Ὁ ἐπίσκοπος ἔχει τὴν ἐξουσία νὰ «ἀνατρέπει» τοὺς ἱεροὺς Κανόνες;

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Ἐν Πειραιεῖ τὴ 30η Μαρτίου 2015

Μὲ λύπη καὶ ἀνησυχία παρατηροῦμε τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ λεγόμενη «μεταπατερικὴ καὶ μετακανονικὴ θεολογία» προωθεῖται ἁλματωδῶς στὴ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας καὶ δυστυχῶς, ἀπὸ Ἐπισκόπους, οἱ ὁποῖοι ὀφείλουν νὰ εἶναι οἰ Ηρακλείδες τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας παραδόσεως, νὰ βαδίζουν πάνω στὰ χνάρια τῶν ἁγίων Πατέρων μας, νὰ σέβονται καὶ νὰ τηροῦν τὶς ὑποσχέσεις ποὺ ἔδωσαν κατὰ τὴ χειροτονία τους, ὅτι θὰ εἶναι φύλακες τῆς ὀρθοδόξου πίστεώς μας καὶ τῶν Ἱερῶν Κανόνων χωρὶς τὴν παραμικρὴ παρέκκλιση. 

Ἀφορμὴ γιὰ τὴν παροῦσα ἀνακοίνωσή μας πήραμε ἀπὸ πρόσφατη συνέντευξη  Μητροπολίτου, σὲ τοπικὸ τηλεοπτικὸ σταθμό, πρὶν λίγες ἡμέρες, ἡ ὁποία δημοσιοποιήθηκε σὲ διάφορες ἰστοσελίδες καὶ ἱστολόγια καὶ προκάλεσε ἔντονες ἀντιδράσεις. Ἦταν πολλὰ τὰ θέματα ποὺ τέθηκαν στὸν Σεβασμιώτατο. Ἕνα ἀπὸ αὐτὰ ἦταν τὸ ἑξῆς: «Εἶστε ἱκανοποιημένος ἀπὸ τὸ ἂν (οἱ πιστοὶ) ἐρχόμαστε νὰ σᾶς ἀκούσουμε κι ἂν εἴμαστε καλὰ ἐκπαιδευμένοι νὰ ἀκοῦμε τὸ λόγο τῆς Ἐκκλησίας;». Ὁ Σεβασμιώτατος ἀπάντησε ὡς ἑξῆς: «Χρειάζεται ἕνα ὑγιὲς ἐκκλησιολογικὸ φρόνιμα, ὅπως λέμε στὴν Ἐκκλησία. Ἡ Ἐκκλησία ἔχει τὴν τάξη της, ἔχει τὶς ἀρχές της, κι ἔχει τοὺς Κανόνες της, ἔχει τὴν ἐμπειρία της […].Στὴν περίπτωση τῆς Ἐκκλησίας σήμερα, δὲν εἶναι ὁ λόγος τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ Ἐπισκόπου, εἶναι ὁ λόγος τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὸ ποὺ λέμε ἐμεῖς, δὲν εἶναι τίποτε περισσότερο ἀπ’ αὐτὸ ποὺ εἶπε ὁ Χριστός. Οπότε, ἔχει νὰ κάμει ὁ ἄνθρωπος, ὄχι μὲ τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἐκφωνεῖ τὰ λόγια τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ μὲ τὸν ἴδιο τὸ...
Χριστό, ποὺ διδάσκει μὲ τὰ στόματα τῶν κληρικῶν, τῶν Ἐπισκόπων σήμερα». 

Μέχρις ἐδῶ ὅλα καλά, ὑπὸ τὴν προϋπόθεση, ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος ὀρθοτομεῖ τὸν λόγον τῆς ἀληθείας καὶ δὲν κακοδοξεῖ. Δὲν διδάσκει μὲ λόγια αἱρετικὲς θεωρίες, ξένες πρὸς τὴν πίστη καὶ τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ δὲν προβαίνει σὲ πράξεις, ποὺ ἰσοδυναμοῦν μὲ ἀποδοχὴ τῆς αἱρέσεως καὶ προδοσία τῆς πίστεως. Μόνον τότε ὁ λόγος τοῦ ἐπισκόπου «δὲν εἶναι τίποτε περισσότερο ἀπ’ αὐτὸ ποὺ εἶπε ὁ Χριστός». Μόνον τότε εἶναι «εἰς τύπον καὶ τόπον Χριστοῦ», ὅταν στὴ ζωὴ του ἐνσαρκώνει καὶ τὶς ἀρετὲς τοῦ Χριστοῦ. Καὶ τὸ λέμε αὐτό, διότι δυστυχῶς στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας ἔχουμε πλεῖστα ὅσα παραδείγματα Ἐπισκόπων, ποὺ ἔπεσαν στὴν αἵρεση καὶ στὴν πλάνη καὶ παρέσυραν πολλοὺς στὴν ἀπώλεια. Τοὺς «ἐπισκόπους» αὐτοὺς καταδίκασε, ἀναθεμάτισε καὶ ἀπέκοψε  ἀπὸ τὸ σῶμα της ἡ Ἐκκλησία σὲ Οἰκουμενικὲς καὶ τοπικὲς Συνόδους.

Στὴ συνέχεια ὁ Σεβασμιώτατος διατυπώνει, κατὰ τὴν ταπεινή μας γνώμη, δηλώσεις ποὺ κάθε ἄλλο παρὰ «ὑγιὲς ἐκκλησιολογικὸ φρόνιμα», κατὰ τοὺς ἰσχυρισμούς του, ἀποδεικνύουν. Δηλώσεις ποὺ ἀνατρέπουν τὴν Κανονικὴ καὶ Συνοδικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας: «Ὁ Ἐπίσκοπος ἔχει τὴν εὐθύνη τῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὁ Ἐπίσκοπος ἔχει καὶ τὸ δικαίωμα – τὸ θυμάστε αὐτό, τὸ βρίσκουμε στὴν Ἐκκλησία πολλὲς φορὲς- τοῦ “δεσμεῖν καὶ λύειν”, νὰ δένει καὶ νὰ λύνει μέσα στὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ ἀνατρέπει ὅλους τούς Κανόνες, νὰ τοὺς ἀνατρέπει, τὰ πάνω κάτω νὰ φέρνει. Κάποιους νὰ τοὺς τηρεῖ διαφορετικὰ τελείως ἀπ’ ὅ,τι εἶναι καταγεγραμμένοι, κάποιους νὰ μὴν τοὺς τηρεῖ καθόλου. Ο Ἐπίσκοπος μπορεῖ νὰ τὰ διαχειριστεῖ αὐτά, πότε, ὅταν εἶναι νὰ ἀποβοῦν πρὸς ὄφελος πνευματικὸ τῶν ἀνθρώπων»! Ἡ ἐξουσία τοῦ «δεσμεῖν καὶ λύειν», τὴν ὁποία ὁ Κύριος ἔδωσε στοὺς Μαθητές Του καὶ δι’ αὐτῶν στοὺς ἐπισκόπους καὶ ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας, σὲ καμιὰ περίπτωση δὲν δίδει τὸ δικαίωμα στὸν ἐπίσκοπο «νὰ ἀνατρέπει τοὺς [Ἱεροὺς] Κανόνες», καὶ «νὰ φέρνει τὰ πάνω κάτω». «Κάποιους νὰ τοὺς τηρεῖ διαφορετικὰ τελείως ἀπ’ ὃ,τι εἶναι καταγεγραμμένοι, κάποιους νὰ μὴν τοὺς τηρεῖ καθόλου», ὅπως ἰσχυρίζεται ὁ Σεβασμιώτατος. Ο ἐπίσκοπος δὲν βρίσκεται ὑπεράνω τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ἀλλὰ ὑπόκειται σ’ αὐτοὺς καὶ ὀφείλει νὰ τοὺς τηρεῖ ὅπως «εἶναι καταγεγραμμένοι» καὶ ὄχι «διαφορετικά». Ἐὰν ὁ ἐπίσκοπος βρισκόταν ὑπεράνω τῶν Ἱερῶν Κανόνων, τότε κατὰ συνεπῆ ἀκολουθία, θὰ βρισκόταν ὑπεράνω καὶ τῶν ἁγίων Πατέρων, ποὺ ἐν ἁγίω Πνεύματι συνέταξαν τοὺς ἐν λόγω Ἱεροὺς Κανόνες. Θὰ βρισκόταν ὑπεράνω τῶν ἁγίων Οἰκουμενικῶν καὶ Τοπικῶν Συνόδων, οἱ ὁποῖες θεοπνεύστως ἐθέσπισαν τοὺς ἐν λόγω Κανόνες,  οἱ ὁποίοι  ὡς γνωστὸν ἔχουν οἰκουμενικὸ καὶ διαχρονικὸ κύρος. Ἐὰν ἰσχύουν οἱ λόγοι τοῦ Σεβασμιωτάτου, τότε τί νόημα ἔχουν οἱ φρικτὲς ὑποσχέσεις, ποὺ δίνει ὁ Ἐπίσκοπος κατὰ τὴν ὥρα τῆς χειροτονίας του, ὅτι θὰ εἶναι θεματοφύλακας τῶν Θείων καὶ Ἱερῶν Κανόνων καὶ ὄχι «διαχειριστὴς» των; Στὴν περίπτωση αὐτὴ σὲ τί διαφέρει ἕνας Ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος ἀπὸ τὸν αἱρεσιάρχη Πάπα, ὁ ὁποῖος ἔθεσε τὸν ἑαυτὸ του ὑπεράνω ὅλων τῶν Συνόδων ἀκόμη καὶ τῶν Οἰκουμενικῶν, ὥστε νὰ μὴν ἔχουν καμιὰ ἰσχύ, ἐὰν δὲν τὶς ἐπικυρώσει ἐκεῖνος;

Ἡ «ἐξουσία» τοῦ «δεσμεῖν καὶ λύειν», ποὺ ὁ Κύριος ἔδωσε στοὺς Μαθητές Του (καὶ κατ’ ἐπέκτασιν στοὺς ἐπισκόπους καὶ ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας), τὴν ὁποία ἐπικαλεῖται ἐδῶ ὁ Σεβασμιώτατος, γιὰ νὰ στηρίξει τοὺς ἰσχυρισμούς του, δὲν ἔχει καμιὰ σχέση μὲ τὴν τήρηση τῶν Ἱερῶν Κανόνων. Ἔχει ἕνα ἐντελῶς διαφορετικὸ νόημα καὶ λειτουργία μέσα στὴν Ἐκκλησία. Συνίσταται στὴν «ἐξουσία» τῆς ἀφέσεως, ἢ ὄχι τῶν ἁμαρτιῶν τῶν ἀνθρώπων, ἡ ὁποία πηγάζει ἀπὸ τὸν λόγο τοῦ Κυρίου «ἂν τινῶν ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἂν τινῶν κρατῆτε, κεκράτηνται» (Ἰω.20,23), ὅπως ἐπίσης καὶ ἀπὸ τὸν λόγο του «ὅσα ἐὰν δήσητε ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται δεδεμένα ἐν τῷ οὐρανῷ, καὶ ὅσα ἐὰν λύσητε ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται λελυμένα ἐν τῷ οὐρανῷ» (Μάτθ.18,18). Ἀσκεῖται μέσα στὸ χῶρο τοῦ μυστηρίου τῆς Μετανοίας καὶ ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως καὶ ἐντάσσεται στὰ πλαίσια τῆς ποιμαντικῆς διακονίας τῶν ποιμένων μὲ στόχο στὴν σωτηρία τῶν πιστῶν. Ἡ «ἐξουσία» αὐτὴ δὲν ἀσκεῖται αὐθαίρετα καὶ κατὰ τὸ δοκοῦν, ἀλλὰ σύμφωνα μὲ τὴν διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, μὲ προϋπόθεση καὶ κριτήριο τὴν μετάνοια, ἢ ὄχι τῶν πιστῶν. Ὁ ποιμένας παρέχει τὴν ἄφεση, ἐν ὀνόματι τοῦ Χριστοῦ, ἐκεῖ ὅπου ὑπάρχει μετάνοια, ἐνῶ δὲν τὴν παρέχει, ὅπου ὑπάρχει ἀμετανοησία.

Ἀναφέρει ἐπίσης πώς: «Ὅποιος πράττει ἐνάντια στὴν γνώμη τοῦ Ἐπισκόπου, αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος λατρεύει τὸ διάβολο («Ὁ πράσσων δίχα τῆς γνώμης τοῦ Ἐπισκόπου τῷ διαβόλω λατρεύει»). Ἐρωτούμε τὸν Σεβασμιώτατο: Ἐκεῖνος ὁ Ἐπίσκοπος ποὺ δὲν ὑποτάσσεται στοὺς ἱεροὺς Κανόνες, ἀλλὰ τούς «ἀνατρέπει» κατὰ τὸ δοκοῦν καὶ φέρνει «τὰ πάνω κάτω», ποιὸν λατρεύει;

Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ Παραθρησκειῶν

θρσηκευτικὰ