Ἅγιος Παΐσιος: «Μὰ τί κατάσταση εἶναι αὐτή; Ἀπὸ τὴ μία ὁ Οἰκουμενισμός, ἀπὸ τὴν ἄλλη ὁ Σιωνισμός, ὁ σατανισμός! Σὲ λίγο θὰ προσκυνοῦμε τὸν διάβολο μὲ τὰ δυὸ κέρατα ἀντὶ γιὰ δικέφαλο ἀετὸ»

Σήμερα, γιὰ νὰ μπορέσει ὁ ἄνθρωπος νὰ ἀντιμετωπίσει τὶς δυσκολίες ποὺ συναντᾶ, πρέπει νὰ ἔχει μέσα τοῦ τὸν Χριστό, ἀπὸ τὸν ὁποῖο θὰ παίρνει θεία παρηγοριά, γιὰ νὰ ἔχει κάποια αὐταπάρνηση. Ἀλλιῶς σὲ μία δύσκολη στιγμὴ τί θὰ γίνει; Διάβασα κάπου ὅτι ὁ Ἀβδοὺλ-Πασὰς[1] εἶχε πάρει πεντακόσιους νέους ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὅρος. ‘Άλλοι ἀπὸ αὐτοὺς ἦταν δόκιμοι καὶ ἄλλοι εἶχαν πάει ἐκεῖ, γιὰ νὰ κρυφτοῦν. Τότε φαίνεται μὲ τὴν Ἐπανάσταση κατέφευγαν στὸ Ἅγιον Ὅρος, γιὰ νὰ γλυτώσουν, ἐπειδὴ οἱ Τοῦρκοι μάζευαν νέα παιδιά, νὰ τὰ κάνουν Γενίτσαρους. Ὁ Ἀβδοὺλ-Πασὰς τοὺς νέους ποὺ ἔπαιρνε, ἂν δὲν ἀρνιόταν τὸν Χριστό, τοὺς κρεμοῦσε στὸν Πύργο, στὴν Οὐρανούπολη. Ἀπὸ τόσους ποὺ πῆρε ἀπὸ τὸ Ἅγιο Ὅρος μόνον πέντε μαρτύρησαν, ἐνῶ οἱ ἄλλοι ἀρνήθηκαν τὸν Χριστὸ καὶ ἔγιναν Γενίτσαροι. Χρειάζεται παλληκαριά· δὲν εἶναι παῖξε-γέλασε. Ἂν ἔχει κανεὶς κακομοιριά, φιλαυτία, δὲν ἔχει θεϊκὴ δύναμη μέσα του, καὶ τότε πῶς νὰ ἀντιμετωπίσει μία τέτοια δυσκολία; 

Μου ἔκανε ἐντύπωση αὐτὸ πού μου εἶπε ἕνας ἐπίσκοπος ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο. Τοῦ εἶχα πεῖ: «Μὰ τί κατάσταση εἶναι αὐτή; Ἀπὸ τὴ μία ὁ Οἰκουμενισμός, ἀπὸ τὴν ἄλλη ὁ Σιωνισμός, ὁ σατανισμός!… Σὲ λίγο θὰ προσκυνοῦμε τὸν διάβολο μὲ τὰ δύο κέρατα ἀντὶ γιὰ δικέφαλο ἀετό». «Σήμερα, μοῦ λέει, δύσκολα βρίσκεις ἐπισκόπους σὰν τὸν ἐπίσκοπο Καισαρείας Παΐσιο τὸν Β΄[2]». Ὁ Παΐσιος ὁ Β΄ τί ἔκανε; Πήγαινε στὸ Σουλτάνο γιὰ τὰ αἰτήματά του μὲ ἕνα σχοινὶ δεμένο στὴ μέση, ἀποφασισμένος δηλαδὴ νὰ τὸν κρεμάσουν οἱ Τοῦρκοι. Σὰν νὰ ἔλεγε στὸν Σουλτάνο: «Μην ψάχνεις σχοινὶ καὶ χασομερᾶς· ἅμα θέλεις νὰ μὲ κρεμάσεις, ἕτοιμο τὸ ἔχω τὸ σχοινί». 

Γιὰ τὰ δύσκολα θέματα αὐτὸν ἔστελναν στὸν Σουλτάνο. Πολλὲς φορὲς γλύτωσε τὸ Πατριαρχεῖο σὲ δύσκολες περιστάσεις. Στὰ γεράματά του τὸν ἔβαζαν ἐπάνω σὲ ἕνα..
ἄλογο, μέσα σὲ ἕνα κοφίνι, ἔβαζαν καὶ ἕνα ἄλλο κοφίνι μὲ βάρος ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ καὶ τὸν πήγαιναν στὴν Πόλη. Μία φορὰ οἱ Τοῦρκοι εἶχαν βγάλει ἕνα φιρμάνι νὰ ἐπιστρατεύονται οἱ Ἕλληνες στὸν τουρκικὸ στρατό. Οἱ Χριστιανοὶ δυσκολεύονταν νὰ ὑπηρετοῦν μαζὶ μὲ τους Τούρκους, γιατί δὲν μποροῦσαν νὰ ἐκτελοῦν τὰ θρησκευτικὰ τους καθήκοντα. Οἱ Ρῶσοι ἐν τῷ μεταξὺ εἶχαν πεῖ τότε στοὺς Τούρκους νὰ μὴν ἐμποδίζουν τοὺς Ἕλληνες νὰ τηροῦν τὰ χριστιανικά τους καθήκοντα. Κάλεσε ὁ Πατριάρχης τὸν Παΐσιο καὶ τὸν ἔστειλε στὸν Σουλτάνο. Παρουσιάσθηκε τότε ἐκεῖνος στὸν Σουλτάνο πάλι μὲ ἕνα σχοινὶ δεμένο στὴν μέση. Τοῦ λέει ὁ Σουλτάνος: «Οἱ Ἕλληνες πρέπει νὰ ἐπιστρατεύονται, γιὰ νὰ ὑπηρετοῦν τὴν πατρίδα». Τότε ὁ Παΐσιος τοῦ λέει: «Ναί, κι ἐγὼ συμφωνῶ νὰ ἐπιστρατεύονται οἱ Ἕλληνες, γιατί αὐτὰ τὰ μέρη εἶναι ἀπὸ παλιὰ τῶν γκιαούρηδων. Ἐπειδὴ ὅμως ἔχουμε διαφορετικὴ θρησκεία, πρέπει νὰ ἔχουν ξεχωριστὸ στρατόπεδο, νὰ εἶναι χωριστὸς στρατὸς καὶ νὰ ἔχουν δικούς τους ἀξιωματικοὺς κ.λ.π., γιὰ νὰ ἐκτελοῦν καὶ τὰ θρησκευτικά τους καθήκοντα. 

Δὲν μποροῦν νὰ κάνουν μαζὶ μ΄ ἐσᾶς προσευχή· ἐσεῖς νὰ ἔχετε ραμαζάνι[3] καὶ ἐμεῖς τὰ Φῶτα»! Σκέφθηκε ὁ Σουλτάνος: «Νὰ ὁπλισθοῦν οἱ Χριστιανοί; Εἶναι ἐπικίνδυνο». «Ὄχι, ὄχι, καλύτερα νὰ μὴν ἐπιστρατεύονται», τοῦ ἀπαντάει. Μία ἄλλη φορᾶ οἱ Ἀρμένιοι ζήτησαν ἀπὸ τὸν Σουλτάνο νὰ τοὺς δώσει τὸ Μπαλουκλὴ καὶ καταφεραν νὰ πάρουν τὴν ἔγκρισή του. Μετὰ πῆγε ὁ Παΐσιος στὸ Σουλτάνο νὰ συζητήσει αὐτὸ τὸ θέμα. «Τὸ Μπαλουκλή, τοῦ λέει ὂ Σουλτάνος, εἶναι περιουσία τῶν παππούδων των Ἀρμενίων καὶ πρέπει νὰ τὸ πάρουν οἱ Ἀρμένιοι». «Ναί, τοῦ λέει ὁ Παΐσιος, πρέπει νὰ τὸ πάρουν, γιατί, ὅταν γνωρίζουμε ὅτι ἕνας τόπος εἶναι περιουσία τῶν παππούδων μας, πρέπει νὰ τὸν παίρνουμε. Δῶστε μου ἕνα ἔγγραφο νὰ ὑπογράψω καὶ ἐγὼ γιὰ τὸ Μπαλουκλή, γιατί ἦρθα ὡς ἀντιπρόσωπος τοῦ Πατριαρχείου». Ὑπέγραψε καὶ αὐτός. Ὕστερα βγάζει ἕνα φλουρὶ Κωνσταντινᾶτο[4] καὶ λέει: «Νὰ πάρουν λοιπὸν οἱ Ἀρμένιοι τὸ Μπαλουκλή, ἀλλὰ καὶ ἐμεῖς πρέπει νὰ πάρουμε τὴν Ἁγιὰ-Σοφιά, γιατί εἶναι δική μας· εἶναι τῶν παππούδων μας καὶ πρέπει νὰ μᾶς τὴ δώσετε», καὶ δείχνει τὸ κωνσταντινᾶτο φλουρί! 

Εἶχε πάρει μαζί του καὶ ἕναν ἀπὸ τοὺς ἀξιωματούχους Ρώσους ποὺ εἶχαν ἔρθει τότε στὴν πόλη μὲ ἕνα καράβι, γιὰ νὰ ἔχει καὶ μάρτυρα. Ὅποτε ὁ Σουλτάνος βρέθηκε σὲ δύσκολη θέση καὶ ἀνακάλεσε τὴν ἀπόφαση γιὰ τὸ Μπαλουκλή. «Ὄχι ,ὄχι , εἶναι δικό σας τὸ Μπαλουκλή», τοῦ εἶπε ὁ σουλτάνος. Γιατί ἢ ἔπρεπε νὰ ἀνακαλέσει τὴν ἀπόφαση γιὰ τὸ Μπαλουκλὴ ἢ νὰ δώσει στοὺς ‘Ἕλληνες τὴν Ἅγια-Σοφιά. Βλέπετε πῶς τοὺς ἔφερνε σβούρα; Κι αὐτό, γιατί εἶχε ἀποφασίσει τὸν θάνατο. Ἂν δὲν ἀποφασίσει κανεὶς τὸν θάνατο, τίποτε δὲν γίνεται .Ὅλα ἀπὸ ἐκεῖ ξεκινοῦν[5]. 

[1]. Ὁ Μεχμὲτ Ἐμὶν Ἀβδουλὰχ Πασὰς ἦταν διοικητὴς τῆς Θεσσαλονίκης τὰ ἔτη 1821-1823. 

[2]. Μητροπολίτης Καισαρείας, γεννήθηκε στὰ Φάρασα τῆς Καπαδοκίας τὸ 1777. Σπούδασε στὴν Ἱερατικὴ Σχολὴ τῶν Φλαβιανῶν τοῦ Τιμίου Προφήτου Προδρόμου καὶ ἀργότερα στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου χειροτονήθηκε διάκονος καὶ ἱερέας. Τὸ 1832 χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Καισαρείας καὶ ἀγωνίσθηκε θαρραλέα γιὰ τὴν διάσωση τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς ἐπαρχίας του. 

[3]. Λέξη τουρκική. Ὁ ἔνατος μήνας τοῦ Μουσουλμανικοῦ ἡμερολογιακοῦ ἔτους, κατὰ τὸν ὁποῖο τηρεῖται ἀπὸ τοὺς πιστούς του Ἰσλὰμ αὐστηρότατη νηστεία (πλήρης ἀποχὴ ἀπὸ φαγητό, ποτό, κάπνισμα κ.λπ.) ἀπὸ τὸ πρωὶ μέχρι τὸ βράδυ κάθε ἡμέρας. Οἱ ἀπαγορεύσεις δὲν ἰσχύουν ἀπὸ τὴ δύση μέχρι τὴν ἀνατολὴ τοῦ ἡλίου. 

[4] Χρυσὸ νόμισμα ποὺ παρίστανε τὸν Ἅγιο Κωνσταντῖνο καὶ τὴν Ἁγία Ἑλένη καὶ τὸ φοροῦσαν ὡς κόσμημα ἢ ὡς φυλαχτό. 

[5] Ἁγίου Παϊσίου Ἁγιορείτου Λόγοι Β΄, Πνευματικὴ Ἀφύπνιση, Ἱερὸν Ἡσυχαστήριον Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, Σουρωτὴ θεσσαλονίκης, 2010, σέλ. 229,230,231,232.

enromiosini