Τοῦ π. Χριστοδούλου Ἀγγελόγλου
Ὅπως εἶναι γνωστό, ὑπάρχουν τρεῖς καταστάσεις στὴν αἰσθητὴ ζωή, ἐντός των ὁποίων συγκαταριθμοῦνται οἱ ἄνθρωποι καὶ τὰ ἔμβια ὄντα. α) Η φυσική κατάσταση, ποὺ εἶναι ἡ κατάσταση στὴν ὁποία βρίσκεται ὁ ἄνθρωπος, τὰ ἔμβια ὄντα καὶ τὰ δημιουργήματα, ὅπως κατὰ φύσιν τὰ δημιούργησε ὁ Θεός. β) Η υπερφυσική κατάσταση, ποὺ ὑφίσταται ὅταν οἱ ἄνθρωποι, τὰ ἔμβια ὄντα, τὰ δημιουργήματα, ἐκπληρώνουν τὸν σκοπὸ τῆς δημιουργίας, δεχόμενα τὴν ἁγιαστικὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. γ) Η παρά φύση κατασταση, εἶναι αὐτὴ στὴν ὁποία πίπτουν ἄνθρωποι, ἔμβια ὄντα καὶ δημιουργήματα, ὅταν διαστραφεῖ ἡ φύση τους καὶ δὲν δύναται νὰ ὑλοποιηθεῖ ὁ σκοπὸς τῆς δημιουργίας τους.
Φέρνω ἕνα ἁπλὸ παράδειγμα γιὰ νὰ γίνω κατανοητός: Ὁ Θεὸς δημιούργησε τὸ νερό, ἔτσι ὥστε στὴ φυσική του κατάσταση, μὲ τὰ ζωοποιὰ ἰχνοστοιχεῖα του, μέταλλα κ.λ.π., τὴν καθαρότητά του, νὰ ζωογονεῖ τὸν ἄνθρωπο καὶ τὰ ἔμβια ὄντα. Ἡ θέληση τοῦ Θεοῦ, λοιπόν, εἶναι νὰ καταστήσει αὐτὸ τὸ φυσικὸ καθάριο νερὸ ὑπὲρ φύση, μὲ τὴν ἁγιαστικὴ δύναμη καὶ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Στὴν Ἀκολουθία τῶν Θεοφανείων καὶ τοῦ καθαγιασμοῦ τῶν ὑδάτων, ὁ ἱερουργὸς καὶ μύστης τοῦ θείου Μυστηρίου, δέεται καὶ....
στὴ μεγάλη Εὐχή, διατρανώνει: «Σήμερον τὰ τοῦ Ἰορδάνου νάματα εἰς ἰάματα μεταποιεῖται τὴ τοῦ Κυρίου παρουσία… Αὐτὸς οὔν, φιλάνθρωπε Βασιλεῦ, πάρεσο καὶ νῦν διὰ τῆς ἐπιφοιτήσεως τοῦ Ἁγίου σου Πνεύματος, και αγίασον τὸ ὕδωρ τοῦτο. Καὶ δὸς αὐτῶ τὴν χάριν τῆς ἀπολυτρώσεως, ποίησον αὐτὸ ἀφθαρσίας πηγήν, ἁγιασμοῦ δῶρον, ἁμαρτημάτων λυτήριον, νοσημάτων ἀλεξιτήριον… Ἀγγελικῆς ἰσχύος πεπληρωμένον. Ἴνα πάντες οἱ ἀρυόμενοι καὶ μεταλαμβάνοντες, ἔχοιεν αὐτὸ πρὸς καθαρισμὸν ψυχῶν καὶ σωμάτων, πρὸς ἰατρείαν παθῶν, πρὸς ἁγιασμὸν οἴκων, πρὸς πάσαν ὠφέλειαν ἐπιτήδειον». Καὶ ἡ Ἐκκλησία βοᾶ: «Σήμερον τῶν ὑδάτων αγιαζεται ἡ φύσις• καὶ ρήγνυται ὁ Ἰορδάνης…». Καὶ πάλι: «Σήμερον ὁ Δεσπότης ἤλθεν αγιασαι, τὴν φύσιν τῶν ὑδάτων». Ἔτσι λοιπόν, ὁ Θεὸς ἀποσκοπεῖ στὸν ἁγιασμὸ τῆς φυσικῆς δημιουργίας καὶ ὄχι στὴν ὑποβάθμισή της καὶ καταστροφή της.
Τὰ νερὰ ἔρχονται σὲ παρὰ φύση κατάσταση, ὅταν λ.χ. μιὰ ἑταιρεία μὲ τὶς ἐξορυκτικὲς διαδικασίες τῆς μολύνει τὶς θάλασσες, τοὺς ὑδροφόρους ὁρίζοντες καὶ γενικά τα νερά, μὲ δηλητήρια κυανίου, ὑδραργύρου, ἀρσενικοῦ, μολύβδου, καδμίου, νικελίου κ.λ.π., καὶ καθιστᾶ τὰ νερὰ αὐτὰ ἀκατάλληλα πρὸς φυσικὴ χρήση. Μὲ αὐτὸ τὸ ἁπλὸ παράδειγμα γίνεται κατανοητὸ ὅτι τὸ νερὸ ποὺ ἔχασε τὶς φυσικὲς ζωοποιὲς τοῦ ἰδιότητες καὶ δὲν εἶναι πλέον κατάλληλο οὔτε γιὰ τὴ φυσική του χρήση, πολλῶ μᾶλλον δὲν μπορεῖ νὰ χρησιμοποιηθεῖ γιὰ ἁγιασμὸ καὶ οἱ δηλητηριώδεις ἰδιότητες ποὺ οἰκειοθελῶς τοῦ προσδώσαμε δὲν ἐξαλείφονται μὲ τὸν Ἁγιασμό, ὅπως δὲν μπορεῖ ἕνα κύπελλο οὔρων νὰ ἁγιασθεῖ. Πολὺ σοφὰ ὁ στρατηγικὸς ἀναλυτῆς κ. Λυγερός, στὴν ὁμιλία του στὴν Ἀλεξανδρούπολη, εἶπε ὅτι μία ἐπιφανειακὴ ἐξόρυξη χρυσοῦ ἀφήνει πίσω της ἕνα σεληνιακὸ τοπίο, μὲ τὴ διαφορὰ ὅμως ὅτι στὸ ἔδαφος τῆς σελήνης ἐὰν ὑπάρξει νερὸ τὸ ἔδαφος καλλιεργεῖται, ἐνῶ στὸ σεληνιακὸ τοπίο ποὺ ἀφήνουν πίσω τους οἱ ἑταιρεῖες, τὰ ἐδάφη εἶναι ἄκρως ρυπασμένα (βλ. ἄρθρο μας γιὰ Λαύριο τῆς 15-9-14, μὲ τίτλο: «ΛΑΥΡΙΟ- ΕΝΑΣ “ΚΟΛΑΣΜΕΝΟΣ” ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ»).
Ὁ Θεός, λοιπόν, εὐδοκεῖ στὸ φυσικὸ νερὸ καὶ μὲ τὴν ἁγιαστική Του χάρη τὸ ἁγιάζει. Σὲ καμμία περίπτωση δὲν εὐδοκεῖ στὴν παρὰ φύση κατάσταση, στὴν ὁποία περιέρχεται ὁ ἔμβιος κόσμος χάριν τῆς κακῆς φρόνησης καὶ προαιρέσεως τῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι δὲν σέβονται τὴν περιβάλλουσα κτιση ως καλοὶ ἔνοικοι ἢ ἔμπιστοι διαχειριστές, ἀλλὰ τὴν ἀντιμετωπίζουν ὠς κτήση τους. Ὁ Θεὸς ἀναπαύεται ὅπου ὑπάρχει ορθοδοξια, ἡ ὁποία συνοδεύεται ἀπαραιτήτως ἀπο ορθοπραξία. Ἐὰν λείπει ἕνα ἐκ τῶν δύο, ὁ Θεὸς δὲν ἀναπαύεται.
Τὴ φύση στὰ ἔμβια ὄντα τὴ χάρισε ὁ Θεός. Τὸ ἐὰν θὰ ἀναχθοῦν στὴν ὑπὲρ φύση κατάσταση ἢ θὰ ἐμπέσουν στὴν παρὰ φύση, αὐτὸ ἐξαρτᾶται ἀπολύτως ἀπὸ τὴν προαίρεση τοῦ πνεύματος τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ ὡς αὐτεξούσιος κλίνει τὴν προαίρεσή του ἐλεύθερα ὅπου αὐτὸς θέλει, χωρὶς νὰ ἐκβιάζεται οὔτε ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ τὸ ὑπὲρ φύσιν οὔτε ἀπὸ τὸν διάβολο γιὰ τὸ παρὰ φύσιν .
Τὸ ἐὰν λοιπὸν τὸ νερὸ θὰ παραμείνει κατὰ φύση ἢ ὑπὲρ φύση ἢ θὰ καταστεῖ παρὰ φύση, εἶναι καθαρὰ θέμα τῆς προαίρεσης τοῦ πνεύματος τοῦ ἀνθρώπου καὶ συνεπῶς εἶναι πρωτίστως καὶ κυρίως θέμα πνευματικὸ καὶ δευτερευόντως πολιτικό, ἰδεολογικὸ κ.λ.π. Ὡς πνευματικὸ λοιπὸν θέμα πρωτίστως καὶ κυρίως, ἀφορᾶ τὸν Δημιουργό της κτίσεως, ὁ Ὁποῖος πέραν τῶν ἐντολῶν ποὺ ἔχει δώσει νὰ τηροῦμε καὶ νὰ πορευόμαστε, ἐκφράζεται καὶ διὰ τῆς Ἐκκλησίας Του.
Θὰ ἔχετε φυσικὰ ὅλοι ὑπ’ὄψιν σας ὅτι μία ἐκ τῶν βασικῶν ἐντολῶν ποὺ ἔδωσε στοὺς μαθητές Του καὶ σὲ ὅσους θέλουν νὰ Τὸν ἀκολουθοῦν, εἶναι: «9 μὴ κτήσασθε χρυσόν, μηδὲ ἄργυρον, μηδὲ χαλκὸν εἰς τὰς ζώνας ὑμῶν» (Ματθ. ΚΙ΄,στχ.9). Καὶ αὐτὸ τηροῦντες οἱ μαθητὲς καὶ Ἀπόστολοί Του, ἔλεγαν στοὺς ἀνθρώπους: «6 ἀργύριον καὶ χρυσίον οὒχ ὑπάρχει μοί• ὃ δὲ ἔχω τοῦτο σοὶ δίδωμι• ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Ναζωραίου ἔγειρε καὶ περιπάτει» (Πράξ. κέφ.Γ΄,στχ.9). Τὰ ὑπόλοιπα φρονοῦμε ὅτι εἶναι εὐκόλως ἐννοούμενα, καὶ οἱ μὴ τηροῦντες αὐτὰ εἶναι φιλάργυροι καὶ μὴ μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ, καθ’ὅτι καὶ ὁ Ἄπ. Παῦλος διδάσκει: «5 ἀφιλάργυρος ὁ τρόπος, ἀρκούμενοι τοῖς παρούσιν• Αὐτὸς γὰρ εἴρηκεν• οὐ μὴ σὲ ἀνὼ οὐδ’ οὐ μὴ σὲ ἐγκαταλείπω» (κέφ.ΙΓ΄ πρὸς Ἑβραίους).
Μὴ θέλοντας πρὸς τὸ παρὸν νὰ ἐπεκταθῶ ἄλλο ἐπὶ τοῦ θέματος προσωπικά, κρίνω σκόπιμο νὰ σᾶς ὑπομνήσω τί κατὰ καιροὺς εἶπαν ταγοὶ τῆς ἐκκλησίας μας. Γεγονὸς πάντως εἶναι ὅτι ἡ ἀπερίσκεπτη ἐκμετάλλευση, ἡ ὑπερκατανάλωση, ἡ ἐξάντληση τῶν ὑλικῶν ἀποθεμάτων καὶ ἡ τεράστια μόλυνση, σηματοδοτοῦν πλέον τὴν ἀρχὴ τοῦ τέλους ἑνὸς πολιτισμοῦ ποὺ βάζει πλέον ἡμερομηνία λήξης στὸν πλανήτη γῆ καὶ ποὺ δὲν μπόρεσε νὰ συλλάβει καὶ νὰ ἐμπνεύσει τὸ ὀρθὸ νόημα τῆς Δημιουργίας καὶ τῆς ὕπαρξης τῆς ζωῆς. Τώρα ἡ κτίση ποὺ ὑποφέρει τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἀνθρώπινης δυναστείας καὶ ἀπληστίας, ἔχει ἀρχίσει νὰ ἀνταποδίδει τὴν «ὕβρη» ποὺ δέχεται καὶ νὰ εἴμαστε σίγουροι ὅτι τὰ ἀνταποδοτικὰ τέλη τῆς κτίσης, ποὺ λεπτομερῶς περιγράφονται στὸ ἱερὸ βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως, θὰ εἶναι καὶ ἄκρως ὀδυνηρὰ καὶ ὑπέρογκα. Ἡ θνητότητά μας, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν ἀδυναμία τῆς κρίσης μας, μᾶς συνιστοῦν ὀρθὰ νὰ μὴν ὁδηγοῦμε τὰ ἔμβια ὄντα καὶ τὰ δημιουργήματα στὴν παρὰ φύση κατάσταση, νὰ μὴ δημιουργοῦμε βλάβες μὴ ἀναστρέψιμες σὲ ὅ,τι –λανθασμένα φρονώντας- ἐπιλέγουμε νὰ θεωροῦμε ἰδιοκτησία μᾶς κατὰ τὴ σύντομη διαμονὴ μᾶς πάνω σε τούτη τὴ γῆ. Δὲν μᾶς ἔχει δοθεῖ ἀπεριόριστη ἐξουσία πάνω στὴν πλάση. Εἴμαστε ἁπλῶς διαχειριστὲς τῆς κοινῆς κληρονομιᾶς καὶ ὄχι ἰδιοκτῆτες προσωπικῆς μας περιουσίας.
Κρίνω σκόπιμο νὰ παραθέσω στὴν ἀγάπη σᾶς λίγα σταχυολογήματα ἀπὸ λόγους τῆς σχέσης μας μὲ τὸ περιβάλλον ἀπὸ πνευματικοὺς ταγοὺς τῆς ἐκκλησίας μας, ὥστε νὰ ἐντρυφήσουμε στὸ ὀρθόδοξο πνεῦμα, γιὰ νὰ δυνηθοῦμε νὰ πράξουμε καὶ ὀρθά• ἡ ὀρθοδοξία εἶναι ἀπολύτως ἑνωμένη μὲ τὴν ὀρθοπραξία.
Συνέχεια: vasilinos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου