Γράφει ὁ Γιῶργος
Κοντογιώργης
Αὐτὸ ποὺ σήμερα ἀποκαλοῦμε
δημοκρατία δὲν εἶναι οὔτε δημοκρατία, οὔτε ἀντιπροσωπευτικὴ πολιτεία. Ἂν
θέλουμε νὰ τὸ ὁρίσουμε μὲ βάσει αὐτὸ ποὺ πράγματι εἶναι, θὰ τὸ ὀνομάσουμε ἐκλόγιμη
μοναρχία. Εἶναι κυριολεκτικὰ μία αὐστηρὰ μοναρχευομένη ὀλιγαρχία. Ἕνα πολίτευμα
κρίνεται ἀπὸ τὸ ποιὸς κατέχει τὸ πολιτικὸ σύστημα. Σήμερα, τὸ πολιτικὸ σύστημα
τὸ κατέχει σὲ πρῶτο καὶ τελευταῖο βαθμὸ ὁ πρωθυπουργὸς ἤ, ἀλλοῦ, ὁ πρόεδρος.
Ὑποτίθεται ὅτι ἰδιοκτήτης τοῦ
πολιτικοῦ συστήματος εἶναι τὸ νομικὸ πλάσμα τοῦ κράτους. Στὴν πραγματικότητα, ὅμως,
τὸ κατέχει καὶ τὸ διαχειρίζεται ὁ ἑκάστοτε πρωθυπουργός. Ἡ κοινωνία εἶναι ἰδιώτης.
Δὲν μετέχει τοῦ πολιτικοῦ συστήματος. Ὁ πρωθυπουργὸς εἶναι καὶ ἐντολέας καὶ ἐντολοδόχος,
μὲ τὸν λαὸ νὰ διαιτητεύει ἁπλῶς μὲ τὴν ψῆφο του γιὰ νὰ πεῖ ποιὸς...
θὰ εἶναι ὁ ἐκλόγιμος
μονάρχης.
Διαπράττουμε ἕνα σοβαρὸ
γνωσιολογικὸ λάθος ἀποκαλώντας τὸ πολίτευμα αὐτὸ δημοκρατία. Παράλληλα,
δημιουργοῦμε μία τρομακτικὴ σὲ ἐπιπτώσεις σύγχυση ποὺ μᾶς περιορίζει τὸν ὁρίζοντα.
Δὲν μᾶς ἐπιτρέπει νὰ σκεφτοῦμε γιὰ πρακτικὰ ζητήματα. Ἐάν παραδεχτοῦμε
σήμερα ὅτι ἔχουμε δημοκρατία, τότε δὲν ἔχουμε τὴ δυνατότητα νὰ διερωτηθοῦμε
μήπως φταίει τὸ ἴδιο τὸ σύστημα γιὰ τὰ διάφορα δεινά. Ἡ τάση μας εἶναι ὅτι
πρέπει νὰ δώσουμε λύσεις μέσα στὸ ἰσχῦον σύστημα.
Αὐτὸ θὰ μποροῦσε νὰ δεχθεῖ κανεὶς
ὅτι ἦταν παραγωγικὸ πρὶν ἀπὸ 50 ἢ 100 χρόνια γιατί τότε οἱ λαϊκὲς ἀντιδράσεις (ἀπεργίες,
διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες) παρῆγαν ἀποτελέσματα, μὲ τὴν ἔννοια ὅτι προέκυπταν
κάποιοι συμβιβασμοί. Σήμερα αὐτὸ ἔχει τελειώσει. Οἱ πολίτες κατεβαίνουν στοὺς
δρόμους, ἀλλὰ ὅταν γυρίσουν στὸ σπίτι τους θὰ ἀκούσουν ὅτι ἡ κυβέρνηση ἀποφάσισε
διαφορετικά, διότι ἄλλοι κατευθύνουν τὶς ἀποφάσεις της.
Αὐτὸ ἰσχύει περισσότερο ἢ
λιγότερο γιὰ ὅλες τὶς κυβερνήσεις, ὄχι μόνο στὴν Ἑλλάδα. Ἄρα, τὸ ζήτημα τῆς
διασαφήνισης τοῦ τί εἶναι σήμερα τὸ πολιτικὸ σύστημα εἴναι κορυφαῖο.
Λύσεις, σήμερα μέσα στὸ παρὸν σύστημα δὲν ὑπάρχουν καὶ δὲν ὑπάρχουν γιατί ἔχει ἀλλάξει
ἄρδην ἡ ἐποχὴ ποὺ ζοῦμε. Ἔχει καμία σχέση ἡ κυρίαρχη ἀστικὴ τάξη σήμερα μὲ τὶς ἐθνικὲς
ἀστικὲς τάξεις πού εἴχαμε στὸ παρελθόν; Ὄχι. Ἔχει καμία σχέση ἡ σημερινὴ ἀστικὴ
τάξη μὲ τὸν κορμὸ τῆς ἐπικράτειας, μὲ τὸ τί γίνεται σὲ μία χώρα; Ὄχι, γιατί αὐτὴ
κινεῖται ὁριζόντια, στὸ σύνολο τοῦ πλανήτη.
Ἐπικαλοῦνται τὸν
Διαφωτισμὸ καὶ λέγονται προοδευτικοί;
Συνεπῶς, τὰ ἡγετικὰ στρώματα τῆς
οἰκονομίας, αὐτὰ ποὺ ἐλέγχουν τὸ χρηματοπιστωτικὸ σύστημα καὶ τὸ ἐμπόριο
μεγάλης κλίμακας, δὲν ἐνδιαφέρονται καν νὰ βρεθεῖ ἕνα πλαίσιο συμφωνίας καὶ κατὰ
συνέπεια συνοχῆς. Δὲν ἐνδιαφέρονται ἂν θὰ χυθεῖ αἷμα στὸ δρόμο, γιατί ἂν συμβεῖ
αὐτὸ θὰ πάρουν τὰ κεφάλαιά τους καὶ θὰ πᾶνε ἀλλοῦ. Δὲν ἔχουν δεσμεύσεις
παραγωγικοῦ χαρακτήρα μὲ τὴ χώρα, ἐνῶ ἡ πολιτικὴ εἶναι ὅμηρος, δὲν μπορεῖ οὔτε
θέλει νὰ τοὺς δεσμεύσει.
Ἡ διακτίνωση σημαντικῶν
παραμέτρων τῆς ζωῆς μας, ὅπως ἡ οἰκονομία καὶ ἡ ἐπικοινωνία, διακρατικά, στὸ
σύνολο τοῦ πλανήτη, ὁδηγεῖ σὲ μία ἀνατροπὴ συσχετισμῶν. Γιατί ἀντιστοίχως οἱ
κοινωνίες παραμένουν παγιδευμένες σὲ ἀξίες, νοοτροπίες, τρόπους πολιτικῆς
συμπεριφορᾶς, σὲ ἀντιλήψεις πολιτικῆς θέσμισης ποὺ ἔχουν περιέλθει στὸ μαυσωλεῖο
τῆς ἱστορίας. Δὲν γίνεται ὁ ἕνας νὰ κινεῖται σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο, δηλαδὴ στὸ
μέλλον, καὶ ὁ ἄλλος νὰ παραμένει ἔγκλειστος στὸ μακρινὸ παρελθόν, νὰ
περιορίζεται στὸ ἐσωτερικὸ μίας χώρας καὶ οἱ δύο αὐτοὶ νὰ κερδίζουν ταυτόχρονα.
Ἀφοῦ λοιπὸν ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ τὴν
ἱστορικὴ περίοδο ποὺ γέννησε ἡ Ἀναγέννηση καὶ ὁ Διαφωτισμὸς στὴ Δύση καὶ πᾶμε σὲ
μία ἄλλη περίοδο τῆς ἱστορίας, τὸ ἐρώτημα ποὺ προκύπτει εἶναι τί κάνουμε.
Παραμένουμε στὶς ἀξίες καὶ τοὺς θεσμοὺς τοῦ 18ου αιώνα, ἐνῶ ἡ οἰκονομία ἔχει
μετασχηματιστεῖ καὶ μᾶς διαφεύγει; Ὅποιος ἐπικαλεῖται σήμερα τὸ Διαφωτισμό, ἄρα
τὸ παρὸν παρωχημένο σύστημα, δὲν εἶναι ἁπλῶς συντηρητικός. Εἶναι βαθιὰ ἀντιδραστικός.
Καὶ βλέπουμε ὅτι περισσότερο ἀντιδραστικὴ δὲν εἶναι πλέον ἡ Δεξιὰ ἀλλὰ ἡ Ἀριστερὰ
καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ δράμα. Αὐτὸ ἰσχύει καὶ γιὰ τὴν Ἑλλάδα. Ὁ
ΣΥΡΙΖΑ εἶναι ἡ ἄρχουσα ἀριστερά. Τὸ ΚΚΕ ἔχει μείνει ἐκεῖ ποὺ ἤτανε πάντοτε, εἶναι
ἐκτὸς παιχνιδιοῦ, ἀρκεῖται στὴ διαμαρτυρία τοῦ 5%.
Πρέπει, λοιπόν, νὰ βροῦμε λύση στὸ
ἀκόλουθο πρόβλημα: πῶς θὰ ἐξαναγκάσουμε τὴν πολιτικὴ νὰ βάλει ὡς σκοπὸ τοῦ
πολιτεύεσθαι ὄχι μόνο τὸ συμφέρον τῶν ἀγορῶν, ἀλλὰ καὶ τὸ συμφέρον τῶν κοινωνιῶν.
Γιατί ὁ λόγος ὕπαρξης τῆς πολιτικῆς καὶ τῆς οἰκονομίας εἶναι οἱ κοινωνίες. Ἂν δὲν
ὑπῆρχε ἑλληνικὴ κοινωνία δὲν θὰ ὑπῆρχε ἑλληνικὴ πολιτική, ἑλληνικὴ οἰκονομία.
Δίχως ἀπάντηση
Πῶς θὰ ἐντάξουμε δηλαδὴ τὸ ἀτομικὸ
ἢ τὸ μερικὸ στὸ συλλογικό; Αὐτὸ εἶναι τὸ κρίσιμο ἐρώτημα. Δὲν δίνεται ἀπάντηση,
ἐπειδὴ ἡ σκέψη τῶν πολιτῶν εἶναι ἐγκατεστημένη σὲ ἕνα παρελθὸν ποὺ δὲν ἔχει
καμία σχέση μὲ τὸ παρόν. Στὴν Ἑλλάδα ἔχουμε νὰ κάνουμε μὲ τὴν ἐκφυλισμένη ἐκδοχὴ
αὐτοῦ τοῦ
συστήματος τῆς ἐκλόγιμης μοναρχίας, ποὺ δὲν ἔχει ἰδεολογικὲς ἀναφορὲς στὴν
κοινωνία, ὅπως ἔχει ἀκόμη στὴν ὑπόλοιπη Εὐρώπη. Ὑπάρχει λόγος γι’ αὐτό.
Καταργήσαμε τὸν δικό μας δημοκρατικὸ δρόμο.
Παλιά, πρὶν ἀπὸ τὸ νεοελληνικὸ
κράτος, ὁ πολίτης πήγαινε στὸν δῆμο, στὶς μαζώξεις τῆς κοινότητάς του καὶ ἔθετε
ἐκεῖ τὸ πρόβλημά του, προκειμένου νὰ βρεῖ λύση. Ὅταν στὸ νεότερο ἑλληνικὸ
κράτος ἐγκαταστάθηκε ἀρχικὰ ἡ ἀπολυταρχία, καὶ τὸ κράτος τῆς κυρίαρχης ἐξουσίας
μετά, ποῦ ἔπρεπε νὰ ἀπευθυνθεῖ ὁ πολίτης γιὰ νὰ λύσει τὸ πρόβλημά του; Στὸν
κομματάρχη. Ὁ πολίτης ἦταν σὲ δυσμενῆ θέση, γιατί τὸν πολιτευτὴ τὸν ἔβλεπε μία
φορὰ στὰ τέσσερα χρόνια. Ὅταν ὁ πολιτικὸς ἔφευγε ἀπὸ κοντὰ του τὸν ξεχνοῦσε,
γιατί οἱ συνομιλητὲς του ἦταν ἄλλοι. Γι’ αὐτὸ καὶ μποροῦσε ἀδαπάνως νὰ ὑπόσχεται
καὶ μετὰ νὰ ξεχνᾶ τὶς ὑποσχέσεις του.
Ἀπὸ τότε ποὺ καταργήθηκε ἡ
θεσμιμένη συλλογικότητα, δηλαδὴ ἡ ἔννοια τοῦ δήμου, ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία οὐδέποτε
κατόρθωσε νὰ λειτουργήσει συλλογικά. Τὸ ζήτημα, λοιπόν, δὲν εἶναι ἡ
δεοντολογία, τὸ τί θὰ λέμε πὼς πρέπει νὰ κάνει ἡ ἐξουσία, δύο αἰῶνες τὸ συζητᾶμε
αὐτό. Τὸ ζήτημα στὴν πολιτικὴ εἶναι τὸ πῶς θὰ ἐξαναγκαστεῖ ἡ ἐξουσία νὰ
σκεφτεῖ τὶς ἀνάγκες τῆς κοινωνίας, νὰ παράγει δημόσιες πολιτικὲς γιὰ τὸ
συμφέρον τῆς κοινωνικῆς συλλογικότητας καὶ ὄχι πολιτικὲς γιὰ τὰ ἐπιμέρους
συμφέροντα, ἢ γιὰ τὸ προσωπικὸ ὄφελος τῶν πολιτικῶν.
Εκλογοκεντρική
ΑπάντησηΔιαγραφήφαυλοκρατία
θα ήταν επίσης
νομίζω
ταιριαστο.
Έτσι κι αλλιώς
το
άρχοντες κατά τας
καρδίας υμών,
ισχύει έτσι κι αλλιώς.
Αποτυπώνει με εξαιρετική ακρίβεια και συνέπεια την αλήθεια ο άνθρωπος αυτός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠου θα μπορούσε να το παίζει μέγας και τρανός ένεκα της αξίας του, αλλά είναι αποστασιοποιημένος από τις εξουσίες γι' αυτό και δεν τον συμπαθούν οι κρατικές, κομματοκρατικές ελίτ και εν γένει επειδή είναι όαση στην έρημο του δυναστικού κράτους ο λόγος του.
Συγχαρητήρια για την ανάρτηση!
Θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε και «κοινοβουλευτική ολιγαρχία» ή «συνταγματική ολιγαρχία».
ΑπάντησηΔιαγραφήΕύχομαι ο κ.Κοντογιώργης κάποια μέρα να αναλάβει κάποια σοβαρή διακονία σε καίρια θέση, ώστε να δώσει θετικά σ΄ αυτόν τον τόπο που έχει τόση ανάγκη. Εύγε που τον αναδεικνύετε, τέτοιους θέλουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑρκεί αυτή η διακονία
ΑπάντησηΔιαγραφήνα γίνει
μετά την απελευθέρωση
του γένους
γιατί είναι κρίμα
να σπαταλούνται
τέτοια
ηθικά αναστήματα.
Αρκεί αυτή η διακονία
ΑπάντησηΔιαγραφήνα γίνει
μετά την απελευθέρωση
του γένους
γιατί είναι κρίμα
να σπαταλούνται
τέτοια
ηθικά αναστήματα,
στον βωμό
της.....
Υπογειόφιλης
Δημοκοπίας...
ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟΣ ΦΑΣΙΣΜΟΣ,ΤΥ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΑΛΟΣ Ο κ.ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗΣ,ΟΛΟΣΩΣΤΟΣ,ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΑΡΓΗΣΕ
ΝΑ ΜΑΣ ΤΑ ΠΕΙ,ΚΑΠΟΤΕ,ΔΕΝ ΑΝΗΣΥΧΟΥΣΕ.ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ
ΣΥΝΟΛΟ ΜΑΣ ΜΕΝ,ΑΥΤΟΥΝΟΥ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ
Καλλιόπη
Δεν άργησε, απλώς δεν τον είχατε υπόψη σας.
ΔιαγραφήΑκριβώς επειδή έθετε αυτά τα ζητήματα εξαρχής τον φίμωσε η κομματοκρατία.
Ο ίδιος μιλούσε και δη "προφητικά" τρόπον τινά, αφού είχε από καιρού προβλέψει και αντιπαρατεθεί προς το δυναστικό κράτος της ολιγαρχικής "ομοφωνίας".
ΧΑΙΡΟΜΑΙ,ΑΝ ΕΚΑΝΑ ΛΑΘΟΣ......
ΔιαγραφήΚαλλιόπη