Προσερχώμεθα μετὰ παρρησία τῷ Θρόνῳ τῆς Χάριτος

Γράφει ὁ πατὴρ Ἰωὴλ Κωνστάνταρος 

Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα Κυριακῆς Γ' Νηστειῶν (Σταυροπροσκυνήσεως) 

(Ἑβρ. δ' 14 - ε' 6) 

Ἂν καὶ οὐδέποτε ὁ ἄνθρωπος θὰ κατορθώσει νὰ κατανοήσει τὸ μέγεθος τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ, μπορεῖ ὅμως διὰ τῆς πίστεως στὸ ἄπειρον αὐτὸ ἔλεος καὶ μέσω τῆς Ἐκκλησίας νὰ προσεγγίσει τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ δεχθεῖ διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τὴν ἀπολύτρωση. 

Αὐτὸ μεταξὺ τῶν ἄλλων μᾶς τονίζει καὶ τὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς τῆς Σταυροπροσκυνήσεως. Παρουσιάζει θεοπνεύστως τὸν Χριστὸ ὡς τὸν Μέγα καὶ αἰώνιο Ἀρχιερέα μας, ὁ ὁποῖος αἴρει τὶς ἁμαρτίες μας καὶ ταυτοχρόνως μεσιτεύει ὑπὲρ ἠμῶν πρὸς τὸν Θεὸ Πατέρα, γὰ νὰ λάβουμε τὴν σωτηρία. 

Τὰ λόγια καὶ τὰ νοήματα τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν, συγκλονίζουν μὲ τὸν θεολογικό τους ρεαλισμὸ καὶ προσθέτουν θάρρος καὶ ἐλπίδα στὸ νὰ προσεγγίσει ὁ πιστὸς Χριστιανὸς τὸν “Μέγα Ἀρχιερέα”. “Αδελφοί, μᾶς τονίζει, ἔχοντες Ἀρχιερέα Μέγαν διεληλυθότα τοὺς οὐρανούς, Ἰησοῦν τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ... (ἂς) προσερχώμεθα μετὰ παρρησίας τῷ θρόνω τῆς χάριτος, ἴνα λάβωμεν ἔλεον καὶ χάριν εὔρωμεν εἰς εὔκαιρον βοήθειαν”. 

Αὐτὰ χαράσσει ὁ Ἀπόστολος στὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολή, καὶ διὰ τῶν εὐχῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων ἂς ἐμβαθύνουμε στὰ ὄντως ἀποκαλυπτικὰ αὐτὰ νοήματα. 

Ἀποτελεῖ μεγάλη παρηγορία καὶ προσθέτει θάρρος πνευματικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι...
μεταξὺ ἠμῶν τῶν ἀδυνάμων ἀνθρώπων καὶ τοῦ Ἁγίου Θεοῦ ὑπάρχει μεσίτης. Μεσίτης καὶ φιλάνθρωπος πρεσβευτὴς αὐτὸς ὁ Ἰησοῦς Χριστός! Δία τῆς μεσιτείας του συγχωρεῖται ἀπὸ τὸν Θεὸ ὁ ἁμαρτωλὸς καὶ σώζεται ἐκ τῆς καταδίκης τῆς ἁμαρτίας. Ὅταν ἐμεῖς ἁμαρτάνουμε συνειδητῶς καὶ προκαλοῦμε τὴν δικαία ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐναντίον μας, Ἐκεῖνος παρεμβαίνει. Εἶναι συγκλονιστικὸ ὅτι στὶς περιστάσεις αὐτὲς ποὺ ἡ ἁμαρτία μᾶς ἀπομακρύνει ἀπὸ τὴν ἀπόλυτη ἁγιότητα τοῦ Θεοῦ, ὁ Ἰησοῦς ἐπιδεικνύει στὸν Θεὸ-Πατέρα τὶς πληγὲς τοῦ Σταυροῦ Του ποὺ σήκωσε γιὰ ἐμᾶς τοὺς ἁμαρτωλούς. Παρακαλεῖ καὶ ἱκετεύει τὸν Θεὸ γιὰ ἐμᾶς. Ἕνεκα δὲ τῆς ἀγάπης τοῦ Πατρὸς καὶ τῆς ἀπολυτρωτικῆς καὶ ὀδυνηρᾶς του θυσίας, λαμβάνει τὴν δική μας ἄφεση καὶ σωτηρία! 

Ἀλλὰ ὄχι μόνο αὐτό. Ὁ Κύριος ποὺ εἶναι καὶ Θεὸς καὶ ἄνθρωπος, κατὰ πάντα ὅμοιος πρὸς ἐμᾶς δίχως ὅμως ἴχνος ἁμαρτίας, ἔχει καὶ δεικνύει ἄπειρη συμπάθεια πρὸς ἐμᾶς τοὺς ἀδελφούς του ὡς “πρωτότοκος ἐν πολλοῖς ἀδελφοίς” (Ρωμ. Η' 29). Καὶ ὅτι ἔτσι ἔχει ἡ πραγματικότης, ὅτι δηλ. ὁ Χριστὸς ἐπιδεικνύει ἄπειρη συμπάθεια πρὸς ἐμᾶς, τοῦτο τονίζεται ρητῶς ὑπὸ τοῦ Ἀποστόλου: “Οὐκ ἔχομεν Ἀρχιερέα μὴ δυνάμενον συμπαθῆσαι ταῖς ἀσθενείαις ἠμῶν”! 

Ἐπειράσθη ὅπως δοκιμαζόμασθε ἐμεῖς. Πόνεσε καὶ ὑπέφερε. Γνωρίζει πόση δύναμη χρειάζεται νὰ διαθέτει ὁ πιστὸς ἄνθρωπος γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσει τὸ κακό, τὸν διάβολο καὶ ἰδίως τὸν ἀδύναμο ἑαυτόν του. 'Ἔρχεται λοιπὸν στὴν θέση μας ὅταν ἐμεῖς δοκιμάζουμε τὸν πόλεμο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Ὁ πόνος μᾶς γίνεται πόνος Του καὶ μᾶς συμπαθεῖ. Τότε ὅλος στοργή, ἀγάπη καὶ εὐσπλαχνία, ὡς “αἰώνιος ἀρχιερεύς” στρέφεται πρὸς τὸν πατέρα, παρακαλεῖ καὶ μεσολαβεῖ: “Πάτερ, ἅφες αὐτοίς”! Καὶ ὁπωσδήποτε ἀδελφοί μου ὁ Θεὸς - Πατέρας δέχεται τὴν μεσιτεία τοῦ φιλανθρώπου Υἱοῦ Του γιὰ τὴ συγχώρεση καὶ προσφέρει τὴν ἐνίσχυσιν διὰ τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Μᾶς ἐλεεῖ, μᾶς συγχωρεῖ, καὶ μᾶς ἐνδυναμώνει στὸν μοναδικὸ καὶ ἡρωικὸ ἐν χάριτι ἀγώνα τῆς πίστεως καὶ τοῦ ἐξαγνισμοῦ ὑπὸ μίαν βεβαίως προϋπόθεσιν. 

Ὥστε ὑφίσταται καὶ προϋπόθεσις στὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου; Δὲν ἀρκεῖ ἡ ἀγάπη, τὸ σχέδιον τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ ἡ μεσιτεία τοῦ Μεγάλου Ἀρχιερέως Ἰησοῦ Χριστοῦ; 

Βεβαίως καὶ ὑφίσταται προϋπόθεσις, ποὺ ἄνευ αὐτῆς τὸ ὅλο σχέδιον τῆς σωτηρίας παραμένει ἐξ' ὑποκειμένου ἀνενέργητον. Καὶ αὐτὴ ἡ προϋπόθεση δὲν εἶναι παρὰ ἡ δική μας θέληση. 

Ναί, ὁ Θεὸς μᾶς ἐλεεῖ καὶ μᾶς συγχωρεῖ ἀλλὰ καὶ μᾶς ἐξαγιάζει ἀκόμα, ἀρκεῖ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι ἐλευθέρως καὶ συνειδητῶς νὰ ζητοῦμε τὸ μέγα του ἔλεος. Αὐτὸ ὄχι ἁπλῶς καὶ θεωρητικῶς ἢ συναισθηματικῶς ἀλλὰ καταφεύγοντες στὰ ἱερὰ μυστήρια. Στὰ μυστήρια ποὺ κατέχει καὶ ἐνεργεῖ ἡ Ἐκκλησία μας μόνο ἐντὸς τῶν συγκεκριμένων της ὁρίων. Καὶ πῶς μπορεῖ νὰ συμβαίνει διαφορετικά, ἀφοῦ ἔτσι λειτουργεῖ τὸ σχέδιο τῆς σωτηρίας καὶ ἔτσι ἐφαρμόζονται οἱ πνευματικοὶ νόμοι τοῦ Θεοῦ; 

Δὲν ἀρκεῖ λοιπὸν νὰ ὑπάρχει μόνο ὁ μεσίτης καὶ ἀρχιερεὺς γιὰ τὴ συγχώρεση. Χρειάζεται καὶ νὰ καταφεύγει σὲ Αὐτὸν ὁ ἁμαρτωλὸς (ὁ κάθε ἄνθρωπος) μὲ τὶς προϋποθέσεις ποὺ ἀναφέραμε καὶ ἐντός του λειτουργικοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ δηλ. τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, μακρὰ ἀπὸ αἱρέσεις, σχίσματα, καὶ παρασυναγωγὲς ποὺ σχίζουν τὸν ἄραφο τοῦ Χριστοῦ χιτώνα. 

Ὄχι ἁπλῶς νὰ ποθοῦμε τὴν σωτηρία, ἀλλὰ καὶ νὰ “προσερχώμεθα τῷ θρόνω τῆς χάριτος”. Μὲ θάρρος ἀλλὰ καὶ μὲ συντριβὴ ποὺ γεννᾶ ἡ μετάνοια. Διότι ἐπιτέλους “τὸ σφάλλειν ἀνθρώπινον, τὸ μὴ μετανοεῖν σατανικόν” καὶ ἐπιπλέον τὸ νὰ ἰσχυρίζονται κάποιοι ὅτι δύναται ὁ ἄνθρωπος νὰ σωθεῖ καὶ ἐκτός τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας, αὐτὸ πιὰ καταντᾶ ἑωσφορικόν. 

Μακριὰ λοιπὸν ἀπὸ οἱαδήποτε μορφὴ ἀπογνώσεως καὶ ὡς ἀπὸ προσώπου πυρὸς μακριὰ ἀπὸ κάθε ἴχνος ἀπελπισίας, ἀφοῦ γιὰ ἐμᾶς τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἦλθε ὁ Χριστὸς καὶ λειτούργησε τὸ μυστήριο τῆς ἀναδημιουργίας γιὰ τὴν δική μας προσωπικὴ σωτηρία. 

Καὶ ἂς μὴ λησμονοῦμε, ὅτι τὸ μόνο δικαίωμα ὥστε νὰ καταφεύγουμε στὸν θρόνο τῆς χάριτος, μᾶς τὸ δίδει ὄχι κάποια μορφὴ συναισθηματισμοῦ ποὺ μπορεῖ νὰ ὁδηγεῖ στὴ διαίρεση καὶ ἄρα στὸ χάος, ἀλλὰ τὸ πιστοποιητικό τῆς αὐθεντικῆς μετανοίας ποὺ ἐκδίδεται στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας μας. 

Ἀμήν. 

Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος 

Mail: ioil.konitsa@gmail.com 

Κόνιτσα.