Ἕνας παλαιὸς ἀείμνηστος
Θεσπρωτός, χωρὶς πολλὰ γράμματα, ἤξερε ἀπ' ἔξω τὴ γραμματικὴ καὶ τὸ συντακτικό
τῆς
ἀρχαίας ἑλληνικῆς. Καὶ μάλιστα στὴ δεκαετία τοῦ 70, ὅπως μαρτυροῦν νεαροί τῆς ἐποχῆς
ἐκείνης, τοὺς συγκέντρωνε καὶ τοὺς ἔκανε μαθήματα καὶ τοὺς μετέδωσε τὴ γνώση τῶν
ἀρχαίων ἑλληνικῶν. Πρόκειται γιὰ τὸν Χρῆστο Σπ. Ράπελλα, ἀπὸ τὸ Πολύδροσο
Σουλίου. Μία ἐνδιαφέρουσα μαρτυρία συγχωριανοῦ του καὶ ἀκροατὴ τῶν διδασκαλιῶν
του ἀναφέρει σχετικά:
"Τὸν κυκλώναμε τὸν γέροντα
κι αὐτὸς ἄρχιζε νὰ μᾶς κλείνει σὲ ὅλες τὶς πτώσεις καὶ τοὺς...
χρόνους οὐσιαστικὰ,
ἐπίθετα καὶ ρήματα τῆς Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς πετώντας πότε –πότε καὶ κανένα γνωμικὸ
τῶν προγόνων μᾶς καταλήγοντας πάντα στὸ: «Οὔι! ...πούθε νὰ μᾶς ἤκουγαν!». Φυσικὰ
καὶ δὲν εἶχε πάει σὲ κανένα μεγάλο σχολεῖο πάρα μόνο κάποιες τάξεις στὸ σκολεῖο
τοῦ χωριοῦ πρὶν ἀπὸ τὴν Ἀπελευθέρωση τῆς Ἠπείρου. Πράγματι ἦταν ἐντυπωσιακὸ πὼς
θυμόταν τόσα πράγματα. «Ἄχ! Ὁ μαῦρος ἔχασα ἐκείνη τὴ Γραμματικὴ στὴν Κατοχή, τὴν
εἶχα κρύψει στὴ Γράβα τοῦ Ρεπέλλα ….καὶ πάει χάθ’κε!» Τόλεγε καὶ τὸ ξανάλεγε καὶ
σοῦ
ἔδινε ἐντύπωση σὰν νὰ ἐπρόκειτο γιὰ μεγάλο θησαυρό! «- Ὡς γιγνώσκεις», ἦταν ἡ
παραγγελία του στὸ καφενεῖο τοῦ χωριοῦ καὶ ποιὸ ἦταν τὸ κοινό τους μυστικὸ, ὁ
καφὲς πάντοτε περιεῖχε καὶ ἕνα ποτηράκι κονιάκ! Ἀπολάμβανε νὰ διαβάζει τὶς
Κυριακὲς πρωὶ - πρωὶ στὴν Ἐκκλησιὰ τὸν ἑξάψαλμο, μὲ τὸ δικό του χρῶμα,
συναισθανόμενος τὸ νόημα τῆς κάθε λέξης".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου