Δὲν εἶναι θυμοσοφία. Δὲν εἶναι λαϊκὴ παράδοση. Δὲν ἔχει νὰ κάνει μὲ ὁτιδήποτε ἐπίκτητο. Εἶναι ἔμφυτο. Εἶναι γονιδιακό. Εἶναι ἑλληνικό. Ἡ Ἁγιὰ Σοφιά. Τῶν Ἑλλήνων πρῶτα. Μετὰ τῆς ὑφηλίου. Σύμβολο ἐθνικὸ καὶ μετὰ οἰκουμενικό. Πρῶτα θρησκευτικό, μετὰ κοσμικό.
Ἡ Ἁγιὰ Σοφιά. Τὸ λαμπερότερο πετράδι τῆς Βασιλεύουσας. Στέκει γιὰ 1500 χρόνια. Δεσπόζει κυριαρχικὰ στὴν Πόλη. Εὐλαβικὰ ἀναγνωρίζεται ἡ σημασία της, ὁ προαιώνιος συμβολισμός της, ἡ θρησκευτικότητά της, ἀπὸ κάθε πιστὸ καὶ πολίτη τῆς πλάσης.
Ὄχι στὴν Τουρκία. Η χτεσινὴ ἀπόφαση τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας τῆς χώρας – ποὺ οὐσιαστικὰ ἐπικύρωσε αὐτὸ ποὺ ὁ Σουλτάνος ειχε προαποφασίσει στὸ πλαίσιο τῆς πολιτικῆς τοῦ – μετατρέπει τὴν Ἁγιὰ Σοφιὰ ἀπὸ μουσεῖο, ὅπως ὁ ἴδιος ὁ Κεμὰλ εἶχε ἀποφασίσει στὸ πλαίσιο τοῦ ἐκμοντερνισμοῦ τῆς ἰσλαμικῆς Τουρκίας τὸ 1934, σὲ τζαμί.
Ἀπόφαση, ποὺ ὅσο καὶ ἂν ἦταν – κακὰ τὰ ψέματα – ἀναμενόμενη στὸ πλαίσιο τῶν ὅσων προβοκατόρικων καὶ κλιμακούμενων ἐνεργειῶν τοῦ τελευταῖο διάστημα ἀπὸ τὸν πρόεδρο Ἐνρτογᾶν, δὲν παύει νὰ σοκάρει. Νὰ παγώνει ὅλους τους Ἕλληνες. Ὅσους ἔχουν προσκυνήσει, ἀγνοώντας τὰ ἄγρυπνα μάτια ποὺ φροντίζουν νὰ παρακολουθοῦν κάθε «ἑλληνικὴ» κίνηση στὸν πανίερο τοῦτο χῶρο, ὅσους τὴν ἔχουν ἔστω ἐπισκεφθεῖ, μὰ καὶ ὅσους...
τὸ μέγεθός της, ἡ σημασία της, ἡ οὐσία της στὸ συλλογικὸ θυμικὸ καὶ στὴν ἐθνικὴ διδαχὴ εἶναι περασμένα ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιά, ἀπὸ ἀφηγήσεις καὶ ἀπὸ περιγραφές.
τὸ μέγεθός της, ἡ σημασία της, ἡ οὐσία της στὸ συλλογικὸ θυμικὸ καὶ στὴν ἐθνικὴ διδαχὴ εἶναι περασμένα ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιά, ἀπὸ ἀφηγήσεις καὶ ἀπὸ περιγραφές.
Ἡ μετατροπὴ τῆς Ἅγιας Σοφιᾶς σὲ τζαμὶ εἶναι μία ἐπίθεση. Μία ἐπίθεση στὸν πολιτισμό. Μία ἐπίθεση στὴν παγκόσμια κουλτούρα. Μία ἐπίθεση στὴν κοσμικὴ Τουρκία – καὶ ἴσως αὐτὸ νὰ εἶναι τὸ πλέον ἐπικίνδυνο γιὰ τὶς διμερεῖς σχέσεις. Μά, δὲν χρειάζεται νὰ κρυβόμαστε, εἶναι καὶ μία ἐπίθεση στὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια τῶν Ἑλλήνων.
Δὲν γίνεται νὰ ξεχωρίσεις τὴν Ἁγιὰ Σοφιὰ ἀπὸ αὐτά. Εἶναι αὐτονόητα. Καὶ αὐτό, χωρὶς τὴν παραμικρὴ λυτρωτικὴ διάθεση. Ἔτσι εἶναι. Ἡ Ἁγιὰ Σοφιὰ πάνω καὶ πρώτ’ ἂπ’ ὅλα εἶναι ἑλληνισμός. Εἶναι ὀρθόδοξη παράδοση. Ὅταν, ὁποτεδήποτε, ἀλλοιώνεις ὁτιδήποτε ἀπὸ τὰ μοναδικὰ χαρακτηριστικά της, τότε ξεριζώνεις ἕνα κομμάτι τῆς ψυχῆς τῶν Ἑλλήνων, ξεπετσιάζεις τὸ δέρμα τους.
Τέτοιος ὁ πόνος. Τέτοια ἡ βαναυσότητα καὶ ἡ ἐπίπτωση τῆς ἀπόφασης. Σὲ ὅλους. Γιὰ ὅλους. Τέτοια ἡ δύναμη τοῦ συμβόλου. Ποῦ φτάνει καὶ περισσεύει, γιὰ μισῆ χιλιετία νὰ στέκει χωρὶς ἑλληνική, χωρὶς ὀρθόδοξη ἐπιμέλεια, μὰ νὰ στέκει ἐπιβλητικὰ καὶ νὰ δίνει δύναμη, μόνο στὴ θωριά της σὲ ὅλους τους Ἕλληνες, σὲ ὅλους τους ὀρθόδοξους. Ἁπανταχοῦ.
Ὄχι, δὲν μιλᾶμε γιὰ κάτι λυτρωτικό. Οὔτε καὶ προφανῶς γιὰ κάτι ἀλυτρωτικό. Δὲν ἔχει νὰ κάνει μὲ τίποτα τέτοιο. Ἡ Ἁγιὰ Σοφιὰ ξεπερνάει συμβατικὰ ὅρια καὶ σύνορα. Εἶναι ὑπερβατική, σχεδὸν ἀλλόκοσμη ἡ ὑπόστασή της. Καὶ οὔτε καὶ ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴν παγκόσμια ἀντίδραση ποὺ προκάλεσε τὸ ἄκουσμα τῆς ἀπόφασης τοῦ τουρκικοῦ κράτους (γιατί μὴ γελιόμαστε κανένα δικαστικὸ ὄργανο δὲν ἀποφάσισε. Βραχίονας ἁπλῶς τῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς).
Αὐτὲς ἄλλωστε οἱ κορῶνες παγκόσμιων κατακραυγῶν καὶ ἀντιδράσεων, διαχρονικά, ἐξελίσσονται καὶ ἀποδεικνύονται κενὸ γράμμα. Ἔχει νὰ κάνει μόνο μὲ ἐμᾶς, μόνο μὲ τοὺς Ἕλληνες καὶ τὴν ἀλλοίωση ἀκόμη ἑνὸς μέρους τῆς ἐθνικῆς μας ταυτότητας. Ποῦ, δὲν πρέπει νὰ περάσει καὶ αὐτὸ στὴ σφαίρα τοῦ μύθου. Δὲν πρέπει νὰ ἐπιβιώσει μὲ προαιώνιες λαϊκὲς δοξασίες.
Καλὲς καὶ ἅγιες οἱ ἐλπίδες. Ἀλλὰ ἐδῶ δὲν μποροῦμε πλέον νὰ μιλᾶμε γιὰ κάτι ποὺ πάλι μὲ χρόνια μὲ καιρούς, πάλι δικό μας θὰ’ ναί. Ἐδῶ, στὴν Ἁγιὰ Σοφιὰ πρέπει νὰ ὑπενθυμίσουμε, συνεχῶς καὶ σὲ κάθε τόνο, ἀνεξαρτήτως κόστους, πὼς μόνο δική μας εἶναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου