21 Σεπ 2016

Στὴν τελικὴ εὐθεία…

Γράφει Ἠλιάδης Σάββας, Δάσκαλος
Δὲν ἐκπλησσόμαστε ἀπὸ τὴν ἀγωνιώδη ταχύτητα μὲ τὴν ὁποία κινοῦνται πλέον οἱ φορεῖς καὶ τὰ πρόσωπα, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, ὅσοι  συμμετεῖχαν καὶ ὅσοι λοιποὶ συμφώνησαν καὶ συμφωνοῦν μὲ τὶς ἀποφάσεις καὶ τὰ σχέδια τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης καὶ ποὺ βάλθηκαν πάση θυσία καὶ εἰ δυνατὸν σὲ σύντομο χρόνο, νὰ ἐπιβάλουν τὰ σχέδιά τους. 
Ἦταν πασιφανὲς ἐδῶ καὶ δεκαετίες, ἰδιαίτερα δὲ τὸν τελευταῖο καιρό, ποὺ μὲ περισσὸ θράσος καὶ ἀλαζονεία ἐμφανίζονται ὡς καθαρὰ ἀποκλίνοντες ἀπὸ τὴν πίστη καὶ τὸ ἦθος τῶν ἁγίων, παραμερίζοντας ἢ παρακάμπτοντας τὴν ζωντανὴ παρουσία τους στὴ ζῶσα Ἁγία Ἐκκλησία μας, τουτέστιν ἀγνοώντας καὶ ἀπαξιώνοντας τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ. Ἀντὶ νὰ κάνουν ὑπακοὴ καὶ νὰ ἀκολουθήσουν αὐτὰ ποὺ τὸ ὁμολογιακὸ συνοδικὸ κείμενο τῆς Κυριακῆς τς Ὀρθοδοξίας ἀναγγέλλει, παρουσιάζονται ὡς «χαμένα πρόβατα» καὶ ἀναζητοῦν «νὰ κάνουν χωριὸ μὲ τοὺς λύκους», παρόλο ποὺ οἱ περισσότεροι ἀπ` αὐτοὺς εἶναι «ποιμένες». 
Γράφουμε μέρος ἀπὸ τὸ Συνοδικό τς Ὀρθοδοξίας ἐδῶ, διότι ἀποτελεῖ τὸν καθρέπτη, πάνω στὸν ὁποῖο ὀφείλουμε νὰ...
καθρεπτιζόμαστε πνευματικὰ ὅλοι μας καὶ κυρίως οἱ ποιμένες: 

«Οἱ Προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν, οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν, ἡ Οἰκουμένη ὡς συμπεφώνηκεν, ἡ χάρις ὡς ἔλαμψεν, ἡ ἀλήθεια ὡς ἀποδέδεικται, τὸ ψεῦδος ὡς ἀπελήλαται, ἡ σοφία ὡς ἐπαρρησιάσατο, ὁ Χριστὸς ὡς ἐβράβευσεν, οὕτω φρονοῦμεν, οὕτω λαλοῦμεν, οὕτω κηρύσσομεν Χριστὸν τὸν ἀληθινὸν Θεὸν ἠμῶν, καὶ τοὺς Αὐτοῦ Ἁγίους ἐν λόγοις τιμῶντες, ἐν συγγραφαῖς, ἐν νοήμασιν, ἐν θυσίαις, ἐν Ναοῖς, ἐν Εἰκονίσμασι, τὸν μὲν ὡς Θεὸν καὶ Δεσπότην προσκυνοῦντες καὶ σέβοντες, τοὺς δὲ διὰ τὸν κοινὸν Δεσπότην ὡς Αὐτοῦ γνησίους θεράποντας τιμῶντες καὶ τὴν κατὰ σχέσιν προσκύνησιν ἀπονέμοντες. Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τὴν Οἰκουμένην ἐστήριξεν. Ἐπὶ τούτοις τοὺς τῆς εὐσεβείας Κήρυκας ἀδελφικῶς τε καὶ πατροποθήτως εἰς δόξαν καὶ τιμὴν τῆς εὐσεβείας, ὑπὲρ ἧς ἠγωνίσαντο, ἀνευφημοῦμεν καὶ λέγομεν• Τῶν τῆς Ὀρθοδοξίας προμάχων εὐσεβῶν Βασιλέων, ἁγιωτάτων Πατριαρχῶν, Ἀρχιερέων, Διδασκάλων, Μαρτύρων, Ὁμολογητῶν, Αἰωνία ἡ μνήμη». 

Μᾶλλον ὅμως ἀπὸ τὰ ἔργα τους φαίνεται πόσο θολὸς εἶναι ὁ νοῦς τους. Νομίζουν «ἐξυπνάδα» τὸν πολιτικάντικο τρόπο ποὺ χρησιμοποιοῦν παίζοντας μὲ τὰ ἁγιωτικά. Χρησιμοποιοῦν κακοτρόπως τοὺς ἁγίους ὡς ἐργαλεῖα, γιὰ νὰ προωθήσουν τὴν ἀνομία τους. 
Πῶς εἶναι δυνατόν, ἀπὸ τὴ μιὰ νὰ ἁγιοκατατάσσονται, νὰ ἀναγνωρίζονται ὡς ἅγιοι, ὁ ἅγιος Ἰουστίνος  Πόποβιτς, ὁ ἅγιος Παΐσιος, ὁ ἅγιος Πορφύριος ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἴδιους, τοὺς οἰκουμενιστὲς ποιμένες, - βέβαια εἶναι ἀδύνατο νὰ ἀρνηθοῦν τὴν ἁγιότητά τους, διότι δὲν εἶναι αὐτοὶ ποὺ τοὺς ἀναδεικνύουν, ἀλλὰ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ διὰ τοῦ ἁπλοῦ λαοῦ - καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη αὐτοὶ οἱ ἴδιοι νὰ ἀγνοοῦν, νὰ «γράφουν στὰ τετριμμένα ὑποδήματά τους», τὶς διδασκαλίες αὐτῶν τῶν ἁγίων, σχετικὰ μὲ τὶς αἱρέσεις καὶ ἰδίως τὸν παπισμό; Αὐτὰ εἶναι τερτίπια, ποὺ χαρακτηρίζουν μόνο τούς διεφθαρμένους πολιτικούς, τοὺς λαοπλάνους. 

Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ παραδίδεται σὲ χέρια αἱρετικοῦ, μάλιστα αἱρεσιάρχη, ἱερὸ λείψανο (δές ΕΔΩ), ἀπὸ τὸ χαριτωμένο διὰ τῆς ἀκτίστου Χάριτος, σῶμα τοῦ ἁγίου τς Ὀρθοδοξίας, ἑξαιρέτως τοῦ ἁγίου Σεραφεὶμ τοῦ Σαρώφ, ἀφοῦ δὲν πιστεύει (ὁ παπισμὸς) στὴν ἄκτιστη Χάρη, καὶ ἡ ὁποία εἶναι ἡ δύναμη πού τὸν ἀνέδειξε ἅγιο; 
Ἀφήνουμε τὰ συνέδρια, τὶς συμπροσευχές, τοὺς ἐναγκαλισμούς, τὶς φιλοφρονήσεις, τὶς οἱασδήποτε μορφῆς συναντήσεις. Ἔχουν περάσει στὴ ζωή μας… τὰ συνηθίσαμε!...

Ἔχουν ἰσοπεδώσει τὰ πάντα γιὰ τὴν ἀνθρώπινη δόξα. Ἔχουν καταργήσει ὅρους καὶ ὅρια τῆς Ἐκκλησίας. Μαίνονται οἱ οἰκουμενιστὲς ἐξαιτίας τῶν ἐγειρομένων κατὰ τῶν πράξεών τους πιστῶν, ὅσων ἔχει ἀπήχηση ὁ λόγος καὶ ἡ παρουσία τους στὸ λαό, καθότι κινδυνεύουν νὰ τοὺς χαλάσουν τὰ σχέδια, ἀλλὰ ἀγκαλιάζουν τοὺς αἱρετικοὺς μὲ «ἀγάπη» περισσή. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀγάπη ποὺ διδάσκουν οἱ ἅγιοί μας καὶ  τὸ Εὐαγγέλιο; 

Δὲν θὰ ἀργήσει νὰ ξεκαθαρίσει τὸ τοπίο. Δὲν προφητεύουμε. Ἀλίμονο! Ἀλλὰ τὰ γεγονότα μιλᾶνε μόνα τους. Δὲν εἶναι δύσκολο νὰ κάνει κάποιος ὑποθέσεις, προβλέψεις. Νά, σὲ λίγο χρόνο μὴν ἐκπλαγοῦμε, ἂν δοῦμε ἀνακοίνωση τὸ ἀπόγευμα τοῦ Σαββάτου, ἔξω ἀπὸ τὸ ναὸ τῆς ἐνορίας μας: 
«Αὔριο, Κυριακὴ 20-12-2…, θὰ τελεσθεῖ ἀρχιερατικὴ θεία λειτουργία, χοροστατοῦντος τοῦ Σεβασμιωτάτου καρδιναλίου κ. Βόλφγκραμ. Τὴν ἀκολουθία θὰ ψάλλει ἡ χορωδία «TSAM- TSAM» ἀπὸ τὴν piatsa Tremonto, συνοδευόμενη ἀπὸ  τὸ τελευταῖο μοντέλο πιάνου SOPRANI». 
Ἀπορεῖτε; Γελᾶτε; Θυμώνετε; Κλαῖτε; Δὲν ξέρω. Ἴσως τὸ τελευταῖο… Ἴσως…

Ἠλιάδης Σάββας
Δάσκαλος
Κιλκίς, 20-9-2016

6 σχόλια:

  1. Στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο μετά την πλήρωση του έργου του και την ανάληψή του στους ουρανούς έκανε μια συνομιλία με τον Πέτρο. Αφού έφαγαν του είπε: Σίμων Ιωνά αγαπάς με πλείον τούτων; Με αγαπάς περισσότερο από αυτά που μόλις τραφήκαμε; Και ο Πέτρος του απάντησε ναι Κύριε συ οίδας ότι φιλώ σε. Ο Χριστός επέμεινε στη καθαρή ομολογία του Πέτρου θέλοντας να δει κατά πόσο ο Πέτρος είναι μετανοιωμένος και εδραίος στη πίστη του προς το Θεάνθρωπο. Ο Πέτρος διαβεβαίωσε τρεις φορές,όσες δηλαδή τον απαρνήθηκε. Η έδρας της Ρώμης είναι εις τύπον του Πέτρου,εκείνος ίδρυσε την εκκλησία τότε της Ρώμης. Αν και ο μαθητής και απόστολος μετανόησε,αν και ο πρωτόκλητος μαθητής του Χριστού έκλαψε πολύ για την άρνησή του την ώρα του πάθους του Κυρίου,μπορεί ο ίδιος να έσωσε τη τελευταία στιγμή τον εαυτό του,η εκκλησία που ίδρυσε δε κατάφερε να σταθεί ως το τέλος πιστή στο Κύριο.Νομίζω ότι δεν έχει να κάνει με τους απλούς πιστούς,αλλά με τους ποιμένες αυτής της εκκλησίας,έχω την αίσθηση ότι βρίσκονται αλλά και στάθηκαν εκεί ακριβώς σε εκείνη τη παγερή νύχτα που αρνήθηκε ο Πέτρος το Χριστό.Δε κάνουν ούτε ένα βήμα παραπέρα,ο Χριστός τους κοιτάζει όπως ακριβώς έκανε τότε,έστρεψε το βλέμμα του στον Πέτρο την ώρα που τον μαστίγωναν και τον οδηγούσαν στο τόπο του μαρτυρίου. Ο Πέτρος μετανόησε πικρά,τούτοι οι ποιμένες εμμένουν στην αμετανοησία τους..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το κακό είναι ότι προσπαθεί να συμπαρασύρουν στον όλεθρό τους και εμας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Όπως είχε πει ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης:

    Ο Πάπας της Ρώμης που θα ζει στον καιρό του Αντιχρίστου, θα είναι το "δεξί χέρι" του Αντιχρίστου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Όταν παρουσιαστεί κάποιος ετερόδοξος (Ρωμαιοκαθολικός ή Προτεστάντης) σε Οικουμενιστή κληρικό της Ορθόδοξης Εκκλησίας, και του ζητήσει να τον κάνει Ορθόδοξο Χριστιανό, ο Οικουμενιστής κληρικός της Ορθόδοξης Εκκλησίας ΕΜΠΟΔΙΖΕΙ - ΑΠΟΤΡΕΠΕΙ τον ετερόδοξο από το να γίνει Ορθόδοξος Χριστιανός.

    Αυτή είναι η πραγματική "αγάπη" των Οικουμενιστών...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ο γνωστός για την ανθενωτική του δράση Γεννάδιος Σχολάριος, μαθητής του αγίου Μάρκου Ευγενικού και μετά ταύτα πρώτος Πατριάρχης του υπόδουλου Γένους, στο φλέγον θέμα της συμπροσευχής με τους ετεροδόξους και της εν γένει επικοινωνίας μαζί τους -που τόσο σκανδαλίζει και ενοχλεί τους καθ' ημάς υπερορθόδοξους, σε σημείο να καθυβρίζουν και να διασύρουν ορθόδοξους Πατριάρχες και επισκόπους, δεν θα διστάσει στην Επιστολή του προς τον Μάξιμο Σοφιανό, ηγούμενο της Μονής Σινά, να υποστηρίξει τα εξής άκρως σημαντικά (και για πολλούς μη αναμενόμενα): «Έτι ηρώτησαν οι μοναχοί ει ένι συγκεχωρημένον, ίνα διδώτε τοις Αρμενίοις ή Λατίνοις την παναγίαν τοις προσκυνηταίς. Ημείς δε λέγομεν ίνα διδώτε αυτοίς και το αντίδωρον· χριστιανοί γαρ είσί και δια τούτο έρχονται εκ τοσούτων διαστημάτων εις προσκύνησιν του δεσποτικού τάφου. Ει γουν και εσχισμένοι εισίν αφ' ημών δια τίνα ζητήματα της πίστεως και εισίν ετερόδοξοι, αλλά ως χριστιανοί μετά πίστεως και ευλαβείας ζητούσι τον αγιασμόν ημών, και ημείς οφείλομεν διδόναι· [...] Το μέγα μυστήριον της κοινωνίας μόνον μη δίδοτε αυτοίς, ου μόνον δια την του μυστηρίου υπεροχήν, αλλά δια το μυστήριον τούτο παριστάν μεν όλην την θείαν οικονομίαν, προηγουμένης δε της ομολογίας του συμβόλου της αληθούς πίστεως τελειούσθαι, και δια τούτο τοις εις την θείαν οικονομίαν ή εις την θεολογίαν ψευδοδοξούσι και τη καθολική αντιλέγουσιν εκκλησία ου δει αυτό δίδοσθαι. Eι δε τις απ' αυτών βουληθείς προσμείναι αυτόθι ή νοσήσας αρνήσεται μεν την πάτριον δόξαν, ομολογήσει δε την δόξαν της καθολικής εκκλησίας, αξιούτε αυτόν και της τοιαύτης κοινωνίας. Τούτό εστιν η συνήθεια της καθολικής των χριστιανών εκκλησίας. Διό και oι αγιώτατοι πατριάρχαι, ότε ελειτούργουν εορτασίμως, ερχόμενους και Αρμενίους και Λατίνους και ισταμένους μετά πάσης ευλαβείας εις την λειτουργίαν, ουκ εδίωκον, αλλά και απερχομένους μετά των ορθοδόξων και προσκυνούντας και ασπαζομένους την πατριαρχικήν χείρα και ευλόγουν και εδίδουν αυτοίς το αντίδωρον· ως γαρ μαθηταίς του Χριστού ουκ εξέβαλον έξω τους εις αυτούς ερχομένους. Αρκετόν ούν εστιν ότι υμείς ου ζητείτε ουδέ λαμβάνετε αγιασμόν παρ' αυτών, διότι εισίν ετερόδοξοι και κεχωρισμένοι αλλά εάν ζητώσιν αυτοί τον αγιασμόν αφ' υμών, οφείλετε μη αποπέμπειν αυτούς, ως προείπομεν» (βλ. L. Petit-X. Siderides-M. Jugie, Oeuvres complètes de Georges-Gennade Scholarios, t. IV, Paris, 1935, σ. 201-202).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Τρέχουν μέ ταχύτητα ἀλαζονική,στόν ὄλεθρό τους.
    Καλλιόπη

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.