Ὁ μήνας Ὀκτώβριος εἶναι αὐτὸς πού, μὲ τὶς ἐπιτυχίες τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ, καθόρισε οὐσιαστικὰ τὸ ἀποτέλεσμα τοῦ Ἃ΄ Βαλκανικοῦ Πολέμου. Ἡ Ἑλλάδα μπῆκε στὸν πόλεμο στὶς 5 Ὀκτωβρίου. Ἀπελευθερώθηκαν: 6/10: Ἐλασσόνα, 8/10: Λῆμνος-Θάσος, 10/10: Σέρβια, 11/10: Κοζάνη, 16/10: Βέροια-Κατερίνη, 18/10: Ἴμβρος, Τένεδος καὶ Ἅγιος Εὐστράτιος, 19/10: Σαμοθράκη, 19-20/10: Γιαννιτσά, 22/10: Ψαρά, 26/10: Θεσσαλονίκη- Χαλκιδική.
Ο «ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΟΣ», στὸ βιβλίο του μὲ τίτλο: «Ἡ Δουλειὰ κι ὁ Κόπος της», ποὺ ἀποτελεῖ οὐσιαστικὰ τὴν βιογραφία του, περιγράφει πολὺ ἁπλὰ τὰ τοῦ βίου του. Μεταξὺ τῶν... ὅσων γιὰ τὴν ζωή του καὶ τὸ ἔργο του, περιγράφει καὶ τὶς ἡμέρες ποὺ ἦταν στὸ μέτωπο ὡς τραυματιοφορέας. Ξεχωρίσαμε ἕνα κομμάτι, γιὰ νὰ τὸ κάνουμε γνωστὸ στοὺς Ἕλληνες τοῦ σήμερα. Νὰ μείνουμε σταθεροὶ καὶ ἄφοβοι στὸ κακό, παρὰ τὶς πάσης μορφῆς λυσσαλέες καὶ ἀπάνθρωπες ἐπιθέσεις τῶν ὀργάνων τῆς παγκοσμιοποίησης, γιὰ τὴ χειραγώγηση τῶν λαῶν καὶ ἰδιαιτέρως τῆς Ὀρθόδοξης Ἑλλάδας. Νὰ διδαχθοῦμε, νὰ πάρουμε θάρρος, νὰ κρατήσουμε τὴν ἐλπίδα στὸν Θεὸ καὶ τὴν ἀγάπη στὴν πατρίδα, ὅπως τὴν κρατοῦσαν καὶ τὴν κράτησαν οἱ πρόγονοί μας. Ὅπως τὴν κράτησε καὶ τὸ ὁμολογεῖ ξεκάθαρα, ποιός; Ναί, «Ο ΕΥΑΓ. ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΟΣ»:
« Ὅταν τὸ 1912 κηρύχτηκε ἡ γενικὴ ἐπιστράτευση (17 Σεπτεμβρίου 1912), παρουσιαστήκαμε μαζὶ καὶ οἱ τρεῖς ἀπὸ τοὺς τέσσερις ἀδελφούς… Ἐγὼ παρουσιάστηκα στὸ Μεσολόγγι, στὸ 6ο Σύνταγμα, ὅπου ἀνῆκα. Μὲ τοποθέτησαν τραυματιοφορέα στὸ 13ο χειρουργεῖο καὶ φύγαμε σχεδὸν ἀμέσως, μέσω Ἀγρινίου – Κραβασαρὰ (Ἀμφιλοχίας), γιὰ τὴν Ἄρτα καὶ στρατοπεδεύσαμε πρῶτα κοντὰ στὸ φημισμένο ἀπὸ τὸ δημοτικὸ τραγούδι Γιοφύρι της.
Ἤμασταν ὅλοι μαζὶ – γιατροί, νοσοκόμοι, τραυματιοφορεῖς, βοηθητικοὶ καὶ φαντάροι – καμιὰ πενηνταριὰ ἄνθρωποι, μὲ σημαντικὸ ἐξοπλισμὸ καὶ μὲ τὰ ὑποζύγιά μας. Ὕστερα ἀπὸ λίγες ἡμέρες προχωρήσαμε βορειοτέρα, ὡς τὸ ὕψωμα τοῦ Ἰμαρέτ, λίγα χιλιόμετρα πέρα ἀπὸ τὴν Ἄρτα.
Ἐκεῖ, πρὶν περάσουν πολλὲς μέρες, ἔζησα μίαν ἀπὸ τὶς ζωηρότερες πολεμικές μου συγκινήσεις. Ὅταν ἄρχισαν οἱ ἁψιμαχίες μὲ τοὺς Τούρκους στὸ Γρίμποβο, ποὺ βρισκόταν ψηλότερα, δημιουργήθηκε ἕνα βράδυ ἀπὸ κάποια παρεξήγηση πανικὸς σ` ἕναν λόχο κι ὁ λόχος διαλύθηκε. Μερικοὶ φαντάροι φυγάδες ἔφτασαν τὴν νύχτα στὸ χειρουργεῖο μας καὶ γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὴ φυγή τους, παρέστησαν πὼς ἡ κατάσταση στὸ μέτωπο ἦταν ἀπελπιστική. Ὁ διευθυντὴς τοῦ χειρουργείου μᾶς – ἔφεδρος γιατρὸς – ἕνας ἀγαθὸς νοικοκύρης, πανικοβλήθηκε κι αὐτὸς καὶ χωρὶς νὰ σκεφτεῖ νὰ ζητήσει ὁδηγίες ἀπὸ κανέναν, διέταξε νὰ λύσουμε ἀμέσως τὶς σκηνές, νὰ τὰ μαζέψουμε καὶ νὰ ὑποχωρήσουμε ἀμέσως πρὸς τὸ Γιοφύρι τῆς Ἄρτας. Φυσικά, ὁ φοβερὸς πυρετὸς μεταδόθηκε σὲ ὅλους μας καὶ ἡ διαταγὴ ἄρχισε νὰ ἐκτελεῖται μὲ βιασύνη καὶ ἀκαταστασία.
Τότε ὅμως ἔγινε κάτι τὸ καταπληκτικό: Πρὶν προλάβουμε νὰ φορτώσουμε τὰ ἀντίσκηνα καὶ τὰ ἐφόδιά μας, ἐμφανίστηκε – τὸν βλέπω ἀκόμα, τούτη τὴ στιγμή, καβάλα στὸ ἄλογό του – ὁ ἀντισυνταγματάρχης Δημήτριος Ἰωάννου*, ἐπιτελάρχης τῆς Στρατιᾶς τῆς Ἠπείρου. Ὅταν μᾶς εἶδε κι ἔμαθε τὸ τί γινόταν στὸ χειρουργεῖο μας, ξέσπασε ὀργισμένος στὸν διευθυντὴ τοῦ χειρουργείου, ρωτώντας τὸν πούθε εἶχε λάβει τὴ διαταγὴ νὰ ὑποχωρήσει. Αὐτὸς ἀναγκάστηκε νὰ ὁμολογήσει πὼς διαταγὴ δὲν εἶχε πάρει ἀπὸ κανέναν, ἀλλὰ εἶχε θεωρήσει πὼς ὁ κίνδυνος νὰ πλακώσουν οἱ Τοῦρκοι … Ὁ ἄλλος δὲν τὸν ἄφησε νὰ τελειώσει:
-Θὰ μείνετε αὐτοῦ ποὺ βρίσκεστε, πρόσταξε ἀγριεμένος ὁ Ἰωάννου` κι ἂν φανοῦν οἱ Τοῦρκοι, θὰ ἀντισταθεῖτε καὶ θὰ τοὺς χτυπήσετε μὲ ὅ,τι μέσα ἔχετε στὴ διάθεσή σας. Αὐτὸ σας τὸ διατάζω ἐγώ!
Ἡ κατάσταση ἄλλαξε μονομιᾶς μὲ τὴν παρέμβαση τοῦ γενναίου Ἰωάννου. Συνήλθαμε ὅλοι καὶ εἶδα τότε γιὰ πρώτη φορὰ μὲ τὰ μάτια μου τί ἐπίδραση μπορεῖ νὰ ἀσκήσει στὸν πόλεμο ἕνας ἀληθινὸς ἡγέτης, τὴν ὥρα ποὺ τὸ ἠθικὸ τῶν στρατιωτῶν τοῦ κλονίζεται. Κι αὐτὸ ποὺ ἰσχύει στοὺς πολέμους, τὸ διαπίστωσα σὲ ὅλη μου τὴν ζωή, πὼς ἰσχύει καὶ σὲ κάθε ἀνθρώπινο ἀγώνα, ποὺ ἀπαιτεῖ τὴν συνεργασία πολλῶν. Ἡ ἐπιτυχία ἢ ἡ ἀποτυχία τοῦ ἐξαρτᾶται σὲ πολὺ μεγάλο βαθμὸ ἀπὸ τὴν ποιότητα ἐκείνου ἢ ἐκείνων ποὺ βρίσκονται ἐπικεφαλῆς καὶ ξέρουν ἢ εἶναι ἀνάξιοι νὰ ἐπιβάλλονται!
Μετὰ τὸ Ἰμαρὲτ τὸ χειρουργεῖο μᾶς μεταστάθμευσε στὴ Φιλιππιάδα… Μείναμε ἐκεῖ δύο τρεῖς βδομάδες. Κατόπιν μεταφερθήκαμε σ` ἕνα μικρὸ χωριό, ποὺ λεγόταν Γουλιάδες, πρὸς τὴν κατεύθυνση τῶν Πέντε Πηγαδιῶν. Ἐκεῖ κατασκηνώσαμε σὲ ἕνα χωράφι, δίπλα στὸ νεκροταφεῖο.
Στὴν ἀρχὴ ἡ ζωή μας στὸ 13ο χειρουργεῖο ἦταν πυρετώδης. Ὅσο κι ἂν δὲν ἤμασταν κοντὰ στὶς πρῶτες γραμμές, ποὺ μετατοπίζονταν γοργὰ πρὸς τὰ βόρεια, εἴχαμε συνεχῶς κίνηση τραυματιῶν, ἄλλων σοβαρὰ καὶ ἄλλων λιγότερο βαριὰ πληγωμένων, ποὺ μᾶς κρατοῦσαν ἀδιάκοπα σὲ κίνηση. Ἄλλωστε, ὕστερα ἀπὸ τὶς πρῶτες μέρες τοῦ πολέμου, ποὺ ὁ ἐνθουσιασμὸς ἦταν μέσα μᾶς ἀναμικτος μὲ κάποια ἀγωνία, ἡ θριαμβευτικὴ τροπὴ ποὺ εἶχε πάρει ὁ πόλεμος, μὲ τὴν νικηφόρα προέλαση τοῦ στρατοῦ μας σὲ ὅλα τὰ μέτωπα, μᾶς εἶχε δώσει χαρὰ καὶ αὐτοπεποίθηση.
Θυμοῦμαι ζωηρὰ τὴν συγκίνηση καὶ τὸν ἐνθουσιασμὸ ποὺ νιώσαμε ὅλοι μας, ὅταν στὶς 26 Ὀκτωβρίου 1912, μέρα τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, μάθαμε ξαφνικά, λίγο πρὶν ἀπὸ τὸ μεσημέρι, πὼς ὁ στρατὸς μᾶς εἶχε πάρει τὴν Θεσσαλονίκη. Ἦταν μία μέρα βροχερὴ καὶ κρύα σὰν τὶς ἄλλες κι ἤμασταν καθηλωμένοι μέσα στὴν ὁμίχλη καὶ τὶς λάσπες. Ἀλλὰ μᾶς εἶχε συνεπάρει ὅλους ἡ εἴδηση τῆς νίκης. Ἡ πρώτη μας σκέψη ἦταν νὰ πᾶμε στὸ ἐκκλησάκι τοῦ νεκροταφείου, ποὺ βρισκόταν ἐκεῖ κοντά μας. Μαζευτήκαμε σ` αὐτὸ ὅλοι μας, γιατροί, νοσοκόμοι, φαντάροι κι ὅσοι τραυματίες μποροῦσαν νὰ κινηθοῦν καὶ προσκυνήσαμε καὶ κάναμε μία πρόχειρη δοξολογία. Πόσο ἀληθινὰ πιστεύαμε τότε στὸν Θεὸ καὶ τὴν Ἑλλάδα μας!
Τὴ μέρα ἐκείνη ἡ ἐφοδιοπομπὴ εἶχε ἀργήσει νὰ φτάσει ἀπὸ τὴ Φιλιππιάδα καὶ πεινούσαμε, ἀλλὰ ζήσαμε τὴν ἀξέχαστη ἐκείνη γιορτὴ μὲ χαρὲς καὶ μὲ τραγούδια. Οἱ Κεφαλλονίτες στὸ 13ο χειρουργεῖο, ὅπως συμβαίνει πολὺ συχνὰ παντοῦ, ὅπου βρίσκονται Κεφαλλονίτες, αὐτοὶ ἔδιναν τὸν τόνο καὶ τὸ χρῶμα στὴ μικρή μας στρατιωτικὴ κοινωνία καὶ τὶς ἐκδηλώσεις της…».
Καὶ μία ἀξιοπρεπής, λεβέντικη καὶ εἰλικρινὴς ὁμολογία τοῦ ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΟΥ: … «Οἱ ταλαιπωρίες ποὺ ὑποφέραμε οἱ ἀποσπασμένοι στὶς βοηθητικὲς ὑπηρεσίες τοῦ στρατοῦ, δὲν ἦταν φυσικὰ τίποτα κοντὰ στὰ ὅσα τράβηξαν οἱ στρατιῶτες μας τοῦ μετώπου, ἐπιπλέον ἀπὸ τὸν κίνδυνο τῆς ζωῆς τους. Αὐτόν, ἐμεῖς οἱ βοηθητικοὶ ἐλάχιστα τὸν ἀντιμετωπίζαμε, σὲ μία ἐποχή, ποὺ τὰ ἀεροπλάνα καὶ οἱ ἀεροπορικὲς ἐπιδρομὲς στὰ μετόπισθεν ἦταν ἄγνωστες ἀκόμη. Γιὰ τοῦτο, ὅσο κι ἂν κάναμε τὸ χρέος μας καὶ κακοπεράσαμε κάποτε πολὺ ἄσχημα, δὲν εἴχαμε βέβαια καὶ τὴν ἀξίωση νὰ μᾶς θεωροῦν ἰσότιμους μὲ ἐκείνους πού, ὑπηρετώντας στὸ μέτωπο, ριψοκινδύνευαν τὴν ζωὴ τοὺς κάθε στιγμή, ὥσπου κατόρθωναν, μὲ ἡρωικοὺς μόχθους καὶ θυσίες νὰ κυριεύσουν τὸ Μπιζάνι καὶ νὰ ἀπελευθερώσουν τὰ Γιάννενα, τὴ βασανισμένη πρωτεύουσα τῆς Ἠπείρου.
Τὸ σημειώνω, ἐπειδὴ δὲν θέλω οἱ ἀναμνήσεις μου τοῦ πολέμου τοῦ `12 νὰ θεωρηθοῦν σὰν ἐπίδειξη τίτλων πολεμικῶν. Ἁπλῶς καὶ μόνο ἔχω τὴν ἱκανοποίηση πὼς ἔζησα κι ἐγὼ ἐκείνη τὴν περίοδο τῆς ἱστορίας μας, φορώντας τὴν τίμια στολὴ τοῦ στρατοῦ μας καὶ κάνοντας εὐσυνείδητα τὸ χρέος μου, ἐκεῖ ποὺ μὲ εἶχαν βάλει νὰ ὑπηρετήσω».
*Δημήτριος Ἰωάννου: Ὁ ἡρωικὸς Στρατηγὸς Δημήτριος Ἰωάννου ἀπὸ 1897 μέχρι τὸ 1920 πῆρε μέρος σὲ ὅλους τους ἑλληνικοὺς ἐθνικοὺς ἀγῶνες. Πέθανε στὶς 11 Ἀπριλίου 1927 ξεχασμένος, ἀβοήθητος καὶ πένης.
Σάββας Ἠλιάδης
Δάσκαλος
Κιλκίς, 9 -10-2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου