"Ἕνας!"

Ψάλαμε χθὲς τοὺς τρίτους Χαιρετισμούς.

Ὅλα στὴν θέση τους. Κατὰ πὼς ὀφείλουμε.

Ἡ Κυρία Θεοτόκος, ἡ Μάννα μας, στὸ κέντρο τοῦ μεγαλόπρεπου Ναοῦ τοῦ Πρωτομάρτυρος, νὰ μᾶς κοιτᾶ μὲ ‘κείνο τὸ διαπεραστικὸ Της βλέμμα.

Ὁ Δέσποτας στὸν θρόνο του. Οἱ παπᾶδες καὶ οἱ διάκοι λαμπροφορεμένοι τὰ ἱερά τους νὰ λιβανίζουν μὲ ἁγιορείτικο μοσχοθυμίαμα. Οἱ ψαλτάδες τυλιγμένοι στὸ ράσο τους νὰ ψέλνουν μὲ πόθο τὰ ἀργὰ μαθήματα.

Ὄντως, ὅλα στὴ θέση τους.

Κι ὅμως...

Οἱ καμπάνες βουβές, γεμᾶτες ἀπορία γιὰ τὴν σιωπή τους.

Οἱ πόρτες διπλοκλειδωμένες. Στέκουν ὑπερήφανα, ἕτοιμες θαρρεῖς νὰ ἐκδιώξουν μὲ τὸ σπαθί τους τὸν ἐχθρό.

Τὰ στασίδια ἄδεια. Μόνα. Ἄψυχα κούτσουρα. Αὐτὰ τὰ στασίδια ποὺ αἰῶνες τώρα, μέσα σὲ μπαρούτια καὶ πολέμους, δέχονταν νὰ σηκώσουν τὸ βάρος τῶν καιρῶν, τὸν πόνο καὶ τὸν καημό, τὴν χαρὰ καὶ τὴν αἰσιοδοξία τῶν χωριανῶν μου. Αὐτὰ τὰ στασίδια, σήμερα, ἄψυχα κούτσουρα.

Οἱ Χριστιανοί μας ἀμπαρωμένοι. Κατὰ τὰ αὐστηρὰ κελεύσματα τοῦ ἄρχοντος τοῦ κόσμου τούτου. (Δὲ τοὺς κρίνῳ, δὲ τοὺς κακολογῶ, δὲ τοὺς κακίζω. Ναί, ὀφείλουμε νὰ προσέχουμε καὶ πολὺ μάλιστα. Ἀλλὰ ἀπὸ ποῦ;)

Ἡ ἀκολουθία προχωρᾶ....
Τὰ «γράμματα» φτάνουν κοντὰ στὴν μέση.

Ἐρημιὰ καὶ ταυτόχρονα περίεργη ἀνησυχία.

Ἡ Μάννα...

Ἡ Μάννα, δὲ μᾶς κοιτᾶ ὅπως κάθε φορά... Τὸ πρόσωπό Της σὰ νὰ ‘ναι παγερό, ἀπόμακρο, ἀπρόσιτο. Σὰ νὰ γυρνᾶ τὸ βλέμμα Τῆς δεξιὰ κι ἀριστερά. Κι ἡ ἀνησυχία Τῆς αὐτὴ καλὸ δὲ φέρνει. Στεναγμὸς στὴν ψυχή. Θλίψη στὴν καρδιά. Δάκρυα στὰ μάτια...

Κι ὅπως κλεφτά-κλεφτὰ Τὴν θωρεῖ μὲ βρεγμένους ὀφθαλμοὺς ὁ διακονητὴς Της, σὰν καὶ τὸ βλέμμα Της κάπου στυλώθηκε!

Ἀκολουθεῖ τὴν θωριὰ Της. Τί παράξενο! Δὲ στέκει μήτε στὸν ένθρονο Δεσπότη, μήτε στοὺς λαμπροφορεμένους παπᾶδες, μήτε στοὺς αηδονόφωνους ψάλτες. Στρέφει τὸ βλέμμα Τῆς μακρυὰ ἀπὸ τὸ κέντρο τοῦ Ναοῦ. Κάπου σκοτεινά. Σ' ἕνα στενὸ παραθύρι τοῦ νάρθηκα!

Γυρνᾶ ὁ διακονητὴς πρὸς τὸ μέρος ‘κείνο. Κάτι εἶναι. Ἕνα ζαρωμένο κουβάρι ποὺ στὸ κάθε ἄκουσμα τοῦ στίχου τοῦ κανόνα, «Υπεραγιά Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς», σαλεύει. Σέρνει διακριτικὰ τὰ βήματά του πρὸς τὸν νάρθηκα, κι ὅσο πλησιάζει σιγουρεύεται. Τὸ κουβάρι ἔξω ἀπὸ τὸ παραθύρι είν' ἄνθρωπος καὶ στὸ ἄκουσμα ἀπ' τὰ ἠχεῖα τῆς αὐλῆς τοῦ στίχου, χαράσει τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ ἐπάνω του.

Ἀνοίγει ὁ διακονητὴς δειλὰ τὴν ὑπερήφανη διπλοκλειδωμένη πόρτα, κι αὐτὴ σὰ νὰ παραμερίζει τὸ σπαθί της γιὰ νὰ μπεῖ ὁ δοῦλος τῆς Μάννας.

«Ἔλα (τάδε), μπές.» Γιὰ νὰ ἀκουστεῖ ἡ μεγαλόπρεπη, ἀρχοντικὴ ἀπόκριση «Κάνει, πάτερ; Δὲ θέλω νὰ σᾶς φέρω σὲ δύσκολη θέση.»!!!

Καὶ τότες!

Τότες θαρρεῖς ἔλαμψε ἀπ' ἄκρη σ' ἄκρη ὁ Ναὸς τοῦ Αρχιδιακόνου!

Τότες θαρρεῖς γλύκανε τὸ βλέμμα τῆς Μάννας, κι ἔγινε ἐκεῖνο τὸ γνώριμο ἀπὸ αἰῶνες.

Τότες θαρρεῖς ἄνοιξε ἄλλος κόσμος μέσα στὸν διακονητὴ Της.

Ἔφυγε ὁ στεναγμός. Ἔσβησε ἡ θλίψη. Ἄλλαξαν τὰ δάκρυα...

Μάννα, σ' εὐχαριστῶ.

Ἕνας! Ἀπὸ σχεδὸν 2.200 βαπτισμένους Ὀρθόδοξους Χριστιανοὺς κατοίκους!

Ἕνας! Ἀπὸ σχεδὸν 350 ἐκκλησιαζόμενους κάθε Κυριακή, μέχρι προχθές!

Ἕνας! Νέος. Γονέας. Μὲ πάθη, ἀδυναμίες, λάθη.

Ἕνας!

Ναί, Μάννα μου, ἔτσι εἶναι ὅπως τὸ λές, γι' αὐτὸν τὸν ἕναν ἀξίζει νὰ πεθάνω στὴν διακονία Σοῦ...

Σ' εὐχαριστῶ ποὺ μοῦ ἔδειξες γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ τὸν δρόμο.

Εἰς πεῖσμα πολλῶν ταγῶν πάσης φύσεως...

Ἀδελφοί μου, Στῶμεν καλῶς!

Πόσοι ἀπὸ ἐμᾶς κάναμε χθὲς ὅτι ἔκανε αὐτὸς ὁ ἕνας;

Πόσοι ἀπὸ ἐμᾶς πήγαμε, ἔστω καὶ γιὰ πέντε λεπτά, ἔξω ἀπὸ τὸν Ναὸ νὰ ποῦμε στὴν Μάννα μας, Χαῖρε;

Πόσοι ἀπὸ ἐμᾶς εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ κάνουμε τὴν Κυριακὴ ὅτι ἔκανε αὐτὸς ὁ ἕνας;

Εὐχαριστῶ αὐτὸν τὸν ἕναν, τὸν (τάδε), γιατί μοῦ ἔδωσε τόση δύναμη ὅση μοῦ ἔδινε ἡ εὐχὴ τοῦ Μακαριστοῦ Γέροντα ὅταν ἔφευγα ἀπὸ τὴν ἐξομολόγηση! Καὶ δὲν ὑπερβάλω.

Ἔχουμε πολὺ δρόμο ἀκόμη... Ὅλοι μας!!!

Αρχιμ. Παΐσιος
Αρναία Χαλκιδικής
21 Μαρτίου 2020