Τὸ μέγα ψέμα τῶν νέων θρησκευτικῶν

Γράφει ὁ κ. Παῦλος Τρακάδας

Προσπαθοῦν νὰ μᾶς πείσουν ὅτι τὰ παιδιὰ θὰ μάθουν νὰ εἶναι ἀνεκτικὰ ἀπέναντι εἰς ἄτομα ἄλλων θρησκειῶν, ἂν διδαχθοῦν εἰς τὸ σχολεῖον τὶς ἄλλες θρησκεῖες.

Παράλληλα κατηγοροῦν θεολόγους, ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν διδαχθῆ ἄλλες θρησκεῖες, ὡς φονταμενταλιστὲς καὶ μισαλλοδόξους. Ὡς εἶναι αὐτονόητον δὲν μποροῦν νὰ ἰσχύουν ἐκ παραλλήλου καὶ τὰ δύο. Προφανῶς ἡ ἐννοοῦν ὅτι θὰ προσφέρουν μεροληπτικὴν γνῶσιν εἰς τὰ παιδιά, ἡ ὁποία θὰ στοχεύη νὰ πείση τὰ παιδιὰ παρουσιάζοντας μόνον τὰ «καλά» των ἄλλων θρησκειῶν ἡ ἡ γνῶσις ἀπὸ μόνην της δὲν ἀρκεῖ διὰ νὰ καλλιεργήση τὴν ἀνεκτικότητα.

Πράγματι τὸ μεγαλύτερον ψέμα, ποὺ ἔχει λεχθῆ εἰς τὸ ζήτημα τῶν θρησκευτικῶν, εἶναι ὅτι ἡ γνῶσις τῶν ἄλλων θρησκειῶν καλλιεργεῖ τὴν ἀνεκτικότητα. Εἰς τὴν πραγματικότητα τὴν ἀνεκτικότητα τὴν καλλιεργεῖ μόνον ἡ ἀληθὴς μύησις εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν. Ἂν ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι ἡ «θρησκεία τῆς ἀγάπης» καὶ ἡ Ὀρθοδοξία ὁ μόνος ἀπαραχάρακτος Χριστιανισμός, τότε ἂν....

διδαχθοῦν σωστά τα παιδιὰ τὴν Ὀρθοδοξίαν, θὰ μάθουν νὰ ἀγαποῦν ὅλους καὶ νὰ εἶναι ἀνεκτικά. Εἰς κάθε ἄλλην περίπτωσιν ἡ δὲν ἐπιτυγχάνεται ἡ ἀνεκτικότης ἡ ὀφείλεται εἰς τὴν καλλιέργειαν ὅτι «ὅλοι το ἴδιο εἴμαστε». Δὲν εἶναι δυνατὸν οἱ ἴδιοι οἱ ἐμπνευστὲς τῶν νέων θρησκευτικῶν νὰ διατρανώνουν ὡς ἀρχὴν καὶ τέλος τῆς Ὀρθοδοξίας τὴν ἀγάπην, ἀλλὰ νὰ ἐπιμένουν παραλλήλως ὅτι δὲν θὰ εἶναι ἡ μύησις εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν αὐτὴ ποὺ θὰ διαποτίση τὰ παιδιὰ μὲ τὴν ἀγάπην, ἀλλὰ ἡ γνῶσις τῶν ἄλλων θρησκειῶν! Ἐγκυκλοπαιδικὲς γνώσεις λαμβάνουν τὰ παιδιὰ ἀπὸ ὅλα τα μέσα (τηλεόρασις, διαδίκτυον κ.λπ.), ἀγάπην δὲν διδάσκονται.

Λησμονοῦν -ἡ ἀποκρύπτουν- ὅλοι αὐτοὶ οἱ θιασῶται τῆς νέας γραμμῆς ὅτι ἀκόμη καὶ εἰς τὸ Βυζάντιον, μία ἱστορικὴ ἐποχὴ ὅπου ἀκόμη καὶ ἡ πολιτικὴ ἐξουσία ἐνεπνέετο ἀπὸ τὴν χριστιανοσύνην, δὲν ἐξεδιώχθηκαν π.χ. οἱ Ἑβραῖοι. Δὲν ἰσχυριζόμεθα ὅτι ὅλα ἤσαν πεποιημένα καλῶς οὔτε ἐξιδανικεύομε ἐκείνην τὴν περίοδον. Δὲν θὰ ἦτο δυνατὸν ἄλλωστε νὰ εἶναι ὅλα τέλεια, καθὼς ἐπρόκειτο διὰ μίαν αὐτοκρατορίαν καὶ ὄχι διὰ τὴν «Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ». Ὅμως ὀφείλουν νὰ ἀναρωτηθοῦν ὅλοι: ἤσαν καλύτερά τα πράγματα κατὰ τὴν Βυζαντινὴν ἡ κατὰ τὴν Ὀθωμανικὴν αὐτοκρατορίαν; Θέλουν χριστιανοὺς ἡ μουσουλμάνους εἰς τὴν πολιτικὴν ἐξουσίαν; Διότι κάποιοι θὰ κυβερνήσουν καὶ αὐτοὶ θὰ ἔχουν διδαχθῆ θρησκευτικὰ καὶ ἱστορίαν (διὰ τὶς νέες ἀλλαγὲς τῆς ὁποίας ἔχει ἀντιδράσει ἡ ἕνωσις τῶν φιλολόγων). Ἡ μήπως ἐπιθυμοῦν ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι θὰ γνωρίζουν ὀλίγον ἀπ’ ὅλα, ἀλλὰ ὄχι εἰς βάθος τὴν πίστιν τους; Ἡ κακοδαιμονία τῆς σημερινῆς ἑλληνικῆς καταστάσεως μήπως δὲν ὀφείλεται εἰς τὸ ὅτι οἱ πολιτικοί μας ἀντὶ νὰ ἔχουν φόβον Θεοῦ εἶναι (πλὴν ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων) ἄνθρωποι μὲ ἐπιδερμικὴν σχέσιν μὲ τὴν Ὀρθοδοξίαν; Ἀφ’ ἑνὸς κάνουν τὸν σταυρὸν τοὺς ἐμπρὸς εἰς τὶς κάμερες καὶ ἀφ’ ἑτέρου ψηφίζουν τὸ σύμφωνον συμβιώσεως τῶν ὁμοφυλοφίλων; (Ἐγείρουν τὸ ἐπιχείρημα ὅτι «βλέπετε ὅτι αὐτοὶ οἱ πολιτικοὶ διδάχτηκαν τὰ παλιὰ θρησκευτικὰ καὶ νὰ ποὺ καταντήσαμε». Διατὶ νὰ μὴ ἰσχύη τὸ ἀντίθετον, δηλ. ὅτι εὐτυχῶς ποὺ ὑπῆρχαν ἐκεῖνα τὰ θρησκευτικά, διότι σήμερα αὐτοὶ οἱ πολιτικοὶ θὰ ἤσαν πολὺ χειρότεροι. Βεβαίως, διὰ νὰ εἴμεθα ρεαλισταί, δὲν ἀνάγονται ὅλα ἀποκλειστικῶς εἰς τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν).

Δυστυχῶς ἀντικατεστάθησαν οἱ ἀρχὲς τοῦ Εὐαγγελίου ἀπὸ ἄλλες ἀρχές, τὶς ὁποῖες ὅλοι οἱ ὑπέρμαχοι τῶν νέων προγραμμάτων τὶς θεωροῦν ἀνώτερες, ὥστε «κομπιάζουν», ὅταν πρέπη νὰ ὑπερασπισθοῦν τὸ Εὐαγγέλιον. Τοὺς ἀκοῦς νὰ ὁμιλοῦν δὶ’ ἀνθρώπινα δικαιώματα καὶ ὄχι διὰ τὶς ἐντολὲς τοῦ Εὐαγγελίου, διότι ἡ λέξις ἐντολὴ εἶναι ἀπηγορευμένη ἀπὸ τὴν «πολιτικὴν ὀρθότητα». Τὸ Εὐαγγέλιον διδάσκει τὴν ἀληθινὴν ἀγάπην, τὴν ὁποίαν ὅμως οἱ σχεδιαστὲς τῶν νέων προγραμμάτων ἀντήλλαξαν μὲ τὴν ἀνοχήν, θεωροῦντες ὅτι αὐτὴ εἶναι ἀνωτέρα τῆς ἀγάπης. Διατὶ φοβοῦνται νὰ χρησιμοποιήσουν τὴν λέξιν αἵρεσις; Δὲν ἐπιβάλλουν τοιουτοτρόπως ἕνα «λεκτικὸν φασισμόν», ὅπως συμβαίνει σήμερα μὲ τὴν λέξιν «ὁμοφοβία»; Ἐβάπτισαν τὴν αἵρεσιν «ἑτερότητα», ἀκριβῶς ὅπως καὶ τὴν ὁμοφυλοφιλίαν, διὰ νὰ μὴ ἐλέγχεται ἡ συνείδησίς τους. Δηλαδή, ἐθεώρησαν σπουδαιότερον νὰ λέγουν εἰς τοὺς ἀνθρώπους ψέματα: ὅτι πρέπει νὰ καταφάσκωμεν τὴν αἵρεσιν (καὶ τὴν ὁμοφυλοφιλίαν), διότι εἶναι καὶ αὐτὸς ἕνα τρόπος ὑπάρξεως! Οἱ μέντορές τους, οἱ θεολόγοι τοῦ ’60, συμφωνοῦν; Ἐρωτῶμεν δὶ’ αὐτούς, διότι ὅταν ἀναφέρωμεν Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, τοὺς θεωροῦν ἀναχρονιστικούς! Ὁ Σέβ. Ζηζιούλας πιθανὸν νὰ συμφωνῆ. Ὅμως ὁ Χρ. Γιανναρᾶς γράφει εἰς τὸ «Ἀλφαβητάρι τῆς Πίστης»: «Αἵρεση εἶναι… ἡ ἔμπρακτη ἄρνηση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ τρόπου τῆς ὑπάρξεως, ποὺ εἶναι ἡ ἑνότητα καὶ ἡ κοινωνία τῆς ἀγάπης». Ἑπομένως ἡ αἵρεσις δὲν εἶναι τρόπος καὶ δὲν εἶναι ἀγάπη. Δὲν θὰ τοὺς χαρακτηρίσωμε «ἀναλφαβήτους», διότι οἱ ἴδιοι πλέον ἔχουν ἐπιλέξει νὰ χαρακτηρίζουν τοὺς διδασκάλους τοὺς ἀναχρονιστικοὺς καὶ τοὺς ἑαυτοὺς τοὺς προοδευτικούς. Φαντασθεῖτε ὅτι ἂν διὰ τὰ συγγράμματα τοῦ κ. Γιανναρὰ ἔχη ὀρθῶς ἀσκηθῆ σφοδρὴ κριτική, τί κριτικὴ θὰ πρέπη νὰ ἀσκηθῆ εἰς τὰς ἀπόψεις τῶν «μαθητῶν» του, οἱ ὁποῖοι θεωροῦν ὅτι «ξεπέρασαν» τὸν διδάσκαλόν τους;

Μὲ βάσιν αὐτὲς τὶς ἀπόψεις δὲν οἰκοδομήθησαν τὰ νέα προγράμματα τῶν θρησκευτικῶν; Μὲ αὐτὲς τὶς «σύχρονες» ἰδέες, ὅπως τὶς χαρακτηρίζουν οἱ ἴδιοι, δὲν ἐδημιουργήθησαν οἱ νέοι φάκελοι διὰ τὰ παιδιά;

Ἠκούσθη μάλιστα καὶ τὸ ἐπιχείρημα ὅτι «αὐτὰ ὅλα τα ἐπιτάσσει ἡ νέα παιδαγωγικὴ μέθοδος», δηλ. νὰ διδάσκωνται ἀπὸ 8 ἐτῶν ὅλες τὶς θρησκεῖες! Ὑποστηρίζουν λοιπὸν ὅτι δὲν θὰ ὁρίζη ἡ Ἐκκλησία τὸ περιεχόμενον τῶν θρησκευτικῶν, ἀλλὰ ἡ παιδαγωγικὴ μέθοδος, δηλαδὴ μία μέθοδος θὰ ὁρίζη τὸ περιεχόμενον! Δὲν ἀντιβαίνει αὐτὸ πρὸς τὴν λογικήν; Καὶ ἂν εἰς τὸ μέλλον ἡ μέθοδος ἐπιτάσση κάτι παράλογον; Πάλιν τότε θὰ προτιμηθῆ ἡ «νέα μέθοδος»; Ἡ Ἱεραρχία δυστυχῶς δὲν κατενόησε ὅτι ἐνέκρινε διὰ τῆς σιωπῆς της ὅτι μία μέθοδος, τὴν ὁποίαν ἐπέλεξε ἡ ὁμὰς «ΚΑΙΡΟΣ», θὰ ὁρίζη τὴν διδασκαλίαν τῶν θρησκευτικῶν! Δία τοῦτο ὅταν ἐζήτησε ἡ ἐξ Ἀρχιερέων ἐπιτροπὴ ἀφαίρεσιν τῶν θρησκειολογικῶν στοιχείων ἀπὸ τὰς τάξεις Γ καὶ Δ Δημοτικοῦ, ἡ Ὑπουργικὴ ὁμὰς «ΚΑΙΡΟΣ» ἀπέρριψε κατ’ οὐσίαν αὐτό, κρατοῦσα τὸν Ἰουδαϊσμὸν καὶ τὸ Ἰσλάμ, διότι ἀντιβαίνει εἰς τὴν φιλοσοφίαν καὶ μέθοδον τοῦ νέου προγράμματος.

Ἡ νέα μέθοδος, ὑποστηρίζουν ὅτι ἐπιβάλλει τὸ μάθημα ὡς ὑποχρεωτικόν. Εἶναι παράδοξον ὅτι αὐτοὶ ποὺ κόπτονται διὰ τὴν ἐλευθερίαν τῶν παιδιῶν θέλουν νὰ τὰ ὑποχρεώνουν εἰς παρακολούθησιν καὶ εἶναι διατεθειμένοι νὰ δώσουν ὁποιανδήποτε μορφὴν καὶ περιεχόμενον εἰς τὸ μάθημα, ἀρκεῖ αὐτὸ νὰ μείνη πάση θυσία ὑποχρεωτικόν. Ἀναρωτώμεθα ὅμως: Τὸ περιεχόμενον εἶναι ἐκεῖνο ποῦ καθιστᾶ ἕνα μάθημα ὑποχρεωτικόν; Ἂν ἡ Ἐκκλησία θέλη νὰ διδάξη τὴν πίστιν της, δὲν τῆς ἐπιτρέπεται, διότι μόνον ἡ διδασκαλία ὅλων των θρησκειῶν μπορεῖ νὰ εἶναι ὑποχρεωτική; Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπον δὲν ἐπιβάλλει ἡ Πολιτεία ἐμμέσως τὸ περιεχόμενον τῶν θρησκευτικῶν; Ὑποχρεωτικὸν εἰς τελικὴν ἀνάλυσιν εἶναι ὀ,τιδήποτε ἀρέσει εἰς τὴν Πολιτείαν, ὅπως οἱ «ἔμφυλες ταυτότητες» (κατ’ οὐσίαν τὸ προκάλυμμα διὰ νὰ διδαχθῆ ἡ ὁμοφυλοφιλία ὡς φυσιολογικὴ εἰς τὰ σχολεῖα, διὰ τὸ ὁποῖον δὲν ἀντέδρασε ἡ Ἐκκλησία); Καὶ ἐν τέλει διατὶ ἡ ὑποχρεωτικότης τοῦ μαθήματος ἔχει καταστῆ δόγμα; Διατὶ πρέπει τὸ μάθημα νὰ εἶναι ὑποχρεωτικόν, ἂν δὲν διδάσκη τὴν ἀλήθειαν; Πρέπει νὰ εἶναι ὑποχρεωτικόν, προκειμένου νὰ μὴ μπορῆ ἡ Ἐκκλησία νὰ διδάξη αὐτὸ ποὺ ἐπιθυμεῖ! Νὰ σύρεται ἡ Ἐκκλησία σιδηροδέσμιος ἀπὸ τὴν «μέθοδον» (τὸ «καμουφλὰζ» τῆς Πολιτείας, διὰ νὰ ἐλέγχη τὸ μάθημα)! Ἀντιθέτως, ὅλα τα ἄλλα μαθήματα εἶναι ὑποχρεωτικὰ ὄχι λόγω περιεχομένου (ἡ μεθόδου), ἀλλὰ ἁπλῶς καὶ μόνον ἐπειδὴ τὸ ἐπιτάσσει ἡ Πολιτεία. Τόσον ἁπλά!

Ἡ προκάλυψις τῶν ἰθυνόντων εἶναι ὅτι ἕνα «κατηχητικὸ μάθημα τὸ βρίσκουν βαρετὸ οἱ καθηγητὲς καὶ τὰ παιδιά». Γνωρίζουν πολλοὺς μαθητές, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἐνδιαφέρον διὰ τὰ μαθηματικά; Ὑπάρχουν ἴσως ὀλίγοι. Εἶναι ὅσοι ἀκριβῶς εὑρίσκουν καὶ τὸ «κατηχητικὸ μάθημα» ἐνδιαφέρον. Ὅμως τὸ ἕνα, τὰ μαθηματικά, εἶναι ὑποχρεωτικὸν ἐνῶ τὸ ἄλλο, τὰ θρησκευτικά, τίθεται εἰς ἐκβιασμὸν ὅτι «ἂν δὲν ἀλλάξη περιεχόμενον θὰ παύση νὰ εἶναι»! Ἃς ὁμολογήσωμε ἐπιτέλους τὴν ἀλήθειαν: οἱ ἴδιοι οἱ σχεδιαστὲς τῶν νέων θρησκευτικῶν ὑπέσκαψαν τὴν ὑποχρεωτικότητα τοῦ μαθήματος, διότι ἂν μὲ τὴν ΠΕΘ καὶ τὴν Ἐκκλησίαν εἶχαν δημιουργήσει ἀρραγὲς μέτωπον, δὲν θὰ ἐτίθετο ζήτημα μὴ ὑποχρεωτικότητος ἀπὸ τὴν Πολιτείαν ἀνεξαρτήτως τοῦ περιεχομένου.

Μία τελευταία ἐπισήμανσις: διέρρευσε –τὸ ἀναφέρομε μὲ πάσαν ἐπιφύλαξιν- ὅτι ἡ ἐπιτροπὴ τοῦ Ὑπουργείου εἶπε πρὸς τὴν ἐπιτροπὴν τῆς Ἐκκλησίας: «Ὀρθοδοξία θὰ διδάξουμε, ἁπλὰ δὲν μποροῦμε νὰ τὸ ποῦμε ὠμὰ πρὸς τὰ ἔξω, διότι θὰ ἀντιδράσει ἡ Πολιτεία». Καὶ οἱ Ἱεράρχες μας φυσικά τους ἐμπιστεύθησαν ἀπολύτως, ἄνευ δευτέρας σκέψεως, ἀφοῦ ἐκεῖνοι ὠρκίσθησαν εἰς τὸν λόγον τους…! Τελικά, ἀνερωτήθη ὁ Σέβ. Μεσογαίας, ὁ Σέβ. Ὕδρας καὶ ὁ Σέβ. Μεσσηνίας, τί εἶναι δεσμευτικόν: αἳ «προεκλογικαὶ» ὑποσχέσεις ἡ ἐκεῖνο ποῦ εἶναι καταγεγραμμένον εἰς τὸ μνημόνιον;

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ