Τότε καὶ τώρα: Ἡ αἵρεση τῆς εἰκονομαχίας καὶ ἡ παναίρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ

Γράφει ὁ Φώτιος Μιχαὴλ, ἰατρὸς 

Ἡ αἵρεση τῆς εἰκονομαχίας, ὡς γνωστόν, ταλάνισε τὴν αὐτοκρατορία ἐπὶ 120 ὁλόκληρα χρόνια! Αἱρετικοὶ αὐτοκράτορες καὶ πατριάρχες διαδέχονταν ὁ ἕνας τὸν ἄλλον, τρομοκρατώντας τὸ Ὀρθόδοξο ποίμνιο μὲ φυλακίσεις, μὲ ξυλοδαρμούς, μὲ ἐξορίες, μὲ ἀφορισμοὺς καὶ καθαιρέσεις. 

Τὸ τίμημα τῆς ἀντίστασης στὶς ἀπαιτήσεις τῶν αἱρετικῶν εἰκονομάχων τὸ πλήρωσε ὁλόκληρος ὁ λαός, ἀλλὰ τὶς πιὸ σφοδρὲς καὶ ἀπάνθρωπες διώξεις δέχθηκαν οἱ μοναχοί, οἱ παπάδες καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι καὶ πατριάρχες. 

Ὁ Λέων ὁ Ἀρμένιος ὑπῆρξεν ἕνας ἀπὸ τοὺς πλέον σκληροὺς καὶ ἀνάλγητους εἰκονομάχους αὐτοκράτορες. Ἡ μανία του ἐναντίον τῶν ἱερῶν εἰκόνων καὶ κατὰ συνέπεια ἐναντίον τῶν πιστῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν περιγράφεται στὶς πηγὲς μὲ τὰ μελανότερα χρώματα.

Στὰ 815 ἀπομακρύνει διὰ τῆς βίας ἀπὸ τὸν πατριαρχικὸ θρόνο τὸν Ὀρθόδοξο πατριάρχη Νικηφόρο καὶ στὴν θέση του τοποθετεῖ τὸν εἰκονομάχο Θεοδοτό.   Διατάζει ὅλους τους ἐπισκόπους καὶ τοὺς ἡγουμένους τῶν μοναστηριῶν νὰ κατεβάσουν τὰ εἰκονίσματα ἀπὸ τοὺς ναοὺς καὶ νὰ πάψουν νὰ μιλᾶνε στὸν λαὸ γιὰ τὸ θέμα τῶν εἰκόνων. 

Οἱ ἐπίσκοποι, ποὺ δὲν συμμορφώνονται μὲ τὶς αἱρετικές του ἀποφάσεις, καθαιροῦνται καὶ ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ μοναχοί, ποὺ ἀντιστέκονται στὶς αἱρετικές του ὑποδείξεις, ὁδηγοῦνται στὴν....

ἐξορία.

Εἰδικὸς ἀπεσταλμένος μεταφέρει τὴν βλάσφημη διαταγὴ τοῦ αὐτοκράτορα καὶ στὸν Ὅσιο Θεόδωρο τὸν Στουδίτη. Ὁ ἁγιασμένος ἐκεῖνος ἡγούμενος ἀκούει ἀτρόμητος τὸν ἔπαρχο καὶ μὲ θάρρος ἀποκρίνεται στὶς ἀπαιτήσεις τοῦ εἰκονομάχου αὐτοκράτορα καὶ τοῦ αἱρετικοῦ πατριάρχη μὲ τὰ παρακάτω λόγια: 

‘’... ὑμῶν ἢ τοῦ Θεοῦ ἀκούειν’’; Τί συμφέρει στὴν ἀθάνατη ψυχή μου; Νὰ πῶ ναὶ στὶς διαταγὲς τὶς δικές σας ἢ νὰ ὑπακούσω στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ; 

‘’Αἰροίμεθα γάρ, ἴστε, τὰς γλώσσας πρότερον ἐκτμηθήσεσθαι, ἢ πίστει τὴ καθ’ ἠμᾶς μὴ ὡς ἔχει συνηγορεῖν...’’. Θέλουμε νὰ ξέρετε, ὅτι προτιμᾶμε πρῶτα νὰ κοποῦν οἱ γλῶσσες μας, παρὰ νὰ μὴν ὑπερασπίσουμε τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη μας.

‘’Ποῦ γὰρ εὔλογον ὑμᾶς μὲν τὰ χείρω σπεύδειν κρατύνειν, ἑαυτοὺς δὲ σιωπὴ καθῆσθαι ἐπὶ τοῖς πολλῶ κρείττοσιν’’; Ποῦ ἀκούστηκε, ἐνῶ ἐσεῖς, ποὺ πασχίζετε γιὰ τὸ κακό, νὰ κάνετε τὸ πᾶν, ἐμεῖς, ποὺ κατέχουμε τὰ ἀληθινὰ καὶ τὰ ἀνώτερα, νὰ κλείνουμε τὰ στόματά μας καὶ νὰ μὴν μιλᾶμε; Ποιὰ λογική, μπροστά σε μιὰ αἱρετικὴ ἀπαίτηση, μπορεῖ νὰ πείσει ἕναν Ὀρθόδοξο Πιστὸ νὰ σιωπήσει;

Τότε, ἡ αἵρεση τῆς εἰκονομαχίας. Τώρα, ἡ παναίρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ. 

Πάντως τὰ γεγονότα φαίνεται, πὼς ἐπαναλαμβάνονται σχεδὸν ἀπαράλλαχτα! 

Ἀλήθεια, πόσο παρήγορο εἶναι, ποὺ καὶ στὴν δική μας ἐποχὴ δὲν μᾶς ἔλειψαν οἱ Θεοδωροι Στουδίτες!