21 Φεβ 2016

Πανορθόδοξος Σύνοδος μὲ ἀποκλεισμοὺς ἐπισκόπων

τοῦ Ἰωάννη Τάτση, Θεολόγου
Ὁ Κανονισμὸς λειτουργίας τῆς Μεγάλης Συνόδου καὶ κυρίως τὸ ἄρθρο 12 ποὺ ἀφορᾶ στὴν ψηφοφορία καὶ τελικὴ ἔγκριση τῶν κειμένων περιέχει πρωτόγνωρη γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία διαδικασία κατὰ τὴν ὁποία ἡ ψῆφος εἶναι δικαίωμα μόνο των Προκαθημένων τῶν αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καὶ ὄχι ἑνὸς ἑκάστου μέλους τῶν ἀντιπροσωπειῶν τῶν Ἐκκλησιῶν στὴ Σύνοδο.
Πιὸ ἁπλὰ κάθε Ἐκκλησία ἔχει μία ψῆφο καὶ ὄχι κάθε ἐπίσκοπος ποὺ θὰ συμμετέχει στὴ Σύνοδο. Ἐπιπλέον, ἀρνητικὴ θέση ἢ διαφωνία ἑνὸς ἢ καὶ περισσοτέρων ἀρχιερέων ἐπὶ κάποιου κειμένου ἢ τροπολογίας κειμένου καταγράφεται μὲν στὰ πρακτικά, δὲν ἀποτελεῖ ὅμως ἀντικείμενο μελέτης τῆς Συνόδου ἀλλὰ ὅπως χαρακτηριστικὰ ἀναφέρει τὸ κείμενο τοῦ Κανονισμοῦ «εἶναι πλέον εσωτερικον ζήτημα τς εἰς ἣν ανήκουν αὐτοκεφάλου Εκκλησιας».
Ὁ Μητροπολίτης Λεμεσοὺ Ἀθανάσιος ἀναφερόμενος στὶς ἀνωτέρω προβλέψεις τοῦ Κανονισμοῦ γράφει χαρακτηριστικά: «Ταπεινὰ διατυπώνω τὴ διαφωνία μου καὶ στὸ γεγονὸς ὅτι....
καταργεῖται ἡ πρακτικὴ ὅλων των μέχρι τοῦδε Ἱερῶν Συνόδων τοπικῶν καὶ οἰκουμενικῶν ὅπου κάθε ἐπίσκοπος ἔχει καὶ τὴ δική του ψῆφο καὶ οὐδέποτε αὐτὸ τὸ σχῆμα, μιὰ Ἐκκλησία μιὰ ψῆφος, ποὺ καθιστᾶ τὰ μέλη τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου, πλὴν τῶν προκαθημένων, διακοσμητικὰ στοιχεῖα, ἀφαιρεθέντος ἂπ΄ αὐτῶν τοῦ δικαιώματος τῆς ψήφου».

Ἐκτός το προαναφερθέντος Ἱεράρχου ὑπάρχουν πλεῖστες ὅσες ἄλλες περιπτώσεις Ἱεραρχῶν τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν οἱ ὁποῖοι ἔχουν διαφορετικὲς ἀπόψεις ἀπὸ τὶς διατυπωμένες στὰ πρὸς ἔγκριση ὑποβληθέντα κείμενα ποὺ προετοιμάστηκαν γιὰ τὴ Μεγάλη Σύνοδο. Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε ὅτι ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος οἱ Μητροπολίτες Γόρτυνος καὶ Μεγαλοπόλεως Ἱερεμίας, Γλυφάδας Παῦλος, Κυθήρων Σεραφεὶμ καὶ  Πειραιῶς Σεραφεὶμ συνδιοργανώνουν μεγάλη θεολογικὴ ἡμερίδα στὶς 23 Μαρτίου στὴν ὁποία ἀσφαλῶς θὰ ὑπάρξει ἀρνητικὴ τοποθέτηση τοὺς ἐπὶ πολλῶν σημείων τῶν κειμένων ποὺ ὑποβλήθηκαν πρὸς ἔγκριση στὴ Μεγάλη Σύνοδο. Καὶ ἀσφαλῶς ὑπάρχουν πολλοὶ ἄλλοι ἐπίσκοποι τόσο στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ὅσο καὶ στὶς ὑπόλοιπες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες ποὺ σαφῶς διαφοροποιοῦνται ἀπὸ τὰ ὅσα ἔχουν προετοιμαστεῖ ἀπὸ τὶς προσυνοδικὲς διεργασίες.
Μέσα ἀπὸ τὶς «τεχνικὲς λεπτομέρειες» τοῦ Κανονισμοῦ λειτουργίας τῆς Μεγάλης Συνόδου ἐπιχειρεῖται νὰ τεθοῦν στὸ περιθώριο ὅλες οἱ ἀνωτέρω ἀπόψεις ἐπισκόπων ἢ νὰ μετατραποῦν σὲ «ἐσωτερικὸ πρόβλημα» τῶν τοπικῶν ἐκκλησιῶν. Μὲ τέτοιες ὅμως μεθοδεύσεις ἡ Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπὸ Πανορθόδοξη Σύνοδος θὰ μετατραπεῖ σὲ μιὰ μικρὴ Σύνοδο Προκαθημένων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καὶ οἱ ἀποφάσεις της ὁπωσδήποτε θὰ ἀμφισβητηθοῦν ἐντός των κόλπων τῆς Ἱεραρχίας καθεμιᾶς ἀπὸ τὶς τοπικὲς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες.

Θὰ ἦταν εὐχῆς ἔργον ἐὰν ἀναδεικνυόταν ἕνας τουλάχιστον Προκαθήμενος Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ὁ ὁποῖος θὰ ἐξέφραζε τὴ διαφωνία τοῦ καταψηφίζοντας τὰ προβληματικὰ σημεῖα τῶν κειμένων ἢ ἀπαιτώντας τὴν ἀπόσυρση ὅσων δὲν συνάδουν μὲ τὴ διδασκαλία τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ τῶν ἁγίων Πατέρων. Ἐὰν κάτι τέτοιο φαντάζει στὶς μέρες μᾶς ἀδύνατο, λόγω τοῦ πνεύματος τῶν «καλῶν σχέσεων» μεταξύ των Ἐκκλησιῶν ποὺ καλλιεργοῦνται σὲ βάρος καὶ αὐτῆς τῆς Ἀλήθειας, ὁπωσδήποτε κάθε προειδοποιητικὴ ἐπισκοπικὴ φωνὴ ποὺ θὰ ὑψωθεῖ πρὶν τὴ σύγκληση τῆς Συνόδου, ἐπισημαίνοντας τοὺς κινδύνους ποὺ ἑτοιμάζεται νὰ ἐπιφέρει αὐτὴ στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἱκανὴ νὰ ἀνατρέψει τὰ σχέδια τῶν οἰκουμενιστῶν ποὺ προσβλέπουν σὲ μία ἐπιτάχυνση τοῦ βηματισμοῦ τοὺς μέσα ἀπὸ τὶς ἀποφάσεις τῆς Μεγάλης Συνόδου. Ὁμοίως κάθε παρέμβαση κληρικοῦ καὶ θεολόγου μέσω τῆς ὁποίας τίθεται τὸ ἔργο τῆς Μεγάλης Συνόδου ὑπὸ τὸ πρίσμα τῆς πατερικῆς παράδοσης καὶ ἐλέγχεται ὡς πρὸς τὰ προβληματικά του σημεῖα ἀποτελεῖ ἀναγκαία πράξη ἀφύπνισης τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, τῶν ἐπισκόπων, τῶν κληρικῶν, τῶν μοναχῶν καὶ τῶν λαϊκῶν πιστῶν ποὺ ἀγνοοῦν ἐν πολλοῖς τί ἐπιχειρεῖται μέσω τῆς σύγκλησης τῆς Μεγάλης Συνόδου.
Ὀρθόδοξος Τύπος, 19/02/2016

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.