Περὶ τῶν δοκιμασιῶν... (ἀπὸ τὸ Γεροντικὸ)

ΚΑΝΕΝΑΣ ἄνθρωπος ποὺ δὲν πέρασε ἀπὸ θλίψεις καὶ δοκιμασίες, δὲν θὰ γίνει δεκτὸς στὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, συνήθιζε νὰ λέει ὁ Μέγας Ἀντώνιος.

ΑΝ εἴχαμε ἀποκτήσει ταπεινοφροσύνη, ἔλεγε ἄλλος Πατήρ, δὲν θὰ εἴχαμε ἀνάγκη παιδαγωγικῆς μάστιγος ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ. Ὅλα τὰ κακὰ προέρχονται ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνεια. Ἄν στὸ ἐκλεκτὸ σκεῦος τοῦ Χριστοῦ, στὸν Μέγα Παῦλο, δόθηκε ἄγγελος σατανᾶ νὰ τὸν θλίβει, γιὰ νὰ μὴν ὑπερηφανευθεῖ, πόσο μᾶλλον σέ μας τοὺς ὑπερήφανους δὲν θὰ παραχωρήσει ὁ Θεὸς νὰ μᾶς ρίξει πολλὲς φορὲς ὁ σατανᾶς σὲ σφάλματα, γιὰ νὰ ταπεινωθοῦμε;

ΈΝΑΣ Ἐρημίτης ρώτησε τὸν Ἀββᾶ Σισώη τί ἔπρεπε νὰ κάνει ἂν τοῦ επιτίθετο κάποιος βάρβαρος στὴν ἐρημιὰ ποὺ ἔμενε:

- Ἐπιτρέπεται νὰ τὸν φονεύσω ἀμυνόμενος;

- Ὄχι, ἀποκρίθηκε ὁ Ὅσιος. Άφησέ τὸν καλύτερα στὸν Θεό. Ὅποιος πειρασμὸς κι ἂν σὲ βρεῖ, νὰ σκέφτεσαι πὼς προέρχεται ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες σου. Τὸ κακὸ ποὺ σοῦ συμβαίνει, νὰ τὸ θεωρεῖς...δῶρο τῆς θείας εὐσπλαχνίας.

ΤΟ δέντρο ποὺ δὲν σείεται ἀπὸ τὸν ἄνεμο οὔτε ρίζες γερὲς κάνει οὔτε μεγαλώνει ὅπως πρέπει, ἔλεγε κάποιος ἀπὸ τοὺς Γέροντες. Κι ὁ ἄνθρωπος ποὺ δὲν σαλεύεται ἀπὸ τοὺς πειρασμούς, δὲν ἀποκτᾶ δυνατὸ χαρακτῆρα.

ΌΤΑΝ κουράζεται ἡ ψυχὴ σου ἀπὸ τὸ βάρος τῶν δοκιμασιῶν, ἂς ψάλλουν τὰ χείλη σου θείους ὕμνους, κι ἡ καρδιὰ σου ἂς μελετᾶ τὰ οὐράνια, γιὰ νὰ βρίσκεις ἀνακούφιση. Μιμήσου τὸν κουρασμένο ὁδοιπόρο, ποὺ μὲ τὸ τραγούδι ποὺ σιγολένε τὰ χείλη του, διασκεδάζει τὸν κόπο τῆς ὁδοιπορίας, ἔλεγε ὁ Ἀββᾶς Υπερέχιος.

ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΕ κάποτε ὁ Θεὸς νὰ δοκιμαστεῖ σκληρὰ ἕνας ἀδελφὸς στὴν σκήτη, γιὰ νὰ ὠφεληθοῦν οἱ ἄλλοι ἀπὸ τὴν ὑπομονή του. Χωρὶς δική του ὑπαιτιότητα, τὸν περιφρόνησαν ὅλοι οἱ ἄλλοι ἀδελφοί. Τὸν ἀπέφευγαν. Δὲν ἤθελαν οὔτε νὰ τὸν χαιρετήσουν. Ἄν ζητοῦσε καμιὰ φορὰ ψωμὶ ἢ τίποτε ἄλλο ἀπολύτως ἀναγκαῖο, δὲν βρισκόταν κανεὶς νὰ τοῦ δώσει.

Τὴν Κυριακὴ δὲν τὸν φώναζαν ποτὲ νὰ φάει μὲ τοὺς ἄλλους ἀδελφοὺς στὴν ἀγάπη.

Μιὰ φορὰ γύρισε κατάκοπος στὸ κελλὶ του ἀπὸ τὸ θέρος καὶ δὲν βρῆκε οὔτε ἕνα ξεροκόμματο νὰ ξεγελάσει τὴν πεῖνα του. Οὔτε λίγο νερὸ νὰ δροσίσει τὰ φλογισμένα χείλη του. Κανένας ἀπὸ τοὺς γείτονες του δὲν τὸν λυπήθηκε νὰ τὸν ἀνακουφίσει.

Παρ' ὅλα αὐτὰ ὅμως δὲν μικροψύχησε οὔτε ἀγανάκτησε ἐναντίον τῶν ἄλλων οὔτε τοὺς κατηγόρησε γιὰ μισαδελφία. Ὑπέφερε μὲ γενναιότητα τὴν δοκιμασία του, λέγοντας στον εαυτό του πὼς γιὰ τὶς ἁμαρτίες του ἦταν ἄξιος γιὰ χειρότερα.

Βλέποντας ὁ Θεὸς τὴν ὑπομονή του, τὸν ἀπάλλαξε ἀμέσως ἀπ' αὐτὸν τὸν πειρασμό.

Τὸ ἴδιο βράδυ χτύπησε τὴν πόρτα τοῦ κελλιοῦ του ἕνας ξένος, περαστικὸς ἀπὸ τὴν σκήτη, καὶ τοῦ ἄφησε ἕνα φορτίο ἀπὸ ψωμιὰ καὶ ἀλλὰ φαγώσιμα ποὺ εἶχε στὴν καμήλα του. Προτοῦ προφτάσει ὁ ἀδελφὸς νὰ τὸν εὐχαριστήσει, ἐκεῖνος ἐξαφανίστηκε. Ὁ μοναχὸς τότε ἄρχισε νὰ κλαίει καὶ νὰ λέει στὴν προσευχή του:

- Κύριέ μου, δὲν ἤμουν ἄξιος νὰ θλίβομαι λίγο γιὰ τὴν ἀγάπη Σου, γι' αὐτὸ μοῦ πῆρες τὴν δοκιμασία;

Καὶ πράγματι του τὴν πῆρε, γιατί ἀπὸ τὴν ἄλλη μέρα κιόλας ἔπαψαν νὰ τοῦ φέρονται μὲ σκληρότητα οἱ ἀδελφοί.

(Γεροντικό, Σταλαγματιὲς απο τὴν Πατερικὴ Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Ἐκδόσεις Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς ἀδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 84-85 )

sostis