἀπόγευμα βρέθηκα ἀναπάντεχα καὶ τυχαία (τυχαία…;) στὸ ἴδιο ἁμάξι μὲ μία μοναχὴ ἀπὸ μοναστήρι τοῦ νομοῦ Σερρῶν. Τὴν ρώτησα σχετικά. Μοῦ εἶπε ὅτι ὁ πατέρας Ἰωάννης ἔχτιζε Ναὸ τοῦ Ἁγίου Ραφαὴλ τότε στὸ Νεοχώρι Σερρῶν κι ἔκανε συχνὰ ἐξορμήσεις γιὰ ἐράνους. Στὸν Ναὸ εἶναι σήμερα ὁ τάφος του.

Εἶναι ἕνας μεγάλος Ἅγιος τῆς ἐποχῆς μας ὁ παπα-Γιάννης κι ἔχει κάνει πολλὰ θαύματα. Ἔχει κάνει καὶ προφητεῖες· ἔχουν γραφτεῖ βιβλία καὶ γίνονται ἐκδηλώσεις πρὸς τιμήν του. «Εἶστε πολὺ τυχεροί» μοῦ εἶπε ἡ μοναχή. «Σᾶς εὐλόγησε ἕνας Ἅγιος».

Μέγας εἶσαι Κύριε καὶ θαυμαστὰ τὰ ἔργα Σου! Καὶ τὰ μεγάλα, ἀλλὰ κι ἐκεῖνα τὰ μικρά, τὰ ἁπλά, τὰ χαριτωμένα ποὺ μᾶς ζεσταίνουν τὴν καρδιὰ καὶ μᾶς κάνουν νὰ χαμογελᾶμε.

pontosnews

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.