6 Μαΐ 2019

Ἡ Σύναξη τῶν τεσσάρων Ὀρθοδόξων Προκαθημένων τῆς Μέσης Ἀνατολῆς καὶ ἡ κρίση τοῦ Συνοδικοῦ Συστήματος

Ἱερὰ Μητρόπολις Πειραιῶς, γραφεῖο ἐπὶ τῶν αἱρέσεων καὶ τῶν παραθρησκειῶν
Μὲ πολὺ πόνο ψυχῆς, ἀλλὰ καὶ μὲ βαθειὰ ἀπογοήτευση, πληροφορηθήκαμε ἀπὸ τὰ ΜΜΕ γιὰ τὴν πρόσφατη, (18 καὶ 19 Ἀπριλίου  2019), Σύναξη τῶν Προκαθημένων τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, (Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας, Ἱεροσολύμων καὶ Κύπρου), στὴ Λευκωσία, προκειμένου νὰ ἐξετάσουν σύγχρονα ἐκκλησιαστικὰ προβλήματα καὶ ἰδιαιτέρως νὰ πάρουν θέση πάνω στὸ καίριο καὶ φλέγον θέμα τῆς ἀποδόσεως τῆς Αὐτοκεφαλίας στοὺς σχισματικούς τῆς Οὐκρανίας. Ἐκεῖνο ποὺ μποροῦμε νὰ συμπεράνουμε γιὰ μία ἀκόμη φορᾶ, μὲ ἀφορμὴ τὶς ἀποφάσεις τῶν τεσσάρων Προκαθημένων, ὅπως αὐτὲς δημοσιεύθηκαν στὰ ΜΜΕ, εἶναι ὅτι δυστυχῶς τὸ Συνοδικὸ Σύστημα τῆς Ἐκκλησίας μας περνάει μία βαθειὰ κρίση. Μία κρίση, ἡ ὁποία ἐδῶ καὶ ἀρκετὲς δεκαετίες γίνεται ὅλο καὶ πιὸ αἰσθητὴ καὶ ἡ ὁποία, θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε, ὅτι ἐκφράζεται καὶ ὡς...
ἀδράνεια καὶ ὡς στρέβλωση. Καὶ οἱ δύο αὐτὲς βασικὲς παθογένειες τοῦ Συνοδικοῦ Συστήματος φάνηκαν ξεκάθαρα μὲ τὴν ἐμφάνιση καὶ ἐξέλιξη τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀλλὰ κατ’ ἐξοχὴν στοὺς δύο πικροὺς καρπούς της, τὴν «Σύνοδο» τῆς Κρήτης καὶ στὸ περιβόητο οὐκρανικὸ ζήτημα.     

Ὑπάρχει ἕνας νόμος στὸν χῶρο τῆς ἰατρικῆς ἐπιστήμης, ὁ λεγόμενος νόμος τῶν φαύλων κύκλων. Σύμφωνα μὲ τὸν νόμο αὐτό, ὅταν ὁ ἀνθρώπινος ὀργανισμὸς πέσει σὲ κατάσταση κώματος, ἀρχίζουν νὰ λειτουργοῦν οἱ λεγόμενοι φαῦλοι κύκλοι. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ δυσλειτουργία ἑνὸς συστήματος προκαλεῖ μία δεύτερη δυσλειτουργία ἄλλου συστήματος. Ἡ δεύτερη δυσλειτουργία μὲ τὴ σειρά της, ἐνῶ ἐπιτείνει τὴν πρώτη, προκαλεῖ παράλληλα καὶ ἄλλες. Στὴ συνέχεια ἡ ἐπιδείνωση τῆς πρώτης δυσλειτουργίας ἔχει σὰν ἀποτέλεσμα τῆς ἐπαύξηση τῆς δεύτερης, ἀλλὰ καὶ ἄλλων δυσλειτουργιῶν κ.ο.κ., ἔτσι ὥστε νὰ δημιουργεῖται τελικὰ ἕνας φαῦλος κύκλος, ποὺ ὁδηγεῖ στὸ θάνατο. Ὅλη ἡ προσπάθεια τοῦ ἰατρικοῦ προσωπικοῦ στὶς μονάδες ἐντατικῆς θεραπείας, συνίσταται σ’ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν στόχο, στὸ νὰ σπάσουν δηλαδὴ αὐτοὺς τοὺς φαύλους κύκλους μὲ τὰ θεραπευτικὰ μέσα ποὺ διαθέτουν.

Τὸ ἴδιο περίπου, μποροῦμε νὰ ποῦμε, ὅτι συμβαίνει καὶ στὸν ἐκκλησιαστικὸ ὀργανισμό. Μία πνευματικὰ ἀρρωστημένη κατάσταση φέρνει μὲ τὴ σειρὰ της μία δεύτερη ἀρρωστημένη κατάσταση. Αὐτὴ μὲ τὴ σειρὰ της ἐπιδεινώνει τὴν πρώτη κατάσταση κ.ο.κ. Γιὰ παράδειγμα ἡ ἐμφάνιση μιᾶς αἱρέσεως στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, σὰν ἄλλο πνευματικὸ καρκίνωμα, προκαλεῖ, ὅταν δὲν ἀντιμετωπιστεῖ ἐγκαίρως καὶ ἀποτελεσματικῶς, μία σειρὰ πνευματικῶν δυσλειτουργιῶν στὸν ἐκκλησιαστικὸ ὀργανισμό, μία ἀπὸ τὶς ὁποῖες εἶναι καὶ ἡ δυσλειτουργία τοῦ Συνοδικοῦ Συστήματος. Ἡ κακὴ λειτουργία τοῦ Συνοδικοῦ Συστήματος μὲ τὴ σειρὰ της διευκολύνει τὴν περαιτέρω ἐξάπλωση τῆς αἱρέσεως κ.ο.κ., ἔτσι ὥστε νὰ δημιουργεῖται ἕνας φαῦλος κύκλος.

Αὐτὸς ὁ φαῦλος κύκλος φάνηκε ξεκάθαρα στὴν περίπτωση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἡ μακροχρόνια δράση τῆς παναιρέσεως αὐτῆς, (ἐπὶ ἕνα περίπου αἰώνα), καὶ ἡ μὴ ἔγκαιρη συνοδικὴ καταδίκη της, ὁδήγησε ἀναπόφευκτα σὲ ἀδράνεια τοῦ Συνοδικοῦ Συστήματος, αὐτὴ δὲ μὲ τὴ σειρὰ της διευκόλυνε τὴν περαιτέρω ἐξάπλωσή της, ἔτσι ὥστε σήμερα νὰ φθάσουμε στὸ τραγικὸ ἀποτέλεσμα, ἡ φοβερὴ αὐτὴ αἵρεση, ἀντὶ νὰ καταδικασθεῖ, νὰ ἐπικυρωθεῖ καὶ νὰ νομιμοποιηθεῖ στὴ «Σύνοδο» τῆς Κρήτης. Τὸ κακὸ ὅμως δὲν σταμάτησε μέχρις ἐδῶ. Στὴν «Σύνοδο» αὐτὴ εἴχαμε γιὰ πρώτη φορὰ στὴ Συνοδικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας ἐπὶ πλέον καὶ στρέβλωση τοῦ Συνοδικοῦ Συστήματος. Ὅπως ἔχουμε ἐπισημάνει σὲ παλαιότερες ἀνακοινώσεις μας, ἡ «Σύνοδος» τῆς Κρήτης οἰκοδόμησε ἕνα «νέο εἶδος Συνόδου».

Ὅπως ἀπερίφραστα ὁμολόγησε ἕνας ἀπὸ τοὺς Προκαθημένους, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας Ἀναστάσιος, ἡ «Σύνοδος» αὐτὴ «δὲν εἶναι ἀντίγραφο τῶν παλαιῶν συνόδων, ἀλλὰ ἕνα νέο εἶδος Συνόδου». Ἦταν μία «Σύνοδος» ὄχι «ἑπομένη τοῖς Ἁγίοις Πατράσι», ἀλλὰ μία «Σύνοδος» οἰκουμενιστικῶν προδιαγραφῶν. Πράγματι. Ἂν τὴν συγκρίνουμε μὲ παλαιότερες Ὀρθοδόξους Συνόδους, θὰ διαπιστώσουμε ὅτι ἡ «Σύνοδος» αὐτή, γιὰ πολλοὺς λόγους δὲν ἀποτελεῖ ὀργανικὴ συνέχεια τῶν ἀρχαίων μεγάλων Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Μνημονεύουμε ἐδῶ μὲ ἄκρα συντομία δύο μόνον ἐξ’ αὐτῶν: α) Δὲν κατέγνωσε, παρ’ ὅτι ὑφίστανται,  καμία σύγχρονη αἵρεση. Ἡ λέξη αἵρεση εἶναι ἄγνωστη στὰ κείμενά της. β) Προσκάλεσε ἑτεροδόξους αἱρετικοὺς ὡς τιμώμενα πρόσωπα. Ἡ στρέβλωση φαίνεται ἀκόμη πιὸ ξεκάθαρα καὶ ἀπὸ τὸ γεγονός, ὅτι ὅλοι οἱ ἐπίσκοποι ποὺ συμμετεῖχαν στὴ «Σύνοδο» δὲν εἶχαν δικαίωμα ψήφου, ἀλλὰ μόνον οἱ Προκαθήμενοι. Μ’ ἄλλα λόγια οἱ Προκαθήμενοι ἀνυψώθηκαν ὑπεράνω τῶν ἄλλων ἐπισκόπων καὶ ἔπαυσαν νὰ θεωροῦνται ὡς πρῶτοι μεταξὺ ἴσων, ἀλλὰ ὡς πρῶτοι ἄνευ ἴσων.

Στὸ περιβόητο οὐκρανικὸ ζήτημα, ποὺ ἀποτελεῖ πικρὸ καρπὸ τῆς «Συνόδου» τῆς Κρήτης, ἔχουμε συνδυασμὸ ἀδράνειας καὶ στρεβλώσεως τοῦ Συνοδικοῦ Συστήματος, ἀλλὰ καὶ καταπατήσεως βασικῶν Ἱερῶν Κανόνων τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἡ ἀδράνεια φάνηκε ξεκάθαρα ἀπὸ τὸ γεγονός, ὅτι ἐνῶ ὅλες οἱ Τοπικὲς Ἐκκλησίες ζητοῦν ἐπιτακτικὰ τὴν σύγκληση Πανορθοδόξου Συνόδου γιὰ τὴν ἐπίλυσή του, ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος ἀρνεῖται νὰ συγκαλέσει Σύνοδο. Ἡ στρέβλωση φάνηκε ἀπὸ τὸν τρόπο ὀργανώσεως καὶ λειτουργίας τῆς λεγομένης «Ἑνωτικῆς Συνόδου» στὴν Οὐκρανία. Ἡ δὲ καταπάτηση τῶν Ἱερῶν Κανόνων ἐπισημάνθηκε ἀπὸ σχετικὰ πρόσφατο ἄρθρο τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας. 

Ἡ πρόσφατη Σύναξη τῶν τεσσάρων Προκαθημένων τῆς Μέσης Ἀνατολῆς δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἕνα ἀκόμη κλασικὸ παράδειγμα τόσο τῆς ἀδράνειας ὅσο καὶ τῆς στρέβλωσης τοῦ Συνοδικοῦ Συστήματος. Κατ’ ἀρχὴν τὸ Ἀνακοινωθὲν τῆς Συνάξεως εἶναι ἔτσι διατυπωμένο, ὥστε ὁ ἀναγνώστης ἀβίαστα νὰ βγάζει τὸ συμπέρασμα, ὅτι οἱ τέσσαρες Προκαθήμενοι συζήτησαν καὶ πῆραν ἀποφάσεις ἐρήμην τοῦ σώματος τῆς Ἱεραρχίας, στὸ ὁποῖο ἀνήκει ὁ καθένας ἀπὸ αὐτούς. Καὶ τοῦτο διότι πουθενὰ δὲν φαίνεται στὸ Ἀνακοινωθέν, ὅτι οἱ Προκαθήμενοι συναντήθηκαν στὴ Λευκωσία, προκειμένου νὰ μεταφέρουν, ὡς ἐντολοδόχοι τοῦ ἱεροῦ συνοδικοῦ σώματος, στὰ ὑπὸ συζήτηση θέματα, τὶς συνοδικὲς θέσεις καὶ ἀποφάσεις, ποὺ πῆραν σὲ τοπικὲς Συνόδους τῶν κατὰ τόπους ἐπαρχιῶν των.

Ἔτσι ὅμως παραβίασαν τὸν 34ο Ἱερὸ Ἀποστολικὸ Κανόνα, ὁ ὁποῖος παραγγέλλει: «Ἀλλὰ μηδὲ ἐκεῖνος, [ὁ προκαθήμενος], ἄνευ τῆς πάντων γνώμης, [ἄνευ δηλαδὴ τῆς γνώμης τῶν ἄλλων συνοδικῶν ἀρχιερέων], ποιείτω τι». Συγκεκριμένα καὶ εἰς ὅ,τι ἀφορᾶ τὸ οὐκρανικὸ ζήτημα: Πουθενὰ δὲν ἀναφέρεται στὸ Ἀνακοινωθέν, ὅτι οἱ τέσσαρες Τοπικὲς Ἐκκλησίες συζήτησαν συνοδικὰ τὸ ἐν λόγω ζήτημα στὶς κατὰ τόπους ἐπαρχίες των καὶ ἀποφάσισαν νὰ μὴν ἀναγνωρίσουν τὸ νέο σχισματικὸ ἐκκλησιαστικὸ μόρφωμα τῆς Οὐκρανίας, οὔτε τὴν «Ἑνωτικὴ Σύνοδο», οὔτε τὸν νέο «Προκαθήμενο» κ. Ἐπιφάνιο. Ὅτι δὲν ἀπέστειλαν ἀντιπροσώπους στὴν ἐνθρόνισή του, οὔτε τὸν μνημονεύουν στὰ δίπτυχα. Ὅτι ἀναγνωρίζουν ὡς μόνο κανονικὸ Μητροπολίτη Οὐκρανίας τὸν κ. Ὀνούφριο, καὶ ὅτι θεωροῦν ὡς μόνη ἐνδεδειγμένη λύση τὴ σύγκληση Πανορθοδόξου Συνόδου. Τὸ μόνο ποὺ ἀναφέρεται  εἶναι ὅτι «συζήτησαν τὰ προβλήματα, τὰ ὁποῖα δημιουργήθηκαν μετὰ τὴν χορήγηση τῆς Αὐτοκεφαλίας στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στὴν Οὐκρανία.

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου τοὺς ἐνημέρωσε γιὰ τὴν μεσολαβητικὴ πρωτοβουλία, τὴν ὁποία προσωπικῶς ἀνέλαβε καὶ ὅπως ἀναφέρεται, οἱ τρεῖς Προκαθήμενοι συντάσσονται μὲ αὐτή, ‘ὥστε ὁ Μακαριώτατος νὰ τὴ συνεχίσει πρὸς ὄφελος τῆς ἐν Χριστῷ ἑνότητας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας’». Ποιὰ ὅμως εἶναι αὐτὴ ἡ «μεσολαβητικὴ πρωτοβουλία»; Ἔλαβαν γνώση καὶ συζήτησαν συνοδικὰ ὅλοι οἱ ἀρχιερεῖς τῶν τεσσάρων Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν τὸ περιεχόμενο αὐτῆς τῆς «μεσολαβητικῆς πρωτοβουλίας»; Τίποτε δὲν ἀναφέρεται σχετικά. Καὶ ἐν πάσει περιπτώσει, γιατί δὲν ἀναλαμβάνουν καὶ αὐτοὶ οἱ ἴδιοι οἱ τρεῖς Προκαθήμενοι, (ποὺ ἀνήκουν μάλιστα στὰ τρία πρεσβυγενὴ Πατριαρχεῖα καὶ ὡς ἐκ τούτου ἔχουν ηὐξημένο ἐκκλησιαστικὸ κύρος), μία ἀπὸ κοινοῦ «μεσολαβητικὴ πρωτοβουλία», μετὰ ἀπὸ συνοδικὴ μελέτη, γιὰ τὴν μέθοδο καὶ τὸ περιεχόμενο αὐτῆς τῆς «μεσολαβητικῆς πρωτοβουλίας»; Γιατί ἀποποιοῦνται τὸν μεσολαβητικό τους ρόλο καθ’ ὂν χρόνον πρόκειται γιὰ ἕνα μεῖζον καὶ φλέγον ἐκκλησιαστικὸ ζήτημα μὲ παγκόσμιες διαστάσεις;   

Ἐκεῖνο ποὺ θὰ περιμέναμε ἀπὸ τοὺς τεσσάρες Προκαθημένους, (καὶ μ’ αὐτὸ κλείνουμε), ἦταν νὰ ἀξιοποιήσουν τὴν εὐκαιρία αὐτῆς τῆς συναντήσεως καὶ συναισθανόμενοι τὸ βάρος τῆς ἱστορικῆς τους εὐθύνης, νὰ προχωρήσουν, κατὰ τὴν ταπεινή μας γνώμη, σὲ τρεῖς ρωμαλέες καὶ δυναμικὲς ἐνέργειες: Πρῶτον νὰ ἑνώσουν τὶς φωνές τους καὶ νὰ διαμηνύσουν πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο μὲ κοινὴ ἐπιστολή τους, (τὴν ὁποία θὰ κοινοποιήσουν πρὸς ὅλες τὶς Τοπικὲς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες), τὴν σαφῆ καὶ ξεκάθαρη διαφωνία τους μὲ τὶς ἐνέργειες τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στὸ οὐκρανικὸ ζήτημα. Δεύτερον, (σὲ περίπτωση μὴ ἀνταποκρίσεως τοῦ Φαναρίου), νὰ συγκροτήσουν Διευρυμένη Σύνοδο, στὴν ὁποία θὰ συμμετάσχουν ὅλοι οἱ ἀρχιερεῖς ποὺ ἀνήκουν στὶς τέσσερις αὐτὲς Τοπικὲς Ἐκκλησίες.

Ἡ ἐν λόγω Σύνοδος, ἀφ’ ἑνὸς μὲν θὰ καταδικάσει, (τώρα πλέον καὶ συνοδικῶς), τὸ νέο σχισματικὸ ἐκκλησιαστικὸ μόρφωμα στὸ σύνολό του καὶ ἀφ’ ἑτέρου θὰ καλέσει ὅλες τὶς ὑπόλοιπες Τοπικὲς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες νὰ ἐπικυρώσουν τὶς συνοδικὲς ἀποφάσεις των. Καὶ τρίτον, (σὲ περίπτωση καὶ πάλι μὴ ἀνταποκρίσεως τοῦ Φαναρίου), νὰ συγκαλέσουν Πανορθόδοξη Σύνοδο, μὲ συμμετοχὴ ὅλων τῶν Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, στὴν ὁποία θὰ καταδικάσουν, (τώρα πλέον καὶ πανορθοδόξως), τὸ νέο σχισματικὸ ἐκκλησιαστικὸ μόρφωμα στὸ σύνολό του, ἐπιβάλλοντας παράλληλα κυρώσεις στοὺς ὑπευθύνους τοῦ δημιουργηθέντος σχίσματος.

Βέβαια στὸ σημεῖο αὐτὸ γεννᾶται τὸ ἐρώτημα: Πῶς μπορεῖ κανεὶς νὰ περιμένει τέτοιου εἴδους ρωμαλέες καὶ δυναμικὲς ἐνέργειες ἀπὸ τὶς ἐν λόγω Τοπικὲς Ἐκκλησίες, καθ’ ὂν χρόνον πάσχει σοβαρὰ ἡ μεταξύ τους ἑνότητα; Ὅπως εἶναι γνωστὸ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἀντιοχείας καὶ ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων ἔχουν διακόψει τὴν μεταξύ τους εὐχαριστιακὴ κοινωνία λόγω τῆς ἐκκλησιαστικῆς δικαιοδοσίας τοῦ Κατάρ, ἐνῶ ἐπὶ πλέον ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἀντιοχείας δὲν ἀναγνωρίζει τὴν «Σύνοδο» τῆς Κρήτης ὡς Πανορθόδοξη μὲ οἰκουμενικὸ κύρος, σὲ ἀντίθεση μὲ τὶς ἄλλες τρεῖς. Πῶς λοιπὸν μποροῦν νὰ θεραπεύσουν ἄλλα σχίσματα καὶ διαιρέσεις τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος, καθ’ ὂν χρόνον εἶναι μεταξύ τους διηρημένες; Ἐδῶ ἰσχύει ὁ λόγος τοῦ Κυρίου μας: «Ἰατρέ, θεράπευσον σεαυτόν», (Λουκ. 4, 23).   

Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ τῶν Παραθρησκειῶν
Ἐν Πειραιεῖ τῇ 6ῃ Μαΐου 2019

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.