7 Δεκ 2017

Εἶναι ἐπιτρεπτὸ νὰ τιμᾶται ὁ Ν. Καζαντζάκης ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία;

Ἱερὰ Μητρόπολις Πειραιῶς, γραφεῖο ἐπὶ τῶν αἱρέσεων καὶ τῶν παραθρησκειῶν
Ζώντας σὲ καιροὺς ἀποκαλυπτικούς, βιώνουμε μία πρωτοφανῆ παραδοξότητα.Οἱ εὐγενεῖς ἀνθρώπινες ἐνασχολήσεις νὰ ὑπηρετοῦν τὸ σύγχρονο κακό. Νὰ προάγουν τὴν πλάνη καὶ νὰ γίνονται δίαυλοι, μέσω τῶν ὁποίων ὁ μέσος ἄνθρωπος νὰ ὁδηγεῖται μακριὰ ἀπὸ τὸ Σωτήρα Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία Του καὶ νὰ μυεῖται στὰ φοβερὰ διδάγματα καὶ τὶς πρακτικές τῆς «Νέας Ἐποχῆς» καὶ τοῦ διεθνοῦς σκηνικοῦ τοῦ ἀποκρυφισμοῦ, δηλαδὴ τῆς δαιμονολατρίας. Μία ἀπὸ τὶς εὐγενεῖς αὐτὲς ἀνθρώπινες ἐνασχολήσεις, ἡ ὁποία χρησιμοποιεῖται γιὰ τὸ σκοπὸ αὐτό, εἶναι καὶ ἡ λογοτεχνία, καὶ δὴ ὅταν γίνεται δημόσιο θέαμα, διὰ τῆς «Ἕβδομης Τέχνης», δηλαδὴ τοῦ κινηματογράφου. Τὸ πλέον τραγικὸ εἶναι, ὅταν, αὐτῆς τῆς δόλιας πρακτικῆς, γίνονται συνήγοροι καὶ ἐκκλησιαστικὰ πρόσωπα, καὶ ἰδίως μεγαλόσχημοι κληρικοί, οἱ ὁποῖοι γίνονται...
(ἐκόντες – ἄκοντες) χειροκροτητὲς σαθρῶν καὶ τὸ χειρότερο βλάσφημων συγγραφέων, λογοτεχνῶν καὶ κινηματογραφικῶν παραγωγῶν.

Ἀφορμὴ γιὰ τὸ παρὸν σχόλιό μας πήραμε ἀπὸ πρόσφατη ἐκδήλωση τῶν Ἑλλήνων τῆς Ἀλεξάνδρειας, στὶς 17 Νοεμβρίου, γιὰ τὸν γνωστὸ κρητικὸ συγγραφέα Ν. Καζαντζάκη, στὴν ὁποία πῆρε μέρος καὶ μίλησε καὶ ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας κ. Θεόδωρος. Ἄλλωστε ἡ φετινὴ χρονιὰ εἶναι ἀφιερωμένη στὰ 60 χρόνια ἀπὸ τὸ θάνατο τοῦ λογοτέχνη καὶ γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ γυρίστηκε ταινία ἡ ζωή του καὶ γίνονται διάφορες ἐκδηλώσεις. Ἡ συμμετοχὴ τοῦ Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας καὶ ἡ ὁμιλία του στὴν ἐκδήλωση αὐτὴ ἔλαβε μεγάλη δημοσιότητα καὶ προκάλεσε ἰδιαίτερη αἴσθηση καὶ πικρία στὸν πιστὸ λαό, διότι ὁ συγκεκριμένος συγγραφέας, πέρα ἀπὸ τὶς ἀντιφατικὲς καὶ ἀλλοπρόσαλλες δοξασίες του, ὑπῆρξε ἕνας σφοδρὸς πολέμιος τῆς πίστεως τῆς Ἐκκλησίας στὸ Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Ὑπῆρξε ὁ εἰσηγητὴς ἑνὸς «Χριστοῦ», ποὺ εἶναι πιστὸ ἀντίγραφο τῶν θεοσοφικῶν καὶ νεοεποχίτικων «Χριστῶν» -  «Ἀντιχρίστων», οἱ ὁποῖοι «ἐνσαρκώνουν» τὰ διδάγματα τῆς «Νέας Ἐποχῆς». Ἑνὸς «Χριστοῦ» ὁλότελα ἀπογυμνωμένου ἀπὸ τὴ Θεότητά Του.

Δυστυχῶς ὁ Ν. Καζαντζάκης, ἕνας ὄντως ὀξυδερκὴς ἄνθρωπος καὶ δυνατὸ μυαλό, μὲ τὸ ἔργο του ὑπῆρξε ἕνας ἀπὸ τοὺς προωθητὲς τοῦ «πνεύματος» τῆς «Νέας Ὑδροχοϊκῆς Ἐποχῆς». Ἕνας τραγικὸς ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος δὲ γνώρισε ποτὲ στὴ ζωὴ του τὴν ἠρεμία καὶ τὴ γαλήνη, βιώνοντας μία ἀδιάκοπη ταραχὴ καὶ ἀνασφάλεια, προϊόν τῆς ἐσωτερικῆς του κενότητας, τὴν ὁποία μάταια προσπαθοῦσε νὰ γεμίσει μὲ δοξασίες τοῦ θεοσοφικοῦ κινήματος, τοῦ ἀνατολικοῦ μυστικισμοῦ καὶ τοῦ ἀποκρυφισμοῦ. Τὰ ἔργα του εἶναι ὁ ἀψευδὴς μάρτυρας τῆς ἐναγώνιας προσπάθειάς του, νὰ δημιουργήσει μία δικῆς του ἐμπνεύσεως θρησκευτικὴ πίστη, δομημένη μὲ ἀποκρυφιστικὰ στοιχεῖα καὶ ὀρθολογικὴ φαινομενολογία, ἀρνούμενος τὴν παραδεδομένη πίστη τῆς Ἐκκλησίας.

Δὲν ἀρκέστηκε ὁ Μακαριώτατος στὴν παρουσία του στὴν ἐκδήλωση, ἀλλὰ μίλησε κιόλας, ἐκθειάζοντας τὸν Καζαντζάκη. Παρουσίασε μία στρεβλὴ εἰκόνα γιὰ κεῖνον, ἀφήνοντας κατὰ μέρος τὸ ἀντιχριστιανικό του πρόσωπο. Εἶπε χαρακτηριστικά: «Ὁ Καζαντζάκης ἦταν ἕνας ταξιδευτὴς σ’ ὅλη του τὴ ζωή. Γι’ αὐτὸ καὶ αἰσθανόταν τὸν ἑαυτό του σὰν ἕνα πουλί, ποὺ δὲν τὸν χωράει ἡ γῆ, γιατί ἤθελε νὰ πετάξει, νὰ γνωρίσει λαούς, νὰ γνωρίσει θρησκεῖες…». Πράγματι ὁ Καζαντζάκης τὸ 1922 ἐπισκέφτηκε τὴ Βιέννη, ὅπου ἦρθε σὲ ἐπαφὴ μὲ τὸ ἔργο τοῦ Σίγκμουντ Φρόυντ καὶ τὶς βουδιστικὲς γραφές, ὅπου καὶ διαμόρφωσε τὶς δοξασίες του καὶ τὰ πιστεύω του. Μποροῦμε ἑπομένως νὰ ἐκθειάζουμε ἕναν ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος, ἐνῶ γεννήθηκε σὲ ὀρθόδοξη χώρα, ἀπὸ ὀρθοδόξους γονεῖς, διδάχτηκε τὴν ὀρθόδοξη πίστη στὸ σχολεῖο, συναναστράφηκε μὲ ὀρθοδόξους συγγενεῖς καὶ φίλους του καὶ στὸ τέλος ἀρνήθηκε τὴν Ὀρθοδοξία, ἢ τουλάχιστον τὴν ἀμφισβήτησε καὶ γι’ αὐτὸ ψάχνει νὰ βρεῖ τὴν ἀλήθεια καὶ τὶς ἀπαντήσεις στὶς ἀνησυχίες του σὲ ἄλλες θρησκεῖες; Ὁ Καζαντζάκης ὑπῆρξε ἕνας ἀμφισβητίας τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ἀναζητητὴς τῆς ἀλήθειας ἐκτὸς αὐτῆς!

Ἀλλὰ δὲν εἶναι μόνον ἡ ἀμφισβήτηση τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ οἱ θρησκευτικὲς ἀναζητήσεις τοῦ κρητικοῦ λογοτέχνη, ἀλλὰ οἱ ὕβρεις του κατὰ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν θείων καὶ ἱερῶν προσώπων τῆς Πίστεώς μας. Ὁ ταλαίπωρος ἐκεῖνος ἄνθρωπος, μέσα στὸν στροβιλισμὸ τῶν ἐσωτερικῶν του συμπλεγμάτων, ξεσποῦσε συχνὰ σὲ ἀπίστευτες βλασφημίες κατὰ τῆς Ἐκκλησίας μας, μιμούμενος ἢ καὶ ξεπερνώντας τοὺς γνωστοὺς διάσημους ἐχθρούς τοῦ χριστιανισμοῦ. Κύριος στόχος του ὑπῆρξε ἡ ἀπαξίωση καὶ ὁ ὑποβιβασμὸς τοῦ Χριστοῦ σὲ ἕναν σημαντικὸ ἄνθρωπο. Ἡ ἀπογύμνωσή Του ἀπὸ τὴν Θεανθρώπινη ὑπόστασή Του καὶ τὸν ὑποβιβασμὸ του ὄχι ἁπλὰ σὲ ἕναν ἔστω ἐνάρετο σημαντικὸ ἄνθρωπο, ἀλλὰ σὲ ἐμπαθῆ. Σὲ ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος διακατέχονταν ἀπὸ τὰ πλέον ταπεινὰ πάθη καὶ ἀδυναμίες.

Στὸ πλέον βλάσφημο ἔργο του «Ὁ Τελευταῖος Πειρασμός», φτάνει στὴν ἔσχατη κατάντια νὰ παρουσιάζει τὸ Χριστὸ ἐπάνω στὸ σταυρό, νὰ διακατέχεται ἀπὸ αἰσχροὺς λογισμοὺς καὶ νὰ παραδέχεται τὴν ἥττα του! Βεβαίως ἐδῶ θὰ πρέπει νὰ ὑπενθυμίσουμε πὼς αὐτὴ τὴ προσπάθεια τοῦ Ν. Καζαντζάκη δὲν εἶναι δική του ἐπινόηση, ἀλλὰ πανάρχαια ἀπόπειρα νὰ ἀναιρεθεῖ ὁ Θεανθρώπινος χαρακτήρας τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ πάψει ἔτσι νὰ εἶναι ὁ σωτήρας τοῦ κόσμου. Ὁ Καζαντζάκης στρατεύτηκε σὲ αὐτὴ τὴν ἀναποτελεσματικὴ προσπάθεια καὶ χρησιμοποιώντας τὸ λογοτεχνικό του ταλέντο, ἀποπειράθηκε νὰ παρουσιάσει ἕναν ἄλλο «Χριστό», ἀπὸ τὸν Χριστὸ τῆς Ἐκκλησίας, ἕναν «Χριστὸ» ἄνθρωπο, ἀνίκανο νὰ σταθεῖ ἐμπόδιο στὶς ἐπιδιώξεις τῶν σκοτεινῶν κύκλων, οἱ ὁποῖοι ἐργάζονταν (ἀπὸ τότε) γιὰ τὴν ἐγκαθίδρυση τῆς «Νέας Ἐποχῆς», τὴν ἐποχὴ ἡ ὁποία στόχο ἔχει νὰ σβήσει ἀπὸ τὴ μνήμη τῶν ἀνθρώπων τὸν Θεάνθρωπο Χριστὸ τῆς Ἐκκλησίας. Νὰ δεχτεῖ τὸν ἀντὶ Αὐτοῦ, τὸν ἐρχόμενο Ἀντίχριστο, τὸ «Χριστὸ» τῆς «Νέας Ἐποχῆς». Ἄλλωστε, ὅπως εἶναι γνωστό, τὴ «Νέα Ἐποχὴ» ἐγκαινίασε καὶ προώθησε τὸ παγκόσμιο θεοσοφικὸ κίνημα καὶ ὁ Καζαντζάκης ὑπῆρξε ἀποδέκτης καὶ φορὲας τῶν θεοσοφικῶν ἀρχῶν καὶ δοξασιῶν. Ὁλόκληρο τὸ ἔργο του εἶναι ἐμπνευσμένο ἀπὸ τὴ Θεοσοφία.

Ἡ Ἐκκλησία δὲν ἔμεινε ἀπαθὴς μπροστὰ στὰ βλάσφημα ἔργα του. Ὑπενθυμίζουμε ὅτι τὸ 1928 ἐκδηλώθηκε ἡ πρώτη ἀντίδραση γιὰ ἐκεῖνον, ὅταν ὁ Μητροπολίτης Σύρου Ἀθανάσιος ἔφερε στὴν Ἱερὰ Σύνοδο καταγγελία γιὰ τὸ βλάσφημο βιβλίο του «Ἀσκητική». Τὸ 1930 παραπέμφθηκε σὲ δίκη γιὰ ἀθεϊσμό, τοῦ ἐν λόγω βιβλίο του, ἀλλὰ «ἀόρατοι παράγοντες» φρόντισαν νὰ μὴ γίνει ποτὲ αὐτὴ ἡ δίκη. Τὴ δεκαετία τοῦ 1950 ἐγέρθηκε νέα σφοδρὴ ἀντίδραση ἀπὸ μέρους τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὸ πλέον βλάσφημο ἔργο του «Ὁ Τελευταῖος Πειρασμός». Οἱ καθηγητὲς Π. Μπρατσιώτης καὶ Ν. Λούβαρης τὸ θεώρησαν «ὡς ἐμπνεόμενο ἀπὸ τὶς Φροϋδικὲς θεωρίες καὶ ἐκεῖνες τοῦ ἱστορικοῦ ὑλισμοῦ. Ἡ θεανδρικὴ μορφὴ τοῦ Κυρίου κακοποιεῖται κατὰ τρόπον βλάσφημον». Τὸ Βατικανὸ τὸ 1954 ἐκδίδει καταδίκη καὶ τὸ ἐντάσσει στὸν «Κατάλογο τῶν ἀπαγορευμένων βιβλίων». Ὁ Μητροπολίτης Κασσανδρείας Καλλίνικος εἰσηγεῖται στὴν Ἱερὰ Σύνοδο τὴν ἐπίσημη καταδίκη, θεωρώντας «πὼς ὁ Καζαντζάκης προσεγγίζει τὴ ζωὴ καὶ τὰ πάθη τοῦ Χριστοῦ κατὰ τρόπο δοκητικὸ πέρα ἀπὸ κάθε ἱστορικὴ καὶ δογματικὴ βάση, ὑποβαθμίζοντας τὸν θεανθρωπικὸ χαρακτήρα του». Ὁ καθηγητὴς Ν. Λούβαρης, σχολιάζοντας τὸν «Τελευταῖο Πειρασμό», χαρακτήρισε τὸν Καζαντζάκη «ἀνίδεο θρησκευτικά». Ἡ τέχνη γιὰ τὸν Καζαντζάκη, κατὰ τὸν Λούβαρη, ἦταν «μέσο μηδενιστικῶν προταγμάτων».

Ὁ Κασσανδρείας Καλλίνικος στὸ μεταξὺ ὑπέβαλε νέα εἰσήγηση, ἀσχολούμενος μὲ τὸ ἄλλο ἔργο του: «Ὁ Χριστὸς ξανασταυρώνεται». Πολλοὶ Ἱεράρχες πίεζαν γιὰ νὰ ἐκδοθεῖ ἀφοριστικὴ ἀπόφαση γιὰ τὸν βλάσφημο λογοτέχνη. Ἀλλὰ αὐτὴ προσέκρουε στὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα, ὁ ὁποῖος τὸν προστάτευε καὶ τοῦ ἔδινε «ἐκκλησιαστικὴ ἀσυλία», ἀρνούμενος κάθε καταδίκη του, μὲ τὸ αἰτιολογικὸ ὅτι καταγόταν ἀπὸ ἐπαρχία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου! Ὁ ἴδιος ὁ Καζαντζάκης δὲν ἔμεινε ἁπλὰ ἀπαθὴς στὶς ἀπειλὲς περὶ ἀφορισμοῦ του, ἀλλὰ ἀντιδροῦσε μὲ ἰδιαίτερη θρασύτητα, διαμηνύοντας στοὺς Ἱεράρχες: «Μοῦ δώσατε μία κατάρα, Ἅγιοι Πατέρες, σᾶς δίνω μία εὐχή: Σᾶς εὔχομαι νὰ 'ναι ἡ συνείδησή σας τόσο καθαρὴ ὅσο ἡ δική μου καὶ νὰ 'στε τόσο ἠθικοὶ καὶ θρῆσκοι ὅσο εἶμαι ἐγώ»! 

Σὲ διαδικτυακὸ δημοσίευμα ἀναφέρεται ἐπίσης πώς, «ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας, γεννημένος στὰ κρητικὰ χώματα, ἀνατράφηκε σὰν παιδὶ μὲ πολλὲς ἀναμνήσεις ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἄφησε σὰν παρακαταθήκη ὁ Κρητικὸς αὐτὸς συγγραφέας, ποὺ κατάφερε μέσα ἀπὸ τὰ ἔργα του ποὺ μεταφράστηκαν σὲ πολλὲς γλῶσσες τοῦ κόσμου νὰ ἀναδείξει μὲ γλαφυρὸ τρόπο τὴ φιλοσοφία τῆς τοπικῆς κρητικῆς κοινωνίας, ἀκόμη καὶ κάποια ἀρνητική της πλευρά, δίνοντάς της μία ἄλλη ὄψη, μὲ τὴν ὡραία πένα του» (Ἰστ. news247)! Ἀλλὰ «ὡραία πένα» εἶχαν καὶ πολλοὶ αἱρετικοὶ καὶ χριστιανομάχοι τοῦ παρελθόντος, ὅμως ἡ Ἐκκλησία μας τοὺς ἔδωσε τὶς ἀπαντήσεις ποὺ τοὺς ἔπρεπε.

Ἐπίσης ὁ Μακαριώτατος θέλησε νὰ παρουσιάσει τὸν ὑβριστὴ τοῦ Χριστοῦ Καζαντζάκη ὡς …εὐσεβῆ προσκυνητὴ τοῦ Ἁγίου Ὅρους: «Ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας δὲ λησμόνησε νὰ ἀναφέρει τὴ συνάντηση τοῦ Νίκου Καζαντζάκη μὲ μεγάλους ἀσκητὲς στὸ Ἅγιον Ὅρος, ὅπου γονάτισε κοντά τους, ἐκεῖ ὅπου σχηματοποίησε καὶ τὴν ἰδέα του ὅτι «ὁ ἄνθρωπος εἶναι μία χούφτα ἀπὸ χῶμα, γεμάτος ἀπὸ Θεό…»! Μόνο ποὺ παραβλέπει ὁ Μακαριώτατος πὼς μία μεγάλη μερίδα «προσκυνητῶν» τοῦ Ἁγίου Ὅρους εἶναι ἀγνωστικιστὲς καὶ ἀλλόθρησκοι, οἱ ὁποῖοι μεταβαίνουν στὸν Ἄθωνα γιὰ τουριστικοὺς λόγους. Προφανέστατα καὶ ἡ ἐπίσκεψη τοῦ κρητικοῦ λογοτέχνη ἀνῆκε σὲ αὐτὴ τὴν κατηγορία. Ἐπίσης ἡ ἀνωτέρω φράση τοῦ Καζαντζάκη, τί ἄλλο μπορεῖ νὰ σημαίνει, ἐκτὸς ἀπὸ τὴ θεοσοφικὴ ἀντίληψη περὶ ἀνθρώπου;

Τὸ ἀνωτέρω διαδικτυακὸ δημοσίευμα συνεχίζει: «Παίρνοντας ἀφορμὴ καὶ ἀπὸ τὰ πρόσφατα Καβάφεια καὶ τὴν ἐπιρροὴ τοῦ Κωνσταντίνου Καβάφη στὴν Ἀλεξάνδρεια ἀλλὰ καὶ τὰ ὅσα ἀκούστηκαν γιὰ τὶς περιγραφὲς τοῦ Νίκου Καζαντζάκη γιὰ τὴν Αἴγυπτο, ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας πρότεινε νὰ γίνει στὸ μέλλον μία ἡμερίδα ποὺ νὰ ἀναφερθεῖ ἀπὸ κοινοῦ στὸ ἔργο τῶν αὐτῶν μεγάλων τῆς ἑλληνικῆς λογοτεχνίας, καθὼς καὶ οἱ δύο “αἰσθάνονται τὸ χῶμα ὅπου μυρίζει τὴ μυρωδιὰ τῆς θνησιμότητας καὶ μέσα τους νὰ ἀνθίζει πάντα μία ἐλπίδα ποὺ εἶναι ἡ ἀθανασία…”, ὅπως χαρακτηριστικὰ τόνισε ὁ ἴδιος ὁ Ἀλεξανδρινὸς Προκαθήμενος» (Ὅπου ἀνωτ.)!

Ζητᾶ λοιπὸν ὁ Μακαριώτατος νὰ τιμηθεῖ τὸ συγγραφικὸ ἔργο, τόσο τοῦ γνωστοῦ γιὰ τὴν προσωπική του ζωὴ Καβάφη, ὅσο καὶ τοῦ βλάσφημου Καζαντζάκη! Καὶ πάλι ρωτᾶμε μὲ ἔκπληξη γιὰ τὸ λόγιό του: «αἰσθάνονται τὸ χῶμα ὅπου μυρίζει τὴ μυρωδιὰ τῆς θνησιμότητας καὶ μέσα τους νὰ ἀνθίζει πάντα μία ἐλπίδα ποὺ εἶναι ἡ ἀθανασία…». Ἔχει καμιὰ σχέση αὐτὴ ἡ θέση μὲ τὴν χριστιανικὴ ἀνθρωπολογία καὶ σωτηριολογία; Γιὰ «ἀθανασία τῆς ψυχῆς» διδάσκουν ὅλες οἱ θρησκεῖες καὶ φιλοσοφίες, ἀλλὰ αὐτῶν οἱ ἀντιλήψεις εἶναι διαμετρικὰ ἀντίθετες μὲ τὴν χριστιανικὴ διδασκαλία. Λυπούμαστε, ἀλλὰ ἡ παραπάνω θέση εἶναι ταυτόσημη μὲ τὴν θεοσοφικὴ ἀνθρωπολογία! Ἀλλὰ γιὰ ποιὰ «ἀθανασία» τοῦ ἔργου τοῦ Καζαντζάκη μποροῦμε νὰ μιλᾶμε, ἀφοῦ ὁ ἴδιος παράγγειλε νὰ γραφεῖ στὸν τάφο του τὸ γνωστὸ ἀπόφθεγμα, τὸ ὁποῖο συνοψίζει τὸ πιστεύω του καὶ τὸ μηδενιστικὸ ὑπαρξιακό του κενό: «ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ ΤΙΠΟΤΑ, ΔΕΝ ΕΛΠΙΖΩ ΤΙΠΟΤΑ, ΕΙΜΑΙ ΛΕΥΤΕΡΟΣ»;

Ὁ ἀγωνιστὴς θεολόγος κ. Ἀ. Κυριακοῦ, σχολιάζοντας τὴν ἐπίσκεψη καὶ ὁμιλία τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου στὴν ἐκδήλωση αὐτή, παραθέτει ἕνα μικρὸ ἀπόσπασμα ἑνὸς ἀπὸ τοὺς πλέον ἐμβριθεῖς μελετητὲς τοῦ Καζαντζάκη, τοῦ Ἰ. Κορδορούμπα: «Ἀπ’ τοὺς κρατῆρες ποὺ προκαλεῖ ἡ ἀπιστία τοῦ [Καζαντζάκη] ἐκτινάσσεται μὲ δύναμη ἡ καυστικὴ λάβα τῶν φρικτῶν του βλασφημιῶν κατὰ τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς πανάγνου καὶ ἀειπαρθένου Μητρός του, ποὺ ὅμοιές των μόνο ὁ Σατανᾶς θὰ μποροῦσε νὰ ἐμπνευσθεῖ». 

Δὲν θέλουμε νὰ ἐπεκταθοῦμε περισσότερο, ἄλλωστε οἱ ἀναγνῶστες μας καὶ γενικὰ ὁ πιστὸς λαὸς μας γνωρίζει τί ἐστὶ Καζαντζάκης καὶ πόσο μεγάλη ζημία προκάλεσε στὴν Ἐκκλησία μας. Ἁπλὰ θέλουμε νὰ ἐκφράσουμε τὴ λύπη μας γιὰ τὰ ἐκκλησιαστικὰ πρόσωπα, τὰ ὁποῖα παραβλέπουν τὸ βλάσφημο καὶ ἀντίχριστο ἔργο του καὶ τὸν ἐκθειάζουν καὶ τὸν τιμοῦν δημόσια. Λυπούμαστε ἰδιαιτέρως γιὰ τὴ συμμετοχὴ καὶ τὴν ὁμιλία τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας, ὁ ὁποῖος, τιμώντας τὸν ἄνθρωπο Καζαντζάκη, τίμησε καὶ τὸ βλάσφημο ἔργο του. Προσπαθοῦμε νὰ διαγνώσουμε τὴν «ἀναγκαιότητα» τῆς πατριαρχικῆς αὐτῆς συμμετοχῆς καὶ δὲ μποροῦμε νὰ τὴ βροῦμε. Σὲ καμιὰ περίπτωση δὲ θεωροῦμε ἐπιτρεπτὸ νὰ τιμῶνται πρόσωπα σὰν τὸν ὑβριστὴ τοῦ Κυρίου μας καὶ ἄλλων ἱερῶν προσώπων τῆς πίστης μας Ν. Καζαντζάκη. Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς εἶχε πεῖ πὼς ὅποιος μᾶς βρίζει προσωπικὰ ἔχουμε χρέος νὰ τὸν συγχωροῦμε, «ἂν ὅμως, ὅπως εἶπε, βρίζει τὸ Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία μου δὲν θέλω οὔτε νὰ τὸν βλέπω!». Κλείνουμε, μὲ τὴ βαθειὰ ἀνησυχία μας, γιὰ τὰ νέα ἤθη, τὰ ὁποῖα εἰσῆλθαν στὴν Ἐκκλησία μας καὶ τὰ ὁποία στόχο ἔχουν νὰ ἀλλοιώσουν τὸ φρόνημά της, τὸ ὁποῖο εἶναι διαμετρικὰ ἀντίθετο μὲ τὸ φρόνημα τοῦ κόσμου.  

Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ Παραθρησκειῶν

2 σχόλια:

  1. ΑΙΣΧΟΣ ΚΑΙ ΝΤΡΟΠΗ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΙΜΑΤΑΙ Ο ΒΛΑΣΦΗΜΟΣ ΑΠΟ ΜΕΡΙΚΟΥΣ ΠΑΠΑΔΕΣ ΚΑΙ ΔΕΣΠΟΤΑΔΕΣ!!

    ΣΚΕΤΟ ΑΙΣΧΟΣ!

    ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τι είχε πει ο Ἅγιος Παΐσιος γιά τον Καζαντζάκη;
    https://hellas-now.com/ti-iche-pi-o-%E1%BC%85gios-pa%CE%90sios-gia-ton-kazantzaki/

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.