7 Μαρ 2015

Ἡ ἀναδημιουργία τοῦ ἀνθρώπου

Γράφει ὁ πατήρ Ἰωὴλ Κωνστάνταρος
ποστολικὸ ἀνάγνωσμα Β' Κυριακς Νηστειν 
(Ἑβρ. α΄ 10 – β΄ 3)
Ὁ ἄνθρωπος δὲν ἠμπορεῖ νὰ νοιώθει ἐλεύθερος παρὰ γνωρίζοντας τὴν ἀλήθεια. Ἄλλωστε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος τὸ τονίζει πρὸς κάθε ψυχή. “Γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμάς”. (Ἰωάν. η' 32).
Αὐτὴ τὴν ἀλήθεια, τὴν κατέχει ἡ Ἐκκλησία μας διὰ τῆς Ἱερᾶς Ἀποστολικῆς παραδόσεώς της, τόσο στὴν γραπτή, ὅσο καὶ στὴν προφορική της μορφή. Τὸ δὲ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα, ἀναφέρεται σὲ μεγάλες δογματικὲς ἀλήθειες ποὺ ἔχουν νὰ κάνουν μὲ τὸν Θεό, ποὺ εἶναι ὁ δημιουργός το σύμπαντος κόσμου, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν ἀναδημιουργία καὶ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι ἀσυγκρίτως ἀνώτερος ἀπὸ ὅλα τα “λειτουργικὰ πνεύματα τὰ εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα διὰ τοὺς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν” (Ἑβρ. α' 14).
Ἂς ἐμβαθύνουμε ὅμως στὸ ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ὁ δημιουργός.
Πράγματι, πρὶν “ὁ Πατήρ, δι΄ Υἱοῦ καὶ ἐν Ἁγίω Πνεύματι” δημιουργήσει “ἐκ τοῦ μὴ ὄντος” τὸν ὁρατὸ καὶ ἀόρατο κόσμο, οὐδὲν ὑφίστατο. Ὁ Θεὸς ποὺ εὑρίσκεται ἔξω τῶν διαστάσεων τοῦ χώρου καὶ τοῦ χρόνου, δημιουργεῖ αὐτὰ “ἐκ τοῦ μηδενός”. Ἔμπλεος ἱεροῦ ἐνθουσιασμοῦ ὁ Δαβὶδ μελωδεῖ: “Αὐτὸς εἶπε καὶ ἐγενήθησαν, Αὐτὸς ἐνετείλατο καὶ ἐκτίσθησαν” (Ψάλμ. λβ΄9).
Ἀλλὰ καὶ τὰ δικά μας, τὰ πύλινα χείλη θὰ πρέπει νὰ ἀντλοῦν ἀπὸ τὸ βάθος τῆς...
καρδίας καὶ νὰ ψάλλουν μὲ αἴσθημα δέους καὶ θαυμασμοῦ. Μὲ δοξολογία ἀκατάπαυστη καὶ εὐχαριστία ἁγιόλεκτη πρὸς τὸν ἄπειρο Δημιουργὸ ποὺ στὴν “ἔκρηξη” τῆς ἀγάπης τοῦ δημιούργησε τὰ πάντα μέσα σὲ τόση ἁρμονία καὶ τέτοια ὀμορφιά. Ὅσο μάλιστα ὁ πιστὸς Χριστιανὸς ἀγωνίζεται νὰ ἐφαρμόσει τὸ ἅγιο καὶ σωστικὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅσο προσπαθεῖ ν' ἀγαπήσει ἐξ' ὅλης της καρδίας τοῦ τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, τόσο καὶ τὸ ἐσωτερικό του πλημμυρίζει ἀπὸ αἰσθήματα ἀληθοῦς ταπεινώσεως καὶ ἀνεκφράστου ἀγάπης ἐνώπιον αὐτῆς τῆς θείας μεγαλειότητος. Ταυτοχρόνως δὲ αἰσθήματα ὑπακοῆς στὸ νόμο Του, ὁδηγοῦν τὸν πιστὸ εἰς τὴν ὁδὸ τῆς ἁγιότητος.

Ἀλλ' ἐὰν αὐτὰ ἰσχύουν γιὰ τὴν ὑλικὴ καὶ πνευματικὴ δημιουργία, πόσο μᾶλλον δονεῖται ἡ ὅλη ὕπαρξις ἐνώπιόν της ἀναδημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου. Ὅταν δηλ. καθίσταται ὅσο τὸ δυνατὸν κατανοητὸ τὸ τί ἀκριβῶς συνέβη διὰ τῆς παρακοῆς τοῦ ἀνθρώπου καὶ στὴν συνέχεια μὲ ποῖο τρόπο ὁ Θεὸς ἐπανέφερε τὴν εἰκόνα Του, διὰ τῆς ἐνανθρωπίσεως, σὲ πλεονεκτικότερη θέση καὶ σὲ ὑψηλότερη κατάσταση ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἀρχική.
Ναί, ὁ ἄνθρωπος δὲν στάθηκε στὸ ὕψος στὸ ὁποῖο τὸν τοποθέτησε ἐξ' ἀρχῆς ὁ Θεός. Ἁμάρτησε καὶ ξέπεσε. Τὸ “ἀρχαῖον κάλλος ἀμαυρώθη”. Οὐδεὶς μποροῦσε νὰ ἐπαναφέρει τὸν ἄνθρωπο στὸ βάθρο του. Ἐκεῖ δηλ. πού ὁ Θεὸς τὸν εἶχε τοποθετήσει, μεταξὺ οὐρανοῦ καὶ γής. Χρειαζόταν λοιπὸν νέα, πνευματικὴ αὐτὴ τὴ φορὰ ἀναδημιουργία. Καὶ τὸ ἔργο αὐτὸ τὸ ἀναλαμβάνει ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, τὸ δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος. Γίνεται ἄνθρωπος ὅμοιος μὲ ἐμᾶς, χωρὶς ἁμαρτία, γιὰ νὰ ἀναπλάσει καὶ σώσει τὸν ἔνοχο ἄνθρωπο. Ἔτσι, μὲ τὸ κοσμοσωτήριο ἔργο Τοῦ ὁ Χριστός, σώζει ἐκεῖνον ποὺ πραγματικὰ θέλει νὰ σωθεῖ.

Μᾶς ἔδωσε τὴν χάρη· μᾶς χορηγεῖ τὴν ζωή· μᾶς ἐξασφάλισε τὴν ἀνάσταση καὶ ἐπιπλέον διήνοιξε τὶς πύλες τῆς αἰωνίου ζωῆς καὶ βασιλείας! Μὲ δύο λόγια: Μᾶς ἔσωσε!
Αὐτὸ εἶναι τὸ μέγα πλεονέκτημα ποὺ ἔχουμε οἱ πιστοὶ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί. Ἔχουμε τὸν Θεὸ ὄχι μόνο δημιουργό μας, ἀλλὰ καὶ Σωτήρα μας.
Σὲ τί ἀλήθεια βάραθρο πνευματικὸ καὶ σὲ τί εἴδους ἠθικὴ καὶ πνευματικὴ ἀναισθησία θὰ πρέπει νὰ εὑρίσκεται ὁ ἄνθρωπος ποὺ παραμένει ἀδιάφορος μπροστὰ σὲ τοῦτα τὰ συγκλονιστικὰ γεγονότα. Καὶ ἄνευ ἀντιρρήσεως, πόσο ἀδικεῖ κανεὶς τὸν ἴδιο του τὸν ἑαυτὸ ὅταν ὁ ἴδιος ὁ Δημιουργὸς καὶ Σωτήρας τοῦ προσφέρεται, ἐνῶ αὐτὸς ἐπιμένει στὸ νὰ κρατᾶ κλειστὴ τὴν ὕπαρξή του στοὺς σωστικοὺς χτύπους τῆς χάριτος.
Εἶναι παράλογο. Καὶ ὅμως, ὑπάρχουν ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι πεισματικῶ τῷ τρόπω ἀρνοῦνται αὐτὴ τὴν θεϊκὴ ἀγάπη καὶ κάποιοι ἄλλοι, ἀλλοίμονο, δαιμονικῶ τῷ τρόπω, προσπαθοῦν οἱ ἀνόητοι νὰ ἀμαυρώσουν τὴν λάμψη τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ.

Ἀλλὰ ὅπως ὅλες οἱ ἐνέργειές μας, ἀπὸ τοῦ πλέον ἀσημάντου λόγου, ἕως καὶ τοῦ ὑψηλοτέρου ἔργου, νομοτελειακῶς φέρουν καὶ τὰ ἀποτελέσματά τους, οὕτω πὼς καὶ ἐπιπλέον, εἰς τὴν περίπτωσή της μὴ ἀποδοχῆς τῆς σωτηρίας, ἡ ἄρνηση φέρει καὶ αὐτὴ τὰ δικά της τραγικὰ ἀποτελέσματα. Εἶναι δὲ ἐντελῶς παράλογη ἡ ἔνστασις ὁρισμένων ὅτι δῆθεν τὰ ἐπιχείρα τῆς κακῆς τους προαιρέσεως, στεροῦν τὴν ἐλευθερία τους, ἀφοῦ γνωρίζουν ἐξ' ἀρχῆς τὰ ἀποτελέσματα τῆς οἱασδήποτε συμπεριφορᾶς καὶ τελικῶς εἶναι στὸ χέρι τοὺς ἐλευθέρως νὰ ἀποδεχθοῦν τὴ σωτηρία τους ἢ νὰ ἐπιλέξουν τὴν “ἔνδικον μισθαποδοσίαν” ἡ ὁποία καὶ τοὺς ἀναμένει. Καὶ ἐπειδὴ ἔτσι ἔχει ἡ πραγματικότητα, εἴτε γίνεται ἐλευθέρως ἀποδεκτή, εἴτε ὁρισμένοι θέλουν νὰ ξεγελοῦν τὸν ἑαυτόν τους, γι' αὐτὸ καὶ ὁ Ἀπόστολος στὸ τέλος τοῦ ἀναγνώσματος ἐρωτᾶ: “εἰ γὰρ ὁ δι' ἀγγέλων λαληθεῖς λόγος ἐγένετο βέβαιος, καὶ πάσα παράβασις καὶ παρακοὴ ἔλαβεν ἔνδικον μισθαποδοσίαν, πῶς ἠμεῖς ἐκφευξόμεθα τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας;” (Ἑβρ. β' 2-3).
Ἑπομένως, εἶναι ἀπόλυτη ἀνάγκη “περισσοτέρως ἠμᾶς προσέχειν τοῖς ἀκουσθείσι”. Νὰ προσέχουμε τὸ αὐθεντικὸ κήρυγμα τῆς Ἐκκλησίας μας ὅπως αὐτὸ ἐκφράζεται διὰ τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, τῶν Πατέρων καὶ Διδασκάλων, τῶν Ὁσίων καὶ Ἁγίων μας, καὶ ὄχι τὰ ὀθνεία διδάγματα τῆς ψευδοκουλτούρας καὶ τῆς πλανεμένης θεολογίας – “σκοτολογίας”, “μὴ πότε παραρρυώμεν”.

Ἂς μὴ λησμονοῦμε δὲ ποτὲ ὅτι τὸ γνήσιο καὶ ζωντανὸ κήρυγμα δὲ συμπορεύεται μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου, ἀλλὰ ἀφυπνίζει πρὸς ἀγώνα, ὁμολογία καὶ ἁγιότητα. Ἀμήν.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.