(Ἀπάντηση σὲ σχόλια τοῦ π. Χρυσοστόμου Παπαδάκη)
Στέργιος Μπούγιας, Θεολόγος
Ἡ ἀπειλὴ τοῦ κορονοϊοῦ ἔχει τρομοκρατήσει σχεδον ὁλόκληρη τὴν ἀνθρωπότητα. Καὶ στὴ Χώρα μᾶς ζοῦμε τραγικὲς καταστάσεις ποὺ σὲ πολλοὺς συμπολίτες μᾶς ἔσπειραν τὸν πανικὸ καὶ τὸν τρόμο. Ὁ φόβος καὶ ὁ τρόμος συνέθλιψε τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων καὶ ἔκαμψε τὸ ἠθικό τους. Εἰδικότερα οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ νοιώσαμε ξαφνικὰ ὀρφανοὶ καὶ ἀπροστάτευτοι. Περιφρονημένοι καὶ καταδιωκόμενοι. Οἱ ἰθύνοντες μᾶς ἔκλεισαν τὶς Ἐκκλησιές μας, τὰ λιμάνια μας, τοὺς χώρους καταφυγῆς μας καὶ μὲ ἀντισυνταγματικοὺς καὶ ἀψυχολόγητους νόμους μᾶς ἀπαγόρευσαν νὰ λατρεύουμε τὸν Θεόν μας. Στὰ παρακάλια μᾶς ἔκλεισαν τὰ αὐτιά τους καὶ μᾶς φέρθηκαν σὰν κακὲς μητριές. Ἡ φωνὴ τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ ἀγνοήθηκε καὶ τὰ δικαιώματά του καταπατήθηκαν βάναυσα. Ἡ σκληρὴ καὶ ἀφιλάδελφη αὐτὴ στάση καὶ ἀντιμετώπιση, ἰδιαίτερα τὸ κλείσιμο τῶν Ναῶν καὶ ἡ ἀπαγόρευση τῆς Θείας Κοινωνίας συνέθλιψε τοὺς Χριστιανοὺς καὶ πολλοὶ ἔφτασαν στὴν ἀπόγνωση. Κατάσταση ἰδιαίτερα ἀρεστὴ στὸν ἀνθρωποκτόνο διάβολο γιὰ νὰ καταποντίσει τὶς ψυχὲς τῶν ἀδυνάτων. Βέβαια, μᾶς εἶπαν, πὼς ὅλα τὰ ἔκαναν γιὰ νὰ μας... σώσουν, νὰ μᾶς προστατεύσουν ἀπὸ τὴν ἐπιδημία, ἀλλὰ χωρὶς τὴν ἐπίκληση καὶ βοήθεια τοῦ Θεοῦ.
Αὐτὴ τὴ ζοφερὴ εἰκόνα καὶ κατάσταση ἀφουγκράστηκε ὁ Γέροντας Εὐθύμιος, ἀσκητὴς τῆς Καψάλας Ἁγίου Ὅρους, καὶ ἔστειλε μήνυμα ἐλπίδας, ἀγάπης καὶ ἐμπιστοσύνης στὸν Παντοδύναμο Θεό. Τὸ μήνυμά του, ἡ φωνὴ τοῦ ἔφτασε στὸν καταδιωκόμενο, πονεμένο καὶ ἀπογοητευμένο Λαὸ τοῦ Θεοῦ ὡς «δρόσος Ἀερμῶν», ὡς «αὔρα λεπτή», ποὺ ἐνίσχυσε, στήριξε, παρηγόρησε, φώτισε καὶ ἔδειξε τὴν σωστὴ πορεία καὶ ἀντιμετώπιση ποὺ ταιριάζει στοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς. Πορεία καὶ ἀντιμετώπιση ποὺ θεμελιώνεται στὴν Παράδοση τῶν Ἁγίων μας, τῶν Πατέρων μας, τῶν Μαρτύρων καὶ ὁμολογητῶν τῆς Πίστεώς μας. Μὲ αὐτὰ ποὺ μὲ πόνο ψυχῆς ἔστειλε ὁ πάπα - Εὐθύμιος ἀνακουφιστήκαμε οἱ Χριστιανοί, ἀναπνεύσαμε καθαρὸ ὀξυγόνο ποὺ μᾶς βοήθησε νὰ ἀποβάλλουμε τὸ διοξείδιο τοῦ ἄνθρακα ποὺ ἀναγκαστικὰ εἰσπνεύσαμε μέσα στὸ ἐνδοκοσμικὸ κουβούκλιο ποὺ στανικά μας κλείδωσαν οἱ ἐπίγειοι Ἄρχοντες καὶ ἐπίδοξοι «σωτῆρες» μας, μὲ ἀπώτερο σκοπὸ νὰ μᾶς χειραγωγήσουν καὶ ἀποπροσανατολίσουν. Ἡ γεμάτη πόνο καὶ ἀγάπη φωνὴ τοῦ Γέροντος Εὐθυμίου ἐνίσχυσε, ἀλλὰ καὶ ἐνόχλησε. Ἐλέγχθηκαν οἱ καιροσκόποι ποὺ γιὰ τὴ βόλεψή τους θυσιάζουν τὴν Ἀλήθεια καὶ συμβιβάζονται μὲ τὰ κατεστημένα καὶ αὐτὸ τὸ λένε «σύνεση» καὶ «διάκριση». Ἐλέγχθηκαν οἱ διπλωμάτες, οἱ βολεμένοι, ἐκεῖνοι ποὺ ἀπολυτοποίησαν το σαρκίον καὶ τὸν παρόντα ἐφήμερο κόσμο καὶ υἱοθέτησαν πρακτικὲς ὀρθολογιστικές, ἀνθρωποκεντρικὲς καὶ λησμόνησαν τὸ «ἐμοὶ τὸ ζῆν Χριστὸς καὶ τὸ ἀποθανεῖν κέρδος» (Φιλιπ. 1,21) καὶ τὸ «ἐὰν μὴ Κύριος φυλάξη πόλιν εἰς μάτην ἠγρύπνησεν ὁ φυλάσσων» (ψάλμ. 126, 1).
Ἀνάμεσα σ΄ αὐτοὺς ποὺ ἐνoχλήθηκαν ἀπὸ τὴ φωνὴ ἑνὸς Μοναχοῦ ποὺ γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ πλησίον Ἀδελφοῦ προτίμησε τὴν ἔρημο καὶ τὴν σκληρὴ ἀσκητικὴ ζωὴ γιὰ νὰ προσεύχεται συνεχῶς «ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καὶ σωτηρίας», εἶναι καὶ ὁ Ἀρχιμ. Χρυσόστομος Παπαδάκης. Ἴσως, βιάστηκε, τόλμησε νὰ σχολιάσει μὲ διάθεση εἰρωνείας, ὑποτίμησης, ἐπιτίμησης καὶ ὕφος διδασκαλικό. Χωρὶς νὰ γνωρίζει τὸν Γέροντα σχολιάζει τὴν σχέση του μὲ τὸν Ἅγιο Παΐσιο. Ὁ πάπα - Εὐθύμιος μαζὶ μὲ τὸν μακαριστὸ πάπα - Ἰσαὰκ εἶχαν Γέροντα τὸν Ἅγιο Παΐσιο καὶ δὲν πέρασαν ἁπλὰ μία καὶ δυὸ φορές, ποὺ ἴσως πέρασε καὶ ὁ π. Χρυσόστομος ἀπὸ τὸ Κελλὶ τοῦ Ἁγίου, ἀλλὰ θεμελίωσαν καὶ στοίχισαν τὴν μοναχική τους πορεία καὶ ζωὴ μὲ τὴν συχνὴ καθοδήγηση καὶ τὶς σοφὲς συμβουλὲς τοῦ Ἁγίου. Ἡ ζωὴ καὶ οἱ ἐνέργειες τοῦ Γέροντος Εὐθυμίου εἶναι μέσα στὸ πνεῦμα τοῦ Ἁγίου Παϊσίου. Ἐνῶ αὐτὰ ποὺ σχολιάζει ὁ π. Χρυσόστομος εἶναι ἀντίθετα μὲ ὅσα ἔζησε καὶ εἶπε ὁ Ἅγιος Παΐσιος. Καὶ μόνο τὸ βιβλίο «Πνευματικὴ Ἀφύπνιση» τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῆς Σουρωτῆς νὰ διαβάσει θὰ διαπιστώσει πόσα ἄστοχα καὶ ἄκρως ἀντίθετα εἶναι αὐτὰ ποὺ σχολιάζει μὲ αὐτὰ ποὺ ὁ Ἅγιος Παΐσιος γράφει. Καὶ τότε, ἴσως, ἀντιληφθεῖ πόσο ἀδικεῖ τὸν Γέροντα Εὐθύμιο.
Ὁ Γέροντας, ὡς ἀληθινὸς Μοναχός, καὶ ὄχι μισθωτός, χωρὶς ἴχνος αὐτοπροβολῆς, οὔτε καὶ ὑποτίμησης κανενός, ἐκφράζει τὴν Ἁγιοπατερικὴ ἐμπειρία καὶ λυπᾶται γιὰ τὸ κλείσιμο τῶν Ἱερῶν Ναῶν, τὴν ταπείνωση ποὺ ὑπέστη ἡ Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία ἐκ μέρους τῆς Πολιτείας καὶ τὴν παραθεώρηση τῶν ἁγιαστικῶν μέσων της Πίστεώς μας. Δὲν ἀμφισβητεῖ καὶ γνωρίζει πολὺ καλὰ τὴν πρόοδο τῆς Ἰατρικῆς ἐπιστήμης, θλίβεται ὅμως ποὺ οἱ ἰθύνοντες γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς ἐπιδημίας στηρίχτηκαν μόνο στὴν ἀνθρώπινη δύναμη καὶ λησμονήθηκε ὁ Μεγάλος Ἰατρὸς τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων μας καὶ τὰ ἁγιαστικὰ μέσα τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀκόμη ἐπισημαίνει πὼς ὁ φόβος δὲν ταιριάζει στὸν πιστὸ Χριστιανὸ καὶ συμβουλεύει νὰ κάνουμε πνευματικὴ ζωὴ γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ ἀντέξουμε καὶ ἀντιμετωπίσουμε τὰ ἐπερχόμενα δεινά. Ζοῦμε σὲ δύσκολα χρόνια καὶ ἀποκαλυπτικά, γὶ΄ αὐτὸ χρειάζεται ἐγρήγορση καὶ Θεῖος φωτισμός. «Ἔχομε ἀνάγκη ἀπὸ εἰλικρινῆ μετάνοια, ὑπομονὴ ἀνεξάντλητη καὶ προσευχὴ ἀδιάλειπτη, ἡ ὁποία ἐνισχύει τὴν Πίστη μᾶς» τονίζει.
Θλίψη προκαλοῦν οἱ ἀπόψεις τοῦ π. Χρυσοστόμου μὲ αὐτὰ ποὺ γράφει: «δὲν θεραπεύτηκαν οἱ δυστυχεῖς ἐκεῖνοι ἄνθρωποι ἀπὸ λιτανεῖες καὶ ἁγιασμοὺς καὶ περιφορὲς ἱερῶν καὶ ὁσίων της πίστεως. Οὔτε ἀπὸ τὴ Θεία Κοινωνία ποὺ ἐλάμβαναν… οἰ λεπροί, λοιπόν, θεραπεύτηκαν ὅταν ἔφθασε σ΄ αὐτοὺς τὸ ἀνακαλυφθὲν φάρμακο». Ἀγνοεῖ, ἄραγε, τὴν θεραπεία τῶν δέκα λεπρῶν του Εὐαγγελίου; Δὲν γνωρίζει τὴν θεραπεία τῆς αἱμορροούσης: «Καὶ γυνὴ οὖσα ἐν ρύσει αἵματος ἀπὸ ἐτῶν δώδεκα, ἤτις, ἰατροῖς προσαναλώσασα ὅλον τὸν βίον, οὐκ ἴσχυσεν ὓπ οὐδενὸς θεραπευθῆναι, προσελθοῦσα ὄπισθεν, ἤψατο τοῦ κρασπέδου τοῦ ἱματίου αὐτοῦ, καὶ παραχρῆμα ἔστη ἡ ρύσις τοῦ αἵματος αὐτῆς»; (Λούκ. η, 41-56). Ἀρνεῖται τὶς θεραπεῖες καὶ τὰ θαύματα τοῦ Χριστοῦ καὶ τὶς ἀναρίθμητες θεραπεῖες καὶ τὰ θαύματα ποὺ ἔγιναν καὶ γίνονται μὲ τὶς προσευχὲς καὶ μεσιτεῖες τῆς Παναγίας μας καὶ ὅλων τῶν Ἁγίων; Ὁ Ἅγιος Λουκᾶς ὁ Ἰατρός, Ἐπίσκοπος Συμφερουπόλεως, στὸ χειρουργεῖο τοῦ εἶχε τὴν εἰκόνα τοῦ Ἐσταυρωμένου καὶ τὸ σημεῖο ποὺ χειρουργοῦσε πρῶτα τὸ σταύρωνε καὶ μετὰ ἔκανε τὴν ἐπέμβαση. Οἱ ἔντιμοι ἐπιστήμονες καὶ χριστιανοὶ ἰατροὶ ὁμολογοῦν μὲ εἰλικρίνεια, πολλὲς φορές, «ἐμεῖς θὰ κάνουμε ὅ, τί μποροῦμε, ἀλλὰ πάνω ἀπὸ ὅλα εἶναι ὁ Θεός». Αὐτὰ ὅλα τὰ ἀρνεῖται ὁ π. Χρυσόστομος; Γιατί μὲ αὐτὰ ποὺ σχολιάζει αὐτὸ τὸ συμπέρασμα βγαίνει καὶ αὐτὸ συνιστᾶ βλασφημία κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Οἱ θεραπεῖες ἢ μὴ ἀνήκουν στὴ Βούληση τοῦ Πάνσοφου καὶ Παιδαγωγοῦ Θεοῦ καὶ γίνονται πρὸς τὸ συμφέρον τῶν ψυχῶν μας. «Θεὸς ὅπου βούλεται νικᾶται φύσεως τάξις». Καὶ ἀσφαλῶς ἐξαρτῶνται καὶ ἀπὸ τὴν πίστη τοῦ καθενός: «…κατὰ τὴν πίστιν ἠμῶν γενηθήτω…» (Μάτθ. 9,29).
Τέτοιες θέσεις καὶ ἀπόψεις ἀντορθόδοξες καὶ ξένες πρὸς τὴν ἐμπειρία τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας δημιουργοῦν σύγχυση στὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας μας. Εἶναι ὀλιγοπιστία; Ἀμφισβήτηση; Ὀρθολογιστικὴ ἀντίληψη…; Πάντως δὲν εἶναι καρπὸς πίστεως, προσευχῆς καὶ ἀγαθῆς γνώμης.
Ἡ ἐπιστολὴ τοῦ Γέροντος Εὐθυμίου εἶναι φωνὴ ἐξ΄ οὐρανοῦ καὶ ἀνέπαυσε ὅλους τους καλοπροαίρετους Ὀρθοδόξους Πιστούς. Ἀπὸ τοὺς πολλοὺς ποὺ παρηγοροῦνται καὶ ξεδιψοῦν κοντὰ τοῦ γνωρίζει τὰ προβλήματα καὶ τὰ πνευματικὰ καὶ τὰ οἰκονομικὰ καὶ ἀκριβῶς, ἐπειδή γνωριζει καὶ τὰ παρόντα καὶ προβλέπει καὶ τὰ ἐπερχόμενα ἔγραψε μὲ εὐθύνη, ἀγάπη, ταπείνωση καὶ πόνο ψυχῆς πρὸς τοὺς Ἀδελφοὺς «ὑπὲρ ὧν Χριστὸς ἀπέθανεν» (Ρώμ. 14,15). Ἡ ἐπιστολὴ τοῦ εἶναι ὁρόσημο φωτεινὸ καὶ ὁδοδείκτης ποὺ μᾶς ὑπενθυμίζει ὅτι «Ἠμῶν τὸ πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει» (Φιλιπ. 3,20). Τὸν εὐχαριστοῦμε ἐκ βάθους καρδίας καὶ ταπεινὰ εὐχόμαστε νὰ τὸν σκεπάζει ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ οἱ εὐχὲς τοῦ Ἁγίου Γέροντός του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου