8 Φεβ 2019

Ἀναζητώντας τὶς ἀνθελληνικὲς ρίζες σὲ λάθος χῶρο!

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ 
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ 
Ἐν Πειραιεῖ τὴ 7η Φεβρουαρίου 2019
Ἡ ἀντιχριστιανικὴ παραφιλολογία δὲν εἶναι τωρινὸ ἐφεύρημα, ἀλλὰ εἶναι τόσο παλιά, ὅσο καὶ ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία. Κάποιοι θεώρησαν καὶ θεωροῦν «χρέος» τους, νὰ«διαφωτίσουν» τὸν κόσμο γιὰ τόν «κακὸ» Χριστιανισμό, νὰ καταδείξουν τὶς«συμφορές», ποὺ ἔφερε καὶ συσσώρευσε στὴν ἀνθρωπότητα, ξοδεύοντας πολύτιμη φαιὰ οὐσία, καταναλώνοντας τόνους γραφικῆς ὕλης καὶ συγγράφοντας, μᾶλλον ἀντιγράφοντας, παλαιότερα συγγράμματα, χωρὶς ὅμως νὰ μποροῦν νὰ ἐξαφανίσουν αὐτὸ τὸ «κακό», ἢ ἔστω νὰ τὸ θέσουν στὸ περιθώριο! 
Ἀνατρέχοντας στὴν ἱστορία τῆς...ἀντιχριστιανικῆς γραμματείας, διαπιστώνουμε ὅτι αὐτὴ ξεκίνησε ἀπὸ τὴν θρησκευτικὴ ἡγεσία τοῦ Ἰσραήλ, τοὺς ἀνθρώπους ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἀπέρριψαν, ἐδίωξαν καὶ θανάτωσαν τὸν ἀρχηγὸ τῆς πίστεώς μας, τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό. Οἱ ὁμόφυλοί του Ἑβραῖοι θρησκευτικοὶ ἡγέτες, ὅταν διαπίστωσαν τὴν θεανδρικὴ του δύναμη καὶ ἐξουσία, τὸν ἐφθόνησαν μὲ θανάσιμο μίσος καὶ εἶδαν στὸ πρόσωπό του τὸν πιὸ ἐπικίνδυνο ἀντίπαλο, τὸν ὁποῖο ἔπρεπε νὰ ἐξοντώσουν πάσει θυσία. Τὸν παρουσίασαν στὸ λαό, ὡς ἕνα καινοτόμο μεταρυθμιστή, ὁ ὁποῖος μὲ τή διδασκαλία του καταλύει καὶ ἀνατρέπει τὴν πατροπαράδοτη θρησκεία τῶν προγόνων τους. Τὰ θαύματά Του τὰ ἀπέδοσαν στὴ δύναμη τῶν δαιμόνων καὶ ὅτι ὁ ἴδιος δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἕνα ὄργανο τοῦ σατανᾶ. Γιὰ νὰ τὸν θανατώσουν ἐπεστράτευσαν ψευδομάρτυρες, στὰ ψεύδη τῶν ὁποίων στηρίχτηκαν γιὰ νὰ τὸν καταδικάσουν ὡς «ἔνοχο θανάτου»! Ὅταν διαπίστωσαν τὴν Ἀνάστασή Του καὶ πληροφορήθηκαν τὶς πάμπολλες μετὰ-ἀναστάσιμες ἐμφανίσεις του, μεταχειρίστηκαν τὸ δόλο, τὴν συκοφαντία, τὴν ἀπάτη καὶ φυσικὰ τὴν δωροδοκία, τὸ διαχρονικὸ αὐτὸ δοκιμασμένα ἀποτελεσματικὸ μέσο, γιὰ νὰ ἀποτρέψουν τὴν ἐξάπλωση τῆς πίστης σ’ Αὐτὸν καὶ νὰ ἐξαφανίσουν τὴν μνήμη του. Στὴ συνέχεια, μὴ μπορώντας νὰ ἀναχαιτίσουν τὴν ὁρμητικὴ διάδοση τῆς πρωτάκουστης στὴν ἀνθρωπότητα διδασκαλίας Του καὶ τὴν καταιγιστικὴ αὔξηση τῶν πιστῶν τῆς Ἐκκλησίας Του, ἐξαπέλυσαν ἄγριους διωγμούς, μὲ πρῶτο θύμα τὸν ἅγιο πρωτομάρτυρα καὶ ἀρχιδιάκονο Στέφανο. Ἀλλὰ εἶδαν καὶ πάλι ὅτι δὲν εἶχαν ἀποτέλεσμα. Τότε σκέφτηκαν νὰ ἐπιστρατεύσουν τὴν πέννα, νὰ διαδώσουν φρικτὲς καὶ ἀνυπόστατες συκοφαντίες καὶ ἀπαξιωτικοὺς χαρακτηρισμοὺς γιὰ Ἐκεῖνον. Πρόκειται γιὰ τὴν ραβινικὴ φιλολογία, τὸ περιβόητο Ταλμουδ, τοῦ ὁποίου τὸ περιεχόμενο εἶναι ἕνας ἀτέλειωτος ὀχετὸς ὕβρεων καὶ κατασκευασμένων συκοφαντιῶν πρὸς τὸ πανάγιο πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ. Εἶναι ἡ πρώτη ἀντιχριστιανικὴ παραφιλολογία, ἡ ὁποία ἀποτέλεσε τὴ βάση, τὴν ἔμπνευση, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀστείρευτη πηγὴ τῆς κατοπινῆς, μέχρι τὶς ἡμέρες μας ἀντιχριστιανικῆς πολεμικῆς. Ἂν μελετήσει κάποιος μὲ προσοχὴ μεταγενέστερα γραπτὰ πολεμικῆς κατὰ τοῦ Χριστιανισμοῦ, θὰ διαπιστώσει ἀβίαστα, ὄχι ἁπλὰ τὶς ἐπιδράσεις τῆς ἀντιχριστιανικῆς ταλμουδικῆς γραμματείας, ἀλλὰ αὐτὴ τὴν ἴδια τὴ βάση καὶ τὶς μεθόδους της. 

Τὴν σκυτάλη τῆς ἰουδαϊκῆς ἀντιχριστιανικῆς πολεμικῆς πῆρε κατόπιν ὁ ἐθνικὸς κόσμος, ὁ ὁποῖος βρισκόταν ἐκείνη τὴν ἐποχὴ στὴν ἔσχατη ἠθικὴ παρακμὴ καὶ τὴν ἀπόλυτη πνευματικὴ σήψη. Τὸ εἰδωλολατρικὸ πάνθεο, μὲ τὶς ἀναρίθμητες θεότητες τοῦ ἀρχαίου κόσμου, βρῆκε ἕναν μεγάλο καὶ πανίσχυρο ἀντίπαλο, τὸν ἀκμαῖο Χριστιανισμό, ὁ ὁποῖος κέρδιζε ραγδαία ἔδαφος μέσα στὸ δικό του χῶρο. Ἡ ἀρχαία παγανιστικὴ θρησκεία, τὸ κύριο χαρακτηριστικὸ γνώρισμα τοῦ ἐθνικοῦ κόσμου, κατέρρεε προοδευτικά,εἶχε φτάσει σὲ κατάσταση νεκρώσεως.Ἐξαιτίας τοῦ πρωτογονισμοῦ της δὲν μποροῦσε πιὰ νὰ ἔχει τὴν παραμικρὴ ἐπίδραση στοὺς κοσμοπολίτες τῶν ἑλληνιστικῶν καὶ ρωμαϊκῶν χρόνων. Τὸ ἀντίθετο μάλιστα. Οἱ μορφωμένοι τὴν εἶχαν ἀπαρνηθεῖ ἐντελῶς καὶ οἱ μόνοι ποὺ τὴν ἀκολουθοῦσαν ἀκόμη ἦταν κάποιες ὁμάδες ἀμορφώτων ἀστῶν καὶ χωρικῶν, (ἐξ οὐ καὶ παγανισμός), καλλιεργώντας ἀπίστευτες μορφὲς δεισιδαιμονίας καὶ ἀποκρυφισμοῦ. Τὰ σκοτεινὰ καὶ ἀδίστακτα εἰδωλολατρικὰ ἱερατεῖα ἔχασαν τὴν ἐπιρροή τους, ἐνῶ τὰ μαντεῖα, οἱ χῶροι αὐτοὶ τῆς καλλιέργειας τῆς πιὸ μαύρης δεισιδαιμονίας καὶ τῆς ἀπάτης την ἄγρια οἰκονομικὴ ἐκμετάλλευση τοῦ λαοῦ. Γι’ αὐτὸ κήρυξαν τὸν πόλεμο κατὰ τῆς νέας καὶ εὔρωστης πίστεως. Ἔπεισαν τὴν διεφθαρμένη ρωμαϊκὴ ἐξουσία ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι ἐπικίνδυνος γιὰ τὴν κοινωνία καὶ τὸ κράτος καὶ ἔτσι προκάλεσαν τοὺς φοβεροὺς διωγμοὺς τῶν τριῶν πρώτων αἰώνων, μὲ ἑκατομμύρια ἀθῶα θύματα Χριστιανῶν. Ταυτόχρονα ἐπεστράτευσανορισμενους φανατικούς, μωροφιλόδοξους καὶ ἀσήμαντους φιλοσόφους νὰ γράψουν κατὰ τοῦ Χριστιανισμοῦ, γιὰ νὰ «ἀποδείξουν» πόσο «κακὸς» ἦταν καὶ πόσο «κατώτερος» της «ἑλληνικῆς σοφίας»! Μελετώντας κανεὶς καὶ πάλι μὲ προσοχὴ τὰ ἀντιχριστιανικὰ συγγράμματα τῶν ἀρχαίων ἐθνικῶν συγγραφέων, μπορεῖ ἀβίαστα νὰ διαπιστώσει τὴν στενὴ ἰδεολογικὴ συγγένεια μὲ τὴν ταλμουδικὴ ἀντιχριστιανικὴ γραμματεία! Ὅμως αὐτὴ ἡ ἴδιαιδεολογικη συγγένειαφαινεται ξεκάθαρα καὶ στὴν ἀντιχριστιανικὴ πολεμικὴ τῶν χριστιανομάχων τῶν νεωτέρων χρόνων. Οἱ νεώτερες θεωρίες κατὰ τοῦ«ἀνύπαρκτου» ἢ τοῦ «ἀναιμικοῦ» Χριστοῦ, ὅπως καὶ κατὰ τοῦ «κακοῦ» καὶ «ἐπιζήμιου» γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα Χριστιανισμοῦ εἶναι βαθύτατα διαποτισμένες ἀπὸ τὸ ἀβυσσαλέο ταλμουδικὸ μίσος, ὅπως καὶ ἀπὸ τὴν ἀνιστόρητη, καὶ ἀστήρικτη ἀντιχριστιανικὴ πολεμικὴ τῶν ἐθνικῶν συγγραφέων! 

Ἀφορμὴ γιὰ τὴν παροῦσα ἀνακοίνωσή μας πήραμε ἀπὸ πρόσφατο δημοσίευμα στὸ περιοδικὸ «TheAthensReview»,(1-1-2019), τοῦ κ. Χ.Ε. Μαραβέλια, μὲ τίτλο: «Στὶς ρίζες τοῦ Χριστιανικοῦ Ἀνθελληνισμοῦ». Διαβάσαμε μὲ προσοχὴ τὸ μακροσκελὲς ἄρθρο καὶ εὔκολα διαπιστώσαμε τὴν προσπάθεια τοῦ συντάκτη νὰ ἐντυπωσιάσει, παραθέτοντας ὁμολογουμένως, πολλὰ στοιχεῖα,(δυστυχῶς ἐπιλεκτικά), γιὰ τὸν δῆθεν ἀνθελληνισμὸ τοῦ Χριστιανισμοῦ, προκειμένου νὰ «θεμελιώσει» τὶς ἰδεοληψίες του καὶ τὴν ὑποκειμενικὴ ἀποστροφή του πρὸς αὐτόν. Δὲν κρύβει στὸ ἄρθρο του τὴν ἀπιστία του, (ἡ ὁποία βεβαίως εἶναι ἀναφαίρετο δικαίωμά του), ἀλλὰ καὶ τὴν βαθειά του ἀπέχθεια στὴν πίστη ἑκατομμυρίων Ἑλλήνων καὶ δισεκατομμυρίων ἀνθρώπων παγκοσμίως, παρουσιάζοντας τὴν, ὅτι δῆθεν εἶναι προϊὸν ἀπάτης, ψευτιᾶς, πλαστογραφίας καὶ ἀνθελληνισμοῦ! Φυσικὰ δεν «κομίζει γλαῦκες στὴν Ἀθήνα», οὔτε πρωτοτυπεῖ. Ἁπλῶς ἀναμασάει χιλιοειπωμένα καὶ χιλιοαπαντημένα ἰδεολογήματα τοῦ παρελθόντος, παρουσιάζοντας μία πληθώρα ἀντιχριστιανικῶν «μαρτυριῶν», κυρίως ἀγνώστων συγγραφέων.Στὶς γραμμὲς ποὺ ἀκολουθοῦν θὰ προσπαθήσουμε νὰ κάνουμε κάποια γενικὰ σχόλια σὲ ὅσα γράφει. 

Τὸ πρῶτο ποὺ διαπιστώνει κανεὶς ἐδῶ εἶναι ἡ προσπάθεια τοῦ συγγραφέως νὰ ἀπομειώσει τὸ πανάγιο πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας καὶ τὸ ἔργο Του καὶ νὰ Τὸν παρουσιάσει ὡς ἕναν ὀνειροπόλο καὶ οὐτοπιστὴ ἑβραῖο ραβίνο, ὁ ὁποῖος πρωτοτύπησε, κηρύττοντας ἀποκλειστικὰ πρὸς τοὺς ὁμοφύλους Του. Μάλιστα γιὰ νὰ ἐντυπωσιάσει, παραθέτει καὶ μερικὰ χωρία ἀπὸ τὰ Εὐαγγέλια, (Μάτθ.10,5-6, Μάτθ.15,24, Μάτθ.11,25, Μάρκ.7,27, Ἰω.12,20, Ἃ΄ Κόρ.1,23), μὲ τὰ ὁποία προσπαθεῖ νὰ «ἀποδείξει» ὅτι ὁ Χριστὸς ἐνδιαφερόταν μόνο για τοὺς Ἑβραίους. Μόνο ποὺ ἀπὸ «ὑπερβολικὴ ἀντικειμενικότητα» ἀποσιώπησε πολλὰ ἄλλα χωρία, ποὺ ἀναφέρονται στὴν παγκοσμιότητα τοῦ κηρύγματός τοῦ Κυρίου μας γιὰ τὴ σωτηρία ὅλου τοῦ κόσμου, ἀγνοώντας φυσικὰ καὶ μὴ λαμβάνοντας ὑπ’ ὄψη τοῦ τὶς ἑρμηνευτικὲς ἀναλύσεις τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι μᾶς δίδουν τὸ βαθύτερο ἑρμηνευτικὸ περιεχόμενο τῶν χωρίων ποὺ ἐπικαλεῖται. Ἀγνοεῖ, ἢ παραλείπει σκόπιμα, νὰ ἀναφέρει ὅτι τὸ κέντρο τῆς δημοσίας δράσεως τοῦ Χριστοῦ ἦταν ἡ «Γαλιλαία τῶν Ἐθνῶν», μία πολυεθνικὴ καὶ πολυθρησκευτικὴ κοινότητα καὶ ὅτι ἐκεῖ συγκρότησε τὴν πρώτηομαδα τῶν μαθητῶν Του καὶ ἔγινε δεκτὸ τὸ κήρυγμά Του. Ἀποσιωπᾶ τὴν σφοδρὴ ἀντίθεσή του μὲ τὸ πολιτικό, κοινωνικὸ καὶ θρησκευτικὸ κατεστημένο, τὰ φοβερὰ «οὐαὶ»ποὺ ἀπηύθυνε πρὸς τοὺς θρησκευτικοὺς ἄρχοντες τοῦ Ἰσραήλ, ὀλίγον πρὸ τοῦ πάθους του καὶ τὴν προαγγελία του ὅτι ἡ «βασιλεία τοῦ Θεοῦ», ποὺ κήρυττε, θὰ ἀφαιροῦνταν ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους καὶ θὰ δινόταν στοὺς ἐθνικούς, οἱ ὁποῖοι θὰ παρήγαγαν καρπούς, (βλ. Μάτθ. 21,43, Λούκ. 13,35 κ.α.). Ἀποσιωπᾶ τὴν ρητὴ καὶ κατηγορηματικὴ ἐντολή Του νὰ πορευτοῦν οἱ μαθητές του σὲ ὅλο τὸν κόσμο καὶ νὰ κηρύξουν τὸ εὐαγγέλιο «ἕως ἐσχάτου της γὴς»(Πράξ.1,8). Μὲ τὸν τρόπο ποὺ ἐκφράζεται ἀφήνει νὰ ἐννοηθεῖ ὅτι ἡ ἀνθρωπότητα,ἐδῶ καὶ δύο χιλιάδες χρόνια «ἔπεσε θύμα» παραπληροφόρησης καὶ δὲν μπορεῖ νὰ συνειδητοποιήσει αὐτὴ τὴν «ἀπάτη» εἰς βάρος της! Εἶναι τόση ἡ ὑπεροψία τοῦ ἰδίου καὶ τῶν ὁμοφρόνων του, ὥστε νὰ νομίζει ὅτι μόνο αὐτὸς καὶ μερικοὶ ἄλλοι «κατάλαβαν» τὴν «ἀπάτη σὲ βάρος τῆς ἀνθρωπότητας» καὶ ἀνέλαβαν τὸ ἐγχείρημα νὰ τὴν«σώσουν» ἀπὸ την «χριστιανικὴ κακότητα»! 

Κάνει ἐπίσης λόγο για αλλοίωση τῶν βιβλικῶν κειμένων εκ μέρους τῶν χριστιανῶν στὴν προσπάθειά τους νὰ «ἀποκρούσουν τὶς εἰρωνεῖες τῶν μορφωμένων»,χρησιμοποιώντας ὠς «ἀξιόπιστη» πηγὴ τὸν γνωστὸ ἐθνικὸ συγγραφέα Κελσο, ἕναν ἀσήμαντο, φανατικὸ εἰδωλολάτρη, ὁ ὁποῖος προσπαθώντας ἀνεπιτυχῶς νὰ καταρρίψει τὴν δήθεν «ἀπάτη τοῦ Χριστιανισμοῦ», ἀναφέρει πλῆθος ἀνακριβειῶν καὶ ψευδολογιῶν στὸ ἔργο του, τὸ ὁποῖο ὅμως «ξετίναξε» κυριολεκτικὰ ὀΩριγένηςστο «Κατὰ Κέλσον» ἀξιόλογο ἀντιρρητικό του ἔργο!Ὑπῆρξε δὲ τόσο φανατικὸς συγγραφέας, ὥστε δὲν ἔγραψε τίποτε ἄλλο ἐκτὸς ἀπὸ ἀστήρικτους καὶ ἀνόητους συλλογισμοὺς κατὰ τοῦ Χριστιανισμοῦ, τὶς δὲ πληροφορίες του ἐλάμβανε ἀπότις φανατισμένες λαϊκὲς εἰδωλολατρικὲς μάζες. Πέραν τούτου τὸ ἐπιχείρημα περὶ τῆς δῆθεν ἀλλοιώσεωςτων βιβλικῶν κειμένων καταρρίπτεται καὶ κονιορτοποιεῖται ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ σωζόμενοι κώδικες καὶ τὰ χιλιάδες σωζομενα χειρόγραφά τῆς ἁγίας Γραφῆς, ποὺ ἀνάγουν τὴν προέλευσή τους μέχρι καὶ τὰ τέλη τοῦ 1ου αιώνος μ.Χ., ὅπως καὶ οἱ πάμπολλες μεταφράσεις τῶν ἱερῶν κειμένων ἀπὸ τὴν ἑλληνιστικὴ γραφὴ σὲ ἄλλες ξενόγλωσσες, εἶναι τόσα πολλά, ὥστε κάθε προσπάθεια πλαστογραφίας καὶ ἀπάτης θὰ εἶχε ἀποκαλυφθεῖ. Γι’ αὐτὸ ἄλλωστε ἡ Ἐκκλησία ἐνωρίτατα, ἤδη ἀπὸ τὸ τέλος τοῦ 1ου αιώνος μ.Χ., ἔλαβε φροντίδα νὰ περιφρουρήσει τό κύρος τῆς θεοπνευστίας τῆς ἁγίας Γραφῆς, καταρτίζοντας τὸν λεγόμενο«Κανόνα» τῶν θεοπνεύστωνβιβλιων καὶ ἀποκλείοντας ἀπὸ αὐτὸν τὰ νόθα καὶ ψευδεπίγραφα. 

Προσπαθεῖ ἀκόμη νὰ ἀπομειώσειτο τεράστιο ἱεραποστολικὸ ἔργο τοῦ ἀπόστολου Παύλου, ὁ ὁποῖος κατὰ τὸν ἀρθρογράφο «προσπάθησε νὰ βγάλει τὸν Χριστιανισμὸ ἀπὸ τὸ ἀδιέξοδό τῆς Παλαιστίνης»,ὄτι «τὸ ταξίδι τοῦ Παύλου στὴν Ἑλλάδα δὲν φαίνεται νὰ ἀπέφερε σπουδαίους καρπούς», ἡ δὲ ἀποτυχία τοῦ κηρύγματός του στὴν Ἀθήνα ὑπῆρξε γι’ αὐτὸν μια «τραυματικὴ ἐμπειρία, ποὺ καθόρισε ἀποφασιστικὰ τὴ στάση τοῦ ἀπέναντι στοὺς Ἕλληνες καὶ τὸ ἑλληνικὸ πνεῦμα». Ἡ ἀντικειμενικὴ ἱστορία ὅμως ἀπέδειξε ἐκ τῶν ὑστέρων, ὅτι ὁ ἀπόστολος μὲ τὴν μεγαλειώδη ὁμιλία του στὸν Ἄρειο Πάγο, ἔσεισε τὰ θεμέλια τοῦ ἀρχαίου κόσμου. Μετὰ τὴν κατάπαυση τῶν διωγμῶν ὅλο τὸ εἰδωλολατρικὸ οἰκοδόμημα τοῦ ἀρχαίου κόσμου μαζὶ μὲ τὴ σαθρότητα τοῦ χρεοκοπημένου προχριστιανικοῦ παρελθόντος κατερρευσε μὲ πάταγο, μία γιὰ πάντα, ὄχι φυσικὰ ἀπὸ τὴν ἀνύπαρκτη βία, ὅπως ἰσχυρίζεται ὁ ἴδιος καὶ οἱ ὁμόφρονές του, διότι οἱ Χριστιανοὶ ἦταν πάντοτε οἱ ἀγρίως διωκόμενοι! Τὸ κήρυγμα τοῦ Παύλου δὲν ἄργησε νὰ θριαμβεύσει ἀκόμη καὶ σ’ αὐτὴ τὴν «καρδιὰ» τοῦ ἀρχαίου κόσμου, τὴν Ἀθήνα, ἔτσι ὥστε σήμερα, δύο χιλιάδες χρόνια μετά, νὰ μεσουρανεῖ τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ σ’ ὁλόκληρη την Ελλάδα. 

Στὴ συνέχεια καταπιάνεται μὲ τὸν δῆθεν «ἀνθελληνισμὸ» τοῦ Χριστιανισμοῦ. Παρουσιάζει τὸν Παῦλο ὡς «ἐχθρό» του ἀρχαιοελληνικοῦ πνεύματος καὶ τῆς ἑλληνικῆς σοφίας, ἔχοντας προφανῶς ὑπ’ ὄψη τοῦ τὶς περὶ ἑλληνικῆς σοφίας ἀναφορὲς τοῦ Παύλου, στὸ Ἃ΄ κεφάλαιο τῆς Ἃ΄ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολῆς του. Ἐδῶ, τὸ πρῶτο ποὺ συνιστοῦμε στὸν ἀρθρογράφο εἶναι νακαθίσει καὶ νὰ διαβάσει προσεκτικότερα τοὺς ἀρχαίους ἕλληνες φιλοσόφους, γιὰ νὰ διαπιστώσει τὶς χαώδεις μεταξύ τους διαφορὲς καὶ τὶς σφοδρὲς ἀντιπαλότητές τους. Νὰ μελετήσει καὶ νὰ ἀξιολογήσει δεόντως, τὸ διωγμὸ τοῦ Πυθαγόρα καὶ τῶν μαθητῶν του ἀπὸ ἀντιπάλους του φιλοσόφους καὶ σκοταδιστὲς ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι τοὺς ἔκαψαν ζωντανοὺς στὸν Κρότωνα τῆς Ἰταλίας. Νὰ μελετήσει τὴν ἀντιπαλότητα, μέχρις ἐξοντώσεως, μεταξὺ τῶν ἰδεαλιστῶν καὶ τῶν σοφιστῶν στὴν Ἀθήνα. Ἐπίσης τὸ μίσος καὶ τὴν ἐχθρότητα μεταξύ της πλατωνικής «Ἀκαδημίας» καὶ τοῦ ἀριστοτελικοῦ«Λυκείου». Τὴν ἐχθρότητα τῶν στωικῶν και τῶν κυνικῶν, τῶν κυρηναϊκῶν καὶ τῶν ἡδονιστῶν μὲ τοὺς πλατωνικοὺς καὶ τοὺς στωικούς. Τοὺς φοβεροὺς διωγμοὺς τῶν φιλοσόφων, στὴν Ἀθήνα, μὲ τὸ νόμο «περὶ ἀσεβείας», ὅπου διώχτηκαν, βασανίστηκαν, ἐξορίστηκαν καὶ θανατώθηκαν χιλιάδες απ’ αὐτούς. Τὸν πραγματικὸ ἀνθελληνισμὸ τοῦ κέντρου τῆς ἀρχαιοελληνικῆς θρησκείας, τό ψευδομαντεῖο τῶν Δελφῶν, τὸ ὁποῖο, πέρα ἀπὸ ἑστία καλλιέργειας δεισιδαιμονίας, συμμαχοῦσε πάντοτε μὲ τοὺς ἐχθροὺς τῶν Ἑλλήνων. Ὅταν οἱ περισσότερες ἑλληνικὲς πόλεις πολεμοῦσαν τοὺς εἰσβολεῖς Πέρσες, τὸ ψευτομαντεῖο εἶχε πάρει τὸ μέρος τῶν Περσῶν καὶ συμβούλευε τὶς ἑλληνικὲς πόλεις, μὲ τοὺς ψευδοχρησμούς του νὰ παραδοθοῦν στοὺς ἐχθρούς, ὡς τάχα θέληση τοῦ Ἀπόλλωνα! Τὸ ἴδιο καὶ κατὰ τὴ ρωμαιοκρατία, ὅλα τὰ «ἱερὰ» ὑποδέχτηκαν τοὺς κατακτητὲς καὶ καταστροφεῖς τῆς Ἑλλάδος ὡς «ἐλευθερωτές»! 

Ὅσο γιὰ τὶς περὶ ἑλληνικῆς σοφίας,(καὶ φιλοσοφίας), ἀναφορὲς τοῦ Παύλου στην Α΄ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολή διασαφιζουμε τὰ ἑξῆς: Πράγματι ὁ Παῦλος ἀξιολογεῖ τὴν ἑλληνικὴ σοφία, ἀλλὰ σὲ σχέση μὲ τὴν ἄνωθεν σοφία, τὴν σοφία τοῦ Θεοῦ, τὴν ἀποκεκαλυμμένη καὶ σώζουσα ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ὅταν συγκρίνει τὴν σοφία τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν ἀνθρώπινη σοφία, τότε βρίσκει τὴν πρώτη ἀσύγκριτα ἀνώτερη ἀπὸ τὴν δεύτερη, ἔτσι ὥστε ἡ δεύτερη νὰ ἀποδεικνύεται ὡς «μωρία» σὲ σχέση μὲ τὴν πρώτη, (βλ. Ἃ΄ Κόρ.1,20,25). Ἀποδεικνύει πὼς οἱ σοφοί, μὲ τοὺς σφόδρα ἀντικρουόμενους στοχασμούς τους, δὲν κατόρθωσαν νὰ ἀνακαλύψουν τὸν ἀληθινὸ Θεό. Καὶ αὐτὸ εἶναι ὄντως μία μεγάλη ἀλήθεια. Οἱ ἀντιτιθέμενες μεταξὺ τῶν σοφῶν γνῶμες, ὄχι μόνον δὲν καλλιέργησαν μία γόνιμη σχέση τῶν ἀνθρώπων μὲ τὸ Θεό, ἀλλὰ πέτυχαν νὰ σπείρουν στὶς καρδιὲς τους τὴν ἀμφιβολία καὶ στὸ τέλος τὴν ἀθεΐα. Ἂς κάμει τὸν κόπο ὁ συντάκτης τοῦ ἄρθρου νὰ μελετήσει τὴν τραγικὴ θρησκευτικὴ κατάσταση στὸν ἑλληνορωμαϊκὸ κόσμο, γιὰ νὰ διαπιστώσει τὴν παταγώδη ἀποτυχία τῶν φιλοσόφων νὰ δημιουργήσουν ὑγιῆ θρησκευτικὴ πίστη. Ἐπίσης ἂς δειτο χάσμα μεταξύ τῆς ἐλὶτ τῶν διανοουμένων καὶ τῶν λαϊκῶν μαζῶν, οἱ ὁποῖες ἔμειναν ἄμοιρες τῶν φιλοσοφικῶν θεωριῶν. Μάλιστα πολλὲς φιλοσοφικὲς θεωρίες ὑπῆρξαν ὀλέθριες γιὰ τὴν κοινωνικὴ ζωή, ἀφοῦ θεμελίωναν λ.χ. τὴ δουλεία, τὴν κατωτερότητα τῆς γυναίκας (Ἀριστοτέλης), τὴν κοινοκτημοσύνη τῶν γυναικών, τὴν κατωτερότητα τῶν ξένων σὲ σχέση μὲ τοὺς ἕλληνες, (Πλάτων), τὴν ἀπεριόριστη σεξουαλικότητα, (ἐπικούρεια φιλοσοφία), ἀκόμα καὶ τὴν αἱμομιξία (Χρύσιππος) κλπ! 

Γιὰ νὰ στηρίξει τὸν δῆθεν ἀνθελληνισμὸ τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἀναφέρεται ἐπιλεκτικὰ σὲ τέσσερις ἀρχαίους ἐκκλησιαστικοὺς συγγραφεῖς, στὸν Ρωμαίο Τερτυλλιανο, στὸν Σύρο Τατιανοστον Θεοφιλο Ἀντιοχείας καὶ στον Ερμεία, οἱ ὁποῖοι ἔγραψαν πραγματεῖες, ὄχι κατὰ τῶν Ἑλλήνων, ἀλλὰ κατὰ τῆς εἰδωλολατρίας, διότι τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ὁ ὅρος Ἕλληνας σήμαινε τὸν εἰδωλολάτρη. Οἱ ἐν λόγω συγγραφεῖς κατ’ ἀρχὴν ἔζησαν καὶ ἔγραψαν σὲ μία ἐποχὴ ποὺ ὁ εἰδωλολατρικὸς κόσμος καταδίωκε μέχρι πλήρους ἐξοντώσεως τοὺς Χριστιανοὺς καὶ ἑπομένως ὅ,τι ἔγραψαν, τὸ ἔγραψαν ἀπολογούμενοι πρὸς τοὺς διῶκτες τους. Ἐπίσης αὐτοὶ δὲν ἐξέφρασαν τὴν ἐπίσημη θέση της Ἐκκλησίας απεναντι στὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ φιλοσοφία, γλώσσα καὶ πολιτισμό, ἀφοῦ ὁ μὲν Τερτυλλιανὸς ἦταν αἱρετικὸς μοντανιστής, ἐνῶ ὁ Τατιανὸς ἦταν ὀπαδὸς τοῦ γνωστικισμοῦ. Τὴν ἐπίσημη θέση τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως εἶναι γνωστό, ἐξέφρασαν κυρίως μὲν οἱ Καππαδόκες Πατέρες, ἀλλὰ καὶ ἄλλοι Πατέρες, ἀπολογητὲς καὶ ἐκκλησιαστικοὶ συγγραφεῖς, ὅπως ὀ Αθηναγόρας, ὁ ἄγνωστος συγγραφέας της πρὸς Διόγνητον Ἐπιστολῆς, ὁ Ἀριστείδης, ὁ ἅγιος Ἰουστίνος ὁ φιλόσοφος, ὁ ἅγιος Εἰρηναῖος, ὁ Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρέας, κ.α. Γι’ αὐτοὺς γράφει μὲ ἀπαξιωτικὸ τρόπο, ὅτι μετὰ τὸν Παῦλο «προχωροῦμε βαθμιαία σὲ φονταμενταλιστικήδαιμονοποιησή του ἑλληνικοῦ πνεύματος καὶ τῶν σπουδαίων ἐκπροσώπων του. Ὅλοι βέβαια διδαχτήκαμε ματιόθεν ὅτι οἱ ‘Ἕλληνες’ Πατέρες ἀργότερα συμφιλίωσαν τὸν Ἑλληνισμὸ μὲ τὸν Χριστιανισμό, ἔτσι δὲν εἶναι;».Ἔτσι εἶναι. Ἡ «συμφιλίωση» αὐτὴ ὑπῆρξε πράγματι ἕνα ἀναμφισβήτητο γεγονός, ποὺ πραγματοποιήθηκε κυρίως ἀπὸ τοὺς Καππαδόκες Πατέρες οἱ ὁποῖοι οἱ ὁποῖοι παρέλαβαν ὅ,τι ὑγιὲς εἶχε νὰ παρουσιάσει ἡ ἀρχαία ἑλληνικὴ φιλοσοφία καὶ γενικότερα ὁ ἀρχαῖος ἑλληνικὸς πολιτισμός. Παράλληλα χρησιμοποίησαν ὁρισμένους φιλοσοφικοὺς ὅρους, (ὅπως «οὐσία», «φύση» «ὑπόσταση», «ἐνέργεια» κ.α.), στοὺς ὁποίους ἔδωσαν ἐκκλησιολογικὸ περιεχόμενο, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ γλώσσα, ποὺ ἦταν τὸ τελειότερο γλωσσικὸ ὄργανο τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, γιὰ νὰ διατυπώσουν τὰ δόγματα τῆς πίστεως. Ἔτσι πέτυχαν νὰ δώσουν σάρκα καὶ ὀστᾶ σ’ αὐτὸ ποὺ ὀνομάζουμε «ἑλληνοχριστιανικὸς πολιτισμός», ὁ ὁποῖος θὰ ἀποτελέσει στοὺς ἑπόμενους αἰῶνες καὶ μέχρι σήμερα τήν βάση τοῦ παγκόσμιου πολιτισμοῦ. Κάτι βέβαια ποὺ δὲν μποροῦν, ἢ δὲν θέλουν νὰ δοῦν, ἀπὸ ἐμπάθεια πρὸς τὸν Χριστιανισμό! 

Κλείνοντας τὶς σκέψεις μας στὸ δημοσίευμα θὰ θέλαμε ἁπλὰ νὰ τονίσουμε στοὺς λογὶς ἀντιπάλους τοῦ Χριστοῦ, οἱ ὁποῖοι συνεχίζουν ἐδῶ καὶ εἴκοσι αἰῶνες τὸ ἐπώδυνο, ἄχαρο καὶ ἀναποτελεσματικό τους ἔργο, ὅτι ματαιοπονοῦν, ἂν νομίζουν ὅτι μποροῦν νὰ πλήξουν τὸ Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία Του καὶ νὰ ἀναστείλουν τὸ κοσμοσωτήριο ἔργο Του. Τί θέλουν ἄραγε νὰ παραστήσουν; Τοὺς σωτῆρες τῆς ἀνθρωπότητος; Δὲν βλέπουν τὸ μάταιο τῶν προσπαθειῶν τους; Θὰ τοὺς συμβουλεύαμε νὰ κάνουν μία ἐνδοσκόπηση στὸν ἑαυτό τους καὶ νὰ ἐρευνήσουν, ποιὰ εἶναι τὰ βαθύτερα κίνητρα ποὺ τοὺς ἐξωθοῦν, ὥστε νὰ στρέφονται μὲ τόσο φανατισμὸ καὶ μίσος ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας Του, προσβάλλοντας τὴν πίστη ἑκατομμυρίωνΧριστιανων, οἱ ὁποῖοι ἐπιμένουν νὰ πιστεύουν σ’ Αὐτὸν καὶ νὰ Τοῦ ἐναποθέτουν τὴ ζωή τους. Ἂς καθρεφτίσουν τὸν ἑαυτό τους στὸν θεόπνευστο λόγο τῆς Γραφῆς: «πᾶς γὰρ ὁ φαῦλα πράσσων μισεῖ τὸ φῶς καὶ οὐκ ἔρχεται πρὸς τὸ φῶς, ἴνα μὴ ἐλεγχθῆ τὰ ἔργα αὐτοῦ», (Ἰω.3,20), ὁ ὁποῖος ἐξηγεῖ καὶ ἑρμηνεύει τὰ βαθύτερα αἴτια τῆς ἀπιστίας τῶν ἀνθρώπων. Και κάτι ἀκόμη. Ἂν θέλουν ὄντως να βροῦν τὶς ρίζες τοῦ πραγματικοῦ ἀνθελληνισμοῦ, ἂς τὶς ψάξουν στὸν Εὐρωπαϊκὸ Διαφωτισμό, καὶ στὴν τερατογένεση τοῦ Φραγκισμοῦ, ὁ ὁποῖος κολόβωσε καὶ σμίκρυνε τόν Ελληνισμὸ σὲ σχέση μὲ ἐκεῖνον τῆς ἀρχαιότητας. 

Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ τῶν Παραθρησκειῶν

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.