ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ
Γράφει ἡ Samantha Kamman
Μιὰ μετα-ανάλυση1 ποὺ δημοσιεύθηκε τὸ 2011 στὸ British Journal of Psychiatry (Βρετανικὸ Περιοδικὸ τῆς Ψυχιατρικῆς) ἀναζωπύρωσε τὴ διαμάχη γιὰ τὴν ἔκτρωση καὶ τὶς ἐπιπτώσεις της στὴν ψυχικὴ ὑγεία. Ἡ ἐρευνητικὴ ψυχολόγος Δρ. Priscilla Coleman συνδύασε τὰ εὑρήματα 22 μελετῶν καὶ ἡ ἀνασκόπησή της βρῆκε ὅτι οἱ γυναῖκες ποὺ ἔχουν κάνει ἔκτρωση εἶναι 81% πιὸ πιθανὸ νὰ παρουσιάσουν προβλήματα ψυχικῆς ὑγείας ἀπὸ αὐτὲς ποὺ δὲν ἔχουν κάνει ἔκτρωση. Αὐτὴ ἡ ἀναλυτικὴ ἀνασκόπηση πολλαπλῶν μελετῶν συμπεριλάμβανε δεδομένα ποὺ συλλέχθηκαν μεταξὺ 1995 καὶ 2009 γιὰ 877.181 γυναῖκες ἀπὸ ἕξι διαφορετικὲς χῶρες.
Σὲ κάθε μία ἀπὸ τὶς 22 μελέτες ποὺ χρησιμοποιήθηκαν -ἀκόμη καὶ αὐτὲς ποὺ ἰσχυρίζονταν ὅτι ἀποδεικνύουν πὼς ἡ ἔκτρωση δὲν ἔχει καθόλου ψυχολογικὲς παρενέργειες- βρέθηκαν ὑψηλότερα ποσοστὰ προβλημάτων ψυχικῆς ὑγείας μεταξὺ γυναικῶν μετὰ ἀπὸ ἔκτρωση. Τὰ ποσοστὰ τοῦ ἄγχους γιὰ τὶς γυναῖκες ποὺ εἶχαν κάνει διακοπὴ στὶς ἐγκυμοσύνες τους βρέθηκαν νὰ εἶναι 34% ὑψηλότερα ἀπὸ αὐτὰ τῶν γυναικῶν ποὺ κυοφοροῦσαν μέχρι τέλους. Ἡ κατάθλιψη μεταξὺ γυναικῶν μετὰ ἀπὸ ἔκτρωση ἦταν 37% ὑψηλότερη, καὶ ἡ αὐξημένη κατανάλωση ἀλκοὸλ κατὰ 110% ὑψηλότερη. Ἡ χρήση μαριχουάνας ἦταν 230% ὑψηλότερη σὲ γυναῖκες ποὺ εἶχαν κάνει ἔκτρωση, καὶ οἱ αὐτοκτονικὲς τάσεις συμπεριφορᾶς βρέθηκαν κατὰ 155% ὑψηλότερες.
Παρ' ὅλο ποὺ οἱ γυναῖκες ποὺ εἶχαν κάνει ἔκτρωση βρέθηκαν νὰ εἶναι 55% πιὸ ἐπιρρεπεῖς σὲ προβλήματα ψυχικῆς ὑγείας ἀπὸ αὐτὲς ποὺ δὲν ἔκαναν ἔκτρωση, ἡ ἔρευνα τῆς Coleman ἦρθε ἀντιμέτωπη μὲ μιὰ ἐναντίωση. Ὡστόσο, ἡ ἐναντίωση σὲ ἔρευνες παρόμοιες μὲ τῆς Coleman δὲν ἔχει ἐπιχειρήσει, ὅπως ἀναμενόταν, νὰ ἀντικρούσει αὐτὰ τὰ εὑρήματα, ἀλλὰ ἀντιθέτως ἔχει καταφύγει σὲ στρατηγικὲς ἀποφυγῆς καὶ ἐκτροπῆς (τῆς ἀνάλυσης καὶ συζήτησης πρὸς ἄλλες κατευθύνσεις).
Ἡ ἔρευνα γιὰ τὴν ἔκτρωση εἶναι κατὰ κανόνα μεροληπτική.
Αὐτὸ συμβαίνει διότι μεγάλο μέρος τῆς ἔρευνας γύρω ἀπό τὴν ἔκτρωση συνήθως μαστίζεται ἀπὸ τὴν προκατάληψη. Τὸ 1967, ἡ American Psychological Association - APA (Ἀμερικανικὴ Ἕνωση Ψυχολογίας) πῆρε τὴ θέση ὅτι ἡ ἔκτρωση ἀποτελεῖ «ἀτομικὸ δικαίωμα». Δὲν ὑπῆρχε καμία ἀπόδειξη ὅτι μιὰ τέτοια ἐπέμβαση βελτιώνει τὴν ψυχικὴ ὑγεία μιᾶς γυναίκας, καὶ ἁπλά θεωρήθηκε ὡς δεδομένο πὼς ὁ τερματισμὸς μιᾶς ἀπρόσμενης ἐγκυμοσύνης θὰ μείωνε τὸ στρές.
Ἀφότου ἡ ἔκτρωση νομιμοποιήθηκε, ὑπῆρξαν λίγες μόνο δημοσιεύσεις μελετῶν ποὺ ἀξιολογοῦσαν τὴν ψυχολογικὴ κατάσταση μιᾶς γυναίκας μετὰ ἀπὸ μιὰ ἔκτρωση. Ἐντούτοις, οἱ περισσότερες ἀπὸ αὐτὲς τὶς μελέτες ρωτοῦσαν τὶς γυναῖκες πῶς ἔνιωθαν λίγες ὧρες μετὰ τὴν ὁλοκλήρωση τῆς ἔκτρωσης, καὶ αὐτὲς ποὺ συνέχιζαν νὰ παρακολουθοῦν τὶς γυναῖκες περίμεναν τὸ πολὺ μέχρι δύο ἑβδομάδες προτοῦ ξαναζητήσουν νὰ μάθουν γιὰ τὴν κατάστασή τους. Οἱ περισσότερες γυναῖκες ἀρνοῦνταν νὰ ἀπαντήσουν σὲ ἐρωτήσεις σχετικὰ μὲ τὶς ἐκτρώσεις τους.
Καθὼς οἱ γυναῖκες ποὺ ἀνέφεραν ἀρνητικὰ συναισθήματα στὶς ἐπακόλουθες ἐρωτήσεις κατηγοριοποιήθηκαν ὡς μιὰ μειοψηφία, τὰ συμπεράσματα τόνιζαν τὶς ἐμπειρίες τῶν γυναικῶν ποὺ φερόντουσαν νὰ αἰσθάνονται καλὰ μετὰ ἀπὸ μιὰ ἔκτρωση. Αὐτὸ χρησιμοποιήθηκε γιὰ νὰ ὑποστηρίξει τὴν ἄποψη ὅτι τὰ ὀφέλη ψυχικῆς ὑγείας καὶ ἡ πρόσβαση στὶς ἐκτρώσεις εἶχαν μιὰ συσχέτιση.
Οἱ ἐρευνητὲς ἔχουν ἐδῶ καὶ καιρὸ ἐπιλέξει νὰ δυσπιστοῦν γιὰ τὶς ἀρνητικὲς ἐμπειρίες ἔκτρωσης γυναικῶν.
Ἀμφισβητήσεις γιὰ τὴν παραπάνω ρητορικὴ ἀνέκυψαν ὅταν οἱ γυναῖκες ποὺ ἀγνοήθηκαν ὡς μιὰ μειοψηφία, προσπάθησαν νὰ ἔρθουν σὲ ἐπαφὴ ἡ μιὰ μὲ τὴν ἄλλη γιὰ νὰ μοιραστοῦν τὶς ἱστορίες τοῦ πόνου τους. Ἡ Nancyjo Mann βοήθησε στὸ νὰ τραβήξει τὴ δημόσια προσοχὴ στὶς ἐμπειρίες γυναικῶν μετὰ τὴν ἔκτρωση τὸ 1982, ὅταν ἵδρυσε τὶς Γυναῖκες Θύματα Ἐκμετάλλευσης ἀπὸ τὴν Ἔκτρωση (Women Exploited by Abortion - WEBA), ἐξασφαλίζοντας ὅτι σχεδὸν κάθε Πολιτεία διέθετε ὁμότιμα ψυχοθεραπευτικὰ προγράμματα. Αὐτό, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὸν ὁρισμὸ ποὺ ἔδωσε ὁ ψυχοθεραπευτής Δρ. Vincent Rue στὸ «μετεκτρωτικό σύνδρομο» (μετεκτρωτικό τραῦμα) ὡς ἕνα εἶδος διαταραχῆς μετατραυματικού στρὲς (PostTraumatic Stress Disorder - PTSD), ὑποχρέωνε ξαφνικά τους ὑποστηρικτὲς τῆς ἔκτρωσης νὰ ὑπερασπιστοῦν τὴ θέση τους.
Οἱ μαρτυρίες γυναικῶν ὅπως τῆς Mann δὲν λήφθηκαν σοβαρὰ ὑπόψη, καὶ ἡ ἔρευνα ποὺ ἀπεκάλυπτε ἀρνητικὲς ψυχολογικὲς ἀντιδράσεις στὴν ἔκτρωση ἀπορρίφθηκε πρὸς ὄφελος αὐτῆς ποὺ παρουσίαζε ὅτι δὲν ὑπάρχουν δυσάρεστες συνέπειες. Αὐτὲς οἱ μελέτες, προϊόντα ὑπερμάχων τῆς ἔκτρωσης, ἐξέταζαν τὴν ψυχικὴ κατάσταση τῶν γυναικῶν μόνο ἐντὸς τῶν λίγων πρώτων μηνῶν ἀπὸ τὶς ἐκτρώσεις τους.
Ἡ ἀντιπαράθεση γύρω ἀπό τὴ σχέση ἔκτρωσης καὶ ψυχικῆς ὑγείας τῶν γυναικῶν ἔφτασε σ' ἕνα σημεῖο ὅπου οἱ πολιτικοὶ δὲν μποροῦσαν πλέον νὰ προσποιοῦνται ὅτι ἀγνοοῦν τὸ θέμα. Στὸ ἔτος 1987, ὁ Πρόεδρος Ρόναλντ Ρέϊγκαν ἀνέθεσε στὸν Ἐπικεφαλῆς Ἀξιωματοῦχο Υγείας2 Αρχιχειρούργο C. Everett Koop νὰ συντάξει μιὰ ἀναφορὰ πάνω στὰ ἀποτελέσματα τῆς ἔκτρωσης. Μέσα στήν ἐπιστολή του πρὸς τὸν Πρόεδρο, ὁ Koop ἀνέφερε ὅτι ὑπῆρχαν ἀνεπαρκῆ δεδομένα, καὶ ἔτσι δὲν μποροῦσε νὰ προσφέρει ἕνα ξεκάθαρο συμπέρασμα. Ἀντὶ νὰ ἐπιλύσει τὸ θέμα, αὐτὸ ὄξυνε περαιτέρω τὸν διχασμὸ μεταξὺ τῶν ἐρευνητῶν ποὺ βρισκόντουσαν ἤδη σὲ ἀσυμφωνία σχετικὰ μὲ τὶς συνέπειες τῆς ἔκτρωσης στὴν ψυχικὴ ὑγεία.
O Rue θὰ ἔπρεπε νὰ περιμένει μέχρι τὸ 1992 γιὰ νὰ δεῖ τὴν ἀνάλυσή του γιὰ τὸ μετεκτρωτικό τραῦμα νὰ δημοσιεύεται τελικὰ στὸ Journal of Social Issues (Περιοδικὸ τῶν Κοινωνικῶν Προβλημάτων), καὶ ἔγινε δεκτὴ μόνο γιὰ νὰ μπορέσουν οἱ ἐκδότες τοῦ περιοδικοῦ νὰ «φέρουν μιὰ ἰσορροπία σὲ αὐτὸ τὸ ἰδιαίτερο πρόβλημα». Τὸ ἄρθρο τοῦ Rue ἦταν ἡ μοναδικὴ δημοσιευμένη ἐργασία ποὺ δὲν ὑπερασπιζόταν τὴν ἔκτρωση.
Ἐρευνητὲς ὅπως ἡ Δρ. Nada Stotland, ποὺ δήλωναν ὅτι τὸ μετεκτρωτικό τραῦμα ἁπλά «δὲν ὑφίσταται», ἀπέφευγαν νὰ ἔχουν στὶς δημοσιεύσεις τοὺς παραπομπὲς στὸν Rue μὲ τὴν πρόθεση νὰ διαψεύσουν τὸ τραῦμα ποὺ σχετίζεται μὲ τὴν ἔκτρωση. Μιὰ μελέτη περίπτωσης (case study) τῆς Stotland ἀργότερα ἀποκάλυψε ὅμως τὴν ἔκπληξή της ὅταν μιὰ πρώην ἀσθενὴς τῆς βίωσε ἑτεροχρονισμένα μιὰ δυσάρεστη ψυχολογικὴ ἀντίδραση σὲ μιὰ παρελθοῦσα ἔκτρωση, κατόπιν μιᾶς ἀποβολῆς ποὺ ὑπέστη.
Ἡ ἐρευνητικὴ ἀνασκόπηση τῆς Coleman εἶχε τὴν πρόθεση νὰ σταθμίσει αὐτὰ τὰ ἀποτελέσματα χωρὶς καμία ἀπὸ τὶς προκαταλήψεις ποὺ συχνὰ μάστιζαν παρόμοιες προηγούμενες μελέτες. Παρὰ τὴ δημόσια τοποθέτηση ὑπὲρ τῆς ἔκτρωσης, ἡ APA (Ἀμερικανικὴ Ἕνωση Ψυχολογίας) ἐξέδωσε μιὰ ἀναφορὰ μέσα στὸ 2008 ἡ ὁποία παρέλειπε νὰ ἀκολουθήσει τὰ σχετικὰ ἐπιστημονικὰ πρωτόκολλα. Ἡ Coleman ἐπιχείρησε νὰ ἐπανορθώσει γιὰ αὐτὸ ἐφαρμόζοντας στὶς μελέτες γιὰ τὴν ἔκτρωση τὰ ἴδια στάνταρ ἀξιολόγησης ποὺ χρησιμοποιοῦνται σὲ φαρμακευτικὲς δοκιμές, ἀλλὰ οἱ ὑπέρμαχοι τῆς ἔκτρωσης διατύπωσαν ἀβάσιμους ἰσχυρισμοὺς γιὰ τὶς μεθόδους πίσω ἀπὸ τὴ μελέτη της.
Μιὰ ἀπὸ τὶς κατηγορίες ποὺ ἐκτοξεύθηκαν εἰς βάρος τῆς Coleman ἦταν ὅτι ἡ μελέτη της ἀπέτυχε νὰ ἐλέγχει γιὰ προϋπάρχοντα προβλήματα ψυχικῆς ὑγείας. Ὡστόσο, αὐτὸ δὲν ἦταν γεγονός. Ἡ μελέτη τῆς Coleman περιλάμβανε πλῆθος ἐλέγχων ποὺ ἀπέκλειαν γυναῖκες μὲ ἱστορικὸ ψυχιατρικῆς θεραπευτικῆς ἀγωγῆς νοσηλείας καὶ διαταραχῶν ὕπνου πρὶν ἀπὸ τὶς ἐγκυμοσύνες τους. Ἡ μελέτη ἐπίσης εἶχε ἐλέγχους γιὰ τὰ ἐπίπεδα αὐτοεκτίμησης, καθὼς καὶ γιὰ ἄλλα θέματα, πρὸ τῆς ἐγκυμοσύνης.
Ἡ μελέτη τῆς Coleman ἦταν ἡ πρώτη ποὺ ἐφάρμοσε τέτοιους περιορισμοὺς γιὰ γυναῖκες μὲ ψυχιατρικὸ ἱστορικό, καὶ ἡ πρώτη ποὺ συνέκρινε γυναῖκες ποὺ ἔφεραν ἐπιτυχῶς τὶς ἐγκυμοσύνες τοὺς μέχρι τὸ τέλος τῆς περιόδου κύησης, μὲ γυναῖκες ποὺ ὑπέστησαν ἐκτρώσεις. Ἀπὸ τὴν πλειοψηφία τῶν προηγούμενων μελετῶν ἀπουσίαζε μιὰ τέτοια ὁμάδα σύγκρισης.
Κάποιοι ἔχουν ὑποστηρίξει ὅτι ἐρευνητὲς ὅπως ἡ Coleman, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἀναγνωρίσει κινδύνους ποὺ σχετίζονται ἄμεσα μὲ τὴν ἔκτρωση, δὲν ἔχουν προσφέρει ξεκάθαρη ἀπόδειξη ὅτι ἡ ἔκτρωση ὁδηγεῖ σὲ ὑψηλότερη πιθανότητα προβλημάτων
ψυχικῆς ὑγείας. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, δὲν ὑπάρχει καμία ἀπόδειξη ὅτι ἡ ἔκτρωση ἔχει προσφέρει ψυχικὰ ὀφέλη γιὰ τὶς γυναῖκες, ἰδιαίτερα δὲ γιὰ ἐκεῖνες ποὺ δημοσίως μίλησαν γιὰ τὸ τραῦμα τους. Γιατί ὅσοι ἐπανειλημμένα μας λένε νὰ «ἐμπιστευτοῦμε τὶς γυναῖκες» εἶναι ἀπρόθυμοι νὰ δεχτοῦν τὶς ἀρνητικὲς ἱστορίες ἐκτρώσεων;
Ἡ μετα-ἀνάλυση τῆς Coleman πρέπει νὰ μᾶς δώσει τὸ κίνητρο νὰ ἀναζητήσουμε τρόπους γιὰ νὰ βοηθήσουμε τὶς γυναῖκες μετὰ τὴν ἔκτρωση νὰ ἁπαλύνουν τὰ τραύματά τους, ἀντὶ νὰ ἀπορρίπτουμε ἀπευθείας ἢ νὰ μὴ λαμβάνουμε στὰ σοβαρὰ ὑπόψη τὶς ἱστορίες τους. (σημ.. μετ.: καὶ ἀκόμη περισσότερο νὰ τὶς ἐνημερώνουμε σωστὰ προτοῦ ἀποφασίσουν τὴν ἔκτρωση γιὰ τὰ σοβαρότατα προβλήματα ψυχικῆς ὑγείας ποὺ τὶς περιμένουν μετὰ τὴ διάπραξη αὐτοῦ τοῦ διπλοῦ ἐγκλήματος, κατὰ τοῦ ἐμβρύου καὶ κατὰ τοῦ ίδιου τους τοῦ εαυτού.)
Ευχαριστούμε!
ΑπάντησηΔιαγραφή