20 Αυγ 2018

Ταξίδι στήν παντερπνή ἐτυμολογία μας

"Σήμερα εἶναι σπάνιο νά δεῖς Ἕλληνες ἤ Ἑλληνίδες ἐπιβαίνοντες ὄνου, ἀλλά θά δεῖς πολλούς ὄνους ἐπιβαίνοντες Ἑλλήνων"
Εἶναι παραδεκτό ἀπ’ ὅλους ὅτι τό πιό γοητευτικό καί συναρπαστικό κεφάλαιο τῆς Γλώσσας μᾶς εἶναι ἡ ἐτυμολογία, ἡ ἀναζήτηση τῆς καταγωγῆς, τῶν «γενεθλίων» τῶν λέξεων. Εἶναι τόσο ὡραῖο τό ἐτυμολογικό ταξίδι πού ἀκόμη καί τά μικρά παιδιά τοῦ Δημοτικοῦ ἐνθουσιάζονται καί συναρπάζονται. Ἐάν εἴχαμε ὅπως ἔχω ξαναγράψει σοβαρό ὑπουργεῖο ἐθνικῆς Παιδείας καί ὄχι νεοταξικῆς Προπαγάνδας θά εἶχε γραφτεῖ ἕνα μικρό, εὔχρηστο ἐτυμολογικό λεξικό μέ λέξεις συχνόχρηστες. Οἱ ὠφέλειές του θά ἦταν πολλαπλές.
Πρῶτον: Θά κατανοούσαν  οι μαθητές  την συνέχεια τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας ὅτι "εἶναι κόρη ἀπό μεγάλη γενιά, εἶναι ἡ θυγατέρα τῆς γλώσσας τῶν ἀρχαίων Ἀθηναίων συγγραφέων, τό σόι τῆς βαστᾶ ἀπό τούς τραγικούς, τόν Πλάτωνα, τόν Θουκυδίδη κι ἀπό τήν Καινή Διαθήκη" σημειώνει  ο Γιῶργος Θεοτοκᾶς σέ....

κείμενό του τό 1939. (Νά προσθέσουμε στήν ἀπαρίθμηση τῶν γεννητόρων καί τόν Ὅμηρο).

Δεύτερον: Ἡ ἐτυμολογία καί ἡ διδασκαλία τῆς προξενεῖ σεβασμό καί θαυμασμό στά παιδιά γιά τήν γλώσσα. Τό συνάντησα αὐτό πολλές φορές μές στήν αἴθουσα. Θυμᾶμαι τήν ἔκπληξη καί τόν ἐντυπωσιασμό τῶν μαθητῶν, ὅταν σέ κάποιο μάθημα, τήν περασμένη σχολική χρονιά, συζητούσαμε γιά κάποιες λέξεις «κακές», χλευαστικές, ὄχι ὕβρεις, πού μᾶς ἔρχονται ἀπό τό λεγόμενο Βυζάντιο. Πήραμε τό ρῆμα κοροϊδεύω. (Ἡ ἀφορμή ἤταν  η διαμαρτυρία κάποιου μαθητῆ, διότι τόν κορόιδευαν, αὐτό πού σήμερα πέρασε καί θρονιάστηκε δυστυχῶς στήν γλώσσα ὡς μπούλινγκ, ἀγγλ. bullying).
Εἶναι γνωστό ὅτι ἀπό τό Βυζάντιο ἴσχυε ἡ ποινῆς τῆς διαπόμπευσης, τοῦ δημόσιου ἐξευτελισμοῦ. Ἀπό τίς χειρότερες καί ταπεινοτικότερες καταδίκες ἦταν τό κούρεμα «ἐν χρῶ» (κοινῶς γουλί). Τόν ἀποκαλοῦσαν, τόν κατάδικο, κουρόγιδο-κουρεμένο γίδι-ἐξοῦ καί κορόιδο καί κοροϊδεύω. Κατά τήν πάνδημη περιαγωγή τοῦ κουρόγιδου (κορόιδου) στούς δρόμους καί στήν ἀγορά, καθισμένου συνήθως πάνω σέ γαϊδούρι (γαϊδουροκαθισμένους), τό πλῆθος τοῦ πετοῦσε στό πρόσωπο ἀσβόλη (=καπνιά) ἐξοῦ καί ἀποσβολώθηκα-ἔμεινα ἀποσβολωμένος. Ἀκόμη πασπάλιζαν τήν χούφτα τους μέ «μούζα» (=βρομιά) καί μουτζούρωναν τό πρόσωπο τοῦ διαπομπευμένου. Ἀπό δῶ βγῆκε καί τό ρῆμα μουντζώνω. Ἄλλες φορές τούς ἄλειβαν μέ πίσσα καί ἔτσι μᾶς «κληροδοτήθηκε» τό ρῆμα πασαλείβω τῆς νεοελληνικῆς. Ἐνίοτε ὁ ὄχλος ἐξακόντιζε καί πηλό, λάσπη, κατά τό βασανιστήριο τοῦ διασυρμοῦ, καί προῆλθε ὁ προπηλακισμός, πού περιορίστηκε πλέον στό λεκτικό ὀνειδισμό. Ἀκόμη κάποιες νεοελληνικές παροιμιώδεις φράσεις ἔχουν τήν καταγωγή τους σέ ἐκείνη τήν ἐποχή. Λέμε «θά σέ συγυρίσω» ἀπό τό βυζαντινό «συγύρισμα», τό γύρισμα, τήν περιφορά στούς δρόμους. Τό «γίναμε θέατρο» ἀπό τό «θεατρίζεσθαι», ταυτόσημό του «πομπεύεσθαι». Τό «γίναμε βούκινο» ἐπειδή συχνά προπομποί κατά τό γύρισμα ἤταν σαλπιγκτες, οἱ «τρουμπετάρηδες» μέ τίς τρουμπέτες, τά βούκινα καί τίς σάλπιγγες.
(Ἡ διαπόμπευση ἐπί γαϊδάρου ἦταν ἀρχαῖο ἔθιμο. Τό συνήθιζαν μάλιστα καί στίς μοιχαλίδες γυναῖκες. Ὕστερα ἀπό αὐτή τήν ἀτιμωτική περιφορά ὀνομάζονταν διά βίου «ὀνοβάτιδες» καί ζοῦσαν μές στήν ντροπή. Βεβαίως σήμερα εἶναι σπάνιο νά δεῖς Ἕλληνες ἤ Ἑλληνίδες ἐπιβαίνοντες ὄνου, ἀλλά θά δεῖς πολλούς ὄνους ἐπιβαίνοντες Ἑλλήνων καί ὁ νοῶν, νοείτω...) Θά σκεφτεῖ κάποιος. Μά δέν βρῆκες καλύτερο παράδειγμα, γιά τήν ἐτυμολογία, δάσκαλε. Εἴναι  ἕνα ἀπό τά πολλά. Ὅμως τό πιό δύσκολο στήν διδασκαλία εἶναι νά ἑλκύσεις τήν προσοχή τῶν μαθητῶν καί νά καταλήξεις στό πλατωνικό «τέρπειν καί διδάσκειν». Ἄν τό μάθημα δέν εἶναι εὐχάριστο σέ ἀναμένει ἡ ἀποτυχία.
 Όταν ἐτυμολογούσαμε τό κουρόγιδο (κορόιδο) πήραμε καί τά δύο συνθετικά τίς λέξεις καί προχωρήσαμε βαθύτερα. Ἡ γίδα προέρχεται ἀπό τήν αἰτιατική τοῦ ὀνόματος ἡ αἴξ- τῆς αἰγός-τήν αἰγίδα. Ἔφυγε τό «αἵ» καί μᾶς ἔμεινε ἡ γίδα. Σήμερα ὄμως  λέμε  «ὑπό τήν αἰγίδα», ὑπό τήν προστασία κάποιου ἐπίσημου προσώπου ἤ φορέα. Σύμφωνα μέ τόν μύθο ὁ Ζεύς θήλασε, ὅταν ἦταν βρέφος  στήν Κρήτη, ἀπό ἕνα ζῶο μία γίδα, πού λεγόταν Ἀμάλθεια. Τό γάλα παρεχόταν μέσω τοῦ κέρατος τῆς Ἀμαλθείας καί ἔκτοτε φράση ἔγινε σύμβολο ἀφθονίας ἀγαθῶν. Μεγαλώνοντας ὁ Δίας μετέβαλε τήν Ἀμάλθεια καί τό κέρας της σέ ἀστερισμό. Τό δέρμα τῆς ἐπίσης τό μετέτρεψε σέ ὅπλο, τήν αἰγίδα, τό ὄνομα τῆς ἀσπίδας του. Ἡ αἰγίδα τόν προστάτευε. (Ἀπό δῶ καί ἡ καταιγίδα, προφανῶς ἡ λέξη ἀπηχεῖ τίς ἀντιλήψεις τῶν ἀρχαίων γιά τόν νεφεληγερέτη καί ὀμβροτόκο Δία). Τό πρῶτο συνθετικό «κοῦρο» προέρχεται ἀπό τό ρῆμα κείρω πού σημαίνει κόβω, κουρεύω. Ἀπό ἐδῶ παράγονται τά: κουρά, κουρέας, κουρεῖο, ἀλλά καί τό κουράζω πού ἀρχικά σήμαινε ὅτι τιμωρῶ κάποιον διά κουρᾶς, ὁ κοῦρος, ἡ κόρη (κούρη), τό κέρμα (ἔκοψε χρῆμα), ὁ κορμός, ὁ καιρός (κομμάτι χρόνου), ὁ ἀκέραιος (πού δέν κομματιάζεται), ὁ ἀκραιφνής ἐκ τοῦ ἄκ(ἐ)ραί(ὁ)φ(ἅ)νής, (ἄθικτος, ἀνέπαφος), ὁ ἀκαριαῖος καί λοιπά. Ὡραία πράγματα καί ὅσο δέν τά προβάλλουμε στήν ἐκπαίδευση «πιανόμαστε...κορόιδα».
Τρίτον: Πληγή πυορρέουσα σήμερα κατάντησε ἡ ἀνορθογραφία. Τό δέ ὑπουργεῖο «φρόντισε» νά καταργήσει καί τό μάθημα, τό τετράδιο τῆς ὀρθογραφίας σέ μία γλώσσα πού ἡ ὀμορφιά καί ἡ ἀπαράμιλλη η σαφήνειά της ἑδράζονται στίς ὀρθογραφικές τίς ἀποχρώσεις. Ἡ ὀρθογραφία, ἡ ὑπακοή στούς κανόνες της, εἶναι μάθημα πειθαρχιας γιά τά παιδιά, πράγμα πού δέν συνάδει μέ τόν ἀναρχικό....κουκουλοφλῶρο τῆς ἐποχῆς μας. («Ὅταν οἱ ἐχθροί σου θά ἔχουν ξεμάθει τήν ὀρθογραφία τους νά ξέρεις ὅτι ἡ νίκη πλησιάζει» ἔλεγε σοφός Ρώσος  γλωσσολογος). Ἴσως δέν λείπει ἀπό τόν νοῦ τῶν Ἑλληνομάχων καί ἡ καθιέρωση τῆς φωνητικῆς γραφῆς, γιά νά γίνουμε ἐπιτέλους... ἀκραιφνεῖς Εὐρωπαῖοι. Ὀρθογραφία μαθαίνεις κυρίως μέσω τῆς ἐτυμολογίας τελεία καί παύλα. Καί εὐτυχῶς πολλοί δάσκαλοι χρησιμοποιούν  τετραδιο ὀρθογραφίας, κατά παράβασιν τῶν ἄνωθεν ἐντολῶν καί διασώζουν ὅ,τι μπορεῖ νά περισωθεῖ. (Κάποτε εἴχαμε καί τετράδιο καλλιγραφίας, διότι μᾶς ἐνδιέφερε καί ἡ φιλοκαλία, ἡ νοικοκυροσύνη, ἡ ὀμορφιά, ὁ καλλωπισμός.  Στα χωριά μας, στήν Μακεδονία μας, ἀκόμη οἱ μάνες μᾶς χρησιμοποιοῦν τό φουκάλι - ἡ σκούπα, τό σάρωθρον- καί φουκαλίζουν τις αὐλές. Καί ὅμως ἡ λέξη προέρχεται ἀπό τό φιλοκαλῶ, τήν φιλοκαλία. Τό ἀναφέρει νομίζω καί ὁ σπουδαῖος Φ. Κουκουλές στό "Βυζαντινῶν βίος καί πολιτισμός").
«Ὤ! γλώσσα τῆς Ρωμηοσύνης, Ὤ! νικήτρα τοῦ θανάτου» γράφει ὁ Παλαμᾶς τήν πανσεβάσμια λαλιά μας. Καί ὁ μεγάλος Σολωμός μᾶς κληροδότησε τό ἀειθαλές ρητό: "μήγαρις ἔχω ἄλλο στό νοῦ μου, πάρεξ ἐλευθερία καί γλώσσα". Τό ἕνα συντηρεῖ τό ἄλλο. Για νά ἀγαπήσουν τήν "νικήτρα τοῦ θανάτου" γλώσσα μας τά παιδιά, πρέπει νά ἀρωματιστούν απο τήν εὐωδιαστή ἐτυμολογία της. Και σήμερα μές στήν ἐρημιά καί τόν ξεπεσμό τοῦ κόσμου, ἡ ἀγάπη καί ἡ μελέτη τῆς γλώσσας μᾶς εἶναι ὄντως γνώρισμα ἐλεύθερου ἀνθρώπου.Ἔτσι κατανοῶ τήν φράση τοῦ Σολωμοῦ. Ἐπαναλαμβάνω και την προλογική σκέψη. Ἕνα ἐτυμολογικό λεξικό γιά παιδιά τοῦ Δημοτικοῦ νά γράψουν κάποιοι ἐπαΐοντες καί ἄς κυκλοφορεῖ κάτω ἀπό τήν μύτη τῆς ὀνοβάτιδος ἐξουσίας...

Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκίς

8 σχόλια:

  1. Υπεροχο!!!!!
    Υποσχομαι οτι απο 'δω και περα θα μελεταω την ορθογραφια και ετυμολογια των λεξεων...
    Μια μαθητρια Έ Δημοτικου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ὑπέροχον!

    Δῆτε καί
    https://greekglossa.wordpress.com/φανατισμός/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εξαιρετικο το αρθρο σας!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. https://amfoterodexios.blogspot.com/2018/08/15.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Υπάρχει εκπομπή στο 4ε που ασχολείται με την ετυμολογία
    "Το μεγαλείο της ελληνικής γλώσσας" με τον φιλόλογο Κ. Χρυσοστομίδη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Εξαιρετικό το άρθρο σας και πολύ όμορφα δοσμένο. Υπερψηφιζω τη θέση σας για το ετυμολογικό λεξικό, αν και το θέμα είναι να υπάρξουν και οι κατάλληλοι εκπαιδευτικοί, που θα το αγκαλιάσουν και θα το στηρίξουν. Ελπίζουμε στη μελλοντική συγγραφή και άλλων άρθρων από μέρους σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή


  7. ..."ΑΛΛΑ ΥΠΟ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΕΝ ΕΠΡΟΦΕΡΟΝΤΟ ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΑΥΤΑ ΑΚΡΙΒΩΣ, ΟΠΩΣ ΤΑ ΠΡΟΦΕΡΟΜΕΝ ΗΜΕΙΣ ΟΙ ΝΕΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ".....
    (ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ ΑΧΙΛΛΕΩΣ ΤΖΑΡΤΖΑΝΟΥ ΣΕΛΙΣ 9)

    ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙ Ο Α. ΤΖΑΡΤΖΑΝΟΣ ΣΕΛ.9-16 ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΜΙΛΗΣΩΜΕ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΣΤΟ 90%!

    ΜΑΣ ΕΜΑΘΑΝ ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΟΤΙ ΤΑ Ω,Ο ΠΡΟΦΕΡΟΝΤΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ, ΛΑΘΟΣ!

    ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ:
    ΑΩΟΣ, ΜΩΛΟΣ, ΑΧΕΛΩΟΣ, ΜΥΡΤΩΟΝ, ΚΩΣ, ΩΟΝ, ΩΟΤΟΚΑ, ΖΩΟΝ, ΛΩΡΟΣ, ΩΡΟΛΟΓΙΟΝ, ΩΡΑ, ΝΟΩ Κ.Α
    ΕΤΣΙ ΕΧΩΜΕ ΣΗΜΕΡΑ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ Ω

    ΜΑΣ ΕΙΠΑΝ ΟΤΙ ΤΟ "Υ" ΠΡΟΦΕΡΕΤΑΙ "Ι":
    ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΛΕΞΕΩΣ ΠΟΥ ΤΟ Υ ΠΡΟΦΕΡΕΤΑΙ ΟΠΩΣ ΤΟ U ΤΟ ΙΤΑΛΙΚΟ,
    ΟΜΟΟΥΣΙΟΝ! ΠΡΟΦΕΡΟΜΕ ΤΑ ΔΥΟ Ο ΚΑΙ ΤΟ Υ ΧΩΡΙΣΤΑ!
    ΛΕΜΕ "ΤΟΥ" ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΦΕΡΟΜΕ "ΤU"! ΓΙΑ ΜΟΥΣΙΚΟΤΗΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΕΜΒΑΛΩΜΕ ΕΝΑ ΣΥΝΤΟΜΟΤΑΤΟ "Ο"!
    ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΤΡΑΝΗ ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΤΗΣ ΠΡΟΦΟΡΑΣ ΤΟΥ "Υ" ΟΠΩΣ ΤΟ U ΤΟ ΙΤΑΛΙΚΟ!

    ΧΩΡΙΣ ΥΠΕΡΒΟΛΗ ΟΙ ΙΤΑΛΟΙ "¨ΜΙΛΟΥΝ" ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΠΕΙΔΗ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΑΝ ΤΟ ΧΑΛΚΙΔΙΩΤΙΚΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ. (ΤΟ D ΤΟ ΠΡΟΦΕΡΟΥΝ ΝΤ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΕΔΩ ΕΧΩΜΕ ΝΤΟΥΡΟΣ, ΔΟΥΡΟΣ,............ ΒΑΒΑΤΣΙΚΟΣ,ΜΠΑΜΠΑΤΣΙΚΟΣ Κ.Τ.Λ)

    ΣΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΤΗΝ ΛΕΞΗ ΓΥΦΤΟΣ ΤΗΝ ΠΡΟΦΕΡΟΥΝ "ΓΙΟΥΦΤΟΣ"!

    ΒΑΡΥΚΟΟΙ, ΠΡΟΦΕΡΟΜΕ ΤΑ ΔΥΟ Ο ΧΩΡΙΣΤΑ ΚΑΙ ΤΟ Ι ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΧΩΡΙΣΤΑ!

    Ο Δ. ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΛΜΟΓΡΑΦΟ ΣΤΟ STUDIO ΕΙΧΕ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙ ΠΟΛΛΑ, ΜΑΚΡΑ ΒΡΑΧΕΑ………

    ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ Η:
    Η=ΠΕΡΙΠΟΥ ΔΥΟ Ε ΤΟΣΟ ΟΣΟ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΜΕ ΤΑ ΑΥΤΙ!
    π.χ. ΑΗΡ, ΠΡΟΦΕΡΕΤΑΙ ΑΕΕΡΑΣ! ΤΟΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ Η,
    ΦΩΝΗΕΝ, ΠΡΟΦΕΡΕΤΑΙ ΦΟΟΝΙΕΝ ΣΤΑ ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΜΕ Ι ΜΑΚΡΟΝ! ΤΟΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ Η!
    ΣΤΑ ΧΩΡΙΑ ΤΗΣ ΙΚΑΡΙΑΣ ΤΗΝ ΑΥΛΗ ΤΗΝ ΕΛΕΓΑΝ ΑΥΛΕΕ!
    ΤΟ ΠΡΟΒΑΤΟ ΕΚΑΝΕ ΒΗ,ΒΗ…….ΑΠΟ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ!
    ΔΗΛΑΔΗ ΜΠΕΕ!
    ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΠΡΟΦΕΡΩΜΕ ΤΗΝ ΛΕΞΗ ΜΕ Ε ΜΑΚΡΟΝ! ΑΛΛΑ ΤΟ Ε ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΒΡΑΧΥ (ΒΡΑΧΥΒΙΟ)
    ΑΠΟ ΟΜΗΡΟΥ ΙΛΙΑΔΑ ΠΡΩΤΟΣ ΣΤΙΧΟΣ "Μῆνιν ἄειδε θεὰ Πηληϊάδεω Ἀχιλῆος", ΒΛΕΠΩΜΕ ΟΤΙ ΤΟ Η ΕΙΝΑΙ Ε ΜΑΚΡΟΝ!
    Ω! ΣΩΚΡΑΤΕΕΣ!
    ΟΙ ΙΤΑΛΟΙ ΛΕΝΕ ΛΕΟΟΝΕΕ ΑΠΟ ΛΕΩΝΗΣ
    ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΕΧΩΜΕ ΕΠΩΝΥΜΑ ΠΟΥ ΛΗΓΟΥΝ ΣΕ "ΕΕΣ"! ΑΝΤΙ "ΗΣ", Π.Χ. ΔΑΠΟΝΤΕΕΣ ΑΠΟ ΔΑΠΟΝΤΗΣ κ.α.
    ΦΤΙΑΞΤΕ ΛΟΙΠΟΝ ΤΗΝ ΠΡΟΦΟΡΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ!
    ΛΑΒΕΤΕ ΥΠ' ΟΨΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΠΡΟΦΟΡΑ ΛΕΝΕ "ΘΑΛΑΣΣΑ" ΚΑΙ ΠΡΟΦΕΡΟΥΝ ΩΡΑΙΑ ΤΑ ΔΥΟ "Σ"!
    ΛΑΒΕΤΕ ΥΠ΄ΟΨΙ ΚΑΙ ΤΗΝ MAGNA GRECIA! ΤΙ ΕΧΕΙ ΔΙΑΤΗΡΗΘΕΙ ΕΚΕΙ.
    ΣΤΗΝ ΛΕΞΗ ΩΣ(Ὡς) ΠΡΟΦΕΡΩΜΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΑΣΕΙΑΝ!
    ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΑΚΟΝΙΖΟΥΝ ΠΟΛΥ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΕΤΣΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΑΙΤΟΥΝΤΑΙ ΓΙΑ ΔΙΟΡΙΣΜΟ ΣΤΙΣ ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ! ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΑΝΤΟΥ! ΚΑΠΟΤΕ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΑΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΚΑΛΑ ΕΔΙΝΑΝ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ!
    Η ΕΡΑΣΜΙΑΚΗ ΠΡΟΦΟΡΑ ΘΑ ΗΤΑΝ ΣΩΣΤΗ ΑΝ ΤΗΡΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΩΣ ΤΖΑΡΤΖΑΝΟΥ (ΣΕΛ. 9-16) ΚΑΙ ΑΝ ΜΕΤΡΗΘΟΥΝ ΟΙ ΔΙΑΡΚΕΙΕΣ ΤΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ! Η ΟΠΟΙΑ ΟΠΩΣ ΕΔΕΙΞΑΜΕΝ ΣΥΝΔΕΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ.
    ΑΛΛΟΙΜΟΝΟ ΜΑΣ ΑΝ ΜΙΛΟΥΣΑΜΕ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΟΠΩΣ ΤΑ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΧΩΡΙΣ ΜΑΚΡΑ, ΒΡΑΧΕΑ ΟΛΑ ΤΑ Ω ΣΕ Ο Κ.Τ.Λ.!
    ΑΥΤΑ ΤΑ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ ΤΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ.
    ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΛΑ ΒΙΒΛΙΑ ΣΗΜΕΡΟΝ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΕΠΕΞΗΓΟΥΝ ΤΑ ΑΝΩΤΕΡΩ
    Οἴα ἠῶ ὢ υἱὲ ἀεὶ εἰ!




    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ σημαντικά αυτά. Μέχρι στιγμής είχα υπόψη μόνο το μεσόγειος, όπου το ει δεν προφέρεται σαν ι.
      Πρέπει να μαθευτούν περισσότερα πάνω στο θέμα, σίγουρα έχει αλλάξει η προφορά από τα αρχαία κατά πολύ, αλλά αυτό ότι δεν υπάρχουν μακρά είναι τελικά αντιεπιστημονκό, για να μην πω τίποτα πιο βαρύ.
      (Πάντως τα κεφαλαία είναι κουραστικά στο διάβασμα)

      Διαγραφή

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.