14 Μαρτίου 1956: Δημητράκης Δημητριάδης, ὁ πιὸ μικρὸς ἥρωας τῆς ΕΟΚΑ περνᾶ στὴν ἀθανασία

Ὁ Δημητράκης Δημητριάδης, «ὁ μικρὸς ἥρωας» ὅπως τὸν ἀποκαλεῖ ὁ Διγενής, γεννήθηκε στὴ Λάρνακα τὸ 1949. Ήταν μόλις ἑφτὰ χρονῶν, ὅταν τὸν πυροβόλησε ἐν ψυχρῶ Ἄγγλος στρατιώτης κατὰ τὴ διάρκεια διαδήλωσης. Οἱ γονεῖς του ἦταν χωρισμένοι, ἡ μητέρα του ἔφυγε γιὰ τὴν Ἀγγλία καὶ ὁ Δημητράκης ζοῦσε μὲ τὴ γιαγιὰ τοῦ Χρυσταλλοῦ Μιχαὴλ Κουτέ. Ήταν μαθητὴς τῆς Β’ τάξης τοῦ δημοτικοῦ καὶ πουλοῦσε λουλούδια, γιὰ νὰ ἐξοικονομήσει τὰ πρὸς τὸ ζῆν.

Στὶς 9 Μαρτίου τοῦ 1956, οἱ Ἄγγλοι ἐντείνουν τὴ σκληρότητά τους ἀπέναντι στὸν Ἀγώνα τῆς ΕΟΚΑ. Σὲ μία προσπάθεια νὰ κάμψουν τὸ φρόνιμά τοῦ κυπριακοῦ λαοῦ συλλαμβάνουν καὶ ἐξορίζουν στὶς Σεϋχέλλες, τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Μακάριο, τὸ στρατολόγο τῆς ΕΟΚΑ Παπασταῦρο Παπαγαθαγγέλου, τὸ Μητροπολίτη Κερύνειας Κυπριανὸ καὶ τὸ Γραμματέα τῆς Μητρόπολης Κερύνειας Πολύκαρπο Ἰωαννίδη. Ἡ Κύπρος συγκλονίζεται ἀπὸ τὶς ἐξελίξεις, ἐνῶ παράλληλα ἡ ΕΟΚΑ ἐντείνει τή δράση της. Μαθητές καὶ μαθήτριες ἀπὸ τὰ γυμνάσια καὶ τὰ δημοτικὰ σχολεῖα τῆς Κύπρου, βγαίνουν στὸ δρόμο μὲ τὶς ἑλληνικὲς σημαῖες στὰ χέρια, φωνάζοντας συνθήματα καὶ κρατώντας πέτρες καὶ ξύλα, γιὰ νὰ διαμαρτυρηθοῦν, νιώθοντας τὴν ἀδικία. Από τὴν ἄλλη πλευρά, οἱ ἀποικιοκράτες, ἔστειλαν πάνοπλους στρατιῶτες γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουν τὴν «ἀπειλῆ» ποὺ ἀποτελούταν ἀπὸ ἄοπλα ἀνήλικα παιδιὰ καὶ ἐφήβους, χρησιμοποιώντας ὄπλα καὶ δακρυγόνες βόμβες.

Στὴ Λάρνακα τὰ παιδιὰ μαζεύτηκαν στὴν ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Λαζάρου, ἐνῶ ἀνεγείρουν πρόχειρα ὁδοφράγματα προκειμένου νὰ ἐμποδίσουν τοὺς στρατιῶτες νὰ τὰ...

πλησιάσουν. Ἡ εἰκόνα ποὺ ἐπικρατεῖ, ἀποτελεῖται ἀπὸ παιδάκια τοῦ δημοτικοῦ σχολείου (!), κρατώντας ἑλληνικὲς σημαῖες. Ὅταν κατέφθασαν τὰ στρατιωτικὰ αὐτοκίνητα μὲ τοὺς Βρετανοὺς στρατιῶτες, ξεκίνησε ἕνα ἄγριο κυνηγητὸ ἐναντίον τῶν ἀθώων παιδιῶν. Ἕνα στρατιωτικὸ αὐτοκίνητο στριμώχνει σ’ ἕνα δρόμο μία παρέα παιδιῶν ἀναγκάζοντας τοὺς μικροὺς διαδηλωτὲς νὰ σκορπιστοῦν. Ὁ Δημητράκης, μόλις ἑφτὰ ἐτῶν ψυχούλα, δὲν ἔφυγε….μόνο ἔπαιρνε μικρὲς πετροῦλες μὲ τὰ χεράκια του καὶ τὶς πετοῦσε φωνάζοντας «Ἕνωση, Ἕνωση…»

Ἕνας Ἄγγλος, χωρὶς ἴχνος, εὐαισθησίας, ντροπῆς καὶ σεβασμοῦ ἀπέναντι στὴν παιδικὴ ἀθωότητα τοῦ Δημητράκη, σημάδεψε τὸ μικρὸ παιδὶ καὶ μία σφαίρα τὸν πέτυχε στὸ πρόσωπο, σκοτώνοντάς το ἀκαριαία. Στὸ δρόμο, ποὺ σήμερα ἔχει τὸ ὄνομα «Ὁδὸς Δημητράκη Δημητριάδη», ἔπεφτε νεκρὸ τὸ κορμάκι τοῦ Δημητράκη Δημητριάδη ἀπὸ τὴ Λάρνακα. Τοῦ ἑφτάχρονου μαθητῆ καὶ ἀνθοπώλη, ποὺ μὲ ἕνα πανέρι συνήθιζε νὰ πουλᾶ λουλούδια στοὺς δρόμους.

Στὴν κηδεία τοῦ μικροῦ ἥρωα τὰ κορίτσια χόρευαν τὸ χορὸ τοῦ Ζαλόγγου καὶ τραγουδοῦσαν:

«Στὴ στεριὰ δὲ ζεῖ τὸ ψάρι 

κι ὁ ἀνθὸς στὴν ἀμμουδιὰ 

κι οἱ Σουλιώτισσες δὲν ζοῦνε 

δίχως τὴν ἐλευτεριά».

Ἐκεῖνο τὸ ἀπόγευμα ποὺ ἔγινε ἡ δολοφονία τοῦ μικροῦ Δημητράκη, ἡ πόλη νέκρωσε. Λύγισαν καὶ οἱ πέτρες στὸ ἄκουσμα τῆς θυσίας τοῦ μικροῦ ἀγγέλου. Τὸ ἁγνό του αἷμα ἔγραψε ἀνεξίτηλο τὸ ὄνομά του στὴν ἔνδοξη ἱστορία. Κι ἔγινε ὁ Δημητράκης Δημητριάδης ὁ μικρότερος ἥρωας τοῦ Ἀγώνα τῆς ΕΟΚΑ.

Τὰ παιδιὰ στὸν Ἀγώνα

-Καὶ σὺ σκλαβόπουλο, γιατί θλιμμένο στέκεις καὶ θωρεῖς;

Μήπως νὰ πολεμήσεις δὲν μπορεῖς;

-Ὅπλο δὲν ἔχω, Καπετάνιο.

-Νά, τὶς κοτρῶνες.

Ἀρκετὲς γιὰ σένα, τὸν μικρούλη.

Καὶ ἁρπάζει ὁ ἥρωας ὁ μικρός,

ὁ πιὸ μικρότερος  ἀπ' ὅλους, κοτρῶνες.

Γιὰ νὰ φέρει Λευτεριά.

«Εὐαγόρας Παλλληκαρίδης»

Ε.ΛΑ.Μ