5 Σεπ 2015

Ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη κάνει «διακρίσεις»

Γράφει ὁ Ἠλιάδης Σάββας, Δάσκαλος
     Διαβάσαμε, πὼς κάποιος ἐπίσκοπός τς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας  εἰσηγήθηκε στὴν εἰδικὴ ἐπιτροπή, ποὺ προετοιµάζει τὴ Μεγάλη Σύνοδο τῶν Ὀρθοδόξων και θὰ συγκληθεῖ τὸ 2016 στὴν Κωνσταντινούπολη: "...τὰ δικαιώµατα τῶν σεξουαλικῶν µειονοτήτων πρέπει νὰ προστατεύονται ἀπὸ κάθε εἴδους διάκριση καὶ ἀπὸ ἄδικους διωγµούς".
     Δυστυχῶς  κρίμα, πολὺ κρίμα, διότι  κάνει μεγάλο λάθος. Ἔχει θολώσει ὁ νοῦς του φαίνεται καὶ ἀναμειγνύει τὴν κοσμική, τὴ συναισθηματικὴ  ἀγάπη μὲ τὴν εὐαγγελική, τὴν ἁγιοπνευματική, τὴν ἀγάπη ποὺ δίδαξε ὁ Χριστὸς καὶ τὴν ἔκαναν πράξη οἱ ἅγιοί μας.
     Δὲν ὑφίσταται κανένας διωγμὸς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Καὶ μάλιστα ἄδικος. Ὅσον ἀφορᾶ δὲ στὶς διακρίσεις, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ μὴν κάνει διακρίσεις, ἀφοῦ καὶ ὁ ἁπλὸς τσομπάνης, ὅταν βλέπει στὸ κοπάδι κάποιο πρόβατο ἄρρωστο, τὸ ξεχωρίζει ἀπὸ τὰ ἄλλα, γιὰ νὰ τοῦ παράσχει τὴν ἀνάλογη  θεραπεία;
      Ἡ Ἐκκλησία ὡς θεραπευτήριο, ἐπιβάλλεται νὰ κάνει διακρίσεις, γιὰ νὰ ξεχωρίσει τοὺς ἀρρώστους καὶ νὰ τοὺς ὁδηγήσει στὴ θεραπεία, ποὺ μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ ἐπώδυνη. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη, ἡ ὁποία πονάει, ἀλλὰ εἶναι....
εὐεργετική, καθὼς ὁδηγεῖ στὴν ἀποκατάσταση.
     Ἂν ἀφεθεῖ ὁ ἀσθενὴς νὰ νομίζει πὼς εἶναι "ὑγιής", διότι δὲν τὸν βοήθησαν τὰ ἀδέλφια του, "ἀμνηστεύοντας" τὴν ἀσθένεια, τότε ὁ θάνατος τῆς ψυχῆς εἶναι βέβαιος καὶ οἱ εὐθύνες ἀπέναντι στὸν ἀδελφὸ καὶ στὸ Θεὸ τεράστιες. Αὐτὴ δὲν εἶναι ἐλευθερία ἀλλὰ ἀδιαφορία καὶ παντελὴς ἔλλειψη ἀγάπης στὸ βασικότερο καὶ οὐσιωδέστερο θέμα τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου. Στὸ θέμα τῆς σωτηρίας τῆς ψυχῆς. Καὶ μπροστὰ σ` αὐτὴν δὲν ἔχουν καμία ἀξία τέτοιου εἴδους ἐλευθερίες. 
     Συνεπῶς, ἡ ἐν Χριστῷ ἀγάπη εἶναι θρασεία καὶ ἔχει δικαίωμα νὰ κάνει ἐπιθέσεις  «χωρὶς νὰ  σέβεται» τὴν ἐλευθερία τοῦ ἄλλου. Στηρίζεται στὴν Ἀλήθεια καὶ αὐτὸ τὸ θράσος της εἶναι κρυμμένο στὸ μαρτυρικό, στὸ σταυρικὸ φρόνημα, ποὺ τὴ συνοδεύει. Κάνει ἐπίθεση στὸ συνάνθρωπο, ποὺ πολλὲς φορὲς προκαλεῖ πόνο, ἀλλὰ γιὰ ὄφελος τῆς ψυχῆς. Ἄλλως, δὲν εἶναι ἀγάπη ἀλλὰ ΑΠΑΤΗ.
     Ὄχι, ἀδελφέ μου, δὲ θὰ κάνεις ὅ,τι θέλεις. Θὰ μπῶ ἐμπόδιο μπροστά σου, νὰ σοῦ ἀλλάξω τὸ δρόμο πρὸς τὴ θεραπεία, διότι σ` ἀγαπῶ!
Κιλκίς, 5-9-2015

1 σχόλιο:

  1. Επειδή τυχαίνει να είμαι ιατρός, θα σχολιάσω το θέμα από ιατρικής απόψεως.

    Έχει απόλυτο δίκαιο ο δάσκαλος στο άρθρο του.

    Στις Ιατρικές Σχολές διδάσκεται το μάθημα "Σχέση Ιατρού - Ασθενούς".

    Το πρώτο πράγμα που μαθαίνουν οι φοιτητές της Ιατρικής είναι ότι η σχέση Ιατρού - Ασθενούς είναι σχέση εξουσιαστή - εξουσιαζομένου.

    Ναι, καλά το διαβάσατε....η σχέση Ιατρού - ασθενούς είναι σχέση εξουσίας.

    Ο Ιατρός έχει "ντε φάκτο" εξουσία επί του ασθενούς από την στιγμή που ο ασθενής εμπιστεύεται στον Ιατρό την υγεία του και την ζωή του.

    Ακόμα και οι ισχυρότεροι δικτάτορες αυτού του κόσμου υπακούουν στις εντολές του Ιατρού τους.

    Ειδικώς μάλιστα σε περιπτώσεις όπου ο ασθενής έχει χάσει τις αισθήσεις του ή δεν αντιλαμβάνεται πλήρως τι του συμβαίνει, η εξουσία του Ιατρού επάνω του είναι ΑΠΟΛΥΤΗ.

    Το δεύτερο πράγμα που μαθαίνουν οι φοιτητές της Ιατρικής είναι πως, για να είναι χρήσιμοι, πρέπει πολλές φορές να γίνονται "δυσάρεστοι".

    Για παράδειγμα, όταν θέλουμε να βάλουμε την σωστή διάγνωση σε έναν ασθενή, είμαστε υποχρεωμένοι να διενεργήσουμε διάφορες εξετάσεις οι οποίες είναι επώδυνες - ή ακόμα και βασανιστικές - όπως φλεβοκεντήσεις, γαστροσκοπήσεις, κολονοσκοπήσεις κλπ κλπ.

    Κανείς δεν θέλει να του τρυπούν τις φλέβες ή να τοποθετούν ξένα σώματα στο στομάχι του....πρόκειται για επώδυνες δοκιμασίες, οι οποίες όμως ΠΡΕΠΕΙ να γίνουν για να σώσουμε τον ασθενή.

    Κανείς δεν θέλει να πίνει φάρμακα με άσχημη - εως αηδιαστική - γεύση, αλλά ΠΡΕΠΕΙ να το κάνει για να καταπολεμήσει την ασθένεια.

    Κανείς δεν θέλει να ακούει ότι πάσχει από σοβαρό νόσημα και πρέπει να υποβληθεί σε επώδυνη θεραπεία....όμως κάποιος ΠΡΕΠΕΙ να του το πει για να τον σώσει.

    Συνεπώς η σχέση Ιατρού - ασθενούς ΔΕΝ είναι μια κοινωνικώς "ευχάριστη" ή "φιλική" σχέση....Τέτοιες σχέσεις μπορεί να έχει ο Ιατρός εκτός της δουλειάς του.....Όταν όμως ασκεί την Ιατρική οφείλει να λέει την αλήθεια και να γίνεται "δυσάρεστος" εάν χρειαστεί για να σώσει τον ασθενή του.

    Ποιος Ιατρός λοιπόν αγαπά ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ τον ασθενή ??? Αυτός που του λέει την δυσάρεστη αλήθεια για να τον σώσει ή αυτός που του λέει ότι δεν έχει τίποτε για να μην τον "στενοχωρήσει" ????

    Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και για την Εκκλησία, που είναι θεράπων ψυχών.

    Η Εκκλησία αντλεί την εξουσία της από τον Χριστό και οφείλει να γίνεται και "δυσάρεστη" όταν χρειάζεται να εκπληρώσει το παιδευτικό της έργο.

    Δυστυχώς στην σημερινή εποχή κυριαρχίας της "πολιτικής ορθότητας" πολλοί έχουν μπερδέψει τα πράγματα.

    Η Εκκλησία του Χριστού δεν είναι κοινωνική "λέσχη" γνωριμιών, ούτε κάποιο φράγκικο "καθωσπρέπει" σαλόνι κοσμικών συναναστροφών.

    Οι σύγχρονοι δυτικόδουλοι "αγαπολόγοι" - κληρικοί και λα'ι'κοί - που δεν θέλουν να "στενοχωρούν" κανέναν, έχουν απομακρυνθεί από τον γνήσιο Παιδευτικό ρόλο της Εκκλησίας.

    Εάν ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός δεν είχε δυσαρεστήσει κανέναν, δεν θα Τον εσταύρωναν.....έτσι δεν είναι ???

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.