Ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας

της Μαρίας Κορνάρου 

Σὰν σῶμα καὶ μέλη Χριστοῦ, ποὺ εἴμαστε στὴν Ἐκκλησία, πράξη ποιοῦμε τὴν ἑνότητα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Εἴμαστε, δηλαδή, ἕνα. Αὐτὸς εἶναι ὁ στόχος μας, νὰ ὑπάρχουμε ἐν ἀγάπη καὶ τέλεια κοινωνία ὁ καθένας μὲ τὸν πλησίον καὶ ὅλοι μαζὶ μὲ τὸ Θεό. Γιὰ αὐτό, ἡ μυστικὴ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας ποτὲ δὲν διασπᾶται οὔτε ἀλλοιώνεται, οὔτε ἀπὸ τὰ φυσικὰ φαινόμενα καὶ τοὺς πειρασμοὺς τοῦ κόσμου. Ἔτσι γράφει ὁ Εὐάγριος ὁ Ποντικὸς γιὰ τοὺς μοναχούς, ποὺ ὁ κόσμος θεωρεῖ ἀντικοινωνικούς: «μοναχός ἐστι ὁ πάντων χωρισθεῖς καὶ πάσι συνηρμοσμένος». Ὁ ἐρημίτης ποὺ ἔχει χρόνια νὰ δεῖ ἄνθρωπο, βρίσκεται ἑνωμένος καρδιακὰ μὲ τοὺς ἀδελφούς του, ἡ προσευχή του γιὰ ἐκείνους εἶναι ἀληθινὴ κοινωνία. Θαυμαστὰ δείχνει ὁ Θεὸς τὴν πλάνη τῆς κοσμικῆς λογικῆς, ἀποκαλύπτοντας ὅτι στὸ πλῆθος μέσα οἱ ἄνθρωποι εἶναι πιὸ μόνοι τους καὶ ξένοι ἀπὸ τοὺς διπλανούς τους, παρὰ οἱ ἀποχωρισμένοι σωματικὰ ἀπ’ τὸν κόσμο, ποὺ κοινωνοῦν μὲ τοὺς ἀδελφούς, μὲ τὴν πικρία καὶ τὸν πόνο τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ καὶ μὲ τοὺς ἁγίους καὶ τοὺς ἀγγέλους! Γιατί ἡ ἀληθινὴ κοινωνία...
ὑπάρχει ἐν Χριστῷ. 

Ἐκεῖνες τὶς ἡμέρες ποὺ πέρασαν, νιώσαμε ἀληθινὰ τὴν ἀνάγκη τοῦ ἀνθρώπου γιὰ τὴ συντροφιὰ τῶν ἀδελφῶν. Μακριὰ ἀπ’ τοὺς ἐνορίτες μας, δὲν εἴμαστε οἱ ἴδιοι. Σχεδόν, δὲν εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός! Διότι τὸν Θεὸ τὸν γνωρίζουμε καὶ μέσω τῶν ἀδελφῶν μας. Κάναμε ὅμως ὑπομονή, καὶ βιώσαμε σήμερα τὴ μεγάλη χαρὰ καὶ συγκίνηση, νὰ δοῦμε τοὺς ἀδελφούς μας ἐν σαρκί. Τὰ πρόσωπά τους καὶ τὶς φωνές τους νὰ ἔχουμε ἐμπρός μας. Μεγάλο πράγμα ἡ κοινωνία μὲ τὸν ἀδελφὸ καὶ μ’ ὅλους τους πιστούς της περιοχῆς. Ἀκόμα καὶ ὅσους μόνο κατ’ ὄψιν γνωρίζαμε, κι ἐκεῖνοι ἀκόμα μᾶς ἔλειψαν καὶ χαρήκαμε τὴ θωριά τους. Μόνο ποὺ μαζὶ λειτουργούμασταν τόσο καιρό, ὁ Θεὸς δὲν τὸ εἶχε ἀφήσει νὰ περνᾶ χωρὶς νόημα, ἀλλὰ μᾶς συνέδεσε μὲ μία πνευματικὴ σχέση βαθύτερη ἀπ’ αὐτὴ ποὺ ἔχουμε καὶ μ’ ἀνθρώπους πιὸ γνωστούς μας, ὅπου δὲν ἑνωνόμαστε ὅμως ἀπ’ τὴν μοιρασιὰ τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς οὐρανίου βασιλείας Του. Χαρὰ λοιπόν, μεγάλη ἡ συνάντηση. Πρὶν ἀκόμη μπορέσουμε νὰ συναντηθοῦμε στὶς ἐκκλησίες μας, ὁ Θεὸς δὲ μᾶς ἄφησε χωριστά, ἀλλὰ ἀνταμώναμε στὴν προσευχὴ καὶ στὴ λαχτάρα μας γιὰ Ἐκεῖνον. Ὅσοι ἀκόμη κατάφεραν καὶ εἶχαν μετοχὴ στὰ Μυστήρια τὶς ἡμέρες τῶν διωγμῶν ποὺ περάσαμε, οὔτε αὐτὸ τὸ ἄφησε ἀναξιοποίητο ὁ Θεός, ἀλλὰ οἰκονόμησε ὥστε ἡ χάρις νὰ διαμοιραστεῖ καὶ νὰ ἐνισχυθοῦν καὶ τὰ ἄτομα ἐκεῖνα ποὺ στερήθηκαν. Ἔτσι πάντοτε διαμοιράζει ὁ Θεὸς τὸ καλὸ ποὺ κάνουμε ὥστε νὰ ἀπολαύουν τῆς χάριτος καὶ οἱ κλονισμένοι ἀδελφοὶ καὶ ὅσοι δὲν εἶναι κοντά Του. Ἀντιθέτως, τὸ κακὸ ποὺ κάνουμε φροντίζει ὁ Θεὸς νὰ τὸ προλάβει πρὶν μολύνει καὶ τὴν ὑπόλοιπη Ἐκκλησία, γιὰ αὐτὸ καὶ ἀποκόπτονται ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς οἱ αἱρετικοὶ καὶ κακόδοξοι. Ἀποκαλύπτεται ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας ἡ πνευματική, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ὅλοι ὑπάρχουμε «ἐν ἐνὶ στόματι καὶ μία καρδία». Ἕνα σῶμα συλλογικό, ἀποτελούμενο ἀπὸ πολλὰ καὶ ἑτερόκλητα συχνὰ μέλη. 

Ἕνα εἴμαστε στὴν Ἐκκλησία καὶ μὲ τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ ἱερεῖς μας, ὥστε δὲν κάνει διάκριση ὁ Θεὸς καμία, ἀπὸ τοὺς πιὸ ἁγιασμένους καὶ ἄξιούς του σώματος ἕως καὶ τὸν φαινομενικὰ ἄσημο πιστό. Σὲ αὐτὴ τὴ ρίζα τῆς ἑνότητας στερεωμένο, ἐπιβίωσε στὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ μυστήριο τῆς Θείας Κοινωνίας ὅπως τὸ παρέδωσαν οἱ Ἀπόστολοι, ὅπου κλῆρος καὶ λαὸς μεταλαμβάνουν ἀπὸ ἕνα Ἅγιο Ποτήριο, τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Ἡ φοβερὴ αὐτὴ πράξη ποὺ ἀποκαλύπτει τὴν οὐσία τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς καὶ δίνει μαρτυρία γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς Ἁγίας Τριάδας, τόσο πολεμεῖται στὶς ἡμέρες μας, ἀπὸ τὰ ὄργανα τοῦ διαβόλου ποὺ ἐπιζητεῖ τὴν ἀπομόνωση τῶν ἀνθρώπων καὶ τὴν διάλυση τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, στὴν ὁποία οὐδεὶς εἶναι μόνος. Ἡ μυστηριακὴ κοινωνία τῶν πιστῶν, ὅμως, εἶναι στὴν ἐξουσία τοῦ Θεοῦ καὶ μόνο. Δὲν θὰ μᾶς στερήσει ποτὲ τὴν ἑνότητα, ἐφόσον προθυμοποιούμαστε νὰ τὴν κάνουμε πράξη. 

Σημασία ἀποκτᾶ σήμερα ἡ ἐνθύμηση τῆς ἑνότητας τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος, διότι παρατηρεῖται ἀπομάκρυνση τοῦ φρονήματος τοῦ κλήρου καὶ τοῦ λαϊκοῦ αἰσθήματος. Φτάνουν νὰ ἔρχονται σὲ ρήξη. Βέβαια, ἡ διχόνοια δὲν εἶναι ἔργο τοῦ Θεοῦ, καὶ ἐὰν ἀφήνει καὶ δρᾶ στὴν Ἐκκλησία Του, αὐτὸ ἀσφαλῶς θὰ σημαίνει ὅτι ὑπάρχουν προβλήματα στὴν ἐκκλησιαστικὴ πορεία μας γιὰ τὰ ὁποία δὲν ἔχουμε μετανοήσει, καὶ μέσα ἀπὸ τὴν ἀντιπαράθεση καὶ τὴν ἔνταση ἔρχονται στὸ φῶς γιὰ νὰ τὰ λύσουμε. Ἐὰν δὲν ἦταν ἔτσι τὰ πράγματα, κανεὶς πιστὸς δὲ θὰ ἐπιθυμοῦσε τὴν ἀνυπακοὴ στοὺς ἀρχιερείς οὔτε τὸν ψόγο ποὺ ἀποδίδεται σὲ ὁρισμένες δηλώσεις. Στὸ παρελθόν, σὲ δύσκολες περιόδους ὅπου ὁ πειρασμὸς τοῦ κόσμου κλόνιζε συθέμελα τὴν πορεία τῆς Ἐκκλησίας, οἱ πιστοὶ κράτησαν τὸ ὀρθόδοξο φρόνημα παρὰ τὶς ἀτασθαλίες τοῦ ἀνώτερου κλήρου. Μάλιστα καὶ τὸ διέσωσαν, ἐπηρεάζοντας τελικὰ ἐκεῖνοι τοὺς ἀρχιερεῖς, ὥστε νὰ ἐπιστρέψουν στὶς ἐντολὲς τῶν Ἀποστόλων. Κάτι τέτοιο συνέβη μὲ τὴ Σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας, ὅπου παρ’ ὀλίγον καὶ θὰ χάναμε τὴν πίστη μας πρὸς ἕνωσιν μὲ τοὺς ἑτερόδοξους. Ὅμως, ὅταν ἐπέστρεψαν οἱ ὀρθόδοξοι κληρικοὶ στὴν Πόλη ἀπὸ τὴ Σύνοδο, οἱ πιστοί τους ἀπεδοκίμασαν ἔντονα καὶ ἐξέφρασαν τὴ θλίψη τους καὶ τὴν ἀντίθεσή τους μὲ τὴν ἕνωση. Ἔτσι σώθηκε τελικὰ ὁλάκερη ἡ Ἐκκλησία, καὶ σωζόμαστε καὶ ἐμεῖς μέσα ἀπὸ αὐτήν, τόσους αἰῶνες ἀργότερα! 

Ἔτσι καὶ σήμερα, οἱ πιστοὶ κρατοῦμε τὸ φρόνημα πάντοτε. Ὄχι ὅμως μὲ τὴν ἀποτείχιση, ὄχι μὲ τὴν ἀσέβεια καὶ τὶς ἀκρότητες ποὺ φέρνουν ὄνειδος στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Μονάχα μὲ τὴν αὐτοθυσία καὶ τὴν πίστη, ποὺ ἐκφράζονται μὲ τὸν ταπεινὸ ἀλλὰ συλλογικὸ ἔλεγχο τῶν κακῶς πραττομένων, μποροῦμε καὶ οἱ πιστοὶ νὰ ὁδηγήσουμε τὸ καράβι τῆς Ἐκκλησίας, στοὺς ταραχώδεις τούτους καιρούς, πρὸς τὸν ἀσφαλῆ λιμένα.

enromiosini