«Ὁ ὀρθόδοξος κλῆρος: Τὸ ἑπόμενο θύμα τῶν ἐκκλησιομάχων, μετὰ τὰ ὀρθόδοξα Θρησκευτικὰ»

Ἡρακλῆς Ρεράκης 

Καθηγητὴς Παιδαγωγικῆς – Χριστιανικῆς Παιδαγωγικῆς της Θεολογικῆς Σχολῆς ΑΠΘ 

Εἶναι σαφὲς ὅτι, πίσω ἀπὸ τὴ λεγόμενη πρόταση ἢ πρόθεση τῆς Πολιτείας, ποὺ ἀφορᾶ στὴν ἀπόλυση ἀπὸ τὸ Δημόσιο τῶν Ἱερέων τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας στὴ χώρα μας, κρύβεται στὴν πραγματικότητα μία ἀκόμη δίωξη καὶ ἀπαξίωση τῆς ὀρθόδοξης πίστεως καὶ τοῦ πνευματικοῦ χώρου ποὺ διακονεῖ ἡ ὀρθόδοξη Ἱεροσύνη. 

Ἡ δίωξη ἐναντίον τῶν κληρικῶν δὲν συνιστᾶ μία ἁπλή, μισθολογικοῦ μόνον περιεχομένου, ἀποπομπὴ τῶν κληρικῶν ἀπὸ τὴν ἑνιαία ἀρχὴ πληρωμῶν τοῦ δημοσίου, ἀλλὰ ἕνα ἀκόμη στάδιο τοῦ σχεδίου ἐπιβολῆς τῆς οὐδετεροθρησκείας, ποὺ μεθοδεύεται ἀπὸ τὴν ἡγεμονεύουσα πολιτεία. 

Ἡ πρόθεση τῆς κυβέρνησης, νὰ ἀπολύσει 10.000 Ἱερεῖς, δὲν εἶναι καθόλου τυχαία, διότι εἶναι φανερὸ ὅτι στοχοποιεῖ ἕναν κλάδο, μὲ συγκεκριμένο ἔργο, γιὰ τὸν λόγο ὅτι τὸ ἔργο αὐτὸ βρίσκεται σὲ ἀντίθετη κατεύθυνση ἀπὸ...
τὴν οὐδετεροθρησκεία ποὺ μεθοδεύει νὰ ἐπιβάλει στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία. 

Στὴ συζήτηση Πρωθυπουργοῦ – Μακαριωτάτου, ποὺ προηγήθηκε τῆς συμφωνίας, ἔγινε, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, λόγος γιὰ τὴν οὐδετεροθρησκεία καὶ τὶς δομικὲς ἀρχές της, τὶς ὁποῖες σχεδιάζει νὰ ἐπιβάλει τὸ κυβερνὸν κόμμα. Εἶναι οἱ ἴδιες ἀρχές, μὲ τὴν ἴδια ἰδεοληπτικὴ ἐχθρότητα, ποὺ ἐκφράστηκαν ἀπὸ τὴν ἴδια πολιτειακὴ ἀρχή, ὅταν αὐτή, τὸ 2016, ἀποφάσισε ἄρον – ἄρον, νὰ ἐπιβάλει στοὺς ἕλληνες ὀρθόδοξους μαθητές, μὲ ὑπουργικὲς ἀποφάσεις, τὰ Νέα Προγράμματα Σπουδῶν στὰ Θρησκευτικά, μὲ τελικὸ στόχο τὴ μετάλλαξή τους σὲ πολυθρησκειακὰ θρησκευτικά, ἀποφάσεις, βέβαια, τὶς ὁποῖες ἀκύρωσε πρόσφατα (2018) τὸ Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας. 

Ὁ βασικὸς λόγος τῆς δίωξης καὶ ἀποπομπῆς τῶν Ἱερέων ἀπὸ τὸ δημόσιο εἶναι ὅτι ἡ ὀρθόδοξη πίστη ἐνοχλεῖ καὶ ἐμποδίζει τὰ σχέδια γιὰ τὴν πορεία πρὸς τὴν ὁλοκλήρωση τῆς παγκόσμιας διακυβέρνησης, ποὺ θέλουν νὰ ἐφαρμόσουν κάποιοι ἐξωτερικοὶ οἰκονομικοὶ παράγοντες στὴ χώρα μας καὶ τὰ ὁποία σχέδια ὑπηρετοῦν μὲ ἀφοσίωση, γιὰ τοὺς δικούς τους λόγους, κάποιοι ἐσωτερικοὶ δορυφόροι τους. 

Η συμφωνία Πρωθυπουργοῦ – Μακαριωτάτου αὐτοακυρώθηκε, ὅταν, ἐνῶ ὁ Μακαριώτατος δήλωνε δημοσίως ἐνώπιόν του Πρωθυπουργοῦ ὅτι ἡ συμφωνία θὰ ἰσχύσει, ἐφόσον ἐγκριθεῖ ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο, ἡ Πολιτεία, οὔτε καν ἀνέμενε τὴν ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας, ἀλλὰ ἔσπευσε, ἀμέσως μετὰ τὴ συνάντηση Πρωθυπουργοῦ – Μακαριωτάτου, τὴν ἴδια μέρα, νὰ ἀνακοινώσει τὴν ἀπόλυση τῶν κληρικῶν ἀπὸ τὸ Δημόσιο καὶ τὴν προκήρυξη 10.000 νέων διορισμῶν στὶς θέσεις τῶν ἀπολυθέντων κληρικῶν! Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἡ Πολιτεία ἔδειξε ἀπόλυτη ἀσέβεια ἔναντί της Ἐκκλησίας καί, ἀφενός, μετέτρεψε τὴ συμφωνία σὲ προεκλογικὴ ἐξαγγελία καὶ ψηφοθηρία, ἀφετέρου, προσέβαλε τὸν Μακαριώτατο, ἐμφανίζοντας τὸν στὸν ἑλληνικὸ λαὸ ὡς ἐμπλεκόμενο στὰ δόλια προεκλογικὰ σχέδια καὶ τεχνάσματά της καί, λίγο πολύ, ὡς συμφωνοῦντα στὴν ἀπόλυση τῶν Κληρικῶν. 

Ταυτόχρονα, ἡ ἐργαλειοποίηση τῆς ἀπόλυσης τῶν κληρικῶν καὶ ἡ ἐμφάνισή της ὡς προεκλογικὴ σημαία ἀνοίγματος 10.000 νέων θέσεων στὸ δημόσιο ἀποτελεῖ ἀνήθικη πολιτικὴ πρόκληση καὶ παρακίνηση σύγκρουσης καὶ διχασμοῦ ἀνάμεσα σὲ διάφορες ὁμάδες ἀνέργων καὶ στοὺς κληρικούς. 

Ἡ πρόθεση ἀπόλυσης τῶν Ἱερέων, ὅμως, ἀποτελεῖ συνάμα καὶ μία πρωτάκουστη γιὰ τὰ ἐργασιακὰ δεδομένα τῆς Ἑλλάδος καὶ τῆς Εὐρώπης ἐνέργεια, διότι, γιὰ πρώτη φορά, μόνιμοι δημόσιοι λειτουργοί, ἀντὶ νὰ προάγονται, ὑποβιβάζονται καὶ ὑποτιμοῦνται, μὲ ἐντελῶς ἀντισυνταγματικὸ καὶ παράνομο τρόπο, σὲ ἕνα κατώτερο καὶ ἀγνώστων στοιχείων ἐργασιακὸ καὶ ἀσφαλιστικὸ καθεστώς. 

Ἡ Πολιτεία, μὲ τὴν ἀπαξιωτικὴ στάση της στὸν Ἱερὸ Κλῆρο καὶ τὸ ἔργο του, ἐπιδεικνύει ἐμφανῶς, ὄχι συμπάθεια καὶ ἀναγνώριση, ἀλλὰ ἐμφανῆ πρόθεση διαχωρισμοῦ τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ ἀπὸ τὴν πνευματικὴ παρουσία, προστασία καὶ ἀρωγὴ τῆς ὀρθόδοξης πίστεώς του, ποὺ διακονεῖται ἀπὸ τὸν Ἱερὸ κλῆρο καὶ φυσικὰ ὡς προβολὴ τοῦ τί ἐννοεῖ μὲ τὴν ἐπιμονή της σὲ ἕνα νέο καθεστὼς διαχωρισμοῦ Ἐκκλησίας - Πολιτείας καὶ οὐδετεροθρησκείας. 

Ξεχνάει βέβαια, στὴν περίπτωση αὐτή, τὴ βαθύτερη σχέση τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ μὲ τὸν Ἱερέα του. Ὁ Ἱερέας, στὴ συνείδηση σχεδὸν ὅλων τῶν Ἑλλήνων, ἀποτελεῖ τὸ μόνιμο καὶ σταθερὸ στήριγμα, στὶς λύπες, στὶς χαρές, στὶς συμφορές, στὶς ἑκάστοτε ὑλικὲς καὶ πνευματικές τους ἀνάγκες. Ὑπάρχουν χιλιάδες ἄνθρωποι στὶς ἐνορίες τῆς χώρας μας, χριστιανοὶ καὶ μή, τόσο στὶς πόλεις ὅσο καὶ στὰ χωριά, ποὺ βιώνουν τὸν δικό τους σταυρό, μὲ ποικίλες καὶ πάμπολλες μόνιμες ἢ προσωρινὲς ἢ καὶ αἰφνίδιες δυσχέρειες καὶ δυσκολίες, ποὺ ἡ Πολιτεία οὔτε καν τὶς γνωρίζει. 

Ὁ Ἱερέας, ὅμως, ποὺ ζεῖ καθημερινὰ στὴν ἐνορία του, ἡ ὁποία, ὡς γνωστό, ἀποτελεῖ τὸ κέντρο τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἀλληλεγγύης τῆς τοπικῆς κοινότητας καὶ τὸ ἀποκούμπι τῶν πτωχῶν καὶ τῶν πάσης φύσεως ἀδυνάτων, εἶναι ἐκεῖνος ποὺ γνωρίζει ἀπὸ κοντὰ καὶ προσωπικὰ τὶς ὑπάρχουσες πνευματικὲς καὶ ὑλικὲς ἀνάγκες καὶ προσπαθεῖ, μὲ κάθε τρόπο, νὰ ἀντιμετωπιστοῦν ἄμεσα καὶ ἀποτελεσματικά. 

Εἰδικά, τὰ τελευταῖα χρόνια, οἱ ἐνορίες καὶ οἱ ἱερεῖς τοὺς ἐπωμίστηκαν τὸ κύριο βάρος ἀπὸ τὶς γνωστὲς καὶ ὀξύτατες κοινωνικὲς καὶ ψυχικὲς ἐπιπτώσεις τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως, συμβάλλοντας, μέσω τοῦ πνευματικοῦ καὶ φιλανθρωπικοῦ τους ἔργου, στὴν ἀνακούφιση ὅλων τῶν ἐχόντων ἀνάγκη, ἀνεξάρτητα ἀπὸ ἐθνότητα ἢ θρησκεία. 

Ὁ ἑλληνικὸς λαός, συνεπῶς, ἀντιλαμβάνεται πλήρως ὅτι ἡ στοχοθέτηση τῶν Ἱερέων εἶναι μεθοδευμένη ἀπὸ τὴν πολιτεία ἐνέργεια, ὥστε νὰ καλλιεργεῖται ἡ ἐντύπωση ὅτι ἡ δημοσιοϋπαλληλικὴ σχέση τῶν Ἱερέων ἀποτελεῖ ἐμπόδιο γιὰ ἄλλους νέους διορισμοὺς στὸ δημόσιο γιὰ νὰ προκαλεῖται, ἔτσι, μία ἐνδόμυχη ἐχθρότητα ἐναντίον τῶν Ἱερέων καὶ τοῦ φορέα ποὺ διακονοῦν. 

Πάντως, τὸ σχέδιο οὐδετεροθρησκείας καὶ ἀποϊεροποίησης τῆς κοινωνικῆς καὶ δημόσιας ζωῆς τοῦ λαοῦ μας, ποὺ θὰ ἐπιδιωχθεῖ ἴσως νὰ ἐφαρμοστεῖ καὶ διὰ τῆς ἀναθεωρήσεως τοῦ Συντάγματος, ἔχει ἤδη ἀρχίσει νὰ ὑλοποιεῖται στὴν πράξη διὰ τῆς πρόσφατης ἀλλοιώσεως τοῦ ὀρθόδοξου προσανατολισμοῦ τοῦ Μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, ἀλλὰ καὶ διὰ τῆς τωρινῆς διώξεως τῶν Ἱερέων ἀπὸ τὸ δημόσιο, ἀπειλώντας τὶς ὀντολογικὲς δομὲς τοῦ ἑλληνικοῦ θρησκευτικοῦ, κοινωνικοῦ καὶ πολιτισμικοῦ τοπίου τῆς χώρας. 

Ὡστόσο, ὁ λαὸς μᾶς γνωρίζει ὅτι ὁ Ἱερέας ἐκφράζει ἕναν συγκεκριμένο ἱστορικὸ συμβολισμό, ποὺ σὲ γενικὲς γραμμὲς ἔπαιξε καὶ συνεχίζει νὰ παίζει σημαντικὸ καὶ πολύπτυχο ρόλο στὴν ὀρθόδοξη παράδοση καὶ ζωή. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἔγραφε: «Ἡ Ἱεροσύνη ἀποτελεῖ διακονία, ἡ ὁποία συνδέει τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸν Θεό». 

Ο Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ἐπίσης, σημειώνει: «Πρόσεξε, πόση εἶναι ἡ δύναμη τῶν Ἱερέων: Βάλε μὲ τὸ νοῦ σου τὸ βάπτισμα, τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν, τὴ θεία υἱοθεσία, τὰ ὑπόλοιπα μυστήρια, χιλιάδες εὐεργεσίες, τὶς ὁποῖες ἀπολαμβάνεις μὲ τὴν ἐπίθεση τῶν χειρῶν τους στὴν κεφαλή σου καὶ τὶς εὐχὲς πρὸς τὸν Θεὸ γιὰ χάρη σου». Ὁ ἴδιος Πατὴρ ὑπογραμμίζει: «Δὲν γνωρίζεις τί εἶναι ὁ Ἱερέας; Εἶναι ὁ ἀγγελιοφόρος τοῦ Κυρίου. Ἐὰν τὸν ὑποτιμᾶς, οὐσιαστικὰ δὲν ὑποτιμᾶς αὐτόν, ἀλλὰ τὸν Θεό. Ἐὰν δὲν ἐνεργεῖ ὁ Θεὸς δὶ’ αὐτῶν, οὔτε πνευματικὸ καθαρισμὸ ἔχεις, οὔτε τῶν ἱερῶν μυστηρίων μπορεῖς νὰ μετέχεις, οὔτε χαίρεσαι τὶς εὐεργεσίες τῶν εὐλογιῶν, ἄρα δὲν εἶσαι καν Χριστιανός. 

Ο Φ. Κόντογλου, ἐπίσης, ἐκφράζοντας τὴν κληρονομιὰ ποὺ γνώρισε, ὡς πρὸς τὴ θέση τῶν Ἱερέων στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία, ἀναφέρει χαρακτηριστικά: «Οἱ παπάδες μᾶς εἶναι σὰν πνευματικοὶ ἄρχοντες. Δόξα σοὶ ὁ Θεὸς ποὺ βλέπουμε ἀκόμα τέτοιες βιβλικὲς μορφὲς στὸν αἰώνα τῆς μονοτονίας, τῆς ἀνέκφραστης ὁμοιομορφίας καὶ τῆς ἀντιπνευματικῆς πεζότητας! Ὁ παπὰς εἶναι σύμβολο. Σύμβολο θρησκευτικὸ καὶ ἐθνικό. Τὸ ράσο θυμίζει στὸν λαὸ τὴν ἱστορία του, τὶς θυσίες του, τοὺς πόνους του, τὶς χαρές του καὶ γὶ αὐτὸ τὸ ράσο τὸν ζεσταίνει, τοῦ δίνει φρόνημα, πίστη, πεποίθηση, ἐμπιστοσύνη κι ἀγάπη». 

Καί, ὅμως, ἡ σημερινὴ πολιτικὴ ἡγεσία ὅλα αὐτὰ τὰ περιφρονεῖ καὶ τὰ ὑποτιμᾶ γιὰ ἕνα καὶ μόνον λόγο: Γιατί, ἁπλῶς, δὲν σέβεται τὴν ταυτότητα καὶ τὴ συνείδηση τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, ποὺ εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένη μὲ τὴν ὀρθόδοξη παράδοση καὶ κληρονομιά του.orthros