Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τοῦ Πατριαρχείου τῆς Σερβίας περὶ τῆς Μεγάλης Συνόδου

Ἡ ἀπὸ 24.7.2015 ἐπιστολὴ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας ἐστάλη πρὸς τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη Βαρθολομαῖο πρὶν ἀπὸ τὴν Ἐ΄ Πανορθόδοξη Προσυνοδικὴ Διάσκεψη (Σαμπεζύ, 10-17.10.2015).

Ἀν οἱ προτάσεις τῆς Ἱ. Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας γιὰ τὸ ἐκκλησιολογικὸ ζήτημα γίνονταν ἀποδεκτές, ἡ Πανορθόδοξη Σύνοδος θὰ ἦταν ἀδιαμφισβήτητα ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδοξίας. Ποιοὶ καὶ γιατί δὲν ἄφησαν ὑλοποιηθοῦν οἱ προτάσεις αὐτές;

ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ ΕΚ ΤΟΥ ΣΕΡΒΙΚΟΥ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ

ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΚΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Ἀρ. πρώτ. 439

Ἐν Βελιγραδίω τὴν 24ην Ἰουλίου 2015

Τῷ Παναγιωτάτω Ἀρχιεπισκόπω Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης καὶ Οἰκουμενικῶ Πατριάρχη Κυρίω ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΩ Εἰς Κωνσταντινούπολιν.

Παναγιώτατε,

Ἡ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Σερβικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας κατὰ τὴν τακτικὴν συνεδρίασίν Της τοῦ παρελθόντος Μαΐου ἐ.ε. ἐξήτασε τὴν ἔκθεσιν τῶν ἐκπροσώπων τῆς καθ΄ ἡμᾶς Τοπικῆς Ἐκκλησίας, πού ἀφοροῦσε εἰς τὴν τρίτην συνάντησιν τῆς Εἰδικῆς...

Διορθοδόξου Προπαρασκευαστικῆς Ἐπιτροπῆς διὰ τὴν Ἁγίαν καὶ Μεγάλην Σύνοδον καὶ ἀποφάσισεν ὅπως κοινοποιήση τὰς προτάσεις Αὐτῆς διὰ τὴν Πέμπτην Προσυνοδικὴν Πανορθόδοξον Διάσκεψιν, ἐν ταυτῶ εἰπεῖν διὰ τὴν μέλλουσα Ἁγίαν καὶ Μεγάλην Σύνοδον τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας.

Ἡ ἀπόφασις καὶ αἱ προτάσεις τῆς ἡμετέρας Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας κοινοποιοῦνται εἰς τοὺς Προκαθημένους πασῶν τῶν Αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἐπὶ κεφαλῆς ὄντος τοῦ Πρωτοθρόνου Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.

Ἡ ἀπόφασις καὶ αἱ προτάσεις αἱ ἀφορῶσαι εἰς τὴν Ἁγίαν καὶ Μεγάλην Σύνοδον ἔχουν ὡς ἀκολούθως:

«Μετὰ πλήρους συναισθήσεως τῆς ἐξαιρέτου ἱστορικῆς σπουδαιότητος τῆς προετοιμαζομένης Μεγάλης Συνόδου διὰ τὴν μαρτυρίαν καὶ ἀποστολὴν τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τὸν σύγχρονον κόσμον, ἡ Σύνοδος τῆς Σερβικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν ὄψει τῆς προετοιμασίας τῆς Μεγάλης Συνόδου, ἡ ὁποία ἐπρογραμματίσθη ὅπως συνέλθη τὸ 2016, γνωρίζει εἰς τοὺς Προκαθημένους καὶ τὰς Ἱ. Συνόδους τῶν Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν τὰς ἐπισήμους ἀπόψεις καὶ προτάσεις Της:

1. Εἶναι εἰς ὅλους γνωστόν, ὅτι ἡ Σερβικὴ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία συμμετέχει ἐνεργῶς καὶ ἀπ’ ἀρχῆς εἰς τὰς προετοιμασίας τῆς Μεγάλης Συνόδου καθὼς καὶ ὅτι ἔχει λάβει μέρος εἰς ὄλας τὰς Πανορθοδόξους Προπαρασκευαστικᾶς Ἐπιτροπᾶς ἀπὸ τῆς πρώτης ἐν ἔτει 1961 ἕως καὶ σήμερον. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ διατρανώνει τὴν ἐπιθυμία Της διὰ τὴν σύγκλησιν τῆς Συνόδου καὶ τὴν συναίσθησιν τῶν εὐθυνῶν διὰ τὴν καλυτέραν προετοιμασίαν τοῦ ὁροσήμου τούτου διὰ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καὶ τὴν ὑλοποίησιν τῆς εὐαγγελικῆς ἀποστολῆς Της.

Προκαλεῖ ὅμως ἀνησυχίαν εἰς τὴν καθ’ ἠμᾶς Τοπικὴν Ἐκκλησίαν τὸ γεγονὸς ὅτι ἐνῶ ἡ Σύνοδος συνέρχεται λίαν προσεχῶς, τὰ προγραμματισθέντα θέματα τῆς Συνόδου δὲν ἀπαντοῦν εἰς οὐσιαστικὰ ζητήματα, μὲ τὰ ὁποῖα βρίσκεται ἀντιμέτωπος ἡ σημερινὴ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία. Ὡς γνωστόν, αἱ Οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι καὶ ἀπασαι αἱ τῆς αὐτῆς σπουδαιότητος Σύνοδοι ἐν τῇ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας ἀντιμετώπιζαν ἐν πρώτοις τὰ ἐμφανισθέντα δογματικὰ ζητήματα καὶ ἀκολούθως, ἐν συσχετισμῷ πρὸς αὐτά, καὶ τὰ ζητήματα διοργανώσεως καὶ κανονικῆς εὐταξίας ἐν τῇ Ἐκκλησία.

Ἀδιαμφισβητήτως τὸ κεντρικὸν δογματικὸν ζήτημα ἀπὸ τοῦ Μεγάλου Σχίσματος (1054 μΧ) καὶ ἐντεῦθεν, μετὰ τὴν ἐμφάνισιν τῆς Διαμαρτυρήσεως (ἀπὸ τοῦ 16ου αι.) ἕως καὶ τῆς σήμερον, εἶναι τὸ ἐκκλησιολογικὸ ζήτημα: τὸ περὶ Ἐκκλησίας ἐρώτημα.

Συνεπῶς τὸ προβλεπόμενον θέμα τῆς Συνόδου, προερχόμενον ἀπὸ τὸν συγκερασμὸν δύο πρώην θεμάτων (περὶ Οἰκουμενισμοῦ καὶ περὶ τοῦ Διαλόγου μετὰ τῶν ἄλλων Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν) ὑπὸ τὸν τίτλον «Ἡ σχέσις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μετὰ τοῦ λοιποῦ Χριστιανικοῦ κόσμου», ἀναποφεύκτως ἀπαιτεῖ προκαθορισμὸν τινὰ τῆς διδασκαλίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὡς τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς, ἐν ἡ πιστεύομεν, ἐν τῷ Συμβόλω τῆς Πίστεως ὁμολογοῦντες, ὅτι αὔτη ἐστὶν ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία - ἡ Ἐκκλησία τοῦ Συμβόλου. Μόνον ὑπὸ τὸ φῶς τοιαύτης προκαθορισμένης αὐτογνωσίας τῆς Ἐκκλησίας δύναται τὸ προβλεπόμενον θέμα, ἤτοι «Ἡ σχέσις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μετὰ τοῦ λοιποῦ Χριστιανικοῦ κόσμου», νὰ εὔρη τὴν πραγματικὴν αὐτοῦ θέσιν. Τοῦτο ἀκριβῶς τὸ οὐσιῶδες δογματικὸ-ἐκκλησιολογικὸ ζήτημα ἔχουσα ὑπ’ ὄψιν ἡ καθ’ ἠμᾶς Τοπικὴ Ἐκκλησία προέτεινε διὰ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, μὲ ἀπόφασιν τῆς Συνάξεως αὐτῆς (ὑπ’ ἀριθμ. 771/зап. 160 τῆς 26ης Μαΐου 2011), ἐπικύρωσιν τινὰ τῆς οἰκουμενικῆς σπουδαιότητος τῆς Συνόδου τοῦ Φωτίου (879/890), εἰδικῶς δὲ τῆς διδασκαλίας αὐτῆς περὶ τοῦ Filioque, τὸ ὁποῖο καὶ ἦτο ὁ κύριος λόγος διὰ τὸν χωρισμὸν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης ἀπὸ τὸ πλήρωμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Διὰ τὸν αὐτὸν λόγον, ἡ ἡμετέρα Σύναξις προέτεινε, καὶ πάλιν προτείνει, διὰ τὴν Ἁγίαν καὶ Μεγάλην Σύνοδον, τὴν ἐπικύρωσιν ὑπὸ τῆς Μεγάλης Συνόδου τῶν Ἡσυχαστικῶν Συνόδων τοῦ 14ου αι., καὶ τὴν ἀποδοχὴν τῆς διδασκαλίας τῶν ἐξ ὁλοκλήρου ὀρθοδόξου περὶ τῆς θείας Οὐσίας καὶ τῶν αἰωνίων Θείων Ἐνεργειῶν ὡς μίαν οὐσιώδη διαφορὰν ἐν σχέσει μὲ τὴν Ρωμαιοκαθολικὴν διδασκαλίας περὶ τῆς Θείας Χάριτος, τουτ’ ἔστιν ἐν γένει περὶ τῆς σχέσως τοῦ Θεοῦ πρὸς τὴν κτίσιν Αὐτοῦ, διδασκαλίαν ἀπὸ τῆς ὁποίας ὀργανικῶς συνάγεται ἡ ρωμαιοκαθολικὴ κατανόησις τοῦ Filioque, καθὼς καὶ ἡ ὑπερτροφία, ἡ ρωμαϊκὴ κατανόησις τῆς θέσεως τοῦ Πρώτου εἰς τὴν Ἐκκλησίαν (πρωτεῖον) - ἀφ’ ἢς ἡ ἀπουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀνταλλάσσεται ἀπὸ τὸ ἀλάθητον ἀνθρώπου τινός.

Θεωροῦμεν ἐπίσης ὡς οὐσιῶδες ἡ Μεγάλη Σύνοδος νὰ ἐπικυρώση τὰς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου τῆς Κωνσταντινουπόλεως (1282-84), διὰ τῆς ὁποίας ἡ ἕνωσις τῆς Λυῶνος ἠκυρώθη, καὶ τῆς Μεγάλης Συνόδου (1484) διὰ τῆς ὁποίας αἱ ἀποφάσεις τῆς Συνόδου τῆς Φλωρεντίας ἠκυρώθησαν. Εἰς τὰ πλαίσια αὐτὰ θὰ ἦτο ἐξαιρετικῆς σημασίας νὰ ὁρισθῆ ἡ θέσις τῆς Ἐκκλησίας ἐπὶ τοῦ (Πετρείου) Πρωτείου, καὶ ἐπὶ τῆς σφαλερᾶς διδασκαλίας τῶν Συνόδων Λυῶνος, Φλωρεντίας, καὶ Βατικανὴς Ι καὶ ΙΙ, ἐπὶ τοῦ θέματος αὐτοῦ, καθὼς ἐπίσης καὶ ἡ θέσις τοῦ Πρώτου εἰς τὴν Ἐκκλησίαν.

Ἡ καθ΄ ἠμᾶς Ἐκκλησία ἔχει ἕτοιμον σχέδιόν τι ἐπὶ τοῦ θέματος «Περὶ τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας», καὶ εἶναι ἑτοιμη νὰ τὸ ἀποστείλη διὰ τὴν Πέμπτην Προσυνοδικὴν Διάσκεψιν πρὸς μελέτην καὶ προετοιμασίαν διὰ τὴν τελικὴν μορφὴν εἰς τὴν Σύνοδον.

Μόνον ὑπὸ τὸ φῶς τῆς Ἐκκλησιολογίας θὰ λάβουν ἅπαντα τὰ ἄλλα θέματα τὴν θέσιν τὴν ὁποίαν δικαιοῦνται.

2. 2α. Τὰ ἐπεξεργασθέντα θέματα: «Περὶ τῆς ἀποστολῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὡς μαρτυρίας ἀγάπης ἐν διακονία» καὶ «Περὶ τῆς σπουδαιότητος τῆς νηστείας καὶ τῆς τηρήσεως αὐτῆς σήμερον», θεωροῦμεν ὅτι ἔχουν ὁλοκληρωθεῖ διὰ τὴν ἡμερησίαν διάταξιν τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου.

2β. Προκειμένου νὰ δικαιολογηθῆ ἡ προώθησις τοῦ θέματος «κωλύματα γάμου» εἰς τὴν Μεγάλην Σύνοδον, εἶναι ἀναγκαῖον πρῶτον μὲν νὰ ἐξετασθῆ τὸ ὑπαρξιακὸν ζήτημα τῆς συγχρόνου ἀνθρωπότητος καὶ τῆς Ἐκκλησίας - τὸ ζήτημα τοῦ ἱεροῦ μυστηρίου τοῦ Γάμου καὶ τῆς χριστιανικῆς Οἰκογενείας, ἡ ὁποία ἀπειλεῖται τὴν σήμερον περισσότερον ἀπὸ ποτὲ (ἐδῶ πρέπει νὰ ὑπογραμμισθῆ: βιοηθική, ὁ «γάμος» συντρόφων τοῦ αὐτοῦ φύλου, τὸ πρόβλημα τῆς ἐκτρώσεως, ἀντισύλληψις, τεχνητὴ γονιμοποίησις, κλωνοποίησις κ.α.). Μόνον εἰς τὰ πλαίσια αὐτὰ δύναται νὰ δικαιολογηθῆ ἡ συμπερίληψις τοῦ θέματος «κωλύματα γάμου». Καὶ ἐπὶ τοῦ θέματος αὐτοῦ ἡ καθ’ ἠμᾶς Ἐκκλησία εἶναι ἑτοίμη νὰ προσφέρη σχέδιόν τι πρὸς μελέτην καὶ προετοιμασίαν διὰ τὴν Ἁγίαν καὶ Μεγάλην Σύνοδον. Εἰ δὲ μή, ἐλλείψει τούτου, ἡ γνώμη τῆς Ἐκκλησίας ἠμῶν εἶναι ὅτι τοῦτο δὲν εἶναι ζήτημα διὰ τὴν Ἁγίαν καὶ Μεγάλην Σύνοδον, ἀλλὰ μᾶλλον διὰ μίαν ἄλλην Πανορθόδοξον Κανονικὴν Ἐπιτροπήν.

Τὸ αὐτὸ ἰσχύει καὶ ἐπὶ τοῦ ζητήματος τοῦ Ἡμερολογίου. Ἐπικεντρώνοντες τὸ ζήτημα αὐτὸ περὶ τὴν ἐρώτησιν τοῦ ἐνδεχομένου ἑορτασμοῦ τοῦ ΠΑΣΧΑ οὐδὲν ἐπιλύεται (ἡ Ἐκκλησία ἔχει λύσει τὸ ζήτημα αὐτὸ διὰ τῆς οἰκονομίας), δύναται δὲ νὰ προκαλέση μόνον νέαν ἀντίδρασιν καὶ σκάνδαλον ἐντός της Ἐκκλησίας. Ὡς ἐκ τούτου, αὐτὰ τὰ θέματα καθ’ αὐτὰ θὰ πρέπει νὰ ἀφαιρεθοῦν ἀπὸ τὸν κατάλογον τῶν θεμάτων διὰ τὴν Ἁγίαν καὶ Μεγάλην Σύνοδον.

3. Ἡ καθ’ ἠμᾶς Ἐκκλησία θεωρεῖ ἄκρως σημαντικὸν ὅπως εἰσαχθῆ εἰς τὴν Σύνοδον τὸ ἤδη προετοιμασμένο θέμα «Περὶ τοῦ Αὐτοκεφάλου καὶ τοῦ Αὐτονόμου», ὡς αὐτὸ προετάθη εἰς τὴν Προσυνοδικὴ Διάσκεψιν (2009). Δὲν εἶναι φρόνιμον νὰ ἀφαιρεθῆ διὰ τυπικοὺς λόγους (τρόπος ὑπογραφῆς τοῦ Τόμου) τὸ καθοριστικὸν τοῦτο θέμα διὰ τὴν ὀργάνωσιν, ἀποστολὴν καὶ κανονικὴν εὐταξίαν τῆς Ἐκκλησίας.

Εἰς τὸ ἀνωτέρω πλαίσιον, συμφώνως πρὸς τὴν πρότασιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Σερβικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας (ἀρ. πρωτ. 1365 τῆς 25ης Σεπτεμβρίου 2014), τὸ ὁποῖο ἐπεδόθη εἰς τὸν Πρόεδρον τῆς Εἰδικῆς Ἐπιτροπῆς Μητροπολίτην Περγάμου κ. Ἰωάννην Ζηζιούλαν τὸ 2014, ἡ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας ἐκτιμώντας ὡς ἰδιαίτερα σημαντικό, προέτεινε ὅπως ἐντός τοῦ πλαισίου τοῦ θέματος «Αὐτοκέφαλον» συμπεριληφθῆ καὶ ἐξετασθῆ πρῶτον τὸ ζήτημα τῆς ἐπικυρώσεως πάντων τῶν αὐτοκεφάλων, τῶν χορηγηθέντων ὑπὸ μόνης τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας (αἱ Οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι ἔχουν ἐπικυρώσει μόνο τὰ τέσσερα πρεσβυγενὴ Πατριαρχεῖα καὶ τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου). Ἐκ τῶν νεωτέρων Ἐκκλησιῶν μόνον ὁ Τόμος Ἀνακηρύξεως τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας ἔχει ὑπογραφεῖ ὑπὸ τῶν τεσσάρων Προκαθημένων τῶν πρεσβυγενῶν Πατριαρχείων. Ἡ πρότασις αὔτη εἶναι σύμφωνος πρὸς τὴν εἰσήγησιν τῆς Πανορθοδόξου Προσυνοδικῆς Διασκέψεως ἐν Σαμπεζύ, ὅτι τὸ Αὐτοκέφαλον δὲν χορηγεῖ, ἀλλὰ προτείνει ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία, ἐπικυρώνει δὲ αὐτὸ τὸ ὀρθόδοξον πλήρωμα ἐκδίδοντας τὸν Τόμον ἀπὸ κοινοῦ.

Ἡ ἐπικύρωσις αὔτη θὰ ἀποτρέψει δύο μελλοντικοὺς κινδύνους:

α) Τὴν ἐπανάληψιν τοῦ ἱστορικοῦ προηγουμένου (τὸ ὁποῖο τελοῦσε ἐν συναρτήσει συγκεκριμένων ἱστορικῶν συνθηκῶν) σύμφωνα μὲ τὸ ὁποῖο τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον ὡς Μήτηρ Ἐκκλησία ἔχει ἀπονείμει μόνο του τὸ αὐτοκέφαλον, ἐνῶ ἔχουν παρατηρηθεῖ νεώτερες ἀπόπειρες Μητέρων Ἐκκλησιῶν νὰ ἀπονείμουν αὐτὲς μόνες αὐτοκέφαλα (πχ. τὸ Πατριαρχεῖο Μόσχας εἰς τὴν «Ἀμερικανικὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν»).

β) Θὰ ἀποφευχθῆ ὁ πειρασμὸς τῆς καταργήσεως αὐτοκεφάλων ἐκ μέρους τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας (πχ. περίπτωσις τοῦ Πατριαρχείου Ἰπεκίου τὸ 1463 καὶ τὸ 1766, καὶ τοῦ Πατριαρχείου Τυρνόβου τὸ 1767 καὶ τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀχρίδος).

Θὰ πρέπει νὰ συνεκτιμήσωμεν ὅτι εἰς τὴν ἐποχή μας ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, διὰ πρώτην φορὰν ἐν τὴ δισχιλιετὴ ἱστορία Της ἑξαπλοῦται εἰς ὅλην τὴν Οἰκουμένην ὄχι πλέον ὡς Πενταρχία ἢ Τετραρχία. Ἔχει ὀργανωθεῖ εἰς δεκατέσσαρας Τοπικᾶς Αὐτοκεφάλους Ἐκκλησίας μὲ τὴν προοπτικὴ εἰς τὸ ἄμεσον ἢ ἀπώτερον μέλλον ὅπως προκύψουν νέαι τοπικαὶ Ἐκκλησίαι εἰς τὴν σημερινὴν διασπορὰν ἐν Εὐρώπη, Βορείω καὶ Νοτίω Ἀμερική, Καναδά, Αὐστραλία ἐκ τῶν ὑπαρχουσῶν κατὰ περιοχὰς σημερινῶν Ἐπισκοπικῶν Διασκέψεων. Ὅθεν καθίσταται ἀναγκαῖον ὅπως τὸ ζήτημα τῆς ἀπονομῆς τοῦ Αὐτοκεφάλου ἐδρασθῆ ἐπὶ ὑγειῶν, συνοδικῶν, κανονικῶν θεμελίων, οὕτως ὥστε νὰ ἀποτραποῦν καὶ νὰ θεραπευθοῦν σχίσματα τὰ ὁποῖα ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία κατὰ τὸ παρελθὸν ἀντιμετώπισε καί, δυστυχῶς, ἀντιμετωπίζει καὶ τὴν σήμερον ἡμέρα.

4. Διὰ τὴν τελικὴν προετοιμασίαν καὶ διεξαγωγὴν τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου, καθίσταται ἀπαραίτητος, τὸ ταχύτερον δυνατόν, ἡ συμμετοχὴ εἰς τὴν σύνθεσιν τῆς Γραμματείας Προπαρασκευῆς τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἐν Σαμπεζύ, ἑνός, τουλάχιστον, ἐκπροσώπου ἑκάστης Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας, κατόπιν προτάσεως τῶν ἰδίων Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν.

Ἡ Πανορθόδοξος Γραμματεία Προπαρασκευῆς καὶ Ὀργανώσεως τῆς Συνόδου καλεῖται ὅπως ἀναλάβη τὶς ἁρμοδιότητες τῶν ἄχρι τοῦ νῦν Προσυνοδικῶν Πανορθοδόξων Διασκέψεων καὶ τῶν Εἰδικῶν Διορθοδόξων Ἐπιτροπῶν, μετὰ τὴν ὁλοκλήρωσιν τοῦ ἔργου τῶν, ὥστε ἡ διεξαγωγὴ τῆς Συνόδου νὰ τελεσφορήση.

5. Συμφώνως τῇ ἡμετέρα προτάσει, διατυπωθεῖσα ἐν τῇ τελευταία Διασκέψει τῶν Προκαθημένων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἐν Κωνσταντινουπόλει, ἡ καθ’ ἠμᾶς Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας εἰσηγεῖται ὅπως ἡ Πέμπτη Προσυνοδικὴ Πανορθόδοξος Διάσκεψις ἐξετάση τὴν σύστασιν Μονίμου Εἰδικοῦ Ταμείου ὥστε μέσω ἐτησίων εἰσφορῶν ἐκ μέρους ὅλων τῶν Ἐκκλησιῶν εἰς τὸ Ὀρθόδοξον Κέντρον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἐν Σαμπεζὺ ἢ ἀλλοῦ, συγκεντρωθοῦν τὰ ἀπαραίτητα κεφάλαια ὄχι μόνον διὰ τὴν κάλυψιν τῶν ἐξόδων τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου, ἀλλὰ καὶ διὰ τὴν μελλοντικὴν ἐκκλησιαστικὴν διακονίαν εἰς τὴν προαγωγὴν τῆς Πανορθοδόξου Ἑνότητος, τῆς ἀνὰ τὸν κόσμον Πανορθοδόξου Ἱεραποστολῆς, εἰς τὴν βοήθειαν εἰς ἐνδεεῖς Ἐκκλησίας, εἰς τὴν προαγωγὴν τῆς θεολογικῆς ἐκπαιδεύσεως, τοῦ ἐπιστημονικοῦ ἔργου πανορθοδόξως, τῶν κοινῶν ἐκδόσεων κόκ.

Ἡ καθ’ ἠμᾶς Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας ἐκφράζει τὴν βαθυτάτην εὐγνωμοσύνην της πρὸς τὴν πανορθόδοξον διακονίαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, θεωρώντας ἐν ταυτῶ ὅτι ἡ Πρωτόθρονος Ἐκκλησία, εὑρισκομένη ἐπὶ αἰῶνες ἐπὶ μεγάλου Σταυροῦ, δὲν ὑποχρεοῦται μόνη αὔτη νὰ ἐπωμίζεται τὸ οἰκονομικὸ βάρος τῆς πανορθοδόξου Διακονίας, συμφώνως πρὸς τὸ «ἀλλήλων τὰ βάρη βαστάζετε καὶ οὕτως ἀναπληρώσετε τὸν νόμον τοῦ Χριστοῦ» (Γαλ. 6, 2).

Αἱ ἀποφάσεις καὶ προτάσεις νὰ διαβιβασθοῦν ἁρμοδίως εἰς τοὺς Προκαθημένους ὅλων τῶν κατὰ τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν».

Ὅθεν, διαβιβάζοντες τὰς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Σερβικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, διατελοῦμεν,

Ἐν Χριστῷ ἀδελφός τῆς Ὑμετέρας Παναγιότητος

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἰπεκίου, Μητροπολίτης Βελιγραδίου καὶ Καρλοβικίου καὶ Πατριάρχης Σερβίας

+Ειρηναίος

Πρόεδρος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Σερβικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας