Γράφει ὁ Σάββας Ἠλιάδης - Δάσκαλος
Ὁ Πατριάρχης, ἀπευθυνόμενος στοὺς ἀνόμως παρευισκομένους ἐντός του ὀρθοδόξου ναοῦ αἱρετικοὺς παπικούς, κατὰ τὴν ἑορτὴ τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα, εἶπε: «Φαίνεται ὅμως ὅτι ἔφθασεν ἡ ὥρα νὰ ἀσχοληθῶμεν ἐπιμελῶς καὶ μὲ τὰ ἐμπόδια εἰς τὴν ἀποκατάστασιν τῆς πλήρους κοινωνίας τῶν Ἐκκλησιῶν ἠμῶν, ὄχι διὰ νὰ ἐπιστρέψωμεν εἰς τὰς ἀγόνους ἀντιπαραθέσεις τοῦ παρελθόντος, ἀλλὰ διὰ νὰ ἀναλύσωμεν ὁμοὺ τὰ ζητήματα αὐτὰ καὶ νὰ ὁδηγηθῶμεν εἰς λύσεις, ἀποδεκτᾶς ἑκατέρωθεν». Ὁ λόγος αὐτός, συνδυαζόμενος μὲ παλιότερες δηλώσεις του, προκαλοῦν τὸ ὀρθόδοξο αἴσθημα καὶ δημιουργοῦν ἀκόμη μεγαλύτερη ἀνησυχία στοὺς πιστούς.
Ὁ Πατριάρχης εἶναι ποιμένας, ὁ ὁποῖος διαχειρίζεται σοβαρὰ θέματα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καί, ὅταν μιλάει γὶ` αὐτὰ ποὺ ἔχουν σχέση μὲ τὴν πίστη, καὶ τὶς σχέσεις μὲ τοὺς ἐκτός της Ἐκκλησίας, ἐμεῖς τὰ πρόβατά του, τὸν κοιτᾶμε στὸ στόμα μὲ ἀγωνία, ἰδιαίτερα αὐτὸν τὸν καιρό, ποὺ τὸ οἰκουμενιστικὸ ρεῦμα σαρώνει τὰ πάντα. Δὲν μᾶς ἐπιτρέπεται δὲ νὰ σιωπήσουμε, ἔστω καὶ μὲ τὶς ἐλάχιστες γνώσεις ποὺ διαθέτουμε. Διότι, χάριτι Θεοῦ, διαθέτουμε συγχρόνως καὶ ἐλάχιστο ὀρθόδοξο κριτήριο, γιὰ νὰ ἐκφράσουμε τὴν... ἀγωνία καὶ τὴν ἄρνησή μας νὰ συμφωνήσουμε καὶ νὰ δεχτοῦμε καὶ νὰ ἐγκολπωθοῦμε τέτοιους λόγους καὶ μὲ τέτοιες προοπτικές, γιὰ τὸ μέλλον τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας.
Δηλαδή, κατὰ τὸ λόγο τοῦ Πατριάρχη, οἱ ἅγιοι, οἱ ὁποῖοι ἀγωνίστηκαν γιὰ τὴν Ἀλήθεια, μὲ τὸ φωτισμὸ καὶ τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, φεύγοντας ἀπὸ τὴν παροῦσα ζωή, ἄφησαν πίσω τους «ἐμπόδια»! Ἄφησαν ὡς κωλύματα, στὴν ἐπικοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς, καταφανῶς, τοὺς ὅρους τῶν Ἁγίων Συνόδων καὶ τὶς διδασκαλίες τους! Καὶ αὐτὰ τὰ «ἐμπόδια» τὰ ἄφησαν πίσω τους, διότι δὲν ἀσχολήθηκαν ἐπιμελῶς καὶ ἀγαπητικῶς μὲ τὰ θέματα τῶν αἱρέσεων! Ἔδειξαν ἀμέλεια ἢ καὶ ἄγνοια στὸ ἀντιαιρετικό τους ἔργο καὶ ἔφυγαν ἀπὸ τὴ ζωὴ ὡς χρεωφειλέτες ἀπέναντι στὶς ἐπερχόμενες γενεές! Ἄφησαν πίσω τους ἐλλείμματα θεολογικὰ καὶ τώρα ταλαιπωροῦν τοὺς «ἁγίους ἐπιγόνους τους» πού, δυστυχῶς, πέφτει ἐπάνω τους ἡ μεγάλη εὐθύνη, γιὰ νὰ δώσουν τὶς ὀρθὲς καὶ ὀρθόδοξες λύσεις! Τοὺς διέφυγαν πολλὲς ἀπὸ τὶς διαφορὲς μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ χρειάζεται τώρα ἐπιμελέστερη ἐνασχόληση, ἀνάλυση (sic), γιὰ τὴ λύση τους καὶ τὴν ὀρθοτόμηση τῆς Ἀλήθειας! Ἦρθε λοιπὸν ἡ ὥρα!
Τί νὰ πεῖ κανείς; Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, στὴν δισχιλιόχρονη πορεία της, δὲν εἶχε κανένα «ἐμπόδιο», ὅταν ἐπρόκειτο νὰ συζητήσει μὲ ὁποιονδήποτε. Ἦταν πάντα διάφανη, φωτεινότατη, καθὼς ἡ ἴδια τῆς εἶναι ὁ Χριστὸς παρατεινόμενος στοὺς αἰῶνες. «Ἐμπόδια» εἶχαν οἱ ἔξωθέν της Ἐκκλησίας παντὸς εἴδους αἱρέσεις, τὴν ὑπερηφάνειά τους καὶ τὶς κακοδοξίες τους. Γὶ` αὐτὸ παρέμειναν στὴν πλάνη τους καὶ μισοῦσαν καὶ συνεχίζουν νὰ μισοῦν τὴν Ἀλήθεια. Εἶναι δικά τους λοιπὸν τὰ «ἐμπόδια» καὶ ὄχι τῆς Εκκλησίας.
Εἶπε ὁ Πατριάρχης, πὼς «θὰ ἀσχοληθοῦν ἐπιμελῶς» καὶ δὲν θὰ ἐπιστρέψουν, ὅπως ἔκαναν, προφανῶς, οἱ ἅγιοι, «σὲ ἄγονες ἀντιπαραθέσεις». Δὲν θὰ κάνουν ὅ,τι ἔκαναν ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, ὁ ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός, ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς! Ὄχι! Ἀναγνωρίζοντας ἐκ τῶν προτέρων (de facto) τὴν ἐκκλησιαστικότητα τῶν αἱρετικῶν, θὰ ἀναλύσουν μαζὶ καὶ «στὰ ἴσα» τὰ ζητήματα, γιὰ νὰ ὁδηγηθοῦν σὲ λύσεις «ἀποδεκτὲς ἑκατέρωθεν». Διότι, προανήγγειλε ὁ Πατριάρχης: «τὴν ἀποκατάστασιν τῆς πλήρους κοινωνίας τῶν Ἐκκλησιῶν ἠμῶν». Θὰ γίνει δηλαδὴ παζάρεμα τῆς Ἀλήθειας ἐπὶ ἴσοις ὄροις. Λίγο ἐσεῖς, λίγο ἐμεῖς καὶ θὰ τὰ βροῦμε. Δηλαδή, δὲν ὑπάρχει μία Ἀλήθεια, ἀποκεκαλυμμένη, πεπιστευμένη, βεβιωμένη, πεπολιτευμένη καὶ ἅπαξ παραδεδομένη ἀπὸ τὶς Ἁγίες Συνόδους καὶ ἀπὸ τοὺς ἁγίους της Ἐκκλησίας μας καὶ θὰ «μαγειρευτεῖ» μία «μεσοβέζικης» μορφῆς ἀλήθεια, μία ἀλήθεια ἀπὸ στόματα διπλωματῶν, γιὰ νὰ τελειώνουμε.
Δηλαδή, τὸ θέμα εἶναι νὰ γίνει ἡ ἕνωση καὶ δὲν ἔχει σημασία πῶς θὰ γίνει. Ἄρα, δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει ἡ Ἀλήθεια, ὁ Χριστὸς ὁ ἴδιος, ἀλλὰ αὐτός, ποὺ οἱ οἰκουμενιστὲς φαντάζονται καὶ κατασκευάζουν μὲ τοὺς πολυμαθεῖς καὶ πολυσπούδαστους κληρικοὺς καὶ καθηγητάδες καὶ τὸν ὁποῖον προπαγανδίζουν, περιερχόμενοι ἀνὰ τὸν κόσμο.
Ὅταν στὴν Ἐκκλησία, ὑπάρχουν «ἐμπόδια» γιὰ τὰ θέματα πίστεως, διότι ἐδῶ πρόκειται γιὰ τέτοια θέματα καὶ σ` αὐτὰ ἀναφέρεται ὁ λόγος τοῦ Πατριάρχη, αὐτὸ σημαίνει πὼς ἡ Ἐκκλησία μέχρι τώρα εἶχε ἔλλειμμα στὸ σωτηριολογικὸ τῆς ἔργο. Πῶς μποροῦν νὰ σωθοῦν ψυχές, ὅταν ὑπάρχουν «ἐμπόδια», ὅταν δὲν τοὺς παρέχεται ἡ πλήρης Ἀλήθεια; Ὅταν ἡ Κιβωτός, στὴν ὁποία βαπτιζόμενοι οἱ πιστοί, μπαίνουν γιὰ νὰ σωθοῦν, δὲν κατέχει ὅλη τὴν καθαρὴ Ἀλήθεια; Ἐλλιπὴς καὶ ἐκκλησιολογικὰ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, κατὰ τὰ λεγόμενα τοῦ Πατριάρχη.
«Εἰς λύσεις ἀποδεκτᾶς ἑκατέρωθεν», εἶπε. Φοβερὸς λόγος! Δηλαδή, θὰ δοθοῦν λύσεις μὲ διπλωματικὲς συναντήσεις γιὰ τὴν Ἀλήθεια. Διότι, οἱ διπλωμάτες συναντῶνται μὲ αὐτὲς τὶς προϋποθέσεις. Γιὰ νὰ ἐνδώσουν προμελετημένα κατὰ τὴν διαδικασία καὶ νὰ βροῦν λύσεις στὰ συζητούμενα μεταξύ τους «ἀποδεκτᾶς ἑκατέρωθεν». Ἡ Ὀρθοδοξία σὲ τί νὰ ἐνδώσει, ἀφοῦ ἔχει στὴν ἀγκαλιὰ τῆς ὅλη τὴν ἀποκαλυφθεῖσα Ἀλήθεια; Αὐτὸ ποὺ χρειάζεται εἶναι ἡ μετάνοια καὶ ἡ ἐπιστροφὴ τῶν αἱρετικῶν. Τίποτε περισσότερο.
Σαφῶς τὴν γνωρίζουν τὴν Ἀλήθεια οἱ παπικοὶ καὶ δὲν χρειάζονται καὶ πολλὴ συζήτηση. Ἀλλὰ δὲν τὴν θέλουν, δὲν τὴν ἀποδέχονται. Καὶ αὐτὴ ἡ μέθοδος τῶν συζητήσεων τοὺς βολεύει, διότι δὲν ἔχουν νὰ χάσουν τίποτε, ἀλλὰ μᾶλλον θὰ ὑπερισχύσει τὸ δικό τους θέλημα. Δηλαδή, εἶναι σὰν νὰ τοὺς λέει: καὶ σεῖς ἔχετε νὰ μᾶς δώσετε καὶ ἀπὸ μᾶς ἔχετε νὰ πάρετε καὶ θὰ τὰ ταιριάξουμε! Τέτοια ἕνωση θὰ εἶναι, μετὰ πάσης βεβαιότητος, ὅ,τι χειρότερο ἔχει γίνει ἀπὸ αἰώνων στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία. Η, μὲ κάθε σκοπιμότητα καὶ ἐπίγνωση, προδοσία τοῦ ποιμνίου ἀπὸ τοὺς ποιμένες του.
Τὸ τέλος ἐγγύς. Δὲν ἔχουμε νὰ δοῦμε καὶ νὰ ἀκούσουμε πολλὰ ἀκόμη. Καὶ ποιὸ θὰ εἶναι τὸ τέλος; Αὐτό, μόνο Θεὸς τὸ γνωρίζει! Ἐμεῖς οἱ ἁπλοὶ Χριστιανοί, προσευχόμαστε μὲ ἀληθινὴ ἀγάπη καὶ ἀγωνία, γιὰ νὰ ἀλλάξει ὁ Θεὸς τὰ σχέδιά τους.
Ὁ Πατριάρχης εἶναι ποιμένας, ὁ ὁποῖος διαχειρίζεται σοβαρὰ θέματα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καί, ὅταν μιλάει γὶ` αὐτὰ ποὺ ἔχουν σχέση μὲ τὴν πίστη, καὶ τὶς σχέσεις μὲ τοὺς ἐκτός της Ἐκκλησίας, ἐμεῖς τὰ πρόβατά του, τὸν κοιτᾶμε στὸ στόμα μὲ ἀγωνία, ἰδιαίτερα αὐτὸν τὸν καιρό, ποὺ τὸ οἰκουμενιστικὸ ρεῦμα σαρώνει τὰ πάντα. Δὲν μᾶς ἐπιτρέπεται δὲ νὰ σιωπήσουμε, ἔστω καὶ μὲ τὶς ἐλάχιστες γνώσεις ποὺ διαθέτουμε. Διότι, χάριτι Θεοῦ, διαθέτουμε συγχρόνως καὶ ἐλάχιστο ὀρθόδοξο κριτήριο, γιὰ νὰ ἐκφράσουμε τὴν... ἀγωνία καὶ τὴν ἄρνησή μας νὰ συμφωνήσουμε καὶ νὰ δεχτοῦμε καὶ νὰ ἐγκολπωθοῦμε τέτοιους λόγους καὶ μὲ τέτοιες προοπτικές, γιὰ τὸ μέλλον τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας.
Δηλαδή, κατὰ τὸ λόγο τοῦ Πατριάρχη, οἱ ἅγιοι, οἱ ὁποῖοι ἀγωνίστηκαν γιὰ τὴν Ἀλήθεια, μὲ τὸ φωτισμὸ καὶ τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, φεύγοντας ἀπὸ τὴν παροῦσα ζωή, ἄφησαν πίσω τους «ἐμπόδια»! Ἄφησαν ὡς κωλύματα, στὴν ἐπικοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς, καταφανῶς, τοὺς ὅρους τῶν Ἁγίων Συνόδων καὶ τὶς διδασκαλίες τους! Καὶ αὐτὰ τὰ «ἐμπόδια» τὰ ἄφησαν πίσω τους, διότι δὲν ἀσχολήθηκαν ἐπιμελῶς καὶ ἀγαπητικῶς μὲ τὰ θέματα τῶν αἱρέσεων! Ἔδειξαν ἀμέλεια ἢ καὶ ἄγνοια στὸ ἀντιαιρετικό τους ἔργο καὶ ἔφυγαν ἀπὸ τὴ ζωὴ ὡς χρεωφειλέτες ἀπέναντι στὶς ἐπερχόμενες γενεές! Ἄφησαν πίσω τους ἐλλείμματα θεολογικὰ καὶ τώρα ταλαιπωροῦν τοὺς «ἁγίους ἐπιγόνους τους» πού, δυστυχῶς, πέφτει ἐπάνω τους ἡ μεγάλη εὐθύνη, γιὰ νὰ δώσουν τὶς ὀρθὲς καὶ ὀρθόδοξες λύσεις! Τοὺς διέφυγαν πολλὲς ἀπὸ τὶς διαφορὲς μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ χρειάζεται τώρα ἐπιμελέστερη ἐνασχόληση, ἀνάλυση (sic), γιὰ τὴ λύση τους καὶ τὴν ὀρθοτόμηση τῆς Ἀλήθειας! Ἦρθε λοιπὸν ἡ ὥρα!
Τί νὰ πεῖ κανείς; Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, στὴν δισχιλιόχρονη πορεία της, δὲν εἶχε κανένα «ἐμπόδιο», ὅταν ἐπρόκειτο νὰ συζητήσει μὲ ὁποιονδήποτε. Ἦταν πάντα διάφανη, φωτεινότατη, καθὼς ἡ ἴδια τῆς εἶναι ὁ Χριστὸς παρατεινόμενος στοὺς αἰῶνες. «Ἐμπόδια» εἶχαν οἱ ἔξωθέν της Ἐκκλησίας παντὸς εἴδους αἱρέσεις, τὴν ὑπερηφάνειά τους καὶ τὶς κακοδοξίες τους. Γὶ` αὐτὸ παρέμειναν στὴν πλάνη τους καὶ μισοῦσαν καὶ συνεχίζουν νὰ μισοῦν τὴν Ἀλήθεια. Εἶναι δικά τους λοιπὸν τὰ «ἐμπόδια» καὶ ὄχι τῆς Εκκλησίας.
Εἶπε ὁ Πατριάρχης, πὼς «θὰ ἀσχοληθοῦν ἐπιμελῶς» καὶ δὲν θὰ ἐπιστρέψουν, ὅπως ἔκαναν, προφανῶς, οἱ ἅγιοι, «σὲ ἄγονες ἀντιπαραθέσεις». Δὲν θὰ κάνουν ὅ,τι ἔκαναν ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, ὁ ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός, ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς! Ὄχι! Ἀναγνωρίζοντας ἐκ τῶν προτέρων (de facto) τὴν ἐκκλησιαστικότητα τῶν αἱρετικῶν, θὰ ἀναλύσουν μαζὶ καὶ «στὰ ἴσα» τὰ ζητήματα, γιὰ νὰ ὁδηγηθοῦν σὲ λύσεις «ἀποδεκτὲς ἑκατέρωθεν». Διότι, προανήγγειλε ὁ Πατριάρχης: «τὴν ἀποκατάστασιν τῆς πλήρους κοινωνίας τῶν Ἐκκλησιῶν ἠμῶν». Θὰ γίνει δηλαδὴ παζάρεμα τῆς Ἀλήθειας ἐπὶ ἴσοις ὄροις. Λίγο ἐσεῖς, λίγο ἐμεῖς καὶ θὰ τὰ βροῦμε. Δηλαδή, δὲν ὑπάρχει μία Ἀλήθεια, ἀποκεκαλυμμένη, πεπιστευμένη, βεβιωμένη, πεπολιτευμένη καὶ ἅπαξ παραδεδομένη ἀπὸ τὶς Ἁγίες Συνόδους καὶ ἀπὸ τοὺς ἁγίους της Ἐκκλησίας μας καὶ θὰ «μαγειρευτεῖ» μία «μεσοβέζικης» μορφῆς ἀλήθεια, μία ἀλήθεια ἀπὸ στόματα διπλωματῶν, γιὰ νὰ τελειώνουμε.
Δηλαδή, τὸ θέμα εἶναι νὰ γίνει ἡ ἕνωση καὶ δὲν ἔχει σημασία πῶς θὰ γίνει. Ἄρα, δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει ἡ Ἀλήθεια, ὁ Χριστὸς ὁ ἴδιος, ἀλλὰ αὐτός, ποὺ οἱ οἰκουμενιστὲς φαντάζονται καὶ κατασκευάζουν μὲ τοὺς πολυμαθεῖς καὶ πολυσπούδαστους κληρικοὺς καὶ καθηγητάδες καὶ τὸν ὁποῖον προπαγανδίζουν, περιερχόμενοι ἀνὰ τὸν κόσμο.
Ὅταν στὴν Ἐκκλησία, ὑπάρχουν «ἐμπόδια» γιὰ τὰ θέματα πίστεως, διότι ἐδῶ πρόκειται γιὰ τέτοια θέματα καὶ σ` αὐτὰ ἀναφέρεται ὁ λόγος τοῦ Πατριάρχη, αὐτὸ σημαίνει πὼς ἡ Ἐκκλησία μέχρι τώρα εἶχε ἔλλειμμα στὸ σωτηριολογικὸ τῆς ἔργο. Πῶς μποροῦν νὰ σωθοῦν ψυχές, ὅταν ὑπάρχουν «ἐμπόδια», ὅταν δὲν τοὺς παρέχεται ἡ πλήρης Ἀλήθεια; Ὅταν ἡ Κιβωτός, στὴν ὁποία βαπτιζόμενοι οἱ πιστοί, μπαίνουν γιὰ νὰ σωθοῦν, δὲν κατέχει ὅλη τὴν καθαρὴ Ἀλήθεια; Ἐλλιπὴς καὶ ἐκκλησιολογικὰ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, κατὰ τὰ λεγόμενα τοῦ Πατριάρχη.
«Εἰς λύσεις ἀποδεκτᾶς ἑκατέρωθεν», εἶπε. Φοβερὸς λόγος! Δηλαδή, θὰ δοθοῦν λύσεις μὲ διπλωματικὲς συναντήσεις γιὰ τὴν Ἀλήθεια. Διότι, οἱ διπλωμάτες συναντῶνται μὲ αὐτὲς τὶς προϋποθέσεις. Γιὰ νὰ ἐνδώσουν προμελετημένα κατὰ τὴν διαδικασία καὶ νὰ βροῦν λύσεις στὰ συζητούμενα μεταξύ τους «ἀποδεκτᾶς ἑκατέρωθεν». Ἡ Ὀρθοδοξία σὲ τί νὰ ἐνδώσει, ἀφοῦ ἔχει στὴν ἀγκαλιὰ τῆς ὅλη τὴν ἀποκαλυφθεῖσα Ἀλήθεια; Αὐτὸ ποὺ χρειάζεται εἶναι ἡ μετάνοια καὶ ἡ ἐπιστροφὴ τῶν αἱρετικῶν. Τίποτε περισσότερο.
Σαφῶς τὴν γνωρίζουν τὴν Ἀλήθεια οἱ παπικοὶ καὶ δὲν χρειάζονται καὶ πολλὴ συζήτηση. Ἀλλὰ δὲν τὴν θέλουν, δὲν τὴν ἀποδέχονται. Καὶ αὐτὴ ἡ μέθοδος τῶν συζητήσεων τοὺς βολεύει, διότι δὲν ἔχουν νὰ χάσουν τίποτε, ἀλλὰ μᾶλλον θὰ ὑπερισχύσει τὸ δικό τους θέλημα. Δηλαδή, εἶναι σὰν νὰ τοὺς λέει: καὶ σεῖς ἔχετε νὰ μᾶς δώσετε καὶ ἀπὸ μᾶς ἔχετε νὰ πάρετε καὶ θὰ τὰ ταιριάξουμε! Τέτοια ἕνωση θὰ εἶναι, μετὰ πάσης βεβαιότητος, ὅ,τι χειρότερο ἔχει γίνει ἀπὸ αἰώνων στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία. Η, μὲ κάθε σκοπιμότητα καὶ ἐπίγνωση, προδοσία τοῦ ποιμνίου ἀπὸ τοὺς ποιμένες του.
Τὸ τέλος ἐγγύς. Δὲν ἔχουμε νὰ δοῦμε καὶ νὰ ἀκούσουμε πολλὰ ἀκόμη. Καὶ ποιὸ θὰ εἶναι τὸ τέλος; Αὐτό, μόνο Θεὸς τὸ γνωρίζει! Ἐμεῖς οἱ ἁπλοὶ Χριστιανοί, προσευχόμαστε μὲ ἀληθινὴ ἀγάπη καὶ ἀγωνία, γιὰ νὰ ἀλλάξει ὁ Θεὸς τὰ σχέδιά τους.
Σάββας Ἠλιάδης
Δάσκαλος
Κιλκίς, 5-12-2017
Δάσκαλος
Κιλκίς, 5-12-2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου