Γράφει ὁ Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος Εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα Κυριακῆς Δ' Λουκᾶ (Ἁγίων Πατέρων Ζ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου)
Οἱ τα πάντα καλῶς διαταξάμενοι θεῖοι πατέρες, ὅρισαν τὴν 4η Κυριακή τοῦ Λουκᾶ νὰ ἀναγινώσκεται στὴν λατρευτική μας σύναξη ἡ παραβολὴ τοῦ Σπορέως. Εἶναι τόσο ἐκφραστικὴ καὶ τόσο περιγραφική των ψυχικῶν διαθέσεων τῶν ἀνθρώπων ἔναντί τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ ὥστε καὶ μόνο αὐτὴ ἡ Εὐαγγελικὴ παραβολὴ περιγράφει ὄχι μόνο τὴν κάθε ἐποχὴ καὶ τὸ παρόν, ἀλλὰ παρουσιάζει καὶ τὸ μέλλον. Τὸ μέλλον τὸ ὁποῖο δὲν ἀνήκει στὴν ἀπογοήτευση καὶ στὴν καταστροφή, ἀλλὰ στὴν ἐπικράτηση τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καὶ ἄρα στὴ νίκη τοῦ Χριστοῦ.
Ἀναμφιβόλως, σὲ πάρα πολλὰ σημεῖα θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ σταθεῖ γιὰ νὰ ἐμβαθύνει στὸν Κυριακὸ λόγο σύμφωνα πάντοτε μὲ τὶς ἑρμηνεῖες τῶν Πατέρων. Τῶν ἁγίων Πατέρων οἱ ὁποῖοι σήμερα παρουσιάζονται ἐμπρός μας καὶ μέσω τοῦ θριάμβου τῆς Ζ' Συνόδου μᾶς προβάλλουν τὴν καρποφορία τοῦ κηρύγματος στὶς καλοπροαίρετες ψυχὲς καὶ τὴν ἐμπειρικὴ θεολογία τῆς Ἐκκλησίας μας. Αὐτὸ ὅμως καθ' αὐτὸ τὸ Εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν ἑορτὴ τῶν Πατέρων, μᾶς ποδηγετεῖ στὸ νὰ δοῦμε διαχρονικά τους σπορεῖς τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ.
Φυσικὰ ὅπως ὅλοι γνωρίζουμε καὶ εὔκαιρον νὰ τὸ ἐπαναλάβουμε, Ἕνας εἶναι ὁ ἄφθαστος καὶ ἀπόλυτος σπορέας τοῦ Θείου λόγου. Ἕνας εἶναι Αὐτὸς ποὺ οὐδεὶς μπορεῖ νὰ συγκριθεῖ μαζί Του. Αὐτὸς ὁ Κύριος ἠμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Καὶ δὲν εἶναι μόνο ὁ σπορέας, ἀλλὰ καὶ....
ὁ “οὐράνιος σπόρος” ποὺ ἔπεσε μέσα στὴν γῆ καὶ καρποφόρησε ὁ Ἴδιος τὴν Ἀνάσταση. Τὴν νίκη ἐναντίον τῶν δύο μεγάλων καὶ αἰωνίων ἐχθρῶν τοῦ ἀνθρώπου. Τοῦ διαβόλου καὶ αὐτοῦ τοῦ θανάτου. Αὐτὸς εἶναι ποὺ μᾶς ἀποκάλυψε τὴν ἀλήθεια καὶ μᾶς προσφέρει τὴν χάρη.
Θὰ χαράξει στὸ εὐαγγελικό του κείμενο ὁ μαθητὴς τῆς ἀγάπης: “ἡ χάρις καὶ ἡ ἀλήθεια διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐγένετο” (Ἰωάν. Α' 17). Ἀλλὰ τόσο ἡ χάρις ὅσο καὶ ἡ ἀλήθεια ποὺ οὐδέποτε μποροῦν νὰ ἀποχωριστοῦν ἡ μιὰ τὴν ἄλλη, δὲν ἔχουν ἐποχιακὸ χαρακτήρα. Τοῦτο σημαίνει ὅτι ἡ διδασκαλία, τὸ κήρυγμα δηλ. τῆς Ἐκκλησίας μας, δὲν ἀποβλέπει σὲ ἀνθρώπους μιᾶς μόνο ἐποχῆς ἢ μιᾶς κοινωνίας.
Γι' αὐτὸ καὶ παρὰ τὶς ἀντίξοες κατὰ καιροὺς συνθῆκες, παρὰ τοὺς διωγμοὺς τῆς πίστεως, θὰ κηρύσσεται συνεχῶς ὁ λόγος ἕως ὅτου θὰ ὑπάρχουν ἄνθρωποι ἐπὶ τῆς γῆς.
Μετὰ τὸν ἴδιο τὸν Κύριο Ἰησοῦ ὅπου ἐκήρυσσε συνεχῶς καὶ θαυματουργοῦσε, ἔρχεται στὴν ἱστορία ὁ μεγάλος σταθμὸς τῆς Πεντηκοστῆς. Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι “φωτισθέντες ὑπὸ τοῦ Πνεύματος”, ξεκινοῦν γιὰ νὰ σπείρουν τὸν λόγο καὶ νὰ ἱδρύσουν τοπικὲς ἐκκλησίες στὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης. Ἀκολουθοῦν οἱ διάδοχοί τους, οἱ ἀποστολικοὶ Πατέρες, κατόπιν οἱ μεγάλοι Πατέρες καὶ διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἔτσι μὲ ἀκατάπαυστη συνέχεια, φθάνουμε ἕως καὶ τῶν ἡμερῶν μας, ἀφοῦ ἡ Ὀρθοδοξία μᾶς κατέχει καὶ διασφαλίζει τὴν χρονικὴ Ἀποστολικὴ διαδοχὴ καὶ διδαχή.
Ἐὰν θελήσουμε νὰ μελετήσουμε σὲ ὅλο του τὸ βάθος τοῦτο τὸ κεφάλαιο τῆς σπορᾶς τοῦ λόγου μέσα στὴν ἱστορικὴ πραγματικότητα, θὰ διαπιστώσουμε ὅτι κυρίως οἱ Ἀπόστολοι ἀλλὰ καὶ πλεῖστοι ὅσοι διδάσκαλοι τοῦ Εὐαγγελίου, γνωστοὶ καὶ ἀκόμα περισσότερο ἄγνωστοι Πατέρες, Ἐπίσκοποι, μάρτυρες καὶ ὁμολογητές, ποὺ κύριο ἔργο τοὺς εἶχαν τὴν διδασκαλία τοῦ ζωντανοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, χρειάστηκε ὄχι ἁπλῶς νὰ κοπιάσουν καὶ νὰ ὑποφέρουν ἀλλὰ νὰ ὑπογράψουν τὴν ἀποστολή τους καὶ τὸ θεῖο κήρυγμα μὲ τὸ ἴδιο τους τὸ αἷμα.
Ἐναντίον τοὺς ἐξηγέρθησαν τόσο πολιτικοὶ ὅσο καὶ θρησκευτικοὶ ἄρχοντες. Τὸ μίσος τῶν Ἰουδαίων σὲ ὅλη τὴν ἔκταση τῆς διασπορᾶς τοὺς ἦταν καὶ φυσικὰ συνεχίζει ἔναντί τοῦ αὐθεντικοῦ κηρύγματος νὰ παραμένει ἀπύθμενο. Ἡ δὲ ἐχθρότητα τῶν εἰδωλολατρῶν καὶ ὡς ἄτομα ἀλλὰ καὶ ὡς σύνολον, ἦταν καὶ εἶναι ἀνομολόγητη. Καὶ ὅλα αὐτὰ γιὰ νὰ ἐμποδίσουν καὶ κυρίως γιὰ νὰ σταματήσουν τὸ ἔργο τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν διαδόχων τους. Ματαίως ὅμως. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ὡς ὁρμητικὸς χείμαρρος ὑπερπηδοῦσε τὰ ἐμπόδια καὶ δαψιλῶς ἐσπείρετο σὲ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα.
Μπροστὰ στὸ θαῦμα αὐτό, διότι ὄντως περὶ θαύματος πρόκειται καὶ αὐτοὶ οἱ ἴδιοι οἱ Ἀπόστολοι ἔνιωθαν ἔκπληξη. Γι' αὐτὸ ἐκφράζοντας αὐτὰ τὰ συναισθήματα καὶ περιγράφοντας τὴν ἀνερμήνευτη κατ' ἄνθρωπον πνευματικότητα, ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν, ὁ Παῦλος θὰ γράψει πρὸς τὸς Κολασσαεῖς ἃ΄ 23 : “ Εὐαγγέλιο, εἰς τὸ ὁποῖον ἐγὼ εἶμαι διάκονος καὶ ἐργάτης, ἐκηρύχθη εἰς ὅλην τὴν Οἰκουμένην τὴν ὑπ' οὐρανόν”!
Καὶ αὐτὰ μὲν ὅσον ἀφορᾶ τοὺς ἐξωτερικοὺς ἐχθροὺς καὶ τὰ ἔξωθεν ἐμπόδια ποὺ παρεμβάλλονταν ἐναντίον τοῦ Εὐαγγελίου. Δὲν θὰ πρέπει ὅμως νὰ ξεχνοῦμε ὅτι ὑπῆρχαν καὶ οἱ ἐσωτερικοὶ κίνδυνοι οἱ ὁποῖοι ἀλλοίωναν τὴν γνήσια Ἀποστολικὴ διδασκαλία καὶ αὐτοὶ ἤσαν χειρότεροι ἀπὸ τοὺς πρώτους.
Στὴν περίπτωση αὐτὴ πρόκειται γιὰ τοὺς αἱρετικούς. Γι' αὐτοὺς δηλ. ποῦ ἔχουν ξεκόψει ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ ἔχουν παύσει πλέον νὰ ἀποτελοῦν ὀργανικά της μέλη. Ἐπίσης πρόκειται καὶ γιὰ ὅσους εἶναι μὲν τυπικῶς μέλη τοῦ λειτουργικοῦ σώματος, στὴν οὐσία ὅμως ζοῦν καὶ κηρύσσουν πλανεμένες καὶ κακόδοξες διδασκαλίες. Αὐτὴ ἡ κατάσταση εἶναι ἡ πλέον ἐπικίνδυνη μέσα στὸν ζωντανὸ ὀργανισμό. Καὶ ἂν θέλουμε νὰ ἀναφερθοῦμε μὲ παράδειγμα, θὰ ποῦμε πὼς εἶναι ὅπως τὸ μικρόβιο ποὺ εἰσέρχεται δίχως νὰ γίνει ἀντιληπτὸ μέσα σ' ἕναν ὑγιῆ ὀργανισμό. Ἀπὸ ἐκείνη τὴ στιγμὴ εἶναι ἱκανὸ σὲ λίγο καιρό, ἐὰν δὲ ληφθοῦν τὰ κατάλληλα μέτρα νὰ ὁδηγήσει τὸν ἄνθρωπο ἀκόμα καὶ στὸν θάνατο.
Ἀπὸ τὰ κείμενα τῶν ἁγίων πατέρων φαίνεται πολὺ καθαρὰ ἡ μέριμνα τῶν αὐθεντικῶν ποιμένων ὥστε ἡ πνευματικὴ τροφὴ τοῦ λογικοῦ ποιμνίου, οὐδέποτε νὰ ἀλλοιώνεται ἀπὸ τὶς κακοδοξίες, τόσο τοῦ δόγματος, ὅσο καὶ τοῦ ὀρθοδόξου τρόπου ζωῆς ὅπου μας παρέδωκαν οἱ Ἀπόστολοι, ἔζησαν οἱ ἅγιοι καὶ συνεχίζουν νὰ λαμβάνουν ὅσοι θέλουν πραγματικὰ νὰ σωθοῦν.
Δυστυχῶς στὶς ἡμέρες μας, ὁ κίνδυνος ὡς πρὸς τὸ σημεῖο αὐτὸ εἶναι ὄχι ἁπλῶς ὁρατὸς ἀλλὰ περισσότερο ὑπαρκτὸς ἀπὸ ὅσο σὲ ἄλλες περιόδους τῆς ἱστορίας. Τώρα ἢ δὲν θὰ ἀκούεται λόγος Θεοῦ, ἀφοῦ ὑπάρχει σχέδιο καὶ ἤδη περιορίζονται δραματικῶς οἱ ἱεροκήρυκες, ἢ σὲ ἀρκετές των περιπτώσεων τὸ κήρυγμα ποὺ ἀκούεται εἶναι τόσο νοθευμένο ὅπου βλέπει κανεὶς σαφέστατα νὰ κηρύσσονται συστηματικῶς πλάνες καὶ κακοδοξίες. Πλάνες τόσο ὡς πρὸς τὸ δόγμα (οἰκουμενισμός), ὅσο καὶ ὡς πρὸς τὸν τρόπο ζωῆς (νικολαϊτισμὸς καὶ ἐφ' ἑξῆς βορβοριανισμός). Φθάσαμε πλέον στὸ κατάπτυστο καὶ ἀνομολόγητο κατάντημα τὰ “ἔργα τῆς σαρκός” καὶ αὐτὸς ἀκόμα ὁ σοδομισμὸς νὰ γίνονται ἀνεκτὰ ὡς δῆθεν φυσιολογικὲς καταστάσεις. Φθάσαμε ἐπίσης στὸ κατάντημα, “πνευματικοὶ” νὰ ἀμνηστεύουν καταστάσεις γιὰ τὶς ὁποῖες παλαιότερα οἱ πιστοὶ οὔτε κάν γνώριζαν ὅτι ἦταν δυνατὸν νὰ ὑπάρξουν. Τὸ δὲ χειρότερο ὅλων εἶναι ὅτι οἱ κεφαλὲς τῆς διοικήσεως ἀντὶ νὰ μεριμνήσουν ὥστε νὰ φύγει ὁ ρύπος τῆς κακοδοξίας καὶ τῆς ἀνηθικότητας, φαίνεται ὄχι ἁπλῶς νὰ τὰ ἀνέχονται, ἀλλὰ καὶ περιέργως νὰ προβάλλουν ὅσους ἐμφοροῦνται ἀπὸ τέτοιου εἴδους “κοσμοθεωρίες” τουτέστιν δαιμονικὰ πάθη καὶ κηρύγματα.
Ἀλλά, δόξα τῷ Θεῶ! Δόξα τῷ Θεῶ διότι τὸ μόνο βέβαιον εἶναι πὼς παρὰ τὶς ὅποιες ἀντιξοότητες, παρὰ τοὺς κηρυγματικοὺς περιορισμούς, παρὰ τοὺς “ἀντιρατσιστικούς” νόμους ποὺ ἐπιβάλλονται στὴν κοινωνία καὶ εἰδικώτερα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, δηλ. στοὺς αὐθεντικοὺς ποιμένες, τελικῶς οἱ φωτισμένοι καὶ οἱ θεούμενοι ποιμένες εἶναι αὐτοὶ ποὺ θὰ δώσουν τὸ στίγμα. Τὴν κατεύθυνση καὶ τὴν καθοδηγητικὴ πορεία σὲ ὅσους ἐπιθυμοῦν πραγματικὰ τὴν Ὀρθοδοξία νὰ τὴν βιώσουν ὡς Ὀρθοπραξία τῶν Ἁγίων Πατέρων, τῶν ὁποίων εἴθε οἱ εὐχὲς νὰ μᾶς συνοδεύουν πάντοτε.
Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου