Μεγάλωσε πνευματικὰ στὰ πανσέβαστα Κατουνάκια. Ἐκεῖ ποὺ κτυπᾶ πιὸ δυνατὰ ἡ καρδιὰ τοῦ Ἁγίου Ὅρους. Στὴν ἁγιοτρόφο καὶ ἁγιότεκνο ἔρημο. Στὴν πενιχρὴ Καλύβη τοῦ Ὅσιου Γερασίμου τοῦ Νέου, ὑπὸ τὸν αὐστηρὸ Γέροντα παπα-Δανιὴλ τὸν Ζαγοραῖο, ὑποτάχθηκε ὁ Ἀθηναῖος Κωνσταντῖνος τὸ 1870. Ἀγωνίσθηκε ὑπομονετικὰ κι ἐπίμονα, μὲ πρόθυμη ὑπακοὴ καὶ ἄσκηση, γιὰ νὰ κατορθώσει τὴ δυσκολοκατόρθωτη ἀπάθεια, νὰ ὑπερβεῖ τὰ γήινα, νὰ πλησιάσει τὰ οὐράνια, μὲ συνεχῆ νήψη. Στάθηκε ἕνας καλλίνικος ἀγωνιστής. Συνέδραμε οὐσιαστικὰ στὴν πρόοδό του ἡ προσεκτικὴ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν σπουδαίων ἔργων τῶν ἁγίων καὶ θεοφόρων Πατέρων. Ἀγάπησε τὸν πόνο, τὸν κόπο, τὸν μόχθο, τὴ στέρηση, τὴ μοναξιά, τὴ σιωπή, τὴ φυγοδοξία. Ἀπέκτησε κουβέντα μὲ τὸν Θεό. Ἀναπαύθηκε στὴ συντροφιά Του. Νιβόταν μὲ τὸν τίμιο Ἱδρώτα του καὶ τὰ καυτὰ δάκρυά του. Μετὰ τὴν κουρά του δὲν λούστηκε ποτέ.
Τὰ τελευταία 45 ἔτη τῆς ζωῆς του τὰ διῆλθε ἔγκλειστος. Σὲ τοῦτο συνέβαλαν οἱ δύο καλοί του ὑποτακτικοί, δὲν νοιαζόταν γιὰ τίποτε ποὺ συνέβαινε ἔξω ἀπὸ τὸ κελλί του. Εἶχε νεκρωθεῖ γιὰ τὸν κόσμο. Ἡ ἀπεριέργειά του περίεργη καὶ ἀκατανόητη στοὺς περίεργους. Καθημερινή του φροντίδα, σκληρὸς σωματικὸς κόπος, ἐναγώνιο μέλημα, παθοκτονία καὶ ἀρετοσυγκομιδή.
Τὸ κελλί του ἔτσι κατέστη Σιλωὰμ νέα. Μαγνήτης ποὺ συγκέντρωνε πονεμένους καὶ προβληματισμένους ἀνθρώπους, ποὺ ἀναχωροῦσαν χαρούμενοι, ἀπελευθερωμένοι, δροσισμένοι ἀπὸ τὴ δρόσο τῆς χάριτος τοῦ διακριτικοῦ καὶ ἔμπειρου Κατουνακιώτη...
Γέροντος. Οἱ πολλὲς μέριμνες, ἔλεγε σὲ κάποιον ποὺ τὸν ρωτοῦσε γιατί δὲν προκόβουν τόσο οἱ σημερινοὶ μοναχοί, φέρνουν ἀμέλεια καὶ λησμοσύνη καὶ μᾶς ἀφήνουν στάσιμους στὴν ἀρετή. Στὸν ἴδιο ὅμως δὲν συνέβαινε ἔτσι. Γιὰ τοὺς «ὀνοματολάτρες» ἔλεγε χαρακτηριστικά: «Ἄφησαν τὸ κεφάλι καὶ λατρεύουν τὴν σκούφια».
Μετὰ τὴν προσευχὴ του ἔλαμπε τὸ πρόσωπό του σὰν τοῦ προφήτη Μωυσῆ, ὅταν κατέβαινε ἀπὸ τὸ θεοβάδιστο ὅρος Σινά, ἀφοῦ ἁρπαζόταν στὰ οὐράνια. Ἔγινε σπουδαῖος διδάσκαλος τῆς νοερᾶς προσευχῆς, ποὺ τὴ ζοῦσε ἔντονα. Ἔμβλημά του ἡ χαρά, τὸ φῶς, ἡ ἀγάπη, ἡ ταπείνωση. Πρὸ τῆς τελευτῆς του εἶδε μὲ χαρὰ τοὺς ὁσίους τοῦ Ἄθω πατέρες νὰ τὸν ἀναμένουν μὲ ἀναμμένες λαμπάδες. Οἱ τελευταῖες του λέξεις: «Σ’ εὐχαριστῶ, Θεέ μου, ποὺ ἂν καὶ δὲν ἔκανα τίποτε στὴ ζωή μου, πεθαίνω ’Ὀρθόδοξος». Ἦταν ἕνας πραγματικὰ Ὀρθόδοξος, ἀληθινὸς μοναχός, ἀπὸ τοὺς λίγους. Τὸ κλίμα ποὺ ἀναπνέει καὶ ἀναπαύει τὴν καρδιὰ τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι ἡ κατάνυξη καὶ ἡ ταπείνωση. Ἡ μητέρα ἁγία Ὀρθοδοξία εἶναι πάντα ἀσκητικομαρτυρικὴ καὶ σταυροαναστάσιμη.
Ἀνεπαύθη στὶς 7.8.1930, τὴν ἑπομένη τῆς θείας τοῦ Σωτῆρος Μεταμορφώσεως, ὁ θεατὴς τοῦ ἄκτιστου φωτός, μετὰ 60 ἐτῶν ἀγῶνες. Τὸ πρόσωπό του ἔλαμψε. «Θεωρεῖται ὡς μεγάλη ἀναλαμπὴ τοῦ ἡσυχασμοῦ. Ἔφθασεν εἰς ὕψη θεωρίας καὶ ἠξιώθη θείων ἐλλάμψεων κατὰ τὴν ἄσκησιν τῆς νοερᾶς προσευχῆς», κατὰ τὸν μοναχὸ Ἔραστο. Κατὰ τὸν καλὸ βιογράφο του ἀρχιμανδρίτη Χερουβείμ, ὁ π. Καλλίνικος «θεωρεῖται ἀπὸ πολλοὺς ὡς ὁ τελευταῖος νηπτικός. Ἀποκαλύπτουμε σὲ ὅσους ἔχουν γνήσια ὀρθόδοξα πνευματικὰ ἐνδιαφέροντα τὸν “φωτοτόκον καὶ ἀστραποτόκον” κόσμο τῶν ἡσυχαστῶν, τῶν ἱερῶν αὐτῶν κρίνων τῆς ἐρήμου μὲ τὴν τόσο σπάνια εὐωδία».
Ἐμεῖς γνωρίσαμε τοὺς μακάριους, εὐλογημένους καὶ χαριτωμένους πνευματικοὺς ἀπογόνους του, κατὰ τὴν πρώτη ἐκεῖ ἐπίσκεψή μας, Χριστόδουλο καὶ Καλλίνικο τοὺς ἀείμνηστους. Ἔλεγε ὁ Γέροντας Καλλίνικος ὁ νηπτικός: «Ἡ νήψις εἶναι δῶρον Θεοῦ καὶ ὅπως ὁ Πανάγαθος ἔπλασε πρῶτον τὸν ἄνθρωπον καὶ ἔπειτα ἐνεφύσησεν εἰς αὐτὸν ψυχὴν ζῶσαν, οὕτω καὶ ὁ μοναχὸς πρέπει νὰ ἐξαγνίση πρῶτον ἑαυτὸν σωματικῶς, διὰ τῶν πρακτικῶν ἀρετῶν, καὶ ἔπειτα νὰ λάβη ἐκ Θεοῦ τὸ χάρισμα τῆς νοερᾶς προσευχῆς καὶ νήψεως, προβαίνων ἐκ πράξεων εἰς θεωρίας ἐπίβασιν».
Πηγὲς-Βιβλιογραφία:
Γαβριὴλ Διονυσιάτου ἀρχιμ., Λαυσαϊκὸν τοῦ Ἅγιου Ὅρους, Βόλος 1953, σσ. 32-33. Χερουβεὶμ ἀρχιμ.. Καλλίνικος ὁ Ἡσυχαστής, Ὠρωπὸς Ἀττικῆς 19765. Ἀνδρέου Ἁγιορείτου μοναχοῦ. Γεροντικό του Ἁγίου Ὅρους, τ. Α’, Ἀθῆναι 1979, σσ. 111-123. Σοφοκλῆ Δημητρακόπουλου, Εὐλαβεῖς κληρικοὶ τῶν Ἀθηνῶν κατὰ τὸν εἰκοστὸ αἰώνα. Ἀθήνα 2005, σσ. 4-8.
Πηγή: Μοναχοῦ Μωυσέως Ἁγιορείτου, Μέγα Γεροντικὸ ἐναρέτων ἁγιορειτῶν τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος Τόμος Α΄ – 1900-1955, σέλ. 512-514, Ἐκδόσεις Μυγδονία, Α΄ Ἔκδοσις, Σεπτέμβριος 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου