Ἡ Ἰμιοποίηση τῆς χώρας πρὸ τῶν πυλῶν

Τοῦ Πολυχρόνη Καρσαμπὰ, Δικηγόρου

Σὲ πρόσφατο ἄρθρο μας μὲ τὸν τίτλο "Ἕνα προφητικὸ κείμενο τοῦ 1984 γιὰ τὰ ἑλληνοτουρκικὰ" ἀναφερθήκαμε στὴν ἐνδελεχῆ ἀνάλυση καὶ πρόβλεψη τοῦ  Καθηγητῆ Πολιτικῆς Ἐπιστήμης καὶ πρώην πρύτανη τοῦ Παντείου Πανεπιστημίου κ. Γιώργου  Κοντογιώργη, ποὺ χρονολογεῖται τὸ 1984 καὶ περιέχεται στὸ βιβλίο τοῦ "Πολιτικὸ Σύστημα καὶ Πολιτική", ὅπου προεῖδε τὸν γεωπολιτικὸ-γεωστρατηγικὸ σχεδιασμὸ τῆς Τουρκίας καὶ προδιάγραψε τὴν πορεία τῶν πραγμάτων μέχρι καὶ σήμερα,  ὅπου ἡ Ἑλλάδα καὶ ἡ Κύπρος, μέσω τῆς ἐπιλογῆς τῆς πολιτικῆς κατευνασμοῦ, δορυφοροποιοῦνται ἀπὸ τὴν Τουρκία καὶ διαμορφώνεται ἕνα εἶδος  "δορυφορικῆς συμπληρωματικότητας",  μὲ κύριο γνώρισμα τὴ συνεταιρικὴ συμμέτοχη τῆς γειτονικῆς χώρας στὰ πράγματα τῆς Ἑλλάδας καὶ τῆς Κύπρου, ἀλλὰ καὶ στὸν ὀρυκτό τους πλοῦτο.

Ὁ κ. Κοντογιώργης, ἀναφερόμενος μεταγενέστερα στὸ ἴδιο θέμα, καὶ κυρίως στὴ μεταβολὴ τῆς στρατηγικῆς της Τουρκίας ἐν σχέσει μὲ τὴν Ἑλλάδα,  ἀναφέρει ὅτι "ἀπὸ τὴ δεκαετία τοῦ 2000, ἔγινε προφανές, ὅτι δὲν ἀρκεῖ στὴν Τουρκία ἡ "Φινλανδοποίηση τῆς Ἑλλάδας. Θέλει τὴν "Ἰμιοποίησή" της. Ἡ Τουρκία, ἐάν, ὅπως ὅλα δείχνουν, ἐπιθυμεῖ νὰ παίξει ἕναν ἰσχυρὸ περιφερειακὸ ρόλο, στὸν ὁποῖο τὴν ὠθοῦν οἱ ἐσωτερικές της δυνάμεις, ὀφείλει νὰ διαμορφώσει γύρω της ἕναν ζωτικὸ χῶρο. Γνωρίζει ἐπίσης ὅτι, χωρὶς τὸν ἔλεγχο τῆς Ἑλλάδας, τὸ ἐγχείρημα αὐτὸ θὰ εἶναι δύσκολο, διότι....

ἡ τελευταία ἀποτελεῖ τὸν ἀναγκαῖο σύνδεσμο μὲ τὴ Δύση, ποὺ διαμορφώνει τὸν γεωπολιτικὸ χάρτη τῆς περιοχῆς".

Τὸ Παλιὸ Ἀνατολικὸ Ζήτημα, φαινόταν ὅτι εἶχε κλείσει ὁριστικὰ μὲ τὴ Συνθήκη τῆς Λωζάννης. Προάγγελος αὐτῆς τῆς συνθήκης ἦταν ἡ Μυστικὴ Συμφωνία Σάικς–Πικο  (Sykes–Picot Agreement), ἡ ὁποία  ἦταν μυστικὸ σύμφωνο ποὺ συνήφθη τὸν Μάιο τοῦ 1916, ἀνάμεσα στὴ Μεγάλη Βρετανία καὶ τὴ Γαλλία μὲ τὴ συναίνεση καὶ τῆς Ρωσίας. Μὲ τὸ σύμφωνο αὐτὸ μοιράζονταν ἐδάφη τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας στὴ σημερινὴ Τουρκία, τὴ Μέση Ἀνατολή, τὸ Ἰρὰκ καὶ τὴ Συρία σὲ σφαῖρες ἐπιρροῆς καὶ ἐλέγχου τῆς Μεγάλης Βρετανίας, τῆς Γαλλίας καὶ ἀρχικὰ καὶ τῆς Ρωσίας. Συγκεκριμένα, τὸ ἐν λόγω σύμφωνο προέβλεπε ὅτι, μετὰ τὸ τέλος τοῦ Ἃ΄ Παγκοσμίου Πολέμου, στὴ σφαίρα ἐπιρροῆς τῆς Ρωσίας θὰ περιέρχονταν ἡ  ἐπαρχία τοῦ Ἐρζερούμ, τοῦ Βᾶν, τῆς Τραπεζούντας καὶ τοῦ Μπιλίς, στὴ σφαίρα ἐπιρροῆς τῆς Γαλλίας θὰ περιέρχονταν ὁ Λίβανος, τὰ παράλια της Συρίας, τὰ Ἄδανα, ἡ  Κιλικία, τὸ Γκαζίαντεπ, ἡ  Οὔρφα, τὸ Μαρντίν, τὸ Ντιγιάρμπακιρ καὶ ἡ Μοσούλη καὶ στὴ σφαίρα ἐπιρροῆς τῆς Μεγάλης Βρετανίας θὰ περιέρχονταν ἡ νότια Μεσοποταμία, μὲ τὴ Βαγδάτη καὶ τὰ λιμάνια τῆς Χάιφας καὶ τῆς Ἄκρας (σημερινὸ Ἰσραὴλ) καὶ τέλος ἡ Παλαιστίνη, θὰ ἐτίθετο ὑπὸ διεθνὲς καθεστώς. Ἐπίσης προέβλεπε ὅτι, στὶς περιοχὲς ποὺ θὰ ἀνῆκαν στὴ βρετανικὴ καὶ στὴ γαλλικὴ σφαίρα ἐπιρροῆς, θὰ σχηματιζόταν μία συνομοσπονδία ἀραβικῶν κρατῶν, ἢ ἕνα ἀνεξάρτητο ἀραβικὸ κράτος.

Ὅμως, ὅπως φαίνεται, τὸ Ἀνατολικὸ ζήτημα δὲν ἔκλεισε μὲ τὴ συνθήκη τῆς Λωζάνης, ἀλλὰ βιώνουμε, στὴ σημερινὴ ἐποχή, τὸ Νέο Ἀνατολικὸ Ζήτημα.

Στὸ πλαίσιο τοῦ Πλανητικοῦ Πολέμου ποὺ διεξάγεται στὴν ἐποχή μας μεταξὺ Η.Π.Α. καὶ Κίνας, καὶ τῶν περιφερειακῶν μεγάλων Δυνάμεων τῆς ἐποχῆς μᾶς (Γερμανία-ΕΕ, Ρωσία κλπ), ἀλλὰ καὶ τῶν μεγάλων συγκρούσεων ποὺ διαδραματίζονται σήμερα στὴ Μέση Ἀνατολή, ἀκριβῶς στὴν καρδιὰ τῆς Συμφωνίας Σάικς-Πικό, δηλαδὴ στὴ Συρία, τὸν Λίβανο καὶ τὸ Ἰράκ, εἶναι προφανὲς ὅτι, ἡ Sykes–Picot Agreement εἶναι νεκρή, καὶ βαδίζουμε σὲ μία ἀνακατανομὴ  τῶν "ζωνῶν ἐπιρροῆς"  στὴν περιοχή, ἀνάλογη μὲ τὴ Συμφωνία Σάικς-Πικό. Σύμφωνα δὲ μὲ τοὺς ὅρους αὐτῆς τῆς νέας ὑπὸ διαμόρφωση Συμφωνίας, θὰ γίνει διαμοιρασμὸς τῶν σφαιρῶν ἐπιρροῆς τῆς Μεγάλης Βρετανίας, τῆς Ρωσίας καὶ τῶν ΗΠΑ, σὲ ὅλα τὰ ἐδάφη τῆς Μέσης Ἀνατολῆς.

Ἡ αἰτία τῆς ἀνατροπῆς τοῦ ἰσχύοντος status quo στὴ νοτιοανατολικὴ Μεσόγειο καὶ τῆς ἀνακατανομῆς τῶν σφαιρῶν ἐπιρροῆς, εἶναι ὁ ἀνταγωνισμὸς ἰσχύος μεταξὺ τῶν μεγάλων δυνάμεων σχετικὰ μὲ τὸν ἔλεγχο τῆς ἐνέργειας, ἀφοῦ "ὅποιος ἐλέγχει τὴν ἐνέργεια, ἐλέγχει καὶ τὸν κόσμον ὅλο.

Στὸ πλαίσιο αὐτὸ ἐντάσσεται ἡ ἀπόφαση τῶν Η.Π.Α. γιὰ τὴν ἐξόρυξη τοῦ Ἑλληνικοῦ καὶ Κυπριακοῦ ὀρυκτοῦ πλούτου, ἀλλὰ καὶ ἡ χρεωκοπία Ἑλλάδος καὶ Κύπρου, ὥστε οἱ χῶρες  αὐτές, καὶ κυρίως ἡ Ἑλλάδα, νὰ ἀπωλέσουν μέρος τῆς Ἐθνικῆς κυριαρχίας τους καὶ  νὰ καταστοῦν, γιὰ τὴν ἑπόμενη ἐκατονταετία,  ὅμηροί του χρέους. Χρεωκοπία τὴν ὁποία ἀνέλαβαν νὰ διεκπεραιώσουν ἐξ ὁλοκλήρου οἱ ἑλληνικὲς κυβερνήσεις. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ ὄροι τοῦ Ἑλληνικοῦ Μνημονίου ἀφοροῦσαν στὴν ὑποθήκευση τοῦ Ἐθνικοῦ μας Πλούτου.

Στὸ ἴδιο  πλαίσιο ἐντάσσεται ἡ ἐξόρυξη τοῦ ὀρυκτοῦ πλούτου Ἰσραὴλ καὶ Αἰγύπτου, ἀλλὰ καὶ ἡ σχεδιαζόμενη δημιουργία τοῦ κράτους τοῦ Κουρδιστᾶν, στὸ ὁποῖο ἀξίζει νὰ κάνουμε εἰδικὴ μνεία.

Ἡ πατρίδα τῶν Κούρδων,  τὸ 1923, μὲ τὴ Συνθήκη τῆς Λοζάνης, διαμοιράστηκε  στὰ τέσσερα, ἀνάμεσα  σὲ Τουρκία, Ἰρᾶν, Συρία καὶ Ἰράκ. Ἡ σχεδιαζόμενη ἀπὸ Η.Π.Α. καὶ Ἰσραὴλ δημιουργία τοῦ Κράτους τῶν Κούρδων, βάζει τὴν ταφόπλακα στὴ Συνθήκη τῆς Λοζάνης. Τὸ νέο κράτος τῶν Κούρδων, θὰ εἶναι τὸ ὄγδοο σὲ πλοῦτο πετρελαίου στὸν ΟΠΕΚ, γεγονὸς ποὺ σημαίνει τὴν ἀναδιαμόρφωση τοῦ παγκόσμιου ἐνεργειακοῦ χάρτη. Τὰ κοιτάσματα τοῦ Κουρδιστᾶν βρίσκονται πιὸ κοντὰ στὴν ἐπιφάνεια  τῆς γής,  γι’ αὐτὸ ἡ ἐξόρυξή τους εἶναι εὔκολη. Ὑπολογίζεται ὅτι στὸ ἔδαφος τοῦ ἤδη ἀνεξάρτητου κομματιοῦ στὸ Βόρειο Ἰρακ ὑπάρχουν 45 ἑκατ. βαρέλια πετρέλαιο, δηλαδὴ περισσότερο ἀπ’ ὅ,τι στὸ Κατὰρ καὶ στὴν Ἀλγερία. Τὸ 31% τοῦ πετρελαίου ὅλου του Ἰρὰκ βρίσκεται σὲ κουρδικᾶ ἐδάφη. Τὸ ἀνεξάρτητο Κουρδιστᾶν δὲν θὰ βασίζεται μόνο στὸν πετρελαϊκό του πλοῦτο, ἀλλὰ καὶ στὸ φυσικὸ ἀέριο καὶ στὸ εὔφορο ἔδαφός του, ποὺ τὸ διασχίζει ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα ποτάμια της Μεσοποταμίας, ὁ Τίγρης. Τέλος, ἡ δημιουργία τοῦ ἀνεξάρτητου Κουρδικοῦ κράτους, ἀποτελεῖ γιὰ τὸ κράτος τοῦ Ἰσραὴλ τὸ ἀπαραίτητο ἀνάχωμα στὴν περικύκλωσή του ἀπὸ τοὺς ἀραβικοὺς πληθυσμούς.

Ἤδη, βάσει τοῦ Ἰρακινοῦ Συντάγματος τοῦ 2005, καὶ τοῦ Δημοψηφίσματος τοῦ 2017, αὐτονομήθηκε τὸ Κουρδικὸ κράτος τοῦ Βόρειου Ἰράκ, ἐνῶ ἑτοιμάζεται ἡ αὐτονόμηση ἀπὸ τὴ Συρία τοῦ Δυτικοῦ Κουρδιστᾶν ἢ  Ροζάβα, στὴ Βόρεια καὶ Βορειοδυτικὴ Συρία. Τὸ ἑπόμενο κράτος τοῦ Κουρδιστᾶν ποὺ θὰ ἀπελευθερωθεῖ, θὰ εἶναι τὸ Τουρκικὸ ἢ Βόρειο Κουρδιστᾶν, τὸ ὁποῖο ἀποτελεῖ τὸ 15-30% τοῦ πληθυσμοῦ τῆς Τουρκίας.

Ἀξίζει τέλος νὰ ἀναφερθεῖ ἡ δήλωση ποὺ εἶχε κάνει στὶς 19 Ὀκτωβρίου 2008, ὁ τότε ἀρχηγὸς ΓΕΝ τῆς Τουρκίας ναύαρχος Μετὶν Ἀτάτς: "Ἐκτιμῶ ὅτι ἡ Ἀνατολικὴ Μεσόγειος θὰ καταστεῖ ἑστία προστριβῶν καὶ συγκρούσεων, λόγω τῆς πετρελαϊκῆς σπουδαιότητας ποὺ θὰ ἀποκτήσει προσεχῶς. Ἐξ αἰτίας τῶν πετρελαίων ποὺ διαθέτει, θὰ μετατραπεῖ σ’ ἕνα δεύτερο Ἀραβικὸ Κόλπο. Ἡ Τουρκία πρέπει νὰ ἐπαγρυπνεῖ καὶ νὰ ἀντιδράσει".

Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω, ἐξηγεῖται ἐναργώς, τὸ γιατί, στὸ πλαίσιο τῶν γεωστρατηγικῶν σχεδιασμῶν του, ὁ Ἐρντογᾶν, μιλάει σήμερα γιὰ τὴν ἀναθεώρηση τῆς συνθήκης τῆς Λοζάνης, ἀντιλαμβανόμενος τὸν σχεδιαζόμενο  διαμελισμὸ τῆς Τουρκίας καὶ τὴν ἐξασθένισή της ἀπὸ τοὺς παγκόσμιους Ἐπικυρίαρχους .

Ὁ Καθηγητὴς Γ. Κοντογιώργης, ποὺ ἤδη ἀπὸ τὸ 2009 ἀναφέρεται στὴ στρατηγικὴ Ἰμιοποίησης τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ τὴν Τουρκία,   τὴν 16/10/2016, σὲ συνέντευξή του τονίζει ἐπὶ τοῦ συγκεκριμένου θέματος τὰ ἑξῆς:

Ὁ Ἐρντογᾶν ἐπενδύει στὸ μέλλον. Οἱ κινήσεις τοῦ αὐτὲς ἐγγράφονται σὲ μία στρατηγικὴ μακρᾶς πνοῆς γιὰ τὴν Τουρκία, τὴν ὁποία ὑπαγορεύει ἡ ἱστορία, ἡ ἐσωτερική της δυναμικὴ καὶ τὸ γεωπολιτικὸ περιβάλλον. Τὸ 1980 ἔγραφα ὅτι ἡ Τουρκία ἐπεδίωκε τὴ "φινλανδοποίηση" τῆς Ἑλλάδας. Ἀπὸ τὴ δεκαετία τοῦ 2000 ἔγινε προφανὲς ὅτι αὐτὸ δὲν τῆς ἀρκεῖ. Θέλει τὴν "ἰμιοποίησή" της. Ἡ Τουρκία, ἐάν, ὅπως ὅλα δείχνουν, ἐπιθυμεῖ νὰ παίξει ἕναν ἰσχυρὸ περιφερειακὸ ρόλο, στὸν ὁποῖο τὴν ὠθοῦν οἱ ἐσωτερικές της δυνάμεις, ὀφείλει νὰ διαμορφώσει γύρω της ἕναν ζωτικὸ χῶρο. Γνωρίζει ἐπίσης ὅτι χωρὶς τὸν ἔλεγχο τῆς Ἑλλάδας τὸ ἐγχείρημα αὐτὸ θὰ εἶναι δύσκολο, διότι ἡ τελευταία ἀποτελεῖ τὸν ἀναγκαῖο σύνδεσμο μὲ τὴ Δύση, ποὺ διαμορφώνει τὸν γεωπολιτικὸ χάρτη τῆς περιοχῆς. Ὁρισμένοι ὑποστηρίζουν ὅτι ἡ Τουρκία δὲν δύναται καὶ πάντως δὲν θὰ προλάβει νὰ πραγματοποιήσει τὴ φιλοδοξία τῆς αὐτή, διότι θὰ ἐκραγεῖ ἐσωτερικά. Αὐτό, ἂν δὲν ἀποτελεῖ αὐταπάτη, εἶναι δικαιολογία ποὺ τροφοδοτεῖ τὴν ἀπραξία μας. Κάτω ἀπὸ ὁρισμένες προϋποθέσεις ἡ φιλοδοξία τῆς Τουρκίας εἶναι δυνατὸ νὰ πραγματοποιηθεῖ, ὅπως ἄλλωστε δείχνουν οἱ ἐξελίξεις μέχρι σήμερα. Ἂς μὴν ξεχνᾶμε τὴν Κύπρο, τὰ Ἴμια καὶ τώρα τὸν διεμβολισμὸ τῆς στρατηγικῆς συνεργασίας ΗΠΑ-Ρωσίας στὸ Συριακό, μεταξὺ τῶν ἄλλων. Νὰ προσθέσω ἐπίσης ὅτι ὁ Ἐρντογᾶν δείχνει νὰ γνωρίζει πὼς ἕνας τρόπος νὰ ἡγεμονεύσεις εἶναι νὰ προετοιμάσεις ψυχολογικὰ τὸν "ἄλλο" νὰ ἀποδεχτεῖ τὴν ἡγεμονία σου. Ὁ Ἐρντογᾶν καλλιεργεῖ τὸν φόβο στοὺς Ἕλληνες καὶ αὐτοὶ σιγὰ-σιγὰ τὸν ἀφομοιώνουν, τὸν μεταβάλλουν σὲ δεύτερη φύση τους. Ἤδη ἕνα μέρος τῆς ἄρχουσας πολιτικῆς καὶ πνευματικῆς τάξης τῆς χώρας στοχάζεται νέο-ὀθωμανικά. Δὲν χρειάζεται ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ "συνδρόμου τῆς Στοκχόλμης". Ἀρκεῖ ἡ βίωση τῆς ἀπειλῆς, τὸ κατάλληλο περιβάλλον, γιὰ νὰ ἐπιζητήσει κάποιος τὴ θαλπωρὴ τοῦ ἐπίδοξου βιαστῆ του. Γιὰ τὴν ὥρα συμπεριφέρεται κατὰ δόσεις ὡς ἐπίδοξος βιαστής, προετοιμάζοντας ψυχολογικὰ τὸ ἔδαφος καὶ συγχρόνως ἐπενδύοντας σὲ βάσεις ἰσχύος ὥστε νὰ γίνει πιστευτὸς ὅτι τὸ ἐννοεῖ. Ἡ ἀνακίνηση τῆς Συνθήκης τῆς Λωζάννης σὲ αὐτὸ ἀποσκοπεῖ.

Συνεχίζοντας, ὁ κ. Κοντογιώργης καὶ ἀπαντώντας στὸ ἐρώτημα, ἐὰν ἐγείρει ἡ Ἄγκυρα ἐδαφικὲς διεκδικήσεις ἔναντί της Ἑλλάδος,  ἀπαντᾶ ὅτι:

Ἡ Ἄγκυρα δὲν ἐνδιαφέρεται γιὰ ἕνα νησί, παρόλο ποὺ ὑπὸ προϋποθέσεις αὐτὸ δὲν πρέπει νὰ ἀποκλειστεῖ ἀπὸ τὶς προθέσεις της. Ὅπως λ.χ. τὸ Καστελόριζο. Τὴν ἐνδιαφέρει ὅλη ἡ Ἑλλάδα καὶ ὑπὸ μία ἄλλη ἔννοια τὸ Ἀνατολικὸ Αἰγαῖο. Τὸ δόγμα τῆς Ἄγκυρας διατυπώθηκε ἤδη τὸ 1957 σὲ μία διδακτορικὴ διατριβὴ Τούρκου ποὺ ὑποστηρίχθηκε στὸ Παρίσι. Ὅταν τὴν ἀνακάλυψα στὴ βιβλιοθήκη, τὴ διακίνησα σὲ πολλοὺς ἀπὸ τοὺς ἄρχοντές μας. Ὅλοι μὲ ἀντιμετώπισαν μὲ τὸν ἴδιο συγκαταβατικὸ τρόπο. Χρειάστηκε νὰ φτάσουμε στὴν ἐπίσημη διακήρυξή του, δύο δεκαετίες ἀργότερα, γιὰ νὰ δείξουν ἔκπληξη γιὰ τὸ θράσος της ἢ ἀκόμη καὶ νὰ τὸ διασκεδάσουν. Σήμερα ὁ ἑλληνοτουρκικὸς διάλογος διεξάγεται ἀκριβῶς μὲ βάση τὸ δόγμα αὐτό. Καὶ ἡ στρατηγική της Ἄγκυρας ὁδεύει σταθερὰ στὴν ἐμπραγμάτωσή του. Ἡ Τουρκία ἔχει πειστεῖ ὅτι δύναται νὰ πραγματοποιήσει τὸ σύνολο τῶν ἐπιδιώξεών της ἔναντί της Ἑλλάδας. Ἔχει μάλιστα δείξει ὅτι εἶναι ἱκανὴ νὰ ἀφομοιώνει τὶς ἐσωτερικὲς φυγόκεντρες ἐντάσεις καὶ συγχρόνως νὰ ἀκολουθεῖ μὲ ἀκρίβεια τὴν ἐξωτερική της φιλοδοξία.

Ἐπίσης στὸ ἐρώτημα γιὰ τὴ στάση τοῦ Ἑλληνικοῦ Πολιτικοῦ Συστήματος ἀπέναντι στὸν ἀναθεωρητισμὸ καὶ τὶς ἐπεκτατικὲς βλέψεις τῆς Τουρκίας ἀναφέρει ὅτι:

Ἡ Ἑλλάδα ἀντιμετωπίζει ζητήματα ἐθνικῆς ἀσφάλειας ποὺ δημιούργησε ἡ Μικρασιατικὴ Καταστροφή. Τὰ ζητήματα αὐτά, μὲ τὴν καταβύθισή της στὴν τωρινὴ κρίση, ἔγιναν ἀσφυκτικά, σὲ βαθμὸ ποὺ ἐπιτρέπει στοὺς γείτονες νὰ ἀναβιώνουν ὅλα τὰ ἐθνικιστικά τους σύνδρομα. Προκαλεῖ ἀπορία τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ ἑλληνικὴ πολιτικὴ τάξη δὲν δείχνει νὰ τὴν ἀφορὰ τὸ ὅλο ζήτημα. Δὲν δηλώνει καν πρόθεση νὰ ἀλλάξει στὸ παραμικρό. Εἶναι ἡ μόνη εὐρωπαϊκὴ χώρα ποὺ δὲν διαθέτει τράπεζα δεδομένων/τεκμηρίωσης καὶ ἕναν ἰσχυρὸ δημόσιο ὀργανισμὸ στάθμισης καὶ ἐπεξεργασίας πολιτικῶν ἢ προβολῆς προβλημάτων καὶ λύσεων στὸ μέλλον. Οὐδὲν πράττει γιὰ τὴ σφυρηλάτηση μίας ἰσχυρῆς παρουσίας τῆς χώρας στὸ διεθνὲς πεδίο, ἐνῶ ἡ ἄμυνά της ἔχει ἀφεθεῖ στὸ ἔλεος τῆς τύχης. Ἀξίζει νὰ θυμόμαστε τὶς ἡμέρες ποὺ ἔρχονται ὅτι οἱ ἧττες τοῦ ἑλληνισμοῦ ὀργανώθηκαν στὴν Ἀθήνα, ὄχι στὸ μέτωπο, οὔτε στὰ διπλωματικὰ σαλόνια. Θὰ μᾶς χρειαστεῖ.

Τέλος, στὸ ἐρώτημα "ποιὰ θεωρεῖ ὅτι πρέπει νὰ εἶναι  ἡ ἐξωτερικὴ στρατηγική της Ἑλλάδας ἀπαντᾶ  τὰ ἑξῆς:

Πρῶτον, νὰ ὁπλιστεῖ μὲ ὑπευθυνότητα καὶ γνώση σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ τὴ θέση της στὸν κόσμο καὶ εἰδικότερα στὴ διαμόρφωση τῆς ἐξωτερικῆς της πολιτικῆς. Πράγμα ποὺ σημαίνει ὅτι ἡ πολιτικὴ τάξη ὀφείλει νὰ διαμορφώσει τὶς ὑποδομὲς (τὸ θεσμικὸ κ.λπ. περιβάλλον) ποὺ θὰ τῆς ἐπιτρέψουν νὰ ἐπεξεργάζεται πολιτικὲς μακρᾶς πνοῆς ἐν ἐπιγνώσει τῶν συνεπειῶν τους. Νὰ ἀντιληφθεῖ ὅτι οἱ διακρατικὲς σχέσεις εἶναι σχέσεις δύναμης καὶ τίποτε ἄλλο: σὲ διπλωματικό, οἰκονομικό, πολιτισμικὸ καὶ ὁπλικὸ ἐπίπεδο.

Δεύτερον, νὰ ὑφάνει στρατηγικὲς συμμαχίες μὲ τὶς δυνάμεις ποὺ διαμορφώνουν τὸν γεωπολιτικὸ χάρτη τῆς εὐρύτερης περιοχῆς. Ὀφείλει νὰ ἀναζητήσει τρόπους ποὺ θὰ κάνουν συμβατὰ τὰ συμφέροντα τῆς χώρας μὲ τὰ δικά τους συμφέροντα. Εἶμαι βαθιὰ πεπεισμένος ὅτι σήμερα, περισσότερο ἀπὸ ποτέ, ἡ Ἑλλάδα μπορεῖ νὰ γίνει στρατηγικὸς ἑταῖρος στὴν περιοχὴ τῆς Δύσης καί, ὑπὸ μία ἔννοια, τῆς Ρωσίας καὶ τῆς Κίνας. Καί, ἐννοεῖται, μὲ τὶς δυνάμεις τοῦ ἄμεσου γεωπολιτικοῦ της χώρου.

Τρίτον, στὸν τομέα τῶν ἄμεσων συσχετισμῶν, ἀρκετὰ πρὶν ἡ Ἑλλάδα εἰσέλθει στὴν καταστροφικὴ κρίση ποὺ τὴ μαστίζει, εἶχε ἀπολέσει τὸ συγκριτικὸ πλεονέκτημα τῆς ἰσχύος ἔναντί της Τουρκίας ὑπαιτιότητι τῆς πολιτικῆς τάξης. Ὁ ἀποδεκατισμὸς τῶν δυνατοτήτων τῆς χώρας, στὸ οἰκονομικό, στὸ εὐρωπαϊκὸ καὶ στὸ διεθνὲς πεδίο, ἔχει ὁδηγήσει σὲ μία δραματικὴ ἀνατροπὴ τῶν συσχετισμῶν σὲ βάρος της.

Τέταρτον, ἡ ἐξέλιξη αὐτή, ὡστόσο, συνοδεύτηκε ἀπὸ μία συστηματικὴ προσπάθεια νὰ πληγεῖ στὸν πυρήνα της ἡ θεμέλια βάση τῆς ἐσωτερικῆς, κοινωνικῆς καὶ πολιτισμικῆς, συνοχῆς τῆς χώρας. Στὸ πλαίσιο αὐτό, ἡ πολιτικὴ τάξη θεωρεῖ ὅτι μία ἰσχυρὴ συνείδηση κοινωνίας ποὺ θὰ βασίζεται στὶς ἐθνικές της ἀναφορὲς ἀποτελεῖ μείζονα κίνδυνο γιὰ τὴν ἡγεμονία της καὶ γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ κατασταλεῖ. Μέτρο γιὰ τὴν καταστολὴ αὐτὴ ἀποτελεῖ ἡ παιδεία τοῦ ἔθνους τῆς κοινωνίας, δεδομένου ὅτι αὐτὸ ἀπειλεῖ τὸ ἔθνος τοῦ κράτους. Λαὸς καὶ πολιτικὴ τάξη στὴν Ἑλλάδα βαδίζουν σὲ ἀντίρροπες πορεῖες, δὲν συναντῶνται, καθὼς τὰ πεπραγμένα τῆς τελευταίας βρίσκονται μακράν του ἐθνικοῦ συμφέροντος. Ἐξοῦ καὶ κάθε ἀναφορὰ σὲ αὐτό, δηλαδὴ στὸ συμφέρον τῆς κοινωνικῆς συλλογικότητας, στιγματίζεται συλλήβδην ὡς ἐθνικισμός, ἐνῶ ἡ ἀξίωση τῆς κοινωνίας τῶν πολιτῶν νὰ ἔχει λόγο στὰ πράγματα ταξινομεῖται ὡς λαϊκισμός. Μὲ ἁπλούστερη διατύπωση, ἡ διαμόρφωση μίας στρατηγικῆς γιὰ τὴ χώρα διέρχεται πρωταρχικὰ ἀπὸ τὴ σφυρηλάτηση τῆς κοινωνικῆς της συνοχῆς στὴ βάση ἑνὸς κοινοῦ ὁράματος, ἡ ὁποία ἔχει ὡς προαπαιτούμενα τὴ συμφωνία σὲ μία κοινὴ πολιτισμικὴ παιδεία καὶ τὴ συνάντηση τῆς πολιτικῆς μὲ τὴν κοινωνικὴ συλλογικότητα. Γιὰ τὴν ὥρα, ἡ προϋπόθεση αὐτὴ δὲν εἶναι ὁρατή, καθὼς ἡγεμονεύει στὸν πολιτικὸ ὁρίζοντα ἡ στρατηγική της ἀποτροπῆς μίας συνάντησης τῆς κοινωνίας καὶ τῆς πολιτικῆς στὴ βάση τοῦ ἔθνους τῆς κοινωνίας, ἡ στρατηγική της κομματοκρατίας. Στρατηγικὴ ποὺ ἀπογειώθηκε κατὰ τὴ "σημίτεια" περίοδο, γιὰ νὰ κορυφωθεῖ μὲ τὴν ἄνοδο τῆς συριζαίας Ἀριστερᾶς στὴν ἐξουσία. Ἐὰν ἡ στρατηγικὴ αὐτὴ ἑδραιωθεῖ, θὰ ἀποτελέσει, κατὰ τὴ γνώμη μου, τὴν κατακλείδα τῆς ἐθνικῆς παραίτησης τῆς χώρας καὶ ἀπὸ κοντὰ τῆς ἰδεολογικῆς νομιμοποίησης τῆς "Ἰμιοποίησής" της.

Δυστυχῶς γιὰ τὴ χώρα, ἡ Τουρκία ἔχει ἤδη πραγματοποιήσει τὸν τρίτο Ἀττίλα, εἰσβάλλοντας στὴν ΑΟΖ τῆς Κύπρου καὶ διενεργώντας γεωτρήσεις, ποὺ παγιοποιοῦν τὴν νέα κατοχὴ ἐθνικοῦ χώρου τῆς Κύπρου, μὲ τὴν Ἑλλάδα νὰ παρακολουθεῖ ἀμέτοχη καὶ χωρὶς καμία ἀντίσταση, τὴ διάσπαση τοῦ ὑψίστης γεωστρατηγικῆς σημασίας  ἄξονα Ἑλλάδας Κύπρου, τὸν ὁποῖο   ἔπληξε ἡ Τουρκία μὲ ἐπιτυχία τὸ 1974 μὲ τὴν εἰσβολὴ καὶ κατοχὴ τῆς Βόρειας Κύπρου, ἐπιβεβαιώνοντας ὅτι τὸ δόγμα Καραμανλὴ "Ἡ Κύπρος κεῖται μακράν", εἶναι ἀκόμα τὸ ἰσχῦον στὸ Ἑλλαδικὸ κράτος.

Ὁ ἐνδοτισμὸς καὶ ἡ ἐθνικὴ ἐθελοδουλεία  τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτικῆς Τάξης, τὴν ἔχει ὁδηγήσει  στὴν ἐκ τῶν προτέρων ἀποδοχὴ τοῦ ἀναθεωρητισμοῦ τῆς Τουρκίας καὶ στὴν ἀποδοχὴ τῆς ἰμιοποίησης τῆς χώρας, τὴν ὁποία προετοιμάζει, μὲ τοὺς λαγούς της, ποὺ δηλώνουν ὅτι "ἔχει καὶ ἡ Τουρκία δικαιώματα στὸ Αἰγαῖο, λόγω τοῦ μεγάλου μήκους τῶν ἀκτογραμμῶν τῆς" (Κατρούγκαλος), ὅτι "δὲν θὰ πρέπει νὰ εἴμαστε μοναχοφάηδες" (Κοτζιᾶς),  ὅτι "ἔρχονται νέα Ἴμια" (Σημίτης) καὶ ὅτι "ἂν καὶ τὸ Αἰγαῖο εἶναι ἕνα καὶ ἑλληνικό, θὰ πρέπει νὰ συνεκμεταλλευτοῦμε τοὺς πόρους τοῦ (δηλαδὴ τοὺς ὑδρογονάνθρακες) μὲ τοὺς Τούρκους καὶ νὰ συμπεριφερθοῦμε σὰν νὰ μὴν ὑπάρχουν τὰ νησιὰ τοῦ Αἰγαίου, ἀφοῦ αὐτὰ εἶναι ποὺ κάνουν τοὺς Τούρκους νὰ αἰσθάνονται "ἀσφυξία" καὶ προχωροῦν σὲ προκλήσεις"  (Μίκης Θεοδωράκης).

Τὸ Ἑλληνικὸ Πολιτικὸ Σύστημα προσποιεῖται ὅτι δὲν ἀντιλαμβάνεται πὼς εἶναι μονόδρομος γιὰ τὴν Τουρκία, στὸν Γεωπολιτικό της σχεδιασμὸ νὰ ἐπιβιώσει, καθιστάμενη περιφερειακὴ δύναμη, νὰ λάβει μερίδιο ἀπὸ τὸν ὀρυκτὸ πλοῦτο τοῦ Αἰγαίου καὶ τῆς Νοτιονατολικῆς Μεσογείου, ἀλλὰ καὶ τὴ συγκυριαρχία  στὸ Αἰγαῖο,  ἀπ’ ὅπου θὰ διέρχονται ὁ ἀγωγοί  του East Med πρὸς τὴν Εὐρώπη.

Τέτοια συγκυριαρχία στὸ Αἰγαῖο καὶ συνεκμετάλλευση τοῦ ὀρυκτοῦ πλούτου τῆς Ἑλλάδος, μπορεῖ νὰ προκύψει μόνο σὰν ἀποτέλεσμα ἤπιας πολεμικῆς ἐμπλοκῆς καὶ τῆς σύναψης διεθνοῦς συμφωνίας. Κανένα κράτος στὸν πλανήτη δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ παραχωρήσει ἐθνικὴ καὶ ἐδαφικὴ κυριαρχία οἰκειοθελῶς!!

Γι’ αὐτὸ ἡ πολεμικὴ ἐμπλοκή, ἤπιας ἔντασης καὶ μικρῆς διάρκειας, εἶναι ἀναπόφευκτη.

Δυστυχῶς γιὰ τὴ χώρα, ἤδη  ἡ κρατικὴ ἑταιρεία πετρελαίων τῆς Τουρκίας, ὑπέβαλε αἴτημα πρὸς τὸ ἀρχηγεῖο τοῦ τουρκικοῦ ναυτικοῦ, προκειμένου νὰ κάνει σεισμικὲς ἔρευνες σὲ περιοχὴ ποὺ ξεκινᾶ ἀπὸ τὰ νότια της Ρόδου καὶ φτάνει πέρα ἀπὸ τὸ Καστελόριζο, ἀνάμεσα στὸν 28ο καὶ τὸν 29ο μεσημβρινό, καὶ ἡ Ἑλληνικὴ Κυβέρνηση ἀρκεῖται  στὴν πραγματοποίηση δηλώσεων καὶ τὴ "χάραξη κόκκινων γραμμῶν" στὸ Αἰγαῖο.

Δυστυχῶς γιὰ τὴ χώρα, οἱ  ἀναφορὲς τοῦ Ἐρντογᾶν στὶς νίκες ὅλης  της ἱστορίας τοῦ τουρκικοῦ ἔθνους τὸν Αὔγουστο, ὅπως ἡ μάχη τοῦ Manzikert (1071), ἡ μάχη τοῦ Marj Dabiq (1516), τὴ σφαγὴ τῆς 30ης Αὐγούστου κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ "πολέμου τῆς ἀνεξαρτησίας” (1922) καὶ τὴν εἰσβολὴ στὴν Κύπρο (1974), ἔμειναν καὶ μένουν ἀναπάντητες , ἀναμένοντας τὸ μοιραῖο, δηλαδὴ τὴ συμπλήρωσή τους στὸ σήμερα.

Δυστυχῶς γιὰ τὸν Ἑλληνισμό, ἤδη ὁ Ἀναστασιάδης κάθεται στὸ τραπέζι τῶν διαπραγματεύσεων μὲ τοὺς Τουρκοκυπρίους, συμμετέχοντας ἀδιαμαρτύρητα καὶ χωρὶς ὅρους, τὴν 2/8/2019, σὲ ἄτυπη συνάντηση μὲ τὸν Ἀκιντζὶ καὶ νομιμοποιώντας  de facto τὴν προέλαση τῶν Τούρκων σὲ νεκρὴ ζώνη καὶ ΑΟΖ τῆς Κύπρου, ὑπὸ τὴν ἐποπτεία τοῦ Γενικοῦ Γραμματέα τοῦ Ο.Η.Ε. Ἀντόνιο Γκουτέρες, ὁ ὁποῖος δήλωσε ὅτι χαιρετίζει τὶς πρωτοβουλίες ποὺ συμβάλλουν στὴν ἀποκλιμάκωση τῆς ἔντασης, παραβλέποντας ὅτι δὲν πρόκειται γιὰ ἔνταση, ἀλλὰ γιὰ εἰσβολὴ τῆς ἐγγυήτριας δύναμης (Τουρκίας)  καὶ προσβολὴ τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας τοῦ κράτους τῆς Κύπρου στὴν Α.Ο.Ζ. τῆς.

Στὴν ἴδια κατεύθυνση, πάντα μὲ τὴν πρωτοβουλία καὶ τὴν ἐποπτεία τοῦ Ο.Η.Ε.  προγραμματίζεται Τριμερὴς Συνάντηση στὴν Νέα Ὑόρκη παρουσία τοῦ Γ.Γ. τοῦ Ο.Η.Ε. μετὰ τὸ πέρας τῆς Γενικῆς Συνέλευσης, στὰ τέλη Σεπτεμβρίου.

Ἑπόμενος σταθμὸς μετὰ τὴν τριμερῆ στὴ Νέα Ὑόρκη εἶναι μία κοινὴ ἄτυπη Πενταμερὴς σύσκεψη τῶν ἐμπλεκομένων μερῶν στὸ Κυπριακό, μὲ τὴν παρουσία τῆς Τουρκίας, τῆς Ἑλλάδας καὶ τοῦ Ἡνωμένου Βασιλείου, γιὰ νὰ ἀποφασιστεῖ ἡ διαδικασία ἐπανέναρξης τῶν διαπραγματεύσεων, καθ’ ἢν στιγμὴ Ἑλλάδα καὶ Κύπρος, ὀφείλουν, σεβόμενες τὰ ἐθνικὰ κυριαρχικά τους δικαιώματα, νὰ ἀπαιτήσουν, πρὶν τὴν ἔναρξη ὁποιασδήποτε διαπραγματευτικῆς διαδικασίας τὴν ἐπαναφορὰ τῶν πραγμάτων στὴν προτέρα κατάσταση, τὴν ἄμεση ἀποχώρηση τῶν Τουρκικῶν πλοίων ἀπὸ τὴν Α.Ο.Ζ. τῆς Κύπρου καὶ τὸν σεβασμὸ τῶν Ἑλληνικῶν κυριαρχικῶν δικαιωμάτων κατὰ τὴν διάρκεια τῶν διαπραγματεύσεων.

Δυστυχῶς γιὰ τὴν πολιτικὴ τάξη τῆς χώρας, ποὺ ἔχει ἤδη συνθηκολογήσει,  πρὶν καν ἡ Τουρκία προχωρήσει στὴν προσβολὴ τῆς Ἐθνικῆς της κυριαρχίας, τὸ διακύβευμα δὲν εἶναι τὰ πετρέλαια, ἀλλὰ μία κομβικὴ θέση τοῦ ἑλληνισμοῦ στὰ πράγματα τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου καὶ μάλιστα ἡ ὕπαρξη τῆς ἴδιας Ἑλληνικῆς κρατικῆς ὀντότητας στὸ μέλλον, ἀφοῦ ἐὰν ἡττηθεῖ τώρα καὶ ἀπωλέσει τὸν ἄξονα Ἑλλάδος- Κύπρου καὶ τὴν κυριαρχία στὸ Αἰγαῖο, θὰ μετατραπεῖ σὲ χώρα μειωμένης ἐθνικῆς κυριαρχίας, κάτι σὰν φόρου ὑποτελὴς στὸν Σουλτάνο καὶ θὰ συρρικνωθεῖ σταδιακὰ μέχρι τὴν ὁριστικὴ ἀφομοίωσή της ἀπὸ τὴν Τουρκία.

Σὲ τελικὴ ἀνάλυση τὸ διακύβευμα δὲν εἶναι τὰ πετρέλαια, ἀλλὰ ἡ ἴδια ἡ ὑπόσταση   καὶ ἡ αὐθυπαρξία  τοῦ Νεοελληνικοῦ κράτους καὶ στὸ βάθος τοῦ ἑλληνισμοῦ.

capital