Κερκύρας Νεκτάριος : Ὁ Ἁρχιεπίσκοπος εἶπε «πρῶτα ὁ ἄνθρωπος». Ἐμεῖς πιστεύουμε «πρῶτα ὁ Θεὸς».

Πραγματοποιήθηκε τὸ πρωὶ τῆς Πέμπτης 10 Σεπτεμβρίου 2020 στὸ Πνευματικὸ Κέντρο τὸ 18ο Ἱερατικὸ Συνέδριο τῆς Ι.Μ. Κερκύρας, μὲ ὁμιλητὲς τὸν κ. Νικόλαο Ξιώνη, καθηγητῆ τῆς Δογματικῆς, τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν καὶ τὸν κ. Σπύρο Χριστόφιλο, Δρ. Νομικῆς καὶ μάχιμο Δικηγόρο. Στὸ συνέδριο ἦταν προσκεκλημένη καὶ ἡ κ. Βασιλικὴ Θάνου, πρώην πρωθυπουργὸς καὶ ἐπίτιμη Πρόεδρος τοῦ Ἀρείου Πάγου, ἡ ὁποία λόγῳ κάποιου προβλήματος ὑγείας δὲν μπόρεσε νὰ παραβρεθεί ἡ ἴδια, ἀλλὰ ἀπέστειλε ὁμιλία της ἡ ὁποία ἀναγνώστηκε στοὺς ἱερεῖς.

Τῶν ἐργασιῶν τοῦ Συνεδρίου προηγήθηκε ἡ τέλεση τῆς Θείας Λειτουργίας στὸ ναὸ τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς πόλεως, ἀπὸ τὸν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κερκύρας, Παξῶν καὶ Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριο. Στὸ τέλος τῆς Θείας Λειτουργίας...
τελέστηκε Ἱερὸ Μνημόσυνο ὑπὲρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν ἀπ 'αιώνος εὐαρεστησάντων Ἀρχιερέων, Ἱερέων, Ἱερομονάχων, Διακόνων, Μοναχῶν καὶ Μοναζουσῶν τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας.

Τίτλος τοῦ φετινοῦ Συνεδρίου ἦταν «Ἀναστοχασμοὶ καὶ προκλήσεις στὴν ἐποχὴ τῆς πανδημίας ».

Στὴν προσφώνησή του ὁ Σεβασμιώτατος ἐπεσήμανε τὰ ἑξῆς: "ἡ κρίση ἀπεκάλυψε τά ἐλλείμματα πίστεως τά ὁποῖα ὑπάρχουν καί σέ κλῆρο καί λαό. Ἡ ὀλιγοπιστία ὅμως ἔχει μία πολύ σοβαρή συνέπεια, ἡ ὁποία ἀπαιτεῖ λεπτό ποιμαντικό χειρισμό. Εἶναι ἡ πρόκληση διασπάσεως, διχασμοῦ, διαλύσεως τῆς ἑνότητος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ. Καί ἐντός τῆς Ἐκκλησίας χωριστήκαμε σέ ζηλωτές καί ὀρθολογιστές, σέ ἀμφισβητίες τῆς πανδημίας καί σέ ὑποταγμένους στά κελεύσματα τοῦ κράτους, σέ δυναμικούς καί σέ φοβικούς, σέ αὐτούς πού θέλουν νά ἔχουν λόγο καί σέ σιωπηλούς. Παρότι εἶναι δεῖγμα ὑγείας τό νά ἔχουμε διαφορετικές ἀπόψεις καί ἀπόδειξη ὅτι μᾶς δόθηκε ἀπό τόν Θεό ἡ ἐλευθερία τῆς σκέψεως καί τῆς κρίσεως, ἐν τούτοις ἄν ἐπικρατήσει ἡ ἄποψη ὅτι πιστός πραγματικά εἶναι αὐτός πού ἀκολουθεῖ τήν μία ἤ τήν ἄλλη ἄποψη, τότε ὁ διάβολος ἐπέτυχε τόν μεγαλύτερο στόχο του: νά γεννήσει ἀφορμές φατριασμοῦ, ἀκοές σχισμάτων, ἀμύντορες τῆς Ὀρθοδοξίας καί προδότες, μέ ἀποτέλεσμα νά κινδυνεύουμε νά φανατιστοῦμε, νά περιφρονήσουμε, νά μήν ἀγαποῦμε. Θά γίνω συγκεκριμένος ποιμαντικά. Ὅλοι ὅσοι θέλουν νά εἶναι μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ εἶναι ποίμνιό μας. Γιά παράδειγμα, στό ζήτημα τῆς χρήσεως τῆς μάσκας δέν ἔχουμε δικαίωμα νά διχάσουμε τόν λαό μας. Ἄς ἀφήσουμε τόν καθέναν πιστό καί πολίτη νά ἀποφασίσει τί θά κάνει. Οἱ νόμοι τῆς πολιτείας εἶναι συγκεκριμένοι, ὅπως καί ἡ πεποίθησή μας ὅτι στόν χῶρο τοῦ ναοῦ ὑπάρχει ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἁρχιεπίσκοπος εἶπε «πρῶτα ὁ ἄνθρωπος». Ἐμεῖς πιστεύουμε «πρῶτα ὁ Θεός». Αὐτό ὅμως δέν σημαίνει ὅτι θά πρέπει νά ἐξορίσουμε ἀπό τόν ναό, δίκην εἰσαγγελέων ἤ ἀστυνομικῶν ὀργάνων, ὅσους ἔχουν τήν μία ἤ τήν ἄλλη πεποίθηση. Σέ ζητήματα μή δογματικά πρέπει νά ὑπάρχει διάκριση καί ἀγάπη. Σέ ζητήματα πίστεως ὅπου δέν χωρᾶνε δεύτερες γνῶμες, ὅπως στό τῆς θείας κοινωνίας, ἐκεῖ δέν χωροῦν συμβιβασμοί“.

Ἐπιπλέον ὁ κ. Νεκτάριος ὑπογράμμισε ὅτι «δέν μποροῦμε νά ἀμφισβητήσουμε τό γεγονός ὅτι συντελεῖται ἕνα παγκόσμιο πείραμα φόβου καί ὑπακοῆς, στό ὁποῖο ἡ κρατοῦσα πολιτεία καί στήν Ἑλλάδα καί στήν Εὐρώπη, δέν εἶναι ρπόθυμη νά ἀκούσει προβληματισμούς καί ἄλλες ἀπόψεις. Τό ζήτημα τῆς ὑποχρεωτικῆς χρήσεως τῆς μάσκας στά σχολεῖα κατέδειξε μία ἀνελεύθερη λογική πού ἔχει ἐπιρατήσει. Εἶναι ἄλλο οἱ κανόνες τῆς πολιτείας καί ἄλλο ἡ κατάργηση τοῦ δικαιώματος τῶν ἀνθρώπων νά ἔχουν ἄλλη ἄποψη, μέ τήν διενέργεια εἰσαγγελικῶν ἐρευνῶν γιά νά τρομοκρατηθοῦν γονεῖς πού δέν θέλουν τό παιδί τους νά φορᾶ μάσκα στό σχολεῖο, γιά σοβαρούς λόγους, γιά τούς ὁποίους δέν ἔχουν δοθεῖ κατά τή γνώμη μας ἐπαρκεῖς ἀπαντήσεις πού νά τούς ἀντικρούουν. Ὑπάρχει μία συνεχής παραβίαση τῆς ἐλευθερίας μας, στό ὄνομα τῆς ὑγείας, πού δέν δικαιολογεῖται οὔτε συνταγματικά οὔτε καί στήν πράξη. Πλαστήκαμε ἐλεύθεροι. Δέν πρέπει δῆθεν «γιά τό καλό μας» τήν ἐλευθερία μας νά τήν ἀπεμπολοῦμε τόσο εὔκολα. Ἀπό τήν ἄλλη δέν πρέπει νά εἴμαστε καί ἐπαναστάτες χωρίς αἰτία. Ἡ ἀμφισβήτηση ὅτι ὑπάρχει κορωνοϊός δέν δικαιολογεῖται. Ἡ ἀσθένεια ὑπάρχει. Αὐτό ὅμως δέν σημαίνει ὅτι θά πάψουμε νά συλλογιόμαστε ἐλεύθερα, θά πάψουμε νά ζοῦμε. Τό νά τηροῦμε κάποια στοιχειώδη μέτρα ἐπιβάλλεται. Τό νά προσέχουμε ὅταν ἔχουμε κάποια ὕποπτα συμπτώματα ἐπιβάλλεται. Τό νά λέμε ΝΑΙ σέ ὅλα δέν ξέρω κατά πόσον εἶναι θεμιτό».

Ὁ κ. Νεκτάριος ἔκλεισε τὶς σκέψεις του λέγοντας: «Ἡ Ἐκκλησία δέν διεκδικεῖ πολιτικό ρόλο, μέ τήν ἔννοια τοῦ νά κρίνει κόμματα καί νά ὑποστηρίζει συγκεκριμένες ἰδέες ἤ πολιτικούς. Ἡ Ἐκκλησία ζητᾶ στά πλαίσια τῶν διακριτῶν ρόλων μέ τήν Πολιτεία τόν σεβασμό στήν θρησκευτική μας ἐλευθερία. Ζητᾶ νά γίνει σεβαστή ἡ πεμπτουσία τῆς λατρείας μας πού εἶναι ἡ Θεία Εὐχαριστία. Τό δικαίωμα οἱ ναοί νά εἶναι ἀνοιχτοί. Σέβεται τούς νόμους τῆς πολιτείας, ἀλλά ζητᾶ καί ἀπό αὐτήν νά σεβαστεῖ τό δικαίωμα τῆς πίστεως. Δέν εἴμαστε δημόσιοι ὑπάλληλοι γιά νά κοινοποιοῦμε ἐγκυκλίους. Θέλουμε νά ἔχουμε ἄποψη καί νά τήν συζητοῦμε μέ τό κράτος. Νά βοηθοῦμε, χωρίς ὅμως νά ὑποτασσόμαστε. Ἄς μᾶς πείσουν, ὄχι ὅμως νά μᾶς καταπιέσουν. Ὅταν οἱ νόμοι καί οἱ κανόνες δέν ἀμφισβητοῦν τά ὅσα πιστεύουμε ἤ δέν θίγουν τήν προσωπικότητά μας, τό πρόσωπό μας, ἐπιβάλλεται νά τούς ἀκολουθοῦμε. Ὀφείλουμε ὅμως νά ἐπισημάνουμε ὅτι ὑπάρχει ἕνα κλίμα καχυποψίας καί ἀρνητικότητος ἀπό πλῆθος πιστῶν ἐναντίον τῆς Πολιτείας, ὅπως καί ἀπό πολλούς μή πιστούς. Ἄς πείσει λοιπόν μέ καλοπροαίρετο διάλογο καί ὄχι μέ «νταηλίκια» ἤ μέ ὁλοκληρωτικές νοοτροπίες ἡ πολιτεία γιά ὅ, τι κρίνει πώς πρέπει νά ἐφαρμόσουμε".

Στὴν εἰσήγηση τῆς κ. Θάνου ἔγινε ἀναφορὰ στὴν παραβίαση τοῦ Συντάγματος κατὰ τὸ κλείσιμο τῶν ναῶν τὴν περίοδο τῆς πανδημίας, καθὼς δὲν τηρήθηκε ἡ ἀρχὴ τῆς αναλογικότητας, ἐνῶ ἐπισημάνθηκε ὅτι ἡ τήρηση τῶν μέτρων προστασίας τῆς δημόσιας ὑγείας δὲν δικαιολογεῖ τὴν καταπάτηση τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, διότι μπαίνουμε σὲ ἄλλες ἀτραπούς. Αὐτὸ φάνηκε ἀπὸ τὶς ἀποφάσεις καὶ τῶν εὐρωπαϊκῶν δικαστηρίων.

Στὴν εἰσήγησή του ὁ κ. Ξιώνης ἀνέφερε ὅτι διαπιστώνουμε σήμερα μία τάση ἐπιστροφῆς τῶν πιστῶν χριστιανῶν στὴν προβαπτισματική κατάσταση, ἀπὸ τὴν πνευματικὴ κατάσταση κοινωνίας μὲ τὸν Χριστὸ ποὺ κορυφώνεται στὸ μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, σὲ ἕναν ἠθικὸ τρόπο ζωῆς ἐν εἴδει μωσαϊκοῦ νόμου, ἀπὸ τὴν ἐλευθερία τῆς πίστεως καὶ τὴν ἀπελευθέρωση ἀπὸ τὴν συμβατικότητα τῆς ζωῆς σὲ ἕναν ἠθικὸ καὶ κοινωνικὸ τρόπο συμπεριφορᾶς. Οἱ σημερινοὶ χριστιανοὶ καὶ ἀκόμη χειρότερα ἱερεῖς καὶ ἐπίσκοποι ποὺ ἐμπιστεύονται τὸν νόμο τῶν ἀνθρώπων (αυθεντοποιώντας τοὺς «εἰδικοὺς» ἐπιστήμονες) καὶ ἀπορρίπτουν τὴν ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὸ νὰ φοβοῦνται ἐντὸς τῆς μυστηριακῆς κοινωνίας τὴν μετάδοση λοιμωδῶν ἀσθενειῶν, ἐπιστρέφουν ὡς σύγχρονοι Γαλάτες στὴν προτέρα κατάσταση τοῦ νόμου τῶν ἀνθρώπων. Ἡ ὀπισθοδρόμηση αὐτὴ εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα τῆς παραποιημένης ἐκκλησιολογίας, ἡ ὁποία βασίζεται στὰ νεότερα φιλοσοφικὰ ρεύματα τῆς Δύσεως καὶ ἑρμηνεύει τὴν Ἐκκλησία ὡς κοινωνία ἀνθρώπων καὶ ὄχι ὡς μυστηριακὴ κοινωνία τῶν μελῶν τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ».

Τελευταῖος ὁμιλητὴς ἦταν ὁ κ. Χριστόφιλος, ὁ ὁποῖος ἐπεσήμανε ὅτι ζοῦμε σὲ μία νέα πραγματικότητα προσέγγισης τῶν πολιτῶν ἀπὸ τὴν παγκόσμια κοινότητα, ὅπου δὲν ὑπάρχει σεβασμὸς στὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα ὅπως τὸν γνωρίζαμε, ἀλλὰ μόνο μία ἄποψη καὶ τόνισε ὅτι γιὰ τοὺς ἐπισκόπους καὶ τοὺς ἱερεῖς, ὅταν ὑπάρχει σύγκρουση καθηκόντων, τὸ θεϊκὸ δίκαιο προηγεῖται τοῦ ἀνθρωπίνου. Εἶναι ἄλλο νὰ τηροῦμε τοὺς νόμους καὶ ἄλλο νὰ σιωποῦμε μπροστὰ στὴν ἀντισυνταγματικότητά τους.

romfea