Ἐν Πειραιεῖ
τὴ 18η Μαΐου
2015
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ
ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΘΕΣΕΩΝ ΣΕ ΣΥΝΕΔΡΙΟ
ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΒΙΑΣ
Εἶναι πλέον γεγονός, ὅτι τὸ
φαινόμενο τῆς θρησκευτικῆς βίας μὲ πρωταγωνιστῆ τὸ Ἰσλάμ, ἔχει λάβει ἐφιαλτικὲς
διαστάσεις στὴν ἐποχή μας καὶ ἔχει καταστεῖ ἕνα ἀπὸ τὰ σοβαρότερα προβλήματα,
ποὺ ἀντιμετωπίζει ἡ παγκόσμια κοινότητα.
Ἑκατοντάδες χιλιάδες ἀνθρώπων
διώκονται, βασανίζονται καὶ βρίσκουν τραγικὸ θάνατο στὸ ὄνομα τοῦ Ἀλλάχ, (βάσει
μάλιστα συγκεκριμένου τελετουργικοῦ τυπικοῦ), σὲ περιοχὲς τῆς Μέσης Ἀνατολῆς καὶ
τῆς Βορείου Ἀφρικῆς, ἀπὸ τοὺς τζιχαντιστὲς μουσουλμάνους, οἱ ὁποῖοι πολεμοῦν καὶ
ἐπιδιώκουν μὲ τὸν ἀφανισμὸ τῶν «ἀπίστων», προκειμένου νὰ ἑδραιώσουν τὸ «Ἰσλαμικὸ
Κράτος». Μόνο ποὺ στὴν προκειμένη περίπτωση τὰ θύματα «τυχαίνει» νὰ εἶναι
χριστιανοί!
Γιά τὴ μελέτη τοῦ προβλήματος τῆς
θρησκευτικῆς βίας πραγματοποιήθηκε στὴ Θεσσαλονίκη διεθνές διεπιστημονικὸ
συνέδριο μὲ θέμα: «Θρησκεία καὶ Βία» στὶς 27 Ἀπριλίου 2015. Ἀφού
μελετήσαμε τὶς θέσεις, ποὺ ἀκούστηκαν στὸ Συνέδριο αὐτό, θεωρήσαμε καθῆκον μας
νὰ σχολιάσουμε ὁρισμένες ἀπὸ αὐτές, ὡς πληροφόρηση τῶν πιστῶν τῆς
Μητροπολιτικῆς μας Περιφέρειας.
Ἀκούστηκε κατ’ ἀρχὴν ἡ ἑξῆς
θέση: «Μία διευκρίνιση ποὺ ἴσως βοηθήσει τὴν...
σκέψη ὅλων. Δὲν πιστεύω σὲ
καμιὰ θρησκεία, ἀκόμη καὶ τὴν χριστιανική. Δὲν πιστεύω σὲ καμιὰ ἰδεολογία. Ἀγαπῶ
τὴν ζωὴ καὶ αὐτὸ μὲ ὁδήγησε στὴν Ἐκκλησία», διότι «ἡ Θρησκεία εἶναι κάτι τὸ ἀνθρώπινο».
Ἀντίθετα «ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι κάτι ἀνθρώπινο, ἀλλὰ μία Θεανθρώπινη
πραγματικότητα. Εἶναι πρόσκληση γιὰ κοινωνία τοῦ Προσωπικοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο
καὶ κλήση γιὰ μετοχὴ καὶ ἀλληλοπεριχώρηση». Συμφωνούμε μὲ τὴν ἐπισήμανση αὐτή,
διότι ὄντως ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας δὲν εἶναι θρησκεία, «ἀλλὰ καινὴ
κτίσις» (Β΄ Κορ. 5,17), ἀποκάλυψη Θεοῦ καὶ ὄχι ἀνθρώπινη ἀνακάλυψη.
Πράγματι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας δὲν εἶναι θρησκεία, ὅσοι δὲ ἐσφαλμένα τὴν
θεωροῦν ὡς θρησκεία, οὐσιαστικὰ τὴν ὑποβιβάζουν σὲ ἕνα ἀνθρώπινο κατασκεύασμα
καὶ τὴν ἐξισώνουν μὲ τὶς διάφορες θρησκεῖες, οἱ ὁποῖες εὐθύνονται τὰ μέγιστα γιὰ
τὴ διαχρονικὴ κακοδαιμονία τοῦ κόσμου, καθὼς καὶ γιὰ τὴ σύγχρονη φρίκη τῆς
θρησκευτικῆς βίας.
Σὲ στενὴ νοηματικὴ συνάφεια μὲ τὴν
παρὰ πάνω θέση εἶναι καὶ οἱ παρὰ κάτω ἐπισημάνσεις, ὅτι «κάποιοι Χριστιανοὶ
“βιώνουν” τὴν Ἐκκλησία ὡς θρησκεία. Ἀναμφισβήτητα καὶ ἡ Ἐκκλησία ἀπὸ δρόμος
Θεώσεως μπορεῖ νὰ μετατραπεῖ σὲ ἰδεολογία καὶ εἶναι ἀπολύτως σωστὸ αὐτὸ ποὺ ἔχει
λεχθεῖ, ὅτι ἡ μεγαλύτερη ἁμαρτία τῶν χριστιανῶν εἶναι ἡ θρησκειοποίηση τῆς Ἐκκλησίας». Κι’
αὐτὸ διότι «εἶναι εὔκολο πράγμα νὰ εἶσαι θρησκευτικὸς ἄνθρωπος, εἶναι πολὺ
δύσκολο νὰ εἶσαι ἐκκλησιαστικὸς ἄνθρωπος. Στὴν πρώτη περίπτωση αὐτοδικαιώνεσαι
καὶ τὸν Θεὸ τὸν χρειάζεσαι γιὰ νὰ πεῖ στοὺς ἄλλους πόσο “καλός” εἶσαι ἐσύ. Δὲν
διστάζεις μάλιστα νὰ κάνεις καὶ τὴν σύγκριση τὴ δική σου μὲ τοὺς ἄλλους γιὰ νὰ
δείξεις πόσο πολὺ ὑπερέχεις ἐσύ. Πρόκειται γιὰ τὸν κλασικὸ τύπο τοῦ Φαρισαίου τῆς
Παραβολῆς». Καί οἱ ἐπισημάνσεις αὐτὲς εἶναι ἐξαίρετες, διότι
πράγματι «ἡ μεγαλύτερη ἁμαρτία τῶν χριστιανῶν εἶναι ἡ θρησκειοποίηση τῆς Ἐκκλησίας».
Ὡστόσο δὲν ἀναφέρθηκε (καὶ αὐτὸ εἶναι οὐσιαστικὴ παράληψη), τὸ γεγονός, ὅτι γιὰ
τὴν θρησκειοποίηση τῆς Ἐκκλησίας εὐθύνεται πρωτίστως καὶ κυρίως ἡ φοβερὴ
παναίρεση τοῦ
Διαχριστιανικοὺ καὶ Διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Βασικὴ καὶ θεμελιώδης ἀρχὴ
ποὺ προβάλλεται καὶ διακηρύσσεται, urbi et orbi, σήμερα στὰ Διαθρησκειακὰ
Συνέδρια καὶ Συναντήσεις ἀπὸ τοὺς θιασῶτες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι, ὅτι οἱ τρεῖς
μεγάλες μονοθεϊστικὲς θρησκεῖες, ὁ Χριστιανισμός, ὁ Ἰουδαϊσμὸς καὶ τὸ Ἰσλὰμ
πιστεύουν στὸν ἴδιο Θεό. Πρῶτος ὁ Παπισμὸς στή Β΄ Βατικανὴ Σύνοδο,
(1962-1965), ἄρχισε νὰ καλλιεργεῖ καὶ νὰ διδάσκει τὸ βλάσφημο αὐτὸ ἰδεολόγημα,
μὲ τὸ ὁποῖο οὐσιαστικὰ ὁ Χριστιανισμὸς ἐξισώνεται καὶ τοποθετεῖται στὴν ἴδια εὐθεία
μὲ τὶς θρησκεῖες τοῦ κόσμου. Τὸ δὲ λυπηρὸ εἶναι ὅτι στὴ συνέχεια ἡ κακοδοξία αὐτὴ
υἱοθετήθηκε δυστυχῶς καὶ ἀπὸ ἰδικοὺς μας ἐκκλησιαστικοὺς ἡγέτες. Τὸ συμπέρασμα
λοιπὸν εἶναι, ὄτι ἡ θρησκειοποίηση τῆς Ἐκκλησίας εἶναι κατασκεύασμα
πρωτίστως τῶν θιασωτῶν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Μέσα σ’ αὐτὴ τὴν
«θρησκειοποιημένη» Ἐκκλησία διετυπώθη ἡ θέση ὅτι ὑφίσταται θρησκευτικὴ
βία. «Ὁ Χριστὸς μᾶς ἔδειξε, ὅτι ὁ ἀληθινὸς Θεὸς δὲν ζητᾶ ὀπαδούς, ἀλλὰ
φίλους καὶ οἰκείους πρὸς μετοχὴν καὶ κοινωνίαν. Εἶναι χαρακτηριστικό, ὅτι καὶ ὁ
Ἅγιος Πορφύριος καὶ ὁ Ἅγιος Λουκᾶς ὁ ἰατρὸς ἐπετίμησαν μὲ αὐστηρότητα, ὅσους
περιφρονοῦσαν τὴν πίστη ἄλλων. Μπορῶ νὰ καταλάβω τὴν βία ποὺ ἀσκοῦν ἄλλες
θρησκεῖες, ΔΕΝ θὰ καταλάβω ὅμως ποτὲ τὴν βία λεκτική, ἡ ὁποιαδήποτε ἄλλη, τῶν
χριστιανῶν καὶ δῆ τῶν Ὀρθοδόξων».
Ὅταν βέβαια ἀναφέρεται ὁ ὄρος «θρησκευτικὴ
βία», μιλᾶμε γιὰ μορφὲς ὀργανωμένης θρησκευτικῆς βίας, ὅπως τὴ συναντοῦμε στὸ Ἰσλάμ,
στὸν Σιχισμό, στὸν Παπισμό, τὸν Προτεσταντισμὸ κ.λ.π. Ἔχουμε πάμπολλα
συγκεκριμένα παραδείγματα θρησκευτικῆς βίας στὸ Ἰσλὰμ στὶς χῶρες τῆς Μέσης Ἀνατολῆς,
ποὺ ὅλοι τὰ πληροφορούμεθα ἀπὸ τὰ ΜΜΕ καὶ εἶναι περιττὸ νὰ ἀναφερθοῦμε σ’
αὐτά. Πάμπολλες εἶναι ἐπίσης καὶ οἱ περιπτώσεις θρησκευτικῆς βίας στὸν Παπισμό,
τὸν Προτεσταντισμὸ καὶ σὲ ἄλλες χριστιανογενεῖς αἱρετικὲς ὁμάδες. Ἡ ἱστορική
τους πορεία μέχρι σήμερα δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἕνας ἀδιάκοπος ἀγώνας ἐπιβολῆς
τῆς ἐξουσίας διὰ τῆς βίας: Κατάληψη τοῦ Σεβασμίου Πατριαρχείου τῆς Δύσεως ἀπὸ
τοὺς Φράγκους, προσπάθεια ἐπιβολῆς διὰ τῆς βίας τῶν λατινικῶν δογμάτων στοὺς Ὀρθοδόξους
Ρωμαίους, «ἐκκαθαρίσεις»τῶν ἀντιφρονούντων, «ἱερὲς ἐξετάσεις», σταυροφορίες,
θηριωδίες τῶν οὐνιτῶν στὴν Ἀνατολικὴ Εὐρώπη, ἀποικιοκρατία, γενοκτονία 800.000
Σέρβων Ὀρθοδόξων ἀπὸ τοὺς παπικοὺς Κροάτες Οὐστάσι μὲ τὴν «εὐλογία» τοῦ
διαβόητου «ἁγίου» τῆς παπικῆς «ἐκκλησίας» Ἀλοΐσιου Στέπινατς, σύγχρονα
δραματικὰ γεγονότα στὴν Οὐκρανία κ.λπ. εἶναι μερικὰ ἀπὸ τὰ «ἔργα καὶ τὶς ἡμέρες»
τῶν αἱρετικῶν δυτικῶν. Δὲν ὑπάρχουν ὅμως παρόμοιες θὰ μπορέσει ὅμως παρόμοιες
πράξεις θρησκευτικῆς θηριωδίας στοὺς Ὀρθοδόξους!
Στὴν παραπάνω θέση ἔγινε ἐπίσης
λόγος γιὰ την «περιφρόνηση τῆς πίστης τῶν ἄλλων» καὶ τήν «λεκτικὴ
βία», ἡ ὁποία χαρακτηρίζεται καὶ αὐτὴ ὠς «θρησκευτικὴ βία». Κατ’
ἀρχὴν ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, ποτὲ δὲν καλλιέργησε μέσα στοὺς κόλπους της τὸν
θρησκευτικὸ φανατισμὸ καὶ ποτὲ δὲν ἐνεθάρρυνε τὰ μέλη της σὲ ἄσκηση σωματικῆς
βίας σὲ αἱρετικοὺς καὶ ἀλλοθρήσκους καὶ ἀθέους, ἐξ αἰτίας τῆς ἀλλότριας πίστης
των. Οὔτε ποτὲ βεβαίως ἀρνήθηκε τὴν συνύπαρξη καὶ συμβίωση μὲ ἀνθρώπους
διαφορετικῶν πίστεων, ἔχοντας ὑπ’ ὄψιν της τὸν λόγο τοῦ Κυρίου μας «ὅστις
θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν…» (Μαρκ. 8,34) καὶ σεβόμενη τὴν ἐλευθερία
τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου. Αὐτό ὅμως σὲ καμιὰ περίπτωση δὲ
σημαίνει, ὅτι δὲν ἀπέρριπτε ὡς πλάνη καὶ ψεῦδος κάθε ἀλλότρια πίστη. Σέβεται μὲν
τὴν θρησκευτικὴ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου, νὰ ἐπιλέξει τὴν θρησκεία, ποὺ ἐπιθυμεῖ
νὰ ἀκολουθήσει, οὐδέποτε ὅμως σεβάστηκε καὶ οὐδέποτε θεώρησε τὸ ψεῦδος καὶ τὴν
πλάνη, ποὺ ἐκπροσωπεῖ ἡ κάθε αἵρεση καὶ ἡ κάθε θρησκεία, ὡς ἀλήθεια. Ἀπεναντίας
πάντοτε ἤλεγχε καὶ ἀπέρριπτε τὴν πλάνη καὶ καλοῦσε τοὺς ἀνθρώπους στὸ φῶς τῆς ἀληθείας
τοῦ εὐαγγελίου ὡς μοναδικὴ ὁδὸ σωτηρίας. Ἕνα πράγμα ποὺ σέβομαι, ὁπωσδήποτε τὸ ἀποδέχομαι,
(αὐτὸ σημαίνει σεβασμός), δὲν τὸ περιφρονῶ. Μία ἀλλότρια πίστη, ὅταν τὴν
σέβομαι, ὁπωσδήποτε σημαίνει ὅτι τὴν ἀποδέχομαι, δὲν τὴν περιφρονῶ. Ἐνῶ ὅταν τὴν
ἀπορρίπτω, τότε ὁπωσδήποτε τὴν περιφρονῶ. Δὲν ὑπάρχει δηλαδὴ περίπτωση, νὰ ἀπορρίπτω
μία ἀλλότρια πίστη καὶ ταυτόχρονα νὰ μὴν τὴν περιφρονῶ, ὅπως θέλουν σήμερα οἱ οἰκουμενιστές,
οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἀναγάγει σὲ δόγμα πίστεως τὸν σεβασμὸ καὶ τὴν μὴ περιφρόνηση τῆς
πίστεως τῶν ἄλλων. Οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας μὲ τὸ ὅτι ἀπέρριψαν
κάθε ἀλλότρια πίστη, ὁπωσδήποτε περιφρόνησαν ὅλες τὶς ἄλλες πίστεις. Αὐτὸ
τὸ βλέπουμε, ἐπίσης στὴ ζωὴ καὶ στὸ ἱεραποστολικὸ ἔργο τῶν ἁγίων ἀποστόλων, οἱ ὁποῖοι
κηρύττοντες τὸ εὐαγγέλιο ὡς μοναδικὴ ὁδὸ σωτηρίας, ταυτόχρονα ἀπέρριπταν τὴν εἰδωλολατρία
καὶ αὐτὸν ἀκόμη τὸν ἰουδαϊσμὸ ὡς πλάνη καὶ σκότος. Ἐὰν ἐκήρυτταν στοὺς ἀνθρώπους,
ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι μία ἐναλλακτικὴ ὁδὸς σωτηρίας μεταξὺ καὶ ἄλλων ὁδῶν
σωτηρίας, ποὺ ὑπάρχουν σὲ ἄλλα θρησκεύματα, (ὅπως σήμερα πιστεύουν οἱ οἰκουμενιστές),
μόνον τότε θὰ ἐσέβοντο καὶ δὲν θὰ περιφρονοῦσαν τὶς ἄλλες θρησκεῖες. Ἀπεναντίας
ἐκήρυτταν ὅτι: «Οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλω οὐδενὶ ἡ σωτηρία…» (Πραξ. 4,12). Το
ἴδιο βλέπουμε καὶ στοὺς ἁγίους μάρτυρες, οἱ ὁποῖοι, ἐνῶ ὁμολογοῦσαν τὸν Χριστό,
ὡς τὸν μόνο ἀληθινὸ Θεό, μυκτήριζαν τοὺς ψεύτικους θεοὺς τῶν εἰδώλων.
Ἂν ὑποθέσουμε, ὅτι ζοῦσε σήμερα ὁ
Κύριος καὶ ὁμιλοῦσε μὲ τὸν ἴδιο τρόπο, ποὺ ὁμίλησε τότε πρὸς τοὺς Γραμματεῖς καὶ
Φαρισαίους, ἀποκαλώντας αὐτούς «ὄφεις, γεννήματα ἐχιδνῶν» (Ματθ. 23,33),
καυτηριάζοντας τὴν κατάσταση τῆς πλάνης στὴν ὁποία ἔφθασαν λόγω τῆς ὑποκρισίας
των, ἀλλὰ καὶ τῆς ἀπιστίας των πρὸς τὸ πρόσωπό του, πὼς ἄραγε θὰ χαρακτήριζαν οἱ
σημερινοὶ οἰκουμενιστὲς τοὺς αὐστηρότατους καὶ δριμύτατους ἐκείνους λόγους του;
Σίγουρα θὰ ἀποδοκίμαζαν τοὺς λόγους του ὡς σκληροὺς καὶ ἀπαράδεκτους, ὡς λόγους
ποὺ ὑποβιβάζουν τὴν ἀξιοπρέπεια καὶ τὴν προσωπικότητα τῶν ἄλλων καὶ ὁπωσδήποτε ὡς
λόγους ποὺ ἀποτελοῦν μορφὴ «λεκτικῆς βίας». Πῶς θὰ χαρακτήριζαν ἐπίσης τὸν
ἄλλο ἐκεῖνο λόγο τοῦ Κυρίου πρὸς τὸν Πέτρο, «ὕπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ» (Ματθ.
16,23), μὲ τὸν ὁποῖο τόλμησε νὰ ἀποκαλέσει σατανᾶ τὸν μαθητή Του; Ὁπωσδήποτε καὶ
στὴν περίπτωση αὐτὴ θὰ τὸν ἀποδοκίμαζαν καὶ θὰ καταδίκαζαν ὡς ἀπαράδεκτη τὴν
συμπεριφορά του. Δὲν θὰ παρέλειπαν μάλιστα νὰ τοῦ δώσουν καὶ μαθήματα καλῆς
συμπεριφορᾶς, ὥστε νὰ διορθώσουν τὸ παράπτωμα τῆς «λεκτικῆς βίας», στὸ ὁποῖο
περιέπεσε! Ἂν δὲ ὑποθέσουμε, ὅτι ζοῦσε σήμερα ὁ Κύριος καὶ ἐλάμβανε μέρος σὲ
κάποιο ἀπὸ τὰ διαθρησκειακὰ συνέδρια τῶν οἰκουμενιστῶν καὶ τοῦ ἔδιναν οἱ
διοργανωτὲς τοῦ συνεδρίου τὸ λόγο γιὰ νὰ ὁμιλήσει, τί ἄραγε θὰ ἔκανε; Μὲ ποιὰ
γλώσσα θὰ ὁμιλοῦσε; Θὰ χάιδευε τὰ αὐτιὰ τῶν συνέδρων καὶ τῶν παρισταμένων «Ὀρθοδόξων»
οἰκουμενιστῶν, ἀπὸ φόβο μήπως τοὺς θίξει καὶ προσβάλλει τὴν πίστη τῶν
προσκεκλημένων ἀλλοθρήσκων; Ἂς εἶναι βέβαιοι ὅτι ὁ Κύριος παρόμοια, ἡ καὶ
δριμύτερη ἐλεγκτικὴ γλώσσα θὰ χρησιμοποιοῦσε, ὅπως τότε στοὺς Γραμματεῖς καὶ
Φαρισαίους. Καὶ εἶναι ὑπερβέβαιο, ὅτι θὰ Τὸν ἐξέβαλαν ἀπὸ τὸ συνέδριο οἱ
σημερινοὶ οἰκουμενιστές, οἱ ὁποῖοι ὑποτίθεται ὅτι πιστεύουν, λατρεύουν καὶ ὑπηρετοῦν
τὸν Χριστό.
Τί θὰ ἔλεγαν οἱ σημερινοὶ οἰκουμενιστές,
ἂν ζοῦσε σήμερα ο ἀπόστολος Παύλος καὶ τὸν ἄκουγαν νὰ ὁμιλεῖ καὶ νὰ ἐλέγχει
τόν Ἐλύμα
τὸν Μάγο, τὸν ὁποῖο χαρακτήρισε «υἱὸ τοῦ διαβόλου, καὶ ἐχθρὸ πάσης
δικαιοσύνης»; «Ὢ πλήρης παντὸς δόλου καὶ πάσης ραδιουργίας, υἱὲ διαβόλου, ἐχθρὲ
πάσης δικαιοσύνης, οὐ παύση διαστρέφων τὰς ὁδοὺς Κυρίου τὰς εὐθείας; (Πραξ.
13,10). Εἶναι βέβαιο, ὅτι θὰ τὸν χαρακτήριζαν ὡς ἀκραῖο φονταμενταλιστή, ὅτι ἔπεσε
στὸ ἁμάρτημα τῆς «λεκτικῆς βίας», μίλησε μὲ ἀπαράδεκτη γλώσσα, καὶ δὲν
σεβάστηκε τὴν ἀξιοπρέπεια τοῦ Ἐλύμα!
Τί θὰ ἔλεγαν οἱ σημερινοὶ οἰκουμενιστές,
ἂν ζοῦσε σήμερα ο ἀπόστολος Πέτρος καὶ τὸν ἄκουγαν νὰ ὁμιλεῖ καὶ νὰ ἐλέγχει
τὸν Σίμωνα τὸν Μάγο, μὲ τὴν σκληρὴ ἐκείνη φράση «τὸ ἀργύριόν σου σὺν σοῖ εἴη
εἰς ἀπώλειαν»; (Πραξ. 8,20). Δηλαδή: Νὰ πᾶς νὰ χαθεῖς καὶ σὺ μαζὶ μὲ τὰ
λεφτά σου. Ὁπωσδήποτε θὰ θεωροῦσαν ἀνάρμοστη καὶ μὴ εὐγενικὴ τὴν συμπεριφορά
του. Θὰ τὸν νουθετοῦσαν νὰ προσέχει στὸ ἑξῆς, ὥστε νὰ μὴν πέφτει σὲ τέτοιου εἴδους
παραπτώματα «λεκτικῆς βίας»!
Τί θὰ ἔλεγαν οἱ σημερινοὶ οἰκουμενιστές,
ἂν ζοῦσε σήμερα ὁ ἅγιος πρωτομάρτυς Στέφανος καὶ τὸν ἄκουγαν νὰ ὁμιλεῖ καὶ
νὰ ἐλέγχει τὰ μέλη τοῦ ἰουδαϊκοῦ συνεδρίου μὲ τὴν σκληρότατη ἐκείνη
φράση «Σκληροτράχηλοι καὶ ἀπερίτμητοι τὴ καρδία καὶ τοῖς ὠσίν, ὑμεῖς ἀεὶ τῷ
Πνεύματι τὼ Ἁγίωαντιπιπτετε, ὡς οἱ πατέρες ὑμῶν καὶ ὑμεῖς» (Πραξ. 7,51).
Ἴσως νὰ ἔκλειναν καὶ αὐτοὶ τὰ αὐτιά τους, ὅπως τότε οἱ δικαστὲς καὶ πάντως
σίγουρα θὰ τὸν ἀποδοκίμαζαν καὶ θὰ τοῦ καταλόγιζαν ὄχι μόνο τὸ ἁμάρτημα
της «λεκτικῆς βίας», ἀλλὰ καὶ ἔλλειψη σεβασμοῦ πρὸς τοὺς δικαστές του.
Τί θὰ ἔλεγαν οἱ σημερινοὶ οἰκουμενιστές,
ἂν ζοῦσε σήμερα ο ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός καὶ τὸν ἄκουγαν νὰ ὁμιλεῖ
μέσα σὲ κάποιο διαθρησκειακὸ συνέδριο και να χαρακτηρίζει τὸ Ἰσλὰμ ὡς
λαοπλάνο θρησκεία καὶ πρόδρομο τοῦ Ἀντιχρίστου; Στὸ «Περὶ αἱρέσεων» ἔργο
τοῦ γράφει χαρακτηριστικά: «Ἔστι δὲ καὶ ἡ μέχρι τοῦ νῦν κρατοῦσα λαοπλάνος
θρησκεία τῶν Ἰσμαηλιτῶν, πρόδρομος οὖσα τοῦ Ἀντιχρίστου». Παρά κατω χαρακτηρίζει
ὅλα τὰ θεσπίσματα τοῦ Κορανίου, ὡς «γέλωτος ἄξια» ποὺ καθιερώθηκαν στὸ Ἀραβικὸ
Ἔθνος μὲ τὸν «ἱερὸ πόλεμο» καὶ τὸ ψευδὲς ἰδεολόγημα τῆς δῆθεν θεϊκῆς ἀποστολῆς
τοῦ Μωάμεθ, ἑπτὰ αἰῶνες μετὰ τὴν ἐνανθρώπιση τοῦ Θεοῦ Λόγου τοῦ ἀληθινοῦ
Μεσσία, τοῦ ὁποίου τὸ σωτηριῶδες ἔργο ἐπιδιώκει νὰ ἀνατρέψει μὲ τὶς ψευδολογίες
του. Δὲν χωράει ἀμφιβολία ὅτι θὰ τὸν θεωροῦσαν ὡς ταλιμπᾶν, ποὺ ἔχει μεσαιωνικὲς
καὶ ξεπερασμένες ἀντιλήψεις, οἱ ὁποῖες δὲν ἰσχύουν σήμερα, διότι καὶ οἱ
μουσουλμάνοι πιστεύουν στὸν ἴδιο ἀληθινὸ Θεὸ ποὺ πιστεύουν καὶ οἱ χριστιανοί.
Δὲν τολμοῦν ὅμως οἱ
σημερινοὶ οἰκουμενιστὲς νὰ ἀπορρίψουν τοὺς λόγους τοῦ Κυρίου καὶ τῶν παρὰ πάνω ἀναφερθέντων
ἁγίων, διότι εἶναι λόγοι θεόπνευστοι, λόγοι ποὺ ἐλέχθησαν μὲ τὸν φωτισμὸ τοῦ ἁγίου
Πνεύματος, λόγοι ποὺ ἔχουν καταγραφεῖ κατὰ τρόπο ὁριστικὸ καὶ ἀμετάκλητο στὸ
θεόπνευστο κείμενο τῆς ἁγίας Γραφῆς, λόγοι ποὺ ἀποτελοῦν παραδείγματα πρὸς
μίμηση. Τὸ ἴδιο καὶ οἱ λόγοι τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, οἱ ὁποῖοι καὶ αὐτοὶ
θεωροῦνται ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστική μας παραδοση ὡς θεοφώτιστοι καὶ αὐθεντικοί.
Πάντως ἂν ἦταν στὸ «χέρι τους» νὰ διαγράψουν τοὺς λόγους αὐτούς, θὰ τοὺς
διέγραφαν, διότι ἀποτελοῦν ἀγκάθια, ποὺ ἐλέγχουν τὴν οἰκουμενιστικὴ τοὺς
νοοτροπία.
Ἔγινε λόγος γιὰ τοὺς δύο νεοφανεῖς
ἁγίους, τόν ἅγιο Πορφύριο καὶ τὸν ἅγιο Λουκᾶ τὸν Ἰατρό, οἱ ὁποίοι «ἐπετίμησαν
μὲ αὐστηρότητα ὅσους περιφρονοῦσαν τὴν πίστη τῶν ἄλλων». Σχετικά μὲ τὸν ἅγιο
Πορφύριο, ἐμεῖς γνωρίζουμε ἀπὸ αὐτόπτες μάρτυρες καὶ πνευματικά του τέκνα, ὅτι
δεχόταν μόνο τὴν Ὀρθοδοξία ὡς τὴν μόνη ἀληθινὴ πίστη, πράγμα ποὺ
σημαίνει ὅτι ἀπέρριπτε καὶ περιφρονοῦσε, ὡς πλάνη καὶ αἵρεση, κάθε ἄλλη πίστη. Ὅσο
γιὰ τὸν ἅγιο Λουκᾶ, δὲν ὑφίσταται οὔτε ἕνα σχετικὸ παράδειγμα ἀποδοχῆς τῆς
πλάνης τῶν ἄλλων. Πάντως οἱ λόγοι καὶ ἡ διδασκαλία τῶν δύο αὐτῶν νεοφανῶν ἁγίων,
(ὅπως καὶ ὅλων τῶν ἁγίων), κρίνονται καὶ ἀξιολογοῦνται καὶ γίνονται δεκτοὶ στὸ
μέτρο ποὺ συμφωνοῦν καὶ ἐναρμονίζονται μὲ τὴν προγενέστερη αὐτῶν Πατερικὴ
Παράδοση, μὲ το consensus partum, δηλαδὴ μὲ τὴν συμφωνία τῶν Πατέρων. Ποτὲ ἡ
γνώμη ἑνός, ή δύο ἁγίων δὲν θεωρήθηκε ὡς κανόνας, ὡς γραμμὴ καὶ πορεία πλεύσεως
τῆς Ἐκκλησίας, ὡς αὐθεντικὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ μόνον
το consensus partum. Ἄρα λοιπὸν δὲν θὰ κρίνουμε τὴν Πατερική μας Παράδοση,
ἔχοντες ὡς μέτρο καὶ ὡς γνώμονα τὴν διδασκαλία τῶν δύο αὐτῶν ἁγίων, ἀλλὰ ἀντιθέτως
τὴν διδασκαλία τῶν ἐν λόγω ἁγίων μὲ βάση τὴν Πατερική μας Παράδοση. Καὶ τοῦτο,
διότι καὶ οἱ ἅγιοι ἀκόμη δέν ὑπῆρξαν ἀλάθητοι, ὅπως πολὺ ὡραία τονίζει τὴν
ἀλήθεια αὐτὴ ὁ τότε ἀρχιμανδρίτης καὶ νῦν Μητροπολίτης Ἀργολίδος
Νεκτάριος Ἀντωνόπουλος στὴ βιογραφία τοῦ ἁγίου Λουκᾶ μὲ τίτλο «Ἀρχιεπίσκοπος
Λουκᾶς»: «Ἔχουμε συχνὰ τὴν ἐντύπωση ὅτι ἅγιος εἶναι ὁ ἀναμάρτητος, ὁ ἀλάθητος.
Αὐτὴ ἡ ἀντίληψη εἶναι πέρα γιὰ πέρα λάθος» (σελ.297).
Διατυπώθηκε ἐπίσης ἡ θέση ὄτι «Οἱ
μάρτυρες δέχθηκαν τὸ μαρτύριο, ἀλλὰ δὲν ἄσκησαν καμία βία ἀπέναντι στοὺς διῶκτες
ὄχι γιατί δὲν μποροῦσαν ἴσως, ἀλλὰ γιατί μία τέτοια βία ἀκύρωνε τὸν δικό τους ἀγώνα
γιὰ τὴν θέωση». Συμφωνούμε καὶ ἐμεῖς, ὅτι δὲν ἄσκησαν σωματικὴ βία κατὰ τῶν
διωκτῶν τους, ὡστόσο ὅμως δὲν ἐσιώπησαν, ὅσον ἀφορᾶ τὴν θαρραλέα ὁμολογία τους
στὸ Χριστὸ καὶ τὸν σφοδρὸ ἔλεγχο κατὰ τῆς πίστεως τῶν διωκτῶν τους! Ἂν ρίξει
κανεὶς μία ματιὰ στὰ «Μαρτυρολόγια», θὰ διαπιστώσει, πῶς ἀντιδροῦσαν οἱ
Μάρτυρες ἀπέναντι στὴν «πίστη τῶν ἄλλων». Μέχρι καὶ βωμοὺς καὶ ἀγάλματα τῶν
ψευτοθεῶν ἀναποδογύριζαν! Συχνὰ ἔφτυναν στὰ μοῦτρα τοὺς εἰδωλολάτρες ἀξιωματούχους!
Ἂς δοῦμε ἀκόμα τὴ στάση τῶν Νεομαρτύρων ἀπέναντι στοὺς μουσουλμάνους διῶκτες
τους, μὲ πόση σφοδρότητα ἤλεγχαν τὴν ἰσλαμικὴ πίστη.
Ἀκούστηκε ἐπίσης καὶ ἡ ἑξῆς θέση,
σχετικὰ μὲ τοὺς ἁγίους μας: «Οἱ νέοι, Ἅγιοι καὶ ἀναφέρομαι μόνο σ’ αὐτούς,
γιατί τοὺς γνωρίσαμε, τὴν μόνη βία ποὺ ἄσκησαν ἦταν μόνο στὸν ἑαυτό τους. Ἡ ἠρεμία
τους ὡς καρπὸς κοινωνίας μὲ τὸν Θεὸ ἀπέκλειε τὴν βία. Οἱ ἅγιοι δὲν ἔβρισαν οὔτε
τοὺς ἄθεους, οὔτε τοὺς ὀλιγόπιστους, οὔτε τοὺς ἁμαρτωλούς, οὔτε καν τοὺς διῶκτες
τους. Δὲν ὑπερασπίσθηκαν τὸν Θεὸ καὶ τὴν ἀγάπη τους πρὸς Αὐτὸν διώκοντας τοὺς ἀπίστους». Όντως
οἱ ἅγιοί μας δὲν εὐθύνονται γιὰ πράξεις βίας καὶ ὕβρεων μὲ τὴν κυριολεκτικὴ
σημασία τοῦ ὄρου. Ὅμως ὑπῆρξαν σφοδροὶ ἐλεγκτὲς τῶν πλανῶν τους. Ὅποιος
μελετήσει τὰ συγγράμματα τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου κατά τοῦ
φρικτοῦ αἱρεσιάρχου Ἀρείου, θὰ διαπιστώσει μὲ πόση σφοδρότητα ὁ ἅγιος Πατέρας
στηλιτεύει τὶς πλάνες του! Ἐπίσης μὲ πόση σφοδρότητα ὀ Ἅγιος
Μάρκος ὁ Εὐγενικός χαρακτηρίζει τούς αἱρετικοὺς παπικούς, μετὰ τὸ ναυάγιο τῆς
ψευδοσυνόδου Φεράρας – Φλωρεντίας (1438-1439), ὠς «ὄφεις»! Οἱ ἅγιοι αὐτοὶ
εἶναι μήπως «θρησκευτικοὶ τραμποῦκοι»; Ὁ ἃγιος Ἰουστίνος Πόποβιτς
(1894-1979), ὁ μέγιστος τῶν Ὀρθοδόξων θεολόγων καὶ ὁμολογητῶν τοῦ 20ου αἰῶνος,
μὲ τοὺς ὀξύτατους χαρακτηρισμοὺς του κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τοῦ Παπισμοῦ καὶ
κατ’ αὐτοῦ τοῦ ἰδίου τοῦ προσώπου του Πάπα, ὡς ἔχοντα «δαιμονικὸ ἐγωιστικὸ
φρόνημα», μπορεῖ νὰ χαρακτηρισθεῖ καὶ αὐτὸς ὡς «θρησκευτικὸς τραμποῦκος»;
Ἡ ἐπισήμανση ὅτι: «ὁ ἀληθινὸς
Θεὸς ΔΕΝ ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ τὴν ὑπεράσπιση τὴ δική μου, ἡ τοῦ ὁποιουδήποτε ἀνθρώπου
καὶ μάλιστα στὸ ὄνομά Του», μᾶς βρίσκει σύμφωνους. Ὁ Κύριός μας διαβεβαίωσε ὅτι
ἡ Ἁγία Του Ἐκκλησία θὰ εἶναι ἀκλόνητος καὶ αἰώνιος, ἀφοῦ, «πύλαι ἅδου οὐ
κατισχύσουσιν αὐτῆς» (Ματθ. 16,18). Ἡ Ἐκκλησία μᾶς σώζει καὶ δὲν ἔχει ἀνάγκη
σωτήρων. Ὄντως λοιπὸν ὁ Κύριός μας δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ τὴν ἰδικὴ μας ὑπεράσπιση
καὶ ὁμολογία. Ἐκεῖνοι ποὺ ἔχουν ἀνάγκη εἴμαστε ἐμεῖς, οἱ ὁποῖοι ἔχουμε χρέος νὰ
τὸν ὑπερασπιζόμαστε, ὅταν ὑβρίζεται καὶ διασύρεται ἀπὸ τοὺς ἀθέους καὶ ἀπίστους
καὶ νὰ τὸν ὁμολογοῦμε ὡς Θεὸν καὶ σωτήρα μας, σύμφωνα μὲ τὸν λόγον του: «Πᾶς
οὒν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω καγῶ ἐν αὐτῶ ἔμπροσθέν
του πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς, ὅστις δ’ ἂν ἀρνήσηται μὲ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων,
ἀρνήσομαι αὐτὸν καγῶ ἔμπροσθέν του πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς» (Ματθ. 10,32-33).
Καὶ τοῦτο διότι ἂν δὲν τὸν ὁμολογήσουμε, τότε μοιραία θὰ τὸν ἀρνηθοῦμε, ὅποτε θὰ
χάσουμε τὴν αἰώνια ζωή. Ἔχει ἐπίσης ἡ Ἐκκλησία μας ἀνάγκη ἐργατῶν (Ἰωάν. 9,37).
Γιὰ τὸ σκοπὸ αὐτὸ οἱ ἅγιοι Πατέρες στρατεύτηκαν στὴν ὑπηρεσία τῆς Ἐκκλησίας, ὄχι
γιὰ νὰ σώσουν τὴ φήμη τοῦ Θεοῦ, ή τὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἐργαστοῦν γιὰ τὴ
σωτηρία τῶν ἀνθρώπων καὶ τὴ δική τους.
Ἀπό τὰ παρὰ πάνω γίνεται σαφές,
ὅτι τὸ ἐν λόγω συνέδριο δὲν ἦταν τίποτε περισσότερο ἀπὸ μία κοσμικὴ θεώρηση τοῦ
προβλήματος τῆς θρησκευτικῆς βίας, τὸ ὁποῖο ὄμως δεν ἀγγίζει τὴν Ἐκκλησία
μας. Τὸ πρόβλημα αὐτὸ εἶναι πρόβλημα τῶν θρησκειῶν καὶ μάλιστα συγκεκριμένων
θρησκευμάτων, ὅπως τὸ Ἰσλὰμ καὶ ὁ Σιχισμός, τὰ ὁποία ἔχουν ἐντεταγμένα στὴ
«θεολογία» καὶ τὴν πρακτική τους, τὴν βία καὶ τὰ ὁποία δὲν κατονομάστηκαν καὶ δὲν
στηλιτεύτηκαν ἐπαρκῶς, ὅσο θὰ ἔπρεπε στὸ συνέδριο.
Περαίνοντας τὴν ἀνακοίνωσή μας,
συμπεραίνουμε ὅτι χρειάζεται ἰδιαίτερη προσοχὴ στοὺς συμμετέχοντες καὶ εἰσηγητὲς
τέτοιων συνεδρίων, διότι κινδυνεύουν νὰ μὴν διαπραγματευθοῦν τὸ θέμα στὶς
πραγματικές του διαστάσεις, προκειμένου νὰ ἐναρμονιστοῦν μὲ τὸ ὅλο κλίμα καὶ μὲ
τὴν ὅλη ἀτμόσφαιρα τοῦ συνεδρίου. Ὁ κίνδυνος τῆς μονόπλευρης θεωρήσεως τοῦ
θέματος εἶναι μεγάλος, δεδομένου ὅτι τέτοιου εἴδους συνέδρια διοργανώνονται ὡς ἐπὶ
τὸ πλεῖστον ἀπὸ οἰκουμενιστικοὺς κύκλους, ποὺ ἐκφράζουν ἐνδοκοσμικὰ
σχήματα καὶ ἀποσκοποῦν σὲ ἐνδοκοσμικὲς ἐπιδιώξεις, στὴν ἀνοικοδόμηση μίας
κοσμικοῦ τύπου παγκόσμιας εἰρήνης.
Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων
καὶ τῶν Παραθρησκειῶν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου