25 Ιουλ 2016

Ποιὰ εἴδους ἑνότητα τῶν χριστιανῶν θέλει ὁ Θεός;

Εἰκόνα τοῦ «Ῥωμαίικου Ὁδοιπορικοῦ»
Ἱερὰ Μητρόπολις Πειραιῶς, γραφεῖο ἐπὶ τῶν αἱρέσεων καὶ τῶν παραθρησκειῶν
Τὰ ἀποτελέσματα τῆς λεγομένης Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου τοῦ Κολυμβαρίου ἄρχισαν νὰ «ἀποδίδουν καρπούς». Οἱ θιασῶτες της διαδίδουν ἐκεῖθεν κακείθεν ὅτι «μπῆκαν τὰ θεμέλια» γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς Χριστιανοσύνης. Ὅτι ἡ Μεγάλη Σύνοδος «ἄνοιξε τὸ δρόμο» γιὰ τὴν ποθητὴ ἕνωση τῶν κατακερματισμένων Χριστιανῶν. Ὅτι ἔδωσε «νέα ὤθηση» στὴν Οἰκουμενικὴ Κίνηση, ἀφοῦ, ὅπως εἶναι γνωστό, μέσω τῶν ἀποφάσεών της, ὁ Οἰκουμενισμὸς θεωρεῖται μονόδρομος γιὰ τὴν πορεία τῆς Ἐκκλησίας.  
Ἀφορμὴ γιὰ τὴ σύνταξη τοῦ παρόντος σχολίου μας πήραμε ἀπὸ πρόσφατη συνέντευξη τοῦ Παναγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου στὴν ἰταλικὴ ἐφημερίδα «La Repubblica», ἡ ὁποία δημοσιοποιήθηκε στὰ ἑλληνικὰ στὸ ἰστολόγιο...
«Ρομφαία», μὲ τὸν τίτλο: «ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ: “ΟΤΑΝ Ο ΘΕΟΣ ΘΕΛΗΣΕΙ ΘΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΠΟΘΗΤΗ ΕΝΟΤΗΤΑ”» (http://www.romfea.gr/oikoumeniko-patriarxeio/9421-oikoumenikos-patriarxis-otan-o-theos-thelisei-tha-proxorisoume-stin-pothiti-enotita).

Μελετώντας μὲ προσοχὴ τὴν ὡς ἄνω συνέντευξη διείδαμε τὴν πρόθεση τοῦ Παναγιωτάτου νὰ ἀποσαφηνίσει τὸν πραγματικὸ καὶ κύριο σκοπὸ τῆς συγκλήσεως τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου (σ.σ. τὸ ἄμεσο μέλλον θὰ δείξει ἂν ὑπῆρξε ὄντως Ἁγία καὶ Μεγάλη). Ὁ κύριος σκοπὸς τῆς συγκλήσεως, τῆς λειτουργίας της καὶ τῶν ἀποφάσεών της ἦταν ἡ προώθηση τῶν στόχων τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ προωθούμενη ἑνότητα τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου, ὅπως τὴν ὁραματίζεται τὸ σύγχρονο οἰκουμενιστικὸ μοντέλο. Ἤτοι: συμφωνία σὲ ἕνα μίνιμουμ ἀρχῶν καὶ ὄχι σὲ  ὅλα ὅσα χωρίζουν τὴν Ἐκκλησία μὲ τὶς πολυποίκιλες χριστιανικὲς κοινότητες, ἀλλὰ καὶ τὶς διαφορὲς μεταξὺ αὐτῶν τῶν κοινοτήτων.

Σύμφωνα μὲ τὸ δημοσίευμα, ὁ Παναγιώτατος ἔκαμε ἰδιαίτερη ἀναφορὰ στὴν Σύνοδο τῆς Κρήτης, τονίζοντας πώς: «Ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος, μέσα ἀπὸ τὰ κείμενα πού ἐπεξεργάστηκε καὶ ἐνέκρινε, κατάφερε νὰ ἀνταποκριθεῖ ἐπιτυχῶς στὶς ἀνάγκες τοῦ σύγχρονου Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ, ἀναλύοντας καὶ διευθετώντας καθημερινὰ ποιμαντικὰ προβλήματα, ὅπως οἱ μικτοὶ γάμοι καθὼς καὶ οἱ σχέσεις μετὰ τοῦ λοιποῦ Χριστιανικοῦ κόσμου καὶ ἡ σημασία τῶν διαλόγων σὲ διαχριστιανικὸ καὶ διαθρησκειακὸ ἐπίπεδο».

Ἀλλὰ διερωτόμαστε καὶ ψάχνουμε νὰ βροῦμε, πῶς ἡ Σύνοδος κατάφερε νὰ ἀνταποκριθεῖ ἐπιτυχῶς στὶς ἀνάγκες τῶν συγχρόνων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν; Τί ἄλλαξε ἢ τί πρόκειται πρακτικὰ νὰ ἀλλάξει, στὴ ζωή τους; Μήπως οἱ μικτοὶ γάμοι, ὅπως ἀνάφερε ὁ Παναγιώτατος; Μήπως ἄλλαξε κάτι στὴ νηστεία; Ἀπολύτως τίποτα! Ὅ,τι μέχρι σήμερα γινόταν, «κατ’ οἰκονομίαν», θὰ γίνεται καὶ στὸ ἑξῆς! Γιὰ ποιὰ ἀνταπόκριση κάνει λόγο ὁ Παναγιώτατος; Ἴσως νὰ ἐννοεῖ τὰ σύγχρονα κοινωνικὰ προβλήματα τῆς διάκρισης τῶν ἀνθρώπων, τῆς ἐκμετάλλευσης ἀνθρώπου ἀπὸ ἄνθρωπο, τὰ ἄδικα οἰκονομικὰ συστήματα, τὸ πρόβλημα τῆς εἰρήνης, τοῦ καταναλωτισμοῦ, τῆς φτώχειας, τῆς καταστροφῆς τοῦ περιβάλλοντος κ.α.

Ἀλλὰ αὐτὰ τὸ προβλήματα δὲν ὑπῆρχαν πάντα; Αὐτὰ τὰ προβλήματα δὲν ἐπιλαμβάνονται καὶ κοσμικὰ σχήματα, ὅπως ὁ Ο.Η.Ε.; Ἡ Ἐκκλησία, διὰ τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν Ἁγίων καὶ θεοφόρων Πατέρων δὲν τὰ στιγμάτισε καὶ τὰ καταδίκασε ὡς «ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας» (Ρωμ.6,23), ὡς ἀφύσικες μεταπτωτικὲς καταστάσεις στὴ θεία δημιουργία ἐξ’ ἀρχῆς; Δὲν ἔδωσε τὶς λύσεις; Τί περισσότερο κατάφερε νὰ κάνει ἡ Σύνοδος τοῦ Κολυμβαρίου; Πόσο θὰ ληφθοῦν ὑπόψη οἱ ἀποφάσεις της γιὰ νὰ ἐξαφανιστοῦν αὐτὰ τὰ προβλήματα ἀπὸ προσώπου γῆς;

Κατὰ τὸν Παναγιώτατο: ἡ Σύνοδος συγκλήθηκε (καὶ)  νὰ ὁρίσει τὶς «σχέσεις (σ.σ. τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας) μετὰ τοῦ λοιποῦ Χριστιανικοῦ κόσμου καὶ τὴ σημασία τῶν διαλόγων σὲ διαχριστιανικὸ καὶ διαθρησκειακὸ ἐπίπεδο»! Ἰδοὺ λοιπόν, πὼς ἀποδεικνύεται ξεκάθαρα ὁ κύριος σκοπὸς τῆς συγκλήσεως τῆς Συνόδου ἦταν νὰ ἐπανακαθορίσει τὶς σχέσεις της μὲ τὸν ὑπόλοιπο χριστιανικὸ κόσμο, ὄχι ὅπως ἔχει θεσμοθετήσει ἡ Ἐκκλησία τῶν ἁγίων Πατέρων, ἀλλὰ ὅπως ὁρίζει καὶ ἐπιδιώκει ὁ σύγχρονος Οἰκουμενισμός! Μάλιστα χωρὶς νὰ παραμικρὴ ἀποτίμηση 50 χρόνων διεξαγομένων διαλόγων. Οἱ ἅγιοι καὶ θεοφόροι Πατέρες ἔβλεπαν τοὺς ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως τὰ κλήματα ἐκτός τῆς ἀμπέλου, τὰ ὁποία δὲν μποροῦν νὰ καρποφορήσουν, σύμφωνα μὲ τὸ λόγο τοῦ Κυρίου: «ἐγὼ εἰμὶ ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τὰ κλήματα. Ὁ μένων ἐν ἐν ἐμοὶ καγῶ ἐν αὐτῶ, οὗτος φέρει καρπὸν πολύν, ὅτι χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν. Ἐὰν μὴ τὶς μείνη ἐν ἐμοί, ἐβλήθη ἔξω ὡς τὸ κλῆμα καὶ ἐξηράνθη, καὶ συνάγουσιν αὐτὰ καὶ εἰς τὸ πῦρ βάλλουσι, καὶ καίεται» (Ἰωάν.15, 5-6).

Οἱ ἀποκοπέντες ἀπὸ τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι τὰ κλήματα ἐκτός τῆς ἀμπέλου, τὰ ὁποία δὲν μποροῦν νὰ καρποφορήσουν καὶ εἶναι προορισμένα γιὰ τὴ φωτιά, ὡς ἄχρηστα καὶ ἐπιζήμια! Αὐτὰ λέει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Αὐτὰ ἑρμήνευσαν θεοπνεύστως οἱ ἅγιοι Πατέρες, οἱ ὁποῖοι θεωροῦν τοὺς ἀποκομμένους ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ὡς σχισματικοὺς καὶ αἱρετικούς, κάτι ποὺ δὲν ἔκανε ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτης. Ἡ λέξη «αἵρεση» ἀπουσιάζει παντελῶς ἀπὸ τὶς ἀποφάσεις Της. Τί ἔγινε τελικά, ἐξαφανίστηκε τὸ φαινόμενο τῆς αἵρεσης στὶς μέρες μας; Σαφέστατα ὄχι! Τὸ ἀντίθετο μάλιστα, οἱ πλάνες πληθύνονται καὶ γιγαντώνονται. Βιώνουμε ἴσως τὴ χειρότερη πνευματικὴ σύγχυση καὶ πνευματικὴ κατάπτωση τῆς ἱστορίας!

Οἱ ἅγιοι Πατέρες, στὴ δισχιλιόχρονη πορεία τῆς Ἐκκλησίας, μέσω τῶν Ἁγίων Συνόδων, ἔθεταν ὅρια ἀνάμεσα στὴν σώζουσα πίστη τῆς Ἐκκλησίας καὶ στὴν αἵρεση καὶ καλοῦσαν τοὺς αἱρετικοὺς σὲ μετάνοια καὶ ἐπιστροφὴ στὴ σώζουσα ἀγκαλιὰ τῆς Ἐκκλησίας, ἐπειδὴ δὲν ἔβλεπαν σωτηρία στὴν αἵρεση. Αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὴν ἀγάπη γνώριζαν ἐκεῖνοι καὶ ὄχι τὴν ψεύτικη τὴ σημερινή, ἡ ὁποία δίνει τὴν ψευδαίσθηση στοὺς αἱρετικοὺς ὅτι βρίσκονται ἐντός τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἔχουν ἐξασφαλισμένη τὴ σωτηρία! Αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἡ «ἀγάπη» καταντᾶ ὄλεθρος, καταστροφὴ καὶ ἀπώλεια γιὰ τοὺς πλανεμένους ἀδελφούς μας! 

Ὄχι ἁπλὰ «ἐξαφανίστηκε» ἡ ἔννοια καὶ ἡ λέξη «αἵρεση» στὴ Μεγάλη Σύνοδο, ἀλλὰ αὐτὴ προχώρησε ἔτι περισσότερο, ἀναγνώρισε τὴν ὀνομασία καὶ ἄλλων «ἐκκλησιῶν», μὲ τὶς ὁποῖες ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ὀφείλει νὰ συνδιαλέγεται γιὰ τὴν ἑνότητα! Τίθεται βέβαια τὸ λογικὸ ἐρώτημα: πῶς δέχεσαι τὴν ὀνομασία «ἑνώσεως ἀνθρώπων» καὶ δὲ δέχεσαι τὴν ὕπαρξή τους ὡς «Σῶμα Χριστοῦ»; Ἐκθείασε ἐπίσης καὶ τὴ συμμετοχὴ τῆς Ἐκκλησίας στὸ παναιρετικὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν, ὡς ἀπαραίτητη, ὡς δῆθεν μαρτυρία τῆς Ὀρθοδοξίας στὶς «Ἑτερόδοξες Ἐκκλησίες», στὴν οὐσία ὅμως γιὰ τὴν προώθηση τῆς ἑνότητας τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου, ὅπως τὴν ὁραματίζεται ὁ Οἰκουμενισμός!  

Σὲ ἄλλο σημεῖο ὁ Παναγιώτατος προσπάθησε νὰ δικαιολογήσει τὴν προκλητικὴ παρουσία τῶν πολυπληθῶν καὶ ποικιλώνυμων αἱρετικῶν στὴ Μεγάλη Σύνοδο: «ἡ παρουσία παρατηρητῶν ἐκ μέρους τῶν ἑτεροδόξων Ἐκκλησιῶν καὶ τῶν Χριστιανικῶν ὀργανισμῶν, ἀποτελεῖ ἕνα ἁπτὸ παράδειγμα τῆς σπουδαιότητας τὴν ὁποία ἀποδίδει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στὴν συνεργασία μὲ τοὺς λοιποὺς χριστιανοὺς καὶ γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, ὡς ἡ Πρωτόθρονος Ἐκκλησία, ἔχουσα τὴν εὐθύνη τοῦ συντονισμοῦ τῶν σχέσεων καὶ τῶν διαλόγων σὲ διαχριστιανικὸ καὶ διαθρησκειακὸ ἐπίπεδο, συνεχίζει μὲ ἀμείωτο ἐνδιαφέρον τὴν πορεία αὐτὴ γιὰ τὴν μαρτυρία τοῦ Εὐαγγελίου». Ἐδῶ καὶ πάλι ὁ Παναγιώτατος ἀποκαλεῖ «ἐκκλησίες» τὶς αἱρέσεις, μὲ τὶς ὁποῖες ἐπιδιώκει «συνεργασία». Διερωτόμαστε τί εἴδους συνεργασία μπορεῖ νὰ ἔχει τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ μὲ τὶς «ψευδοεκκλησίες», κατὰ τὸν σύγχρονο μέγα θεολόγο καὶ ὁμολογητὴ ἅγιο Ἰουστίνο Πόποβιτς καὶ τὶς θρησκεῖες τοῦ κόσμου;

Πότε ἡ Ἐκκλησία στὸ δισχιλιόχρονο παρελθὸν της εἶχε σχέσεις ὁποιασδήποτε συνεργασίας μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ τοὺς ἀλλοθρήσκους; Τί ἔχει νὰ ὠφεληθεῖ ἡ Ὀρθοδοξία ἀπὸ τέτοιου εἴδους «συνεργασίες» μὲ τὶς σύγχρονες, συνοδικὰ καταδικασμένες, αἱρετικὲς κοινότητες τῶν παπικῶν, τῶν προτεσταντῶν, τῶν ἀγγλικανῶν, τῶν παλαιοκαθολικῶν, τῶν κοπτῶν, τῶν νεστοριανῶν, τῶν μαρωνιτῶν, τῶν χαρισματικῶν, κ.α. καὶ τῶν ἀλλοθρήσκων; Δὲν φτάνει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ἀέναη παρουσία καὶ πνοὴ τοῦ Θεοῦ Παρακλήτου σὲ Αὐτὴ καὶ ἔχει τὴν ἀνάγκη «συνεργασιῶν» μὲ τοὺς κατεγνωσμένους αἱρετικοὺς καὶ τοὺς ἀλλοθρήσκους; Ἡ μόνη, βεβαίως, συνεργασία καὶ κοινωνία μὲ αὐτοὺς εἶναι ἡ κατάδειξη τῶν πλανῶν τους καὶ ἡ κλήση τους γιὰ μετάνοια καὶ ἐπιστροφή τους στὴν Μία καὶ Μοναδικὴ Ἐκκλησία, τὴν Ὀρθοδοξία! Αὐτὸ ποὺ ἔκαναν οἱ ἅγιοι καὶ θεοφώτιστοι Πατέρες, ἐδῶ καὶ δύο χιλιάδες χρόνια!

Τέλος ὁ Παναγιώτατος κάνει λόγο γιὰ τὴν πολυπόθητη ἑνότητα τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου. «Ἀπὸ τὴν πλευρά της ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἔχει πίστη στὸν Θεὸ καὶ μὲ αἰσιοδοξία θὰ συνεχίσει τοὺς θεολογικοὺς διαλόγους, κυρίως μὲ τὴν Ρωμαιοκαθολικὴ ἀδελφὴ Ἐκκλησία καὶ πιστεύουμε ὅτι στὰ ἑπόμενα χρόνια θὰ ὑπάρξει σημαντικὴ πρόοδος. Δὲν θὰ ἦταν σοφὸ νὰ θέσουμε χρονικὰ ὅρια στὸν διάλογό μας, δὲν μποροῦμε νὰ ἐργαζόμαστε μὲ κοσμικὰ κριτήρια καὶ κανόνες. Πιστεύουμε ὅτι ὀφείλουμε νὰ συνομιλοῦμε μὲ εἰλικρίνεια, αἴσθημα ἀγάπης, νὰ προσευχόμαστε πολὺ καὶ μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ, ὅταν ἐκεῖνος τὸ θελήσει, θὰ προχωρήσουμε στὴν ἐπίλυση τῶν διαφορῶν μας καὶ στὴν ποθητὴ ἑνότητα».

Ἐδῶ συνεχίζει ὁ Παναγιώτατος νὰ ἀποκαλεῖ «ἀδελφὴ ἐκκλησία» τὸν πολλάκις συνοδικὰ καταδικασμένο αἱρετικὸ παπισμὸ καὶ ἐκφράζει τὴν πεποίθησή του ὅτι ἐπίκειται ἡ «ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν», παρ’ ὅλο, ποὺ μετὰ 35 χρόνια ἀποτυχημένων διαλόγων, τοὺς ὁποίους ὁ τέως συμπρόεδρος τοῦ μεικτοῦ θεολογικοῦ διαλόγου, Ἀρχιεπίσκοπος Αὐστραλίας κ. Στυλιανός, εἶχε χαρακτηρίσει ὡς «ἀνόσιον παίγιον»! Δὲν μποροῦμε νὰ γνωρίζουμε ἀπὸ ποῦ ἀντλεῖ αὐτὴ τοῦ τὴν αἰσιοδοξία, τὴ στιγμὴ ποὺ οἱ τριῶν καὶ πλέον δεκαετιῶν θεολογικοὶ διάλογοι μὲ τοὺς παπικοὺς ἔχουν κυριολεκτικὰ χρεοκοπήσει καὶ βαλτώσει, καθ’ ὅτι αὐτοὶ παραμένουν ἀπόλυτα καὶ πεισματικὰ ἀμετακίνητοι στὶς πλάνες τους!

Τόνισε πὼς «προσευχόμαστε πολὺ καὶ μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, ὅταν ἐκεῖνος τὸ θελήσει, θὰ προχωρήσουμε στὴν ἐπίλυση τῶν διαφορῶν μας καὶ στὴν ποθητὴ ἑνότητα»! Ρωτᾶμε τὸν Παναγιώτατο: ἀπὸ πότε οἱ παπικὲς κακοδοξίες ἔγιναν «διαφορές μας»; Πόσες «διαφορὲς» πρόσθεσε ἡ Ὀρθόδοξος Καθολικὴ Ἐκκλησία μας, μετὰ τὸ «σχίσμα» καὶ πόσες ὁ παπισμός; Γιατί δὲ λέει τὰ πράγματα μὲ τὸ ὄνομά τους: νὰ τὶς ἀποκαλέσει πλάνες τοῦ παπισμοῦ, συνοδικὰ καταδικασμένες κακοδοξίες, τὶς ὁποῖες συσσώρευσε τὰ τελευταία χίλια χρόνια; Ἀλλὰ νομίζουμε ὅτι καὶ ἡ φράση του: ὅταν ὁ Θεὸς «θελήσει» θὰ γίνει ἡ ἕνωση εἶναι προβληματική. Αὐτός, πρέπει νὰ τὸ γνωρίζει καλλίτερα ἀπὸ τὸν καθένα, πὼς ὁ Θεὸς πάντοτε θέλει τὴν ἑνότητα τῶν ἀνθρώπων. Αὐτὸς ἔδωσε τὴν Ἐκκλησία Του νὰ λειτουργεῖ ὡς ἑνωτικὸς καὶ σωστικὸς παράγων τῶν ἀνθρώπων μεταξύ τους καὶ μὲ τὸν Ἴδιο.

Οὐδέποτε «θέλησε» νὰ ὑπάρχει χάσμα ἀνάμεσα στὴν Ἐκκλησία καὶ τὶς δαιμονοκίνητες αἱρέσεις, διότι, αὐτὲς εἶναι ἔργο τοῦ διαβόλου. Ἡ θέλησή Του εἶναι ἄτρεπτη καὶ ἀναλλοίωτη. Δὲν θὰ ἀλλάξει γνώμη κάποτε ὁ Θεὸς γιὰ νὰ γίνει ἡ ἕνωση. Ἄρα δὲν εἶναι ἡ «θέληση» τοῦ Θεοῦ τὸ ἐμπόδιο γιὰ τὴν «ἕνωση», ἀλλὰ ἡ ἀμετανοησία τῶν αἱρετικῶν καὶ ἐν προκειμένω τῶν παπικῶν. Ἡ ἕνωση θὰ γίνει ὄχι «ὅταν θελήσει ὁ Θεός», ἀλλὰ ὅταν θελήσει ὁ παπισμός, (καὶ οἱ ἄλλοι αἱρετικοὶ) νὰ ἀποβάλλει τὶς κακοδοξίες του καὶ ἀποφασίσει νὰ ἐπιστρέψει στὴ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ἀπὸ ὅπου δραπέτευσε!

Ὁ Θεὸς φωτίζει «πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενος εἰς τὸν κόσμον» νὰ ἀποδεχτεῖ τὴ σωτηρία του. Φωτίζει καὶ τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ τὸ δαιμονικὸ πνεῦμα τῆς πλάνης καὶ ὁ ἐγωισμός τους, τοὺς ἐμποδίζουν νὰ κάνουν τὴ μεγάλη ὑπέρβαση! Ὁ Θεὸς δὲν καταλύει τὴν ἐλευθερία τους γιὰ νὰ τοὺς ἐπιστρέψει, χωρὶς τὴ θέλησή τους, στὴν Ἐκκλησία! Ὅσο δὲν θέλουν οἱ αἱρετικοὶ τὴν ἀποβολὴ τῶν πλανῶν τους, ἕνωση δὲ μπορεῖ νὰ γίνει, ὅσο καὶ ἂν τὴ θέλει ὁ Θεός!

Περαίνοντας τὴν ἀνακοίνωσή μας, θέλουμε νὰ ἐκφράσουμε τὴ λύπη μας γιὰ τὸ τραγικὸ γεγονός, ὅτι ἑκατομμύρια συνανθρώπων μας, εἰκόνες τοῦ Θεοῦ, βρίσκονται ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἄρα ἐκτός τῆς σωστικῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ. Ἡ λύπη μας αὐτὴ ἀπορρέει ἀπὸ τὸ καθῆκον τῆς ἀγάπης μας πρὸς κάθε ἄνθρωπο καὶ τὴ λαχτάρα μας νὰ μὴ χαθεῖ οὔτε μία ἀνθρώπινη ψυχή. Θέλουμε ἐπίσης νὰ ἐκφράσουμε τὴ λύπη μας γιὰ τὴ σύγχρονη οἰκουμενιστικὴ καὶ συγκρητιστικὴ ἀντίληψη, ἡ ὁποία «βλέπει» σωτηρία καὶ ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας. Διαπιστώνουμε μὲ πόνο ψυχῆς, νὰ ἔχει σιγήσει στὰ στόματα τῶν ἰθυνόντων, στὶς ἔσχατες καὶ ἀποκαλυπτικὲς ἡμέρες μας, ἡ κλήση τοῦ Κυρίου: «δεῦτε πρὸς μὲ πάντες» (Ματθ. 11,28).

Νὰ μὴν καλοῦνται οἱ ἄνθρωποι γιὰ σωτήρια ἕνωση μὲ τὸ Θεάνθρωπο Λυτρωτή, ἡ ὁποία συντελεῖται ἀποκλειστικὰ μέσα στὴν Ἐκκλησία Του, στὴν Ὀρθοδοξία, στὸ τεθεωμένο Σῶμα Του καὶ πουθενὰ ἀλλοῦ! Κλήση γιὰ ὀργανικὴ καὶ ὀντολογικὴ ἕνωση μὲ τὸ Χριστό, μέσω τῆς ἀκαινοτόμητης σώζουσας Πίστεως καὶ τῶν Θείων Μυστηρίων. Ἔτσι, καὶ μόνον ἔτσι, συντελεῖται ἡ σωτηρία! Νὰ ἀφήνονται ἀβοήθητοι στὶς πλάνες! Μία τέτοια κλήση, στὴν Ὀρθοδοξία, τὴν ἀληθινὴ καὶ μοναδικὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, περιμέναμε ἀπὸ τὴ Μεγάλη Σύνοδο, ἡ ὁποία δὲν ἔγινε! Μία τέτοια κλήση θὰ περιμέναμε ἀπὸ τὸ μαρτυρικὸ Φανάρι, ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Παναγιωτάτου πρὸς τοὺς αἱρετικοὺς γιὰ μετάνοια καὶ ἐπιστροφὴ στὴν σώζουσα ὀρθόδοξη ἀλήθεια, καὶ ὄχι εὐχολόγια καὶ φροῦδες ἐλπίδες γιὰ ἑνωτικὰ σχήματα συγκολλήσεων ἀληθειῶν καὶ πλανῶν! Αὐτοῦ του εἴδους τὴν ἑνότητα δὲν τὴ θέλει ὁ Θεός!  
       
Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ Παραθρησκειῶν

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 25η Ἰουλίου 2016

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.