«Ἡ προοδευτικὴ ἀριστερά, ἡ ἐπαμφοτερίζουσα δεξιά, ἡ ἐπικατάρατος ἀκροδεξιὰ» καὶ… ΤΟ ΧΑΟΣ!…

Γράφει ὁ Ἠλιάδης Σάββας, Δάσκαλος

Ποιὸς ἀμφιβάλλει πὼς αὐτὲς εἶναι πλέον οἱ σταθερές τοῦ πολιτικοῦ κόσμου ἀλλὰ καὶ τῆς κρατοῦσας κοινωνικῆς κατάστασης, πάνω στὶς ὁποῖες πρέπει νὰ εὐθυγραμμιστοῦμε; 

Μ` αὐτὲς θὰ κοιμόμαστε καὶ θὰ ξυπνᾶμε καὶ τίποτε παραπέρα. Μπῆκαν οἱ ταμπέλες, ὁρίστηκαν τὰ σύνορα καὶ «οἱ χρωματιστὲς γραμμές», πείστηκε τὸ πλῆθος καὶ ἔτσι πρέπει νὰ ὑπακούει καὶ νὰ σιωπᾶ, ἄσχετα μὲ τὸ τί συμβαίνει γύρω μας. «Ἀπὸ τὸν Ἄννα στὸν Καϊάφα». Τίποτε παραπέρα. Μετά, τὸ…χάος!

Ἡ ἀριστερά, ἡ δεξιά, ἡ μέση, ἡ ἄκρη καὶ ὅλα τὰ βαφτισμένα στὸ ὄνομα κάποιων ἰδεολογιῶν, «κρατοῦν», δηλαδὴ ἐπικρατοῦν στὰ τοῦ βίου μας, «κόβοντας» πρῶτα τὸ λαὸ σὲ κομμάτια, καθότι «κόμματα», αἰχμαλωτίζοντάς τον στὶς φροῦδες καὶ ἀνεκπλήρωτες ὑποσχέσεις τους καὶ καθιστώντας τον, ὅπως σήμερα, πνευματικὰ παράλυτο.

Ἔχουν ἀποδείξει, πὼς ὅλα ἀπεικονίζουν ἐντέλει τὴ μία ὄψη. Τὴν ὄψη τοῦ ἐχθροῦ τῆς ἀλήθειας τῆς πίστεως καὶ τῆς παραδόσεώς μας. Ἐλάχιστες οἱ ἐξαιρέσεις, στὶς ὁποῖες δὲν δόθηκε ἡ εὐκαιρία καὶ ἡ δυνατότητα ἀπὸ τὰ ἰσχυρὰ μέσα διαπλοκῆς, νὰ δείξουν ἐνεργῶς τὶς προθέσεις τους γιὰ τὸ καλό τῆς πατρίδας.

Ἂς μᾶς δείξει κάποιος ἀπ` αὐτούς, τοὺς ἐναλλασσόμενους, ἕναν νόμο ἀντεθνικὸ ἢ ἀντιχριστιανικό, ἀπὸ τοὺς τόσους ποὺ ψηφίζονται, ποὺ νὰ τόλμησαν νὰ τὸν ἀκυρώσουν, ὅταν...

πῆραν τὴν ἐξουσία. Ὄχι μόνο δὲν τὸ κάνουν, ἀλλὰ συνεχίζουν τὴν ἰσοπέδωση.

Βῆμα βῆμα καὶ σὺν τῷ χρόνῳ, οἱ παραδόξως καὶ ἀδιαλείπτως ἴδιοι κρατοῦντες, παραδίδοντας μεθοδικὰ ὁ ἕνας στὸν ἄλλον τὴ σκυτάλη τῆς ἐξουσίας, ἐργάζονται ἀπαρέγκλιτα γιὰ τὴν ἀπορθοδοξοποίηση καὶ τὸν ἀφελληνισμὸ τῆς πατρίδας μας. Ἐδῶ καὶ δεκαετίες διακρίνεται πλέον ξεκάθαρα ἡ ἀλληλουχία τῶν κινήσεών τους καὶ ὁ προορισμὸς στὸν ὁποῖο ὁδηγούμαστε. Δὲν δόθηκε τυχαία ἡ ἐξουσία στὴν παροῦσα ὁμάδα κυβερνώντων. Μόνο μ` αὐτὴν μποροῦσαν νὰ γίνουν ὅσα γίνονται σήμερα καὶ ἀφοῦ ἀνοίξει ὁ δρόμος, θὰ ἀκολουθήσουν χειρότερα ἀπὸ ἄλλους, ποὺ δὲ θὰ τὸ περιμένουμε. Ὅποιος ἔχει λοιπόν, μία μικρὴ καλὴ ἀνησυχία, μπορεῖ νὰ διακρίνει ἤδη τὸ σκοπὸ τοῦ σκηνοθέτη καὶ πῶς θὰ συνεχίσει καὶ ποῦ θὰ τελειώσει τὸ ἔργο του.

Ὁ Φώτης Κόντογλου, πρὶν ἀπὸ μισὸ αἰώνα καὶ πλέον, μὲ τὶς εὐαίσθητες χορδὲς τῆς ἁγίας ψυχῆς του, προειδοποιοῦσε γιὰ τὸ κατρακύλισμα, παρόλο ποὺ οἱ ἐνδείξεις ἦταν ἐλάχιστες στὴν ἐποχὴ ἐκείνη. Σ` ἕνα κείμενό του μὲ τίτλο: «Τυποποιημένη ζωή», δημοσιευμένο στὸ βιβλίο «Εὐλογημένο καταφύγιο», ἐκδόσεων «Ἀκρίτας», γράφει:

«Τὸ τί θ` ἀκούσω γι` αὐτὰ ποὺ γράφω ἀπὸ ἕνα σωρὸ ὑμνητᾶς τῆς τυποποιημένης ἑλληνικῆς ζωῆς, τὸ ξέρω. Θὰ μὲ ποῦνε σκουριασμένο, ἄγκουρα φουνταρισμένη καὶ γαντζωμένη ἀπάνω στὴν ξέρα τῆς παράδοσης, ἀλλὰ «οὐ φροντίς, Ἰπποκλείδη». (Δὲν μὲ νοιάζει, ποσῶς μὲ ἐνδιαφέρει).

Ἡ τυποποίηση στὴν Ἑλλάδα, μ` ὅλα ποὺ εἶπα, εἶναι ἀκόμα στὴν ἀρχή. Ὑπάρχει κάμποση ἀτυποποίητη ζωὴ καὶ μ` αὐτὴ παρηγοριόμαστε λίγο ἐμεῖς οἱ «καθυστερημένοι» κι οἱ «ἀσυγχρόνιστοι». Μὰ σὰν συλλογιστῶ τί θὰ γίνει ὕστερα ἀπὸ τριάντα σαράντα χρόνια, λέγω: Πάλι καλά, μπροστὰ σὲ ἄλλες χῶρες. Βαστᾶ ἀκόμα ἡ βλογημένη φύτρα». Θυμᾶμαι τούτη τὴν ἀνατολίτικη ἱστορία:

Μία φορὰ ἤτανε ἕνας σουλτάνος αἱμοβόρος καὶ τὸν καταριότανε ὅλος ὁ κόσμος. Τὴ νύχτα γινότανε «τεπτίλι», δηλαδὴ ἔβαζε ξένα ροῦχα καὶ γύριζε μέσα στὰ σοκάκια καὶ στὰ μαγαζιά, γιὰ νὰ δεῖ τί ἔλεγε ὁ κόσμος γι` αὐτόν.

Ἀπὸ παντοῦ ἄκουγε κατάρες καὶ βλαστήμιες. Μὰ δὲν ἀπελπιζότανε. Δύο τρία χρόνια ἔβγαινε στὴ βόλτα, μὰ δὲν ἄκουσε μήτε ἕναν ἄνθρωπο νὰ πεῖ καλὸ λόγο γιὰ τὸ σουλτάνο. Ἀπάνω στὰ τρία χρόνια, ἐκεῖ ποὺ περπατοῦσε ἕνα βράδυ σ` ἕνα δρόμο, μία γριά, πολὺ γριά, τὸν γνώρισε καὶ εἶπε: «Πολυχρονεμένε μου σουλτάνε, μέρες νὰ κόβει ὁ Ἀλλὰχ ἀπὸ μένα, χρόνια νὰ σοὺ δίνει». Ὁ σουλτάνος παραξενεύτηκε, πῶς βρέθηκε ἄνθρωπος νὰ τὸν εὐχηθεῖ καὶ ρώτησε τὴ γριὰ τί καλὸ εἶχε δεῖ ἀπ` αὐτὸν καὶ τὸν εὐχιότανε. Κι ἡ γριὰ τοῦ εἶπε:

«Ἐγὼ θὰ σοὺ πῶ τὴν ἀλήθεια καὶ δὲ μὲ μέλει ἂν μὲ σκοτώσεις, γιατί εἶμαι γριά. Ἐγὼ ἔφταξα τρεῖς σουλτάνους, τὸν παππού σου, τὸν πατέρα σου κι ἐσένα». «Λοιπόν, τῆς λέγει ὁ σουλτάνος, τί ἄνθρωπος ἤτανε ὁ παππούς μου;». «Ὁ παππούς σου, λέγει ἡ γριά, ἤτανε κακὸς ἄνθρωπος. Κρέμαζε, παλούκωνε, ἔσφαζε». «Κι ὁ πατέρας μου; τὴ ρωτᾶ ὁ σουλτάνος». «Ὁ πατέρας σου ἤτανε χειρότερος ἀπὸ τὸν παππού σου, λέγει ἡ γριά». «Κι ἐγώ, τὴ ρωτᾶ ὁ σουλτάνος, τί ἄνθρωπος εἶμαι;». «Ἐσὺ εἶσαι πιὸ παλιάνθρωπος ἀπὸ τὸν πατέρα σου». «Καὶ τότε γιατί μὲ πολυχρονίζεις; τὴ ρωτᾶ πάλι ὁ σουλτάνος». «Σὲ πολυχρονίζω, ἐπειδὴ ὁ πατέρας σου ἤτανε χειρότερος ἀπὸ τὸν παππού σου κι ἐσὺ χειρότερος ἀπὸ τὸν πατέρα σου, παρακαλῶ τὸ Θεὸ νὰ σὲ πολυχρονίζει, γιατί αὐτὸς ποὺ θὰ `ρθεῖ ὕστερα ἀπὸ σένα, θὰ εἶναι ἀκόμα χειρότερος!».

«Σοφὸν καὶ σαφὲς» τὸ μήνυμα τῆς ἀνατολίτικης ἱστορίας. Παραδόθηκε ἡ ἐξουσία σ` αὐτοὺς ποὺ εἶναι σήμερα κυβερνῆτες καὶ βλέπουμε νὰ συμβαίνουν θλιβερὰ καὶ ὀδυνηρὰ πράγματα. Στῶμεν καλῶς καὶ γιὰ τοὺς ἑπόμενους. Μὴν εἴμαστε τόσο σίγουροι, πὼς ἂν προκύψει ἀλλαγὴ φρουρᾶς, θὰ ἔχουμε καλύτερους κυβερνῆτες. Τὸ ποτάμι πῆρε τὸ δρόμο του. Τὸ κακὸ δὲν ἔχει ὅρια. Ἡ παραπάνω ἱστορία μᾶς τὸ βεβαιώνει μὲ πολὺ ἁπλὸ τρόπο.

Μόνο ἡ πνευματική μας ἀνάκαμψη εἶναι σὲ θέση νὰ ἀνατρέψει αὐτὴν τὴν πορεία. Ἐπιστροφή! Ἐπιστροφὴ καὶ ἑτοιμότητα, ποὺ ζητάει θυσίες καὶ ἀπάρνηση τοῦ ἐγώ. Στὴ ζωὴ τῶν ἁγίων καὶ τῶν ἡρώων. Στὸν ἀναβαπτισμὸ μέσα στὰ νερὰ τῆς παράδοσής μας. Ὑπάρχουν πηγὲς ποὺ συνεχίζουν νὰ ἀναβλύζουν καθαρὸ νερό, μὲ πρώτη τὴν ἁγία μας Ἐκκλησία. Ἀρκετὰ ἐλπίσαμε στὸ ψέμα καὶ στὴν ψεύτικη ὑπόσχεση. Πάντα ὁ καιρὸς εἶναι «εὐπρόσδεκτος». Τώρα, ποὺ ξεκινάει καὶ ἡ Ἁγία Σαρακοστή, εἶναι ἡ μεγάλη εὐκαιρία γιὰ τὴν ἀπόφαση. Ἂς τρέξουμε στὸ πετραχήλι καὶ στὸ μυστήριο τῆς ἐπιστροφῆς, γιὰ τὴν ἀνανέωση τοῦ Βαπτίσματός μας, κλείνοντας τὰ αὐτιά μας στὰ συνεχιζόμενα παραμύθια τοῦ κοινωνικοπολιτικοῦ γίγνεσθαι. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ μόνος ποὺ δὲ θὰ μᾶς προδώσει ποτέ!

Ἠλιάδης Σάββας, Δάσκαλος

Κιλκίς, 9-3-2016