Μιὰ ἀκόμη περίπτωση "μυστηριακῆς διακοινωνίας", δυναμίτης στὰ θεμέλια τῆς Ἐκκλησίας!

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Ἕν Πειραιεῖ τῇ 12η Μαρτίου 2020

Τὸ Ἱερὸ Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας ἀποτελεῖ τὴν πεμπτουσία καὶ τὸ κέντρο τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, διότι σὲ αὐτὸ πραγματοποιεῖται καὶ φανερώνεται ἡ ἑνότητα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος. Δια τοῦ μυστηρίου αὐτοῦ, τὰ ὑλικὰ στοιχεῖα τοῦ ἄρτου καὶ τοῦ οἴνου, μὲ τὴν ἐπενέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μεταβάλλονται σὲ Σῶμα καὶ Αἷμα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, τὸ ὁποῖο μεταδίδεται στοὺς πιστοὺς ὡς πνευματικὴ καὶ ὑπερφυὴς τροφή, «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ ζωὴν αἰώνιον». Ὁ Θεὸς Λόγος μὲ τὴν ἐνανθρώπησή Του δὲν ἀρκέστηκε ἁπλῶς καὶ μόνον στὴν πρόσληψη τῆς ἀνθρώπινης φύσεως, ἀλλὰ προχώρησε ἀκόμη περισσότερο, στὴν ὀργανικὴ δηλαδὴ κοινωνία καὶ ἕνωσὴ Του μὲ τὸν ἄνθρωπο. Μέσῳ τοῦ κορυφαίου αὐτοῦ μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας μας, ἐνσωματώνει τὸν κάθε πιστὸ στὸ θεανθρώπινο Σῶμα του καὶ τὸν καθιστὰ μέλος τοῦ παναχράντου Σώματός του, μεταδίδοντας ταυτόχρονα σ' αὐτὸν τὴν ἰδική του ἀληθινὴ καὶ αἰώνια ζωή, σύμφωνα μέ τὸν λόγο τοῦ ἀποστόλου: «καθάπερ γὰρ τὸ σῶμα ἐν,ἕν ἐστὶ καὶ μέλη ἔχει πολλά, πάντα δὲ τὰ μέλη τοῦ σώματος του ἑνός, πολλὰ ὄντα, ἕν ἐστὶ σῶμα, οὕτῳ καὶ ὁ Χριστός» (Ἅ'Κορ.12,12). Ὁ μέγας σύγχρονος ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μᾶς Ἰουστῖνος ὁ Πόποβιτς, ἐμβαθύνοντας στὶς παρὰ πάνω ἀλήθειες τοῦ ἀποστόλου παρατηρεῖ: «Τὰ μέλη αὐτὰ ἔχουν ἕν σῶμα, μίαν ψυχήν, μιὰν καρδίαν, μίαν συνείδησιν, μιὰν ἀλήθειαν, μίαν δικαιοσύνην, μίαν ἀγάπην, μιὰν ζωήν, ἕνα παράδεισον, μίαν αιωνιότητα... Κάθε μέλος αὐτοῦ ζή δι' ὅλου τοῦ σώματος, ἀλλὰ καὶ τὸ ὅλον σῶμα ζή δι' ἕκαστον μέλος του. Ὅλοι ζοῦν ἐν ἑκάστῳ καὶ δι' έκάστου, ἀλλὰ καὶ ἕκαστος ζή ἐν ὅλοις καὶ δι' όλων... Η εὐαγγελικὴ δραστηριότης ἑκάστου μέλους τῆς Ἐκκλησίας, ἂν καὶ εἶναι ἐντελῶς εἰδικὴ καὶ προσωπική, εἶναι πάντοτε καὶ ἀπὸ πάσης ἀπόψεως καθολικὴ καὶ γενική... Ακόμη καὶ ὅταν φαίνεται νὰ ἐνεργεῖ ἕν μέλος τῆς Ἐκκλησίας μόνον διὰ τὸν ἑαυτόν του, (π.χ. ἡ ἄσκησις ἑνὸς ἐρημίτου), ἐνεργεῖ εἰς τὴν πραγματικότητα διὰ τὴν...
ὁλότητα», (Ἀπὸ τὸ βιβλίο του «Ἄνθρωπος καὶ Θεάνθρωπος», σελ. 176-180). Ἡ μετοχή μας στὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου μας δὲν ἀποτελεῖ ἁπλά,ἁπλᾶ μιὰ τυπικὴ θρησκευτικὴ πράξη, ἕνα λατρευτικὸ τυπικό, ἀλλὰ ὕψιστη ἀναγκαιότητα γιὰ τὸν κάθε πιστό, σύμφωνα μέ τὸν λόγο Τοῦ: «ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ φάγητε τὴν σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ πίητε αὐτοῦ τὸ αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς. Ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἔχει ζωὴν αἰώνιον, καὶ ἐγὼ ἀναστήσω αὐτὸν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἥμερα. Ἡ γὰρ σάρξ μου ἀληθῶς ἐστὶ βρῶσις, καὶ τὸ αἷμα μου ἀληθῶς ἐστὶ πόσις. Ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει, κἀγὼ ἐν αὐτῷ», (Ιωάν.6,53-56).

Ὡστόσο ἡ κοινὴ συμμετοχὴ στὸ Ποτήριο τῆς Ζωῆς ἀπαιτεῖ καὶ προϋποθέτει ἑνότητα πίστεως. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ μετέχει σ' αὐτὸ κάποιος, ὁ ὁποῖος ἔχει διαφορετικὴ πίστη, ἢ βρίσκεται σὲ σχίσμα. Ὁ σχισματικὸς καὶ ὁ αἱρετικὸς καθίσταται «ἀφορισμένος», δηλαδὴ ξεχωρισμένος καὶ ἀποκομμένος, ἀπὸ τὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα καὶ ἄρα δὲν μπορεῖ νὰ κοινωνήσει Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ. Ἡ Ἐκκλησία, καθ' ὅλη τὴν δισχιλιόχρονη ἱστορική της πορεία ἀκολούθησε μὲ ἀκρίβεια αὐτὴ τὴν θεμελιώδη πρακτική, τὴν ἀποκοπὴ δηλαδὴ τῶν αἱρετικῶν ἀπὸ τὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα καὶ κατ' ἐπέκταση ἀπὸ τὴν μετοχή τους στὴ Θεία Κοινωνία.

Δυστυχῶς, στὶς δύστηνες, ἐσχατολογικὲς καὶ ἀποκαλυπτικὲς ἡμέρες μας, ὅπου τείνει νὰ κυριαρχήσει καὶ στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, οἱ παρὰ πάνω βασικὲς δογματικές, ἐκκλησιολογικὲς διδασκαλίες τῆς Ἐκκλησίας μας, μαρτυρούμενες ἀπὸ σύσσωμη τὴν Πατερικὴ καὶ Κανονικὴ μᾶς Παράδοση, προοδευτικὰ ὅλο καὶ περισσότερο παραθεωρούνται καὶ παραμερίζονται. Ἐκκλησιαστικὰ πρόσωπα ὅλων τῶν βαθμίδων, (πατριάρχες, ἀρχιεπίσκοποι, ἐπίσκοποι, λοιποὶ κληρικοί, μοναχοὶ καὶ λαϊκοί), ἐπηρεασμένοι καὶ διαβρωμένοι λιγότερο, ἢ περισσότερο ἀπὸ τὴ φοβερὴ αὐτὴ αἵρεση, ἡ ὁποία βρίσκεται σὲ πρωτοφανῆ ἔξαρση, δὲν θεωροῦν πιὰ τοὺς σύγχρονους αἱρετικοὺς ὡς κακόδοξους, ἀλλὰ ὡς δῆθεν «ἔχοντας διαφορετικὴ παράδοση», ὄχι ἀπαραίτητα αἱρετική. Ὡς ἐκ τούτου, ὄχι μόνον δὲν τοὺς ἐλέγχουν, ὅπως ἔχουν ὑποχρέωση, γιὰ τὶς κακοδοξίες τους, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἐπαινοῦν. Δὲν τοὺς καλοῦν σὲ μετάνοια καὶ ἐπιστροφὴ στὴν Ὀρθοδοξία, τὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ἀλλὰ τοὺς καθησυχάζουν μὲ τὴν ψευδαίσθηση, ὅτι καὶ ἡ δική τους αἱρετικὴ κοινότητα εἶναι «Ἐκκλησία» καὶ τὸ μόνο ποὺ προσπαθοῦν, εἶναι νὰ βροῦν τρόπους, νὰ ἑνωθεῖ ἡ Ἐκκλησία μας μὲ αὐτές! Ἐπικαλοῦνται μάλιστα, γιὰ νὰ δικαιώσουν ἑαυτούς, τὶς κακόδοξες ἀποφάσεις τῆς «Συνόδου» τῆς Κρήτης (2016), ἡ ὁποία ὡς γνωστὸν ἀναγνώρισε τὶς αἱρετικὲς κοινότητες μὲ τὸ ἱστορικό τους ὄνομα ὡς «Ἐκκλησίες», ἐνῶ δὲν καταδίκασε τὴν πληθώρα τῶν σημερινῶν κακοδοξιῶν καὶ αἱρέσεων.

Στὰ πλαίσια τῆς προσπάθειας γιὰ τὴν «ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν», σὲ ἐπίπεδο λαϊκοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐντάσσεται καὶ ἡ μετάδοση τῆς Θείας Εὐχαριστίας σὲ παπικοὺς καὶ προτεστάντες. Τὴν ἀρχὴ ἔκαμαν ἀνεπίσημα πρὶν ἀπὸ μισὸ περίπου αἰῶνα Ἐπίσκοποι τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι, ὑπὸ τὴν πίεση τοῦ τότε τυραννικοῦ ἀθεϊστικοῦ καθεστῶτος, ἀλλὰ καὶ ἐξαιτίας τοῦ δικοῦ τους πνευματικοῦ καὶ ἠθικοῦ ξεπεσμοῦ, χορηγοῦσαν τὴ Θεία Κοινωνία στοὺς αἱρετικοὺς παπικούς. Ἀργότερα, ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τοῦ πρώην Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κυροῦ Ἀθηναγόρου καὶ ἰδίως μετὰ τὴν φρικτὴ «ἄρση τῶν ἀναθεμάτων», (1965), χωρὶς νὰ ἀρθοῦν οἱ αἰτίες ἐπιβολῆς τῶν ἀναθεμάτων, δηλαδὴ ἡ ἀποκήρυξις τῶν δεινῶν αἱρέσεων ὑπὸ τοῦ Παπισμοῦ, ἀναζωπυρώθηκε καὶ πάλι ἀνεπισήμως ἡ μυστηριακὴ διακοινωνία. Τοὺς τελευταίους χρόνους δυστυχῶς ἄρχισε πάλι νὰ ἐπαναλαμβάνεται ἡ καινοτομία αὐτή, καθὼς κανένας σχεδόν, οὔτε Προκαθήμενος, οὔτε Ἐπίσκοπος, δὲν ἀντιδρᾶ καὶ δὲν διαμαρτύρεται. Τὸ 2007 στὴ Ραβέννα τῆς Ἰταλίας Ὀρθόδοξοι κοινώνησαν παπικούς. Ὁ πᾶν. Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, τὸν Ἰανουάριο του 2019, κοινώνησε τὸν πρώην Πρόεδρο τῆς Οὐκρανίας Π. Ποροσένκο, ὁ ὁποῖος δηλώνει «Ὀρθόδοξος», ἀλλὰ κοινωνεῖ καὶ σὰν οὐνίτης. Ὁ Μητροπολίτης Σικάγου κ. Ναθαναήλ ἀποφάσισε πρόσφατα νὰ ἐπιτρέψει νὰ μεταδίδεται ἡ Θεία Κοινωνία χωρὶς περιορισμὸ στὴν μητροπολιτική του περιφέρεια, προφανῶς καὶ στοὺς αἱρετικούς.

Πρόσφατα πληροφορηθήκαμε ὅτι καὶ ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς κ. Ἐλπιδοφόρος ἀποφάσισε νὰ εἰσαγάγει τὴν μυστηριακὴ διακοινωνία στὴν ἀρχιεπισκοπική του περιφέρεια, ἐπιτρέποντας νὰ κοινωνοῦν ἐλεύθερα οἱ ἑτερόδοξοι σύζυγοι τῶν ὀρθοδόξων. Σύμφωνα μέ τὴν εἰδησεογραφία στὴν ἱστοσελίδα «Ρομφαία»: «Μία ἔκπληξη ἐπιφύλαξε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἐλπιδοφόρος σ' ὅσους παρακολούθησαν τὴ διάλεξή του, τὴν πρώτη μέρα τοῦ Συνεδρίου τῆς Ἡγεσίας των 100, ὅπου ἀπαντῶντας σὲ ἐρώτηση, ἀνακοίνωσε - σύμφωνα μέ τὴν ἱστοσελίδα theorthodoxworld.com - ὅτι ὁποιοσδήποτε ἔχει νυμφευθεῖ σὲ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μπορεῖ νὰ λάβει Θεία Κοινωνία, ἀνεξάρτητα ἂν εἶναι ἢ ὄχι Ὀρθόδοξος. Σημειώνοντας ὅτι τὸ 50% ὅλων τῶν ὀρθοδόξων στὴν Ἀμερικὴ εἶναι προσήλυτοι (τὸ ποσοστὸ εἶναι 25% στὴν Ἀρχιεπισκοπή μας), εἶπε. «Κάθε πιστὸς γάμος εἶναι ἕνας θαυματουργὸς γάμος - ἕνα θαῦμα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καὶ ἕνα μυστήριο ποὺ γιορτάζεται μὲ χαρὰ καὶ ἀγκαλιάζεται μὲ εὐχαριστία. Εἴτε ὁ/ἡ σύζυγος συνδέεται ἐπίσημα μὲ τὴν Ἐκκλησία μέσῳ τοῦ χρίσματος, εἴτε ὄχι, εἶναι 100% μέρος τῆς κοινότητάς μας καὶ πρέπει νὰ ἀγκαλιαστεῖ ὡς τέτοιο. Ἄν θέλουμε νὰ εἴμαστε μιὰ Ἐκκλησία ποὺ ἐξυπηρετεῖ ἀληθινὰ καὶ ἀγκαλιάζει τοὺς νέους μας ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι ζοῦν σὲ ἕναν τεχνολογικὰ προηγμένο καὶ πλουραλιστικὸ κόσμο, πρέπει νὰ ἀγκαλιάσουμε τοὺς ξένους ἀνάμεσά μας - νὰ τοὺς κάνουμε νὰ μὴν εἶναι πλέον ξένοι καὶ νὰ ἀγκαλιάσουμε ὅλα τὰ μέλη τῆς κοινότητάς μας καὶ τῆς χώρας μας».

Ὁ Σεβασμιωτάτος ἐν προκειμένῳ ἐπιτρέπει τὴν μυστηριακὴ διακοινωνία ἐντὸς τῶν πλαισίων τῶν μικτῶν γάμων, προωθῶντας κατ' οὐσίαν μὲ τὴν καινοτομία του αὐτὴ σὲ λαϊκὸ ἐπίπεδο τὴν «ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν» στὴν ἐκκλησιαστική του δικαιοδοσία! Προχωρεῖ δὲ σ' αὐτὴ τὴν καινοτομία, θεωρῶντας ὡς δεδομένο ὅτι οἱ μικτοὶ γάμοι εἶναι ἔγκυροι καὶ κανονικοί, στηριζόμενος προφανῶς στὶς περὶ μικτῶν γάμων ἀποφάσεις τῆς «Συνόδου» τῆς Κρήτης, οἱ ὁποῖες ὅμως ἔρχονται σὲ εὐθεῖα ἀντίθεση μὲ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες.

Ὅπως παρατηρεῖ σχετικὰ ὁ καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ. κ. Δημήτριος Τσελεγγίδης: «...ἐνῶ ὁ 72ος Κανόνας τῆς Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, θέτει τὶς ἐκκλησιολογικές -δογματικὲς προϋποθέσεις γιὰ τὴν ὕπαρξη τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ μυστηρίου τοῦ γάμου, ἡ ἀπόφαση τῆς ‘Διασκέψεως' τῶν Ἀρχιερέων στὸ Κολυμπάρι τῆς Κρήτης, [εννοεί τὴν «Συνόδο» τῆς Κρήτης], ὅλως ἀντικανονικῶς καὶ ἀναρμοδίως δίνει τὴν δυνατότητα στὶς Τοπικὲς Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες νὰ ἀποκλίνουν ἀπὸ τὴν περὶ τῶν μυστηρίων δογματικὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας. Συγκεκριμένα, ἡ προταθεῖσα εἰσήγηση τῶν μικτῶν γάμων ὡς οἰκονομία -πέρα ἀπὸ τὴν αντικανονικότητα καὶ τὴν παρανομία της, ἀλλὰ καὶ τὸ ὀξύμωρο τῆς σχετικοποιήσεως ἑνὸς Κανόνα (72) Οἰκουμενικῆς Συνόδου (Πενθέκτης) ἀπὸ ἥσσονα ‘Σύνοδο', στὴν ὁποία παραπέμπει τὸ θέμα εἶναι ἄκρως αθεολόγητη, ἐκκλησιολογικῶς. Γι' αὐτό, ἄλλωστε, συνιστᾶται αὐστηρῶς ἀπὸ τὸν 72ο Κανόνα ἡ ἀκύρωση καὶ ἡ διάλυση αὐτοῦ τοῦ γάμου, ὡς παράνομη ἐκκλησιολογικῶς συμβίωση. Ἡ περαιτέρω μάλιστα θεολογικὴ τεκμηρίωση τοῦ Κανόνα, δὲν ἀφήνει καθόλου περιθώρια γιὰ ὁποιαδήποτε οἰκονομία. ‘Ου γὰρ χρη τὰ άμικτα μιγνύναι', σημειώνει ὁ Κανόνας, ‘ουδέ τῷ προβάτῳ τὸν λύκον συμπλέκεσθαι, καὶ τῇ,τή τοῦ Χριστοῦ μερίδι τον τῶν ἁμαρτωλῶν κλῆρον· εἰ,εἶ δὲ παραβῆ τὶς τὰ παρ' ἡμῶν ὁρισθέντα, ἀφοριζέσθω'. Δὲν εἰσηγεῖται, δηλαδή, ὁ 72ος Κανόνας οἰκονομία, ἀλλὰ ἐφιστᾶ τὴν προσοχὴ γιὰ τὴν σοβαρότατη παρανομία. Ἡ παρέκκλιση ἀπὸ τὸν συγκεκριμένο Κανόνα συνιστᾶ σοβαρότατη Κανονικὴ παρανομία καὶ ‘παραοικονομία', ποὺ ἔχει, ἐπίσης, σοβαρότατες ἐκκλησιολογικὲς συνέπειες, ἀφοῦ ἀναμειγνύει τὰ άμικτα σὲ ‘άμικτη μίξη', ‘συμπλέκει' ἐκκλησιολογικῶς τὸ ‘πρόβατο' μὲ τὸν ‘λύκο' καὶ τὴν ‘μερίδα' τοῦ Χριστοῦ μὲ τὸν ‘κλήρο' τῶν ἁμαρτωλῶν. Τέτοια, ὅμως, μίξη εἶναι ἐκκλησιολογικῶς ἀδιανόητη καὶ θεολογικῶς καὶ πνευματικῶς ἀπαράδεκτη».[1] Ἐὰν ὅμως οἱ μικτοὶ γάμοι εἶναι ἄκυροι καὶ παράνομοι, πόσο μᾶλλον εἶναι ἄκυρη καὶ παράνομη ἡ μυστηριακὴ διακοινωνία ἐντὸς τῶν πλαισίων τῶν μικτῶν γάμων; Πέραν τούτου ἡ ἀπόφαση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου κ. Ἐλπιδοφόρου νὰ ἐπιτρέπει καὶ τὰ δύο, (μικτοὺς γάμους καὶ μυστηριακὴ διακοινωνία), δίνει τὴν ψευδαίσθηση στοὺς ἑτεροδόξους, ὅτι εἶναι μέλη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ ἑπομένως δὲν χρειάζεται νὰ μετανοήσουν καὶ νὰ ἀποβάλουν τὶς κακοδοξίες των, ἐνῶ παράλληλα «ἀναμειγνύει τὰ άμικτα σὲ ‘άμικτη μίξη', ‘συμπλέκει' ἐκκλησιολογικῶς τὸ ‘πρόβατο' μὲ τὸν ‘λύκο' καὶ τὴν ‘μερίδα' τοῦ Χριστοῦ μὲ τὸν ‘κλήρο' τῶν ἁμαρτωλῶν», ἐπιφέροντας μεγίστη ζημία καὶ σκάνδαλο στὸ Ὀρθόδοξο πλήρωμα.

Ἡ ἐν λόγῳ ἀπόφαση- καινοτομία του προέρχεται προφανῶς ἀπὸ τὴν ἀκράδαντη πεποίθησή του, ὅτι οἱ ἑτερόδοξοι δὲν εἶναι αἱρετικοί, ἀλλὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, στηριζόμενος καὶ πάλι στὶς κακόδοξες ἀποφάσεις τῆς «Συνόδου» τῆς Κρήτης. Αὐτὸ φαίνεται σαφέστατα ὄχι μόνον μὲ ὅσα δήλωσε στὴ συνέχεια, ὅτι «κάθε πιστὸς γάμος εἶναι ἕνας θαυματουργὸς γάμος...», ἀλλὰ καὶ ἀπὸ παλαιότερες διακηρύξεις του. Πρὸ μηνῶν σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ πρῶτα κηρύγματά του μετὰ τὴν ἐνθρόνισή του στὴν Ἀμερική, σχολιάζοντας τὴ φράση τοῦ ἀποστόλου «αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ», (Τιτ.3,10), ἔθεσε ἕνα ρητορικὸ ἐρώτημα: Ποιοὶ εἶναι οἱ αἱρετικοὶ γιὰ τοὺς ὁποίους κάνει λόγο ἐδῶ ὁ ἀπόστολος; Καὶ ἀπήντησε: Αἱρετικοὶ εἶναι οἱ «καυγατζῆδες». Καὶ πρόσθεσε στὴ συνέχεια, μεταξὺ ἄλλων, ἀπερίφραστα καὶ ξεκάθαρα ὅτι οἱ ἑτερόδοξοι δὲν εἶναι αἱρετικοί, ἀλλὰ εἶναι ἀδελφοί μας.

Κλείνοντας, ἐκφράζουμε τὴν ὀδύνη καὶ τὴν ἀνησυχία μας ὄχι μόνον γιὰ τὶς αιρετίζουσες ἀπόψεις τοῦ Σεβασμιωτάτου περὶ Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὶς ἐνέργειες-καινοτομίες του, γιὰ τὶς ὁποῖες δὲν θὰ πρέπει νὰ μείνουν ἀδιάφορες οἱ Ἱεραρχίες τῶν κατὰ τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Ἀντίθετα μάλιστα θεωροῦμε ὅτι εἶναι ἄμεσο καὶ ἐπιβεβλημένο καθῆκον των, νὰ ἀφυπνιστοῦν καὶ νὰ κινητοποιηθοῦν, λαμβάνοντας τὰ ἀναγκαῖα ἐκκλησιαστικὰ μέτρα. Καὶ μάλιστα τώρα, προτοῦ τὸ κακὸ προχωρήσει καὶ λάβει μεγαλύτερες διαστάσεις, ὁπότε θὰ γίνει δυσθεράπευτο. Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τὸν Σεβ. Μητροπολίτῃ,Μητροπολίτη κ. Ναθαναήλ. Καλοῦνται νὰ ἐνεργήσουν ὅπως οἱ ἰατροί, οἱ ὁποῖοι ὅταν διαπιστώσουν γάγγραινα σὲ ἕνα μέλος τοῦ σώματος, τὸ ἀποκόπτουν γιὰ νὰ μὴ μεταδοθεῖ ἡ γάγγραινα καὶ στὰ ἄλλα ὑγιῆ μέλη. Οἱ ἰατροὶ ὅταν ἀποκόπτουν ἕνα σάπιο μέλος, δὲν τὸ κάνουν αὐτὸ ἀπὸ ἔλλειψη ἀγάπης, ἀλλὰ ἀπὸ πολλὴ ἀγάπη πρὸς τὸν ἀσθενῆ. Κατὰ παρόμοιο τρόπο καὶ οἱ Ἱεραρχίες τῶν κατὰ τόπους Ἐκκλησιῶν καλοῦνται νὰ ἐφαρμόσουν τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, ἀποκόπτοντες τοὺς ἀμετανόητους αιρετίζοντες ἀπὸ τὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα, μὲ σκοπὸ τὴν ἐξυγίανσή του. Δὲν τρέφουμε αὐταπάτες ὅτι ὁ Σεβασμιώτατος κ. Ἐλπιδοφόρος, θὰ μετανοήσει γιὰ ὅσα κακόδοξα διεκήρυξε καὶ ἔπραξε μέχρι τώρα, διότι εἶναι πάρα πολὺ δύσκολη, ἂν ὄχι ἀδύνατη, ἡ μετάνοια τῶν αιρετιζόντων. Ὅπως τοὐλάχιστον γνωρίζουμε ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία, εἶναι ἐξαιρετικὰ σπάνιες οἱ σχετικὲς περιπτώσεις ποὺ μετανόησαν. Μακάρι ὁ Σεβασμιώτατος νὰ ἀνήκει στὴν κατηγορία τῶν σπανίων περιπτώσεων. Ἄς ἀναλογισθοῦν οἱ Ἐπίσκοποί μας τὴν μεγίστη εὐθύνη τους, διότι δὲν θὰ μείνουν ἀτιμώρητοι ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως, ἐφ' ὅσον ἀδιαφορήσουν. Καὶ ἂς ἔχουν ὑπ ὄψη τους ὅτι οἱ αἱρέσεις δὲν καταστέλλονται μὲ χλιαρὰ καὶ ἀνεπαρκῆ μέτρα, ἀλλὰ μὲ κόπους καὶ θυσίες. Αὐτὸ τοὐλάχιστον μᾶς διδάσκει ἡ Ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία.

Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ τῶν Παραθρησκειών

[1] Βλ. «Σύντομη ἀποτιμήση τῆς ‘Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου' στό Κολυμπάρι τῆς Κρήτης, (19-26.6.2016), περιοδ. «Θεοδρομία», «Οὔτε Ἁγία, οὔτε Μεγάλη, οὔτε Σύνοδος», ἔτος ΙΗ' τεύχη 3-4, Δεκέμβριος 2016, σελ. 633,634,636-641