Τὸ πολιτικὸ σύστημα ἔριξε τὴν Ἑλλάδα στὰ βράχια

Γράφει ὁ Γιῶργος Κοντογιώργης

Ὅπως ἀποδείχθηκε ἀπὸ τὰ γεγονότα, οἱ πολιτικὲς ἡγεσίες δὲν πῆραν τὰ ἀναγκαία μέτρα γιὰ νὰ ἀποτρέψουν τὴν οἰκονομικὴ κρίση, ἡ ὁποία οὐσιαστικὰ ἦταν χρεοκοπία, μὲ ἀποτέλεσμα ἡ Ἑλλάδα νὰ ὑπαχθεῖ σὲ Μνημόνια. Κι ὅταν αὐτὰ ἐπιβλήθηκαν, οἱ κυβερνήσεις δὲν πῆραν μέτρα ἀνάταξης τῆς χώρας, ἔκοβαν ἁπλῶς δαπάνες, ὅπου τούς ὑποχρέωναν οἱ δανειστές. Ἀρχικὰ ἔκαναν περικοπὲς στοὺς χαμηλόμισθους, τοὺς χαμηλοσυνταξιούχους καὶ ἀπὸ τὴν κοινωνικὴ πρόνοια.

Στὴ συνέχεια οἱ δανειστὲς ἐπέβαλαν μέτρα κατὰ τῶν ὑψηλόμισθων καὶ ὑψηλοσυνταξιούχων, ποὺ ἀρχικά τούς ἤθελαν συμμάχους μαζὶ μὲ τὴν πολιτικὴ τάξη μέχρι νὰ καθαρίσουν τὸ τοπίο μὲ τὴ φτωχολογιὰ καὶ τὴ μεσαία τάξη. Στὸ μεταξὺ ἐπιδόθηκαν στὴν ἀποδόμηση τοῦ παραγωγικοῦ ἱστοῦ τῆς χώρας.

Προφανῶς, δὲν ἔλαβαν μέτρα ἀνασυγκρότησης στὰ νοσοκομεῖα, στὰ πανεπιστήμια, στὴ δημόσια διοίκηση, στὴ Δικαιοσύνη κλπ, ὥστε νὰ ἐκλείψει ἡ τριτοκοσμικὴ εἰκόνα. Ἡ Τρόικα, ὡστόσο, ἄφησε τὸ πολιτικὸ σύστημα ἀνέγγιχτο, ὅπως ἐπίσης καὶ τὰ προνόμια τοῦ πολιτικοῦ...

προσωπικοῦ. Τὰ ὁποία μέρα μὲ τὴ μέρα αὐγατίζουν. Αὐτὸ γιατί; Γιατί ἔτσι τοὺς εἶχαν καὶ τοὺς ἔχουν στὸ χέρι γιὰ νὰ κάνουν τὴ “βρώμικη δουλειά”.

Γιὰ τὴν ἀκρίβεια, ἡ Τρόικα ἔβαλε ὄρο γιὰ τὴν χρηματοδότηση τῶν κομμάτων. Ἀλλὰ καὶ οἱ ρυθμίσεις σ’ αὐτὸν τὸν τομέα ὁμολογοῦν τὴν συνενοχή. Τί σημαίνει ὅτι ἕνα κόμμα δανείζεται μὲ βάση τὴν κρατικὴ χρηματοδότησή του στὸ μέλλον; Τὸ ΠΑΣΟΚ πῶς θὰ ἀποδώσει τὰ δάνεια πού πῆρε; Καὶ ὁ Βενιζέλος εἶχε ὁμολογήσει ὅτι ἂν δὲν ἀμνηστευθοῦν οἱ συνένοχοι τῶν δανείων, οἱ ἀρχηγοὶ τῶν κομμάτων θὰ πᾶνε φυλακή, ἀλλὰ αὐτὰ δὲν συμβαίνουν στὴν Ἑλλάδα!

Γιατί, ὅμως, νὰ μὴν πᾶνε φυλακὴ αὐτοὶ πού βλάπτουν κατὰ σύστημα τὴ χώρα; Μιλᾶνε γιὰ ποινικοποίηση τῆς πολιτικῆς. Τί ἐννοοῦν μὲ αὐτό; ὅτι οἱ πολιτικοὶ πρέπει νὰ ἑξαιροῦνται ἀπὸ τὸ κράτος δικαίου, νὰ εἶναι πάνω ἀπὸ τὸ νόμο; Δηλαδή, ἂν ὁ πολιτικὸς ἑξαπατεῖ, καταδολιεύει καὶ κλέβει μία ὁλόκληρη χώρα, δὲν πρέπει νὰ πάει φυλακή; Ἡ πολιτικὴ θὰ ἔπρεπε νὰ ὑπόκειται στὴ Δικαιοσύνη πολὺ πρὶν ὑπαχθεῖ σὲ αὐτὴν ὁ ἁπλὸς πολίτης. Νὰ θυμίσω ὅτι τὸ σύστημα αὐτὸ ὁμοιάζει σὰν μία σταγόνα νεροῦ μὲ τὴν ἀπολυταρχία τοῦ παρελθόντος;

Οἱ ἐκλογὲς δὲν εἶναι δικαστήριο

Ἀκούω συχνὰ ὅτι ὑπάρχει πολιτικὴ εὐθύνη, ἡ ὁποία ἀποδίδεται στὶς ἐκλογές. Ἀλλὰ ἀκόμα καὶ τὸν καλύτερο πολιτικὸ ὁ κόσμος μπορεῖ νὰ τὸν βαρεθεῖ καὶ νὰ πάρει κάποιος ἄλλος τὴ θέση του. Οἱ ἐκλογὲς ἀποφασίζουν ποιὰ θὰ εἶναι ἡ ἑπόμενη κυβέρνηση. Δὲν εἶναι δικαστήριο, δὲν ἀπονέμουν δικαιοσύνη. Δὲν ἀποτελοῦν ποινή. Ἡ πολιτικὴ εὐθύνη ἀποτελεῖ τὴν ὑψίστη ἀπάτη, διότι χρησιμοποιεῖται ὡς ἄλλοθι γιὰ νὰ ἑξαιρεθεῖ ὁ πολιτικός τοῦ κράτους δικαίου. Ἐὰν δὲν ἀλλάξει τὸ πολιτικὸ σύστημα δὲν ὑπάρχει περίπτωση ἡ χώρα νὰ βγεῖ στὸ ξέφωτο. Ἐὰν αὐτὸ ἦταν ἐφικτὸ θὰ εἶχε συμβεῖ στοὺς δύο αἰῶνες τοῦ ἐλεύθερου βίου μας.

Οἱ νόμοι καὶ οἱ κυβερνητικὲς πολιτικὲς ὀφείλουν νὰ ἔχουν καὶ τὴ συναίνεση τῆς κοινωνίας. Στὰ χρόνια τῶν Μνημονίων καὶ ὄχι μόνο, οἱ κυβερνήσεις λένε καὶ ξαναλένε σὲ ὅλους τούς τόνους πὼς ὅ,τι κάνουν τὸ κάνουν, ἐπειδὴ δὲν ὑπάρχει ἄλλη λύση. Πώς εἶναι μονόδρομος. Ἀσφαλῶς γιὰ τὸν Σόιμπλε δὲν ὑπῆρχε ἄλλη λύση, ἀσφαλῶς γιὰ τὶς ἀγορὲς δὲν ὑπάρχει ἄλλη λύση. Γιὰ τὴν κοινωνία, ὅμως, θὰ βρισκόταν ἄλλη λύση ἂν προϋπόθεση γιὰ νὰ ἰσχύσει ἕνα νομοθέτημα, θὰ ἦταν νὰ ἐρωτηθεῖ ἡ ἴδια ἡ κοινωνία.

Ἐὰν ἡ κάθε κυβέρνηση ὑπέκειτο σὲ διαδικασίες κοινωνικῆς συλλογικότητας, θὰ εἶχε λεηλατηθεῖ καὶ ἀποδομηθεῖ ἡ Ἑλλάδα; Ἐὰν ὁ πολιτικὸς γνώριζε ὅτι ἡ συστηματικὴ ἐξαπάτηση ποὺ διαπράττεται μὲ τὸ νὰ λέει ὅ,τι θέλει πρὸ τῶν ἐκλογῶν καὶ νὰ ἐπαινεῖ ἑαυτὸν στὴ συνέχεια ὅτι τὰ ἀναίρεσε, θὰ εἶχε συνέπειες, δὲν θὰ πρόσεχε νὰ εἶναι πιὸ ὑπεύθυνος; Ἐὰν ὁ ὑπάλληλος ὑπεῖχε προσωπικὴ εὐθύνη ἔναντι τοῦ πολίτη θὰ τολμοῦσε νὰ τοῦ συμπεριφέρεται ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς σὰν σατράπης;

Στὰ χρόνια πρὶν ἀλλὰ καὶ μέσα στὴν κρίση δὲν ὑπῆρξε κάποιο σοβαρὸ πρόγραμμα ἀνασυγκρότησης. Ποιὸς θὰ ὑποχρέωνε τὶς ἑκάστοτε κυβερνήσεις νὰ ἐπεξεργαστοῦν καὶ νὰ προτείνουν ἕνα τέτοιο πρόγραμμα, ἀφοῦ παραμένουν ἀνεξέλεγκτες, ὡς ἐὰν τὸ κράτος εἶναι δικό τους;

Οἱ ἀμεσοδημοκράτες

Στὸ σημεῖο αὐτὸ θέλω νὰ εἶμαι σαφής. Οἱ μεγαλύτεροι ἐχθροί τῆς δημοκρατίας σήμερα εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἀποκαλοῦνται ἀμεσοδημοκράτες. Εἶναι οἱ πιὸ μεγάλοι πολιτικοὶ ὀλιγάρχες, διότι ὄχι μόνο εἶναι ἀπέναντι στὴ δημοκρατία, ἀλλὰ καὶ παρέχουν νομιμοποίηση στὸ παρὸν ὀλιγαρχικὸ σύστημα μὲ τὸ αἰτιολογικό τοῦ δημοψηφίσματος. Τὸ δημοψήφισμα, μὲ ὅποια μορφὴ καὶ ἐὰν τὸ δοῦμε, εἶναι ὁ φερετζὲς τῆς μοναρχευομένης ὀλιγαρχίας.

Τὸ δημοψήφισμα εἶναι ὅ,τι καὶ οἱ ἐκλογές. Δηλαδή, ἀποφασίζουμε σήμερα νὰ δώσουμε ἀσυλία καὶ ἄλλοθι διακυβέρνησης γιὰ τέσσερα χρόνια, σὲ αὐτοὺς οἱ ὁποῖοι ἀπὸ τὴν ἑπομένη ἡμέρα δὲν θὰ μᾶς γνωρίζουν καὶ δὲν θὰ μᾶς λογαριάζουν. Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τὸ δημοψήφισμα. Οἱ πολίτες καλοῦνται νὰ ἀποφασίσουν γιὰ μία ὑπόθεση, τὴ στιγμὴ ποὺ γιὰ ὅλες τὶς ἄλλες ὑποθέσεις, ποὺ ἀφοροῦν στὴ διακυβέρνηση καὶ στὴ νομοθεσία, θὰ ἀποφασίζει ἡ κυβέρνηση. Τὰ περὶ “λαϊκῆς πρωτοβουλίας” δὲν ἀλλάζουν τὰ πράγματα, διότι ἁπλῶς στὴ θέση τῶν κομμάτων δὲν θὰ ὑπεισέλθει τὸ σῶμα τῆς κοινωνίας, ἀλλὰ οἱ διάφορες αὐτόκλητες ὁμάδες συμφερόντων.

Γιὰ νὰ ἀλλάξει τὸ πολιτικὸ σύστημα πρέπει ἡ κοινωνία τῶν πολιτῶν, ὡς ἀδιαμεσολάβητο σῶμα νὰ γίνει καθημερινὸς θεσμὸς τῆς Πολιτείας. Γιὰ ὅλα. Τὸ δημοψήφισμα ἑπομένως δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ τὴ δημοκρατία, οὔτε καν μὲ τὴν ἀντιπροσώπευση. Εἶναι πολὺ ἐνδιαφέρον νὰ προσέξουμε ὅτι οἱ λεγόμενοι ἀμεσοδημοκράτες δὲν γνωρίζουν ὄχι μόνο τί εἶναι καὶ ποιὸς ὁ σκοπὸς τῆς δημοκρατίας, ἀλλὰ οὔτε καὶ τὴ διαφορά της μὲ τὴν ἀντιπροσώπευση.

Πιστεύουν ὅτι τὸ σημερινὸ πολίτευμα εἶναι ἀντιπροσωπευτικὸ καὶ ἴσως ὀλίγον δημοκρατικό. Ὑπάρχουν τρία πολιτεύματα ποὺ θὰ πρέπει νὰ γνωρίζουμε τὴν ὕπαρξή τους καθὼς καὶ τὸν χρόνο τους. Τὸ ἕνα εἶναι ἡ μοναρχία, ἡ ἐκλόγιμη ποὺ διαδέχθηκε τὴν κληρονομικὴ μοναρχία, τὸ ἄλλο εἶναι ἡ ἀντιπροσώπευση καὶ τὸ τρίτο εἶναι ἡ δημοκρατία. Τὰ τρία αὐτὰ πολιτεύματα εἶναι τελείως ἀσύμβατα μεταξύ τους.

contogeorgis