1 Οκτ 2014

Παρελάση, αὐτοαφανισμός, ἐλπίδα

Γράφει  Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος
Ποτὲ δὲ θὰ μποροῦσα νὰ φανταστῶ ὅτι τὰ ὅσα ἀποσπασματικῶς δημοσιεύθηκαν ἀπὸ τὴν ἐπιστολὴ ποὺ ἔλαβα (περὶ τοῦ γνωστοῦ θέματος τῆς “παρέλασης ὑπερηφάνειας”), θὰ ἔφερναν τόσα σχόλια ποὺ δημοσιεύθηκαν ἀλλὰ καὶ πολὺ περισσότερα ποὺ δὲν “βγῆκαν στὸν ἀέρα”. Φαίνεται πὼς τὸ ὅλον θέμα ἀπασχολεῖ καὶ προβληματίζει περισσότερους ἀνθρώπους, ἀπ' ὅσο ἐπιφανειακῶς τουλάχιστον φαίνεται, καὶ τοῦτο βεβαίως ἀπ' ὅλες τὶς πλευρές. Κρίσεις, σχόλια, παρατηρήσεις, ἀγωνιώδεις κραυγές, κάποιες φορὲς ἀπελπισία καὶ τόσα ἄλλα. Μὰ ἐκεῖνο ποὺ θλίβει εἶναι το ὅτι βρέθηκαν καὶ κάποιοι ποὺ φαίνονται εὔκολοι στὸ νὰ ρίχνουν τὸν “λίθον τοῦ ἀναθέματος” ὄχι τόσο στὴν βδελυρὴ πράξη, ὅσο στὸ πρόσωπο. (Ὄχι στὴν ἀσθένεια ἀλλὰ στὸν ἀσθενῆ).
Καὶ ἐνῶ ἑτοιμαζόμουν νὰ δημοσιεύσω κάτι ἐπάνω στὸ θέμα, ὡς ἀπὸ “μηχανῆς θεός” ἔφθασε μέσω διαδικτύου μιὰ δευτέρα ἐπιστολή, προφανῶς συνέχεια τῆς πρώτης. Αὐτὴ τὴ φορὰ τὸ “νυστέρι” ἀγγίζει χαίνουσες πληγὲς καὶ ἡ “μαγνητικὴ τομογραφία” ἀποκρυπτογραφεῖ ἰδιαίτερα σημεῖα ποὺ....
ὁδηγοῦν σὲ περίεργες ἕως καὶ ἀφύσικες καὶ καταδικαστέες ἀπὸ τὸ Νόμο τοῦ Θεοῦ καταστάσεις, ἀλλὰ καὶ σὲ ἐλπίδα...
Τούτη τὴ φορὰ ἡ ὕπαρξις ποὺ βασανίζεται, ὄχι ἁπλῶς ἐπιτρέπει νὰ δημοσιευθεῖ ὅ,τι κρίνεται ὡς ἀναγκαῖο ἀπὸ τὴν μακροσκελῆ καὶ συγκλονιστικὴ ἐπιστολή, ἀλλὰ προτρέπει μάλιστα σ' αὐτό.
Ἐννοεῖται ὅτι γιὰ λόγους δεοντολογίας δὲν ἀναφέρονται οἱ ἀπαντήσεις ποὺ ἔλαβε. Ἁπλῶς παραμένουμε στὴν δημοσίευση ἀπὸ τῆς ἐπιστολῆς ὅσων κρίνονται ὅτι πρέπει νὰ γίνουν γνωστὰ καὶ σὲ ἄλλους.
 Καιρὸς ὅμως νὰ σταματήσει ἡ ἀργολογικὴ εἰσαγωγὴ καὶ νὰ δοθεῖ ὁ λόγος στὴν ψυχὴ αὐτὴ ποὺ ἐκτός των ἄλλων φαίνεται νὰ γνωρίζει πολὺ καλὰ καὶ τὴν Ἑλληνικὴ Γλώσσα καὶ ποὺ ὁπωσδήποτε διαθέτει εὐαισθησία σὲ πολλὰ θέματα, παραπάνω ἀπὸ τὸν μέσο ὄρο.
 Γράφει λοιπὸν μεταξύ των ἄλλων:
 “...Δὲν ξέρω τὸ γιατί, ἀλλὰ σὲ πάρα πολλὲς πτυχὲς τῆς ζωῆς μου νιώθω τὸν λόγο τοῦ μακαρίτη πατέρα μου, καὶ ταυτοχρόνως τὸν αἰσθάνομαι τὸν ἴδιον νὰ εἶναι θλιμμένος μαζί μου... Ὅταν ἤμουν παιδὶ καὶ παίζαμε, ἔπεφτα στὴν ἀγκαλιά του καὶ μέσα ἐκεῖ βρισκόταν ὅλος ὁ κόσμος. Ὅταν ἔφθασα στὴν ἐφηβεία, ἄρχισα νὰ αἰσθάνομαι τοὺς πρώτους τριγμοὺς ἐναντίον τῆς αὐθεντίας του. Κατόπιν νόμιζα ὅτι δὲν γνωρίζει ὅσο πρέπει τὴν ζωὴ καὶ φυσικὰ ὅτι δὲν μὲ κατανοεῖ. Στὰ φοιτητικὰ ἔτη καὶ λίγο ἀργότερα ἄρχισα κρυφὰ μέσα μου νὰ παραδέχομαι ὅτι κάτι παραπάνω γνωρίζει αὐτὸς ἀπὸ ἐμένα. Τώρα; Τώρα αἰσθάνομαι σὰν ἕναν ποὺ εἶχε θησαυρὸ ἀμύθητο καὶ τὸν ἔχασε γιὰ πάντα...”
 “...Θὰ προσθέσω κάτι ποὺ ἴσως ἔχει σχέση μὲ τὴν οὐσία τοῦ ὅλου θέματος. Θυμᾶμαι ὅτι στὴν ἐφηβεία (μιὰ πολὺ δύσκολη καὶ περιπετειώδη ἐφηβεία, ποὺ κανένας ἄνθρωπος δὲν μπόρεσε τότε νὰ μὲ καταλάβει), αἰσθανόμουν τόση εὐαισθησία γιὰ κάποια πράγματα (μὲ τὰ ὁποῖα τώρα γελάω), ποὺ μὲ κούραζαν καὶ μοῦ κόστιζαν σὲ τόσο ἀφάνταστο βαθμὸ ὥστε γιὰ ἀρκετὲς ἡμέρες ἔχανα ὅλη μου τὴ διάθεση. Αὐτὸ τὸ εἶχε ἐπισημάνει ὁ πατέρας (σημειωτέον ὅτι γνώριζε τέλεια καὶ ψυχολογία καὶ παιδαγωγικά), καὶ ἀρκετὲς φορὲς τόσο μπροστὰ στὴ μητέρα ὅσο καὶ ἰδιαιτέρως, μοῦ ἔλεγε ὅτι τὴν ὑπερβολικὴ αὐτὴ εὐαισθησία ἐὰν δὲν τὴν ἀποβάλλω, τελικῶς θὰ μὲ καταστρέψει...”
 “...Τὸ καλοκαίρι, σὲ ἕνα νησὶ ποὺ βρισκόμουν μὲ τοὺς “κολλητούς” μου γιὰ μπάνια καὶ ξεφάντωμα, μεταξὺ “ἀνέμων καὶ ὑδάτων” ποὺ συζητούσαμε, φτάσαμε τὴν συζήτηση στὸ ἐπίμαχο θέμα τῆς εὐαισθησίας. Ἕνα θέμα ποὺ ὅλους μας ἀπασχολεῖ. Παραδεχτήκαμέ το ποῦ μπορεῖ αὐτὴ νὰ ὁδηγήσει ἕνα παιδὶ ἐὰν δὲν προσεχθεῖ καταλλήλως ἀπὸ τὸ οἰκογενειακό του πρωτίστως περιβάλλον. Μιὰ κοπέλα τῆς παρέας ποὺ μόλις εἶχε πάρει τὸ πτυχίο τῆς (εἴμαστε ὅλοι πυχιοῦχοι καὶ μὲ πολλὰ προσόντα καὶ ἀτοῦ), μᾶς “ἐξομολογήθηκε” τὴ δική της περιπέτεια ἀκριβῶς στὸ θέμα αὐτὸ (λίγο πολὺ ὅλοι τὴ γνωρίζαμε). Τὴν ἔπεισαν οἱ δικοί της καὶ κάποιοι φίλοι νὰ συμβουλευτεῖ ἕναν εἰδικό. Ἂν καὶ δίσταζε, τελικῶς δέχτηκε. Πῆγε στὸν εἰδικὸ καὶ ἀφοῦ αὐτὸς ἄκουσε τὶς εὐαισθησίες της καὶ τοὺς φόβους της, ξέρετε τί τὴ συμβούλευσε; Ὄχι ἁπλῶς νὰ μὴν ὑπολογίζει κανένα, νὰ μὴ φοβᾶται τίποτα, ἀλλὰ ἐὰν πράγματι θέλει νὰ ἀπελευθερωθεῖ ἀπ' ὅλα αὐτὰ ποὺ τὴν βασανίζουν, κυρίως νὰ ἀπελευθερωθεῖ... “σεξουαλικά”, θὰ πρέπει νὰ ἀπορρίψει τὴν ὁμοφοβία της καὶ νὰ μὴν ντρέπεται γιὰ τὶς ἐπιλογές της. Γιὰ νὰ τὴν βοηθήσει μάλιστα περισσότερό της ἐμπιστεύτηκε ὅτι τὸ ἴδιο κάνει καὶ τὸ πρόσωπο αὐτὸ καὶ ἔτσι ξεπέρασε τὶς φοβίες καὶ τὶς διάφορες εὐαισθησίες ποὺ φώλιαζαν μέσα στὴν ὕπαρξη τοῦ εἰδικοῦ. Ξέρετε πάτερ τί πρόσεξα; Ὅτι ἐνῶ ξεκίνησε νὰ μᾶς διηγεῖται ἡ φίλη μας τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἐντελῶς χαλαρὰ καὶ ὅλοι τὴν ἀκούγαμε μὲ διάθεση free καὶ γιὰ χαβαλέ, στὸ τέλος τῆς διηγήσεώς της δυσκολευόμουν νὰ διακρίνω ἐὰν ἀπὸ μέσα της ἔβγαινε περισσότερο λύπη ἢ θυμὸς ἢ καὶ τὰ δύο πρὸς αὐτὸν τὸν ὄντως “εἰδικὸ” ἐπὶ τῶν θεμάτων τῆς εὐαισθησίας καὶ μάλιστα τῶν νέων ἀνθρώπων.”
 “...Θὰ πρέπει νὰ γνωρίζετε ὅτι οἱ “ἰδιαίτερες ὁμάδες” ποὺ καλύπτονται ἀπὸ τὸν νόμο μὲ ἰδιαίτερες ὀνομασίες ποὺ προσδιορίζουν τὰ χαρακτηριστικά των ἀτόμων ποὺ ὑπάγονται σ' αὐτές, ἔχουν ἄμεση ἐπαφὴ μὲ τὶς ἀνάλογές των ἄλλων χωρῶν. Φυσικὰ ὑπάρχει ὄχι μόνο “ἀγαστὴ συνεργασία” καὶ “ἀλληλοβοήθεια” μεταξύ των προσώπων, ἀλλὰ ὑφίστανται καὶ εἰδικὲς νομικὲς ὁμάδες ποὺ ἀσχολοῦνται μὲ τὸ νομικὸ πλαίσιο τῶν “ἰδιαιτεροτήτων” σὲ ὅλες τὶς χῶρες, ἀκόμα καὶ τὶς χαρακτηριζόμενες ὡς “παραδοσιακὰ αὐστηρές”. Οἱ περίφημες “παρελάσείς” μας δὲν εἶναι παρὰ μιὰ ἁπλὴ πτυχὴ στὸ ὅλο θέμα ποὺ μέρα μὲ τὴν ἡμέρα ἀναδεικνύεται δυναμικότερα, ὅπως ὅλοι βλέπουμε. Σκοπὸς ὅλων αὐτῶν δὲν εἶναι μόνο το νομοθετικὸ πλαίσιο ἀλλὰ καὶ ἡ προσπάθεια νὰ περνᾶ συνεχῶς στὴν κοινὴ γνώμη ἡ “ἀναμφισβήτητη πραγματικότητα” τῆς “φυσιολογικότητας τῆς ὁμοφυλοφιλίας”. Τὸ πόσο ἔχει τώρα προοδεύσει καὶ σημειώσει νίκες αὐτὴ ἡ τακτική, καταλαβαίνετε ὅτι δὲν χρειάζεται νὰ σᾶς τὸ ἐπισημάνω ἐγώ. Ὅμως στὸ σημεῖο αὐτὸ θὰ σᾶς ἀναφέρω κάτι ποὺ δείχνει ὅτι παρὰ τὶς νίκες μας, ταυτοχρόνως βάζουμε καὶ “αὐτογκόλ”.
 Ἐπιτέλους μετὰ ἀπὸ μεγάλη προσπάθεια καὶ εὔστοχη προπαγανδιστικὴ τακτική, πέρασε στὸν περισσότερο κόσμο (ποὺ κοιμᾶται) ὅτι ὄχι ἁπλῶς ἐπιλέγει κανεὶς τὸν ἰδιαίτερο τρόπο ζωῆς του ἐντελῶς ἐλεύθερα, ἀλλὰ καὶ ἐν πολλοῖς “γεννιέται ἔτσι”. Ἐμεῖς φυσικά το πανηγυρίσαμε αὐτό, διότι ἡ “ρετσέτα” μας, “ἀφοῦ λοιπὸν γεννιέται κανεὶς ἔτσι, ἄρα εἶναι καὶ φυσιολογικὸς καὶ ἄρα δὲ μπορεῖς νὰ πᾶς κόντρα στὴ φύση γιατί ἡ φύσις ἐκδικείται” ἤδη ἔδινε τοὺς πλούσιους καρπούς της.
 Νὰ ὅμως αὐτὸ ἀκριβῶς τώρα μᾶς “ἀδειάζει” καὶ μᾶς κάνει νὰ μὴν ξέρουμε ποῦ νὰ σταθοῦμε καὶ τί ἀκριβῶς νὰ ὑποστηρίξουμε. Τὸ γιατί θὰ τὸ δεῖτε στὴ συνέχεια.
 Ὅταν μιὰ ἄλλη νέα γυναίκα, ἀποφάσισε τελικὰ νὰ ξεκόψει ἀπὸ τὴν “παρέα” μας καὶ νὰ δημιουργήσει δική της οἰκογένεια (καὶ πρέπει νὰ σᾶς πῶ καὶ νὰ γνωρίζετε ὅτι ὑπάρχουν πολλὲς τέτοιες περιπτώσεις ποὺ ζητοῦν νὰ ἀποδεσμευθοῦν καὶ τελικῶς τὸ κατορθώνουν), οἱ καλοθελητὲς ἔσπευσαν νὰ προλάβουν τὸ “ὄμορφο” παρελθόν της στὸν ὑποψήφιο σύζυγό της. Φυσικὰ ὁ ἄνθρωπος ὑπέστη μεγάλο σόκ. Στὴν προσπάθεια τώρα ἡ ὑποψήφια σύζυγος νὰ ὑποστηρίξει ὅτι ὅλα αὐτὰ ἀνήκουν στὸ σβησμένο παρελθὸν καὶ ὅτι καὶ ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς τὴν ἔχει συγχωρήσει κτλ., ἔλαβε διὰ στόματος τοῦ ἀνθρώπου ποὺ ἀγαποῦσε τὴν χαριστικὴ βολή, γιὰ νὰ μείνει καὶ πάλι στὴ μοναξιά της: “Ὅταν κανεὶς γεννιέται ἔτσι, ὄχι μόνο δὲν ἀλλάζει, ἀλλὰ κινδυνεύει νὰ γεννήσει ἀπογόνους μὲ τὸ ἴδιο κληρονομικὸ κουσούρι”! ... Ὄντως πάτερ μου, “ἡ φύσις ἐκδικείται” καὶ μάλιστα ἀμείλικτα.”
 Ἃς σκεφθεῖ τώρα ὁ καθένας ποῦ τόσο εὔκολα ρίχνει τὸν λίθο τοῦ ἀναθέματος στὸ πρόσωπό μας ὅτι ναί, ὁ Θεὸς συγχωρεῖ, οἱ ἄνθρωποι ὅμως; Μπορεῖ καὶ αὐτοὶ νὰ συγχωροῦν κάποτε, ἀλλὰ δὲν παύουν ποτὲ νὰ θυμοῦνται καὶ μάλιστα νὰ φοβοῦνται. Τώρα, ἴσως παρατηρήσει κάποιος: “Ὅπως στρώσατε κοιμάστε”. Ναί, ἔτσι εἶναι, οὐδεμία διαφωνία, ἀλλὰ χρειάζεται φίλε μου σ' ἕναν ποῦ βρίσκεται πάνω στὰ καρφιὰ νὰ τοῦ τὸ τονίζεις συνεχῶς; ...”
 “...Κάποτε πέρασα μιὰ κρίση, μιὰ πολὺ σκληρὴ δοκιμασία. Οἱ “καθωσπρέπει” γιὰ νὰ σταθοῦν ἔστω καὶ γιὰ λίγο δίπλα μου, θὰ ἔπρεπε νὰ αὐτοεξευτελίζομαι μπροστά τους, ἐξηγώντας τοὺς συνεχῶς τί ἀκριβῶς συνέβαινε, λὲς καὶ ἔνιωθαν μιὰ “ἰδιαίτερη ἠδονὴ” ἀκούγοντας τὴ δοκιμασία μου καὶ τὴν πικρὴ περιπέτειά μου. Ἕνα πρόσωπο βρέθηκε στὴν κρίσιμη ἐκείνη στιγμὴ ποὺ ἔδειξε κατανόηση καὶ μὲ ἀποδέχτηκε χωρὶς νὰ ζητήσει καμία ἐξήγηση... Καὶ ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα ἀρχίζει οὐσιαστικὰ ἡ περιπέτειά μου...”
 “...Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὅσοι κρατοῦν στὰ χέρια τοὺς τὴν τηλεόραση καὶ τὸ internet, ἐξωθοῦν τὴν κοινωνία πρὸς αὐτὴ τὴν κατεύθυνση... Αὐτὸ τὸ βλέπει κανεὶς καὶ στὶς ταινίες τοῦ Hollywood. Τὰ περασμένα χρόνια στὶς ταινίες ὑπῆρχαν σκηνὲς μὲ γάμους σὲ χριστιανικὲς ἐκκλησίες. Ἀργότερα οἱ γάμοι πέρασαν στὸ δημαρχεῖο καὶ τώρα οἱ γάμοι παρουσιάζονται στὶς συναγωγὲς καὶ κυρίως πλασάρονται οἱ γάμοι τῶν ὁμοφυλοφίλων τόσο στὸ δημαρχεῖο ὅσο καὶ σὲ “χριστιανικὲς ἐκκλησίες” ποὺ δέχονται ἀπὸ “ἀγάπη” τὴν “ἐλεύθερη σεξουαλικότητα”...”
 “...Φυσικά τα ἀντιρατσιστικὰ νομοσχέδια ποὺ ὅλο καὶ θὰ πληθαίνουν, θὰ καλύπτουν ἀπολύτως τὶς ἐπιλογὲς αὐτὲς καὶ ἡ δικαιοσύνη τῶν χωρῶν θὰ γίνει ἀμείλικτη πρὸς ὅσους ἀρνοῦνται καὶ ἀντιδροῦν πρὸς τὴν δέσμη αὐτὴ τῶν “ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων”...”
 “...Ἡ Ἐκκλησία ὅπως καὶ σὲ τόσα ἄλλα, ἔτσι καὶ στὸ θέμα αὐτὸ σέρνεται πίσω ἀπὸ τὰ νομοθετικὰ διατάγματα ποὺ παρασκευάζονται ὑπὲρ ἠμῶν. Σὰν σύνολο δὲν κάνει τίποτε ἀπολύτως (ὅπως ἤδη σᾶς ἔχω ἐπισημάνει καὶ στὴν πρώτη μας ἐπικοινωνία)...”
 “...Κάποιο βράδυ ἐπιστρέφοντας στὸ σπίτι ἀπὸ τὸν κινηματογράφο ποὺ εἶχα πάει μ' ἕνα φίλο γιὰ μιὰ καταπληκτικὴ ταινία (δὲν εἶχα ὄρεξη οὔτε ἕνα ποτήρι νερὸ νὰ πιῶ), κάθισα στὸ γραφεῖο μου. Δὲν ὑπῆρχε διάθεση γιὰ τίποτα. Πῆρα στὰ χέρια μου ἕνα βιβλίο, ἀλλὰ ἀμέσως τὸ ἔκλεισα. Ἡ ματιά μου περιφερόταν στὸ κενὸ καὶ κάποια στιγμὴ ἔπεσε στὸν ἀπέναντι τοῖχο. Λὲς καὶ πρώτη φορὰ ἔβλεπα ἐκεῖνο τὸ βράδυ τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας ποὺ στὴ γιορτή μου μοῦ εἶχε χαρίσει ἡ μακαρίτισσα ἡ γιαγιά μου. (Δὲν ξέρω στὸ σημεῖο αὐτὸ ἐὰν μὲ καταλαβαίνει κανείς, γιατί μου εἶναι ἐντελῶς ἀδύνατο νὰ περιγράψω τί αἰσθάνθηκα καὶ τί ἔζησα ἐκεῖνο τὸ βράδυ). Λὲς καὶ ὅτι ὁ χῶρος καὶ ὁ χρόνος εἶχαν μονομιᾶς χαθεῖ ἀπὸ τὴ συνείδησή μου καὶ ἡ Παναγία ἔβλεπε μὲ στοργὴ μέσα στὰ κατάβαθά τς καρδιᾶς μου. Δίχως νὰ τὸ συνειδητοποιήσω εἶχα λουστεῖ στὰ δάκρυά μου. Ἀποροῦσα μὲ τὸν ἴδιο μου τὸν ἑαυτό. Ποτὲ δὲν εἶχα κλάψει παρόμοια, οὔτε μποροῦσα νὰ φανταστῶ τέτοια κατάσταση... Ἡ ὅλη μου ὕπαρξη ἔμοιαζε μὲ ἕνα κερὶ ποὺ ἕλιωνε μπροστὰ στὴ φλόγα. Κοίταζα συνεχῶς τὴν Παναγία χωρὶς νὰ τῆς λέω ἀπολύτως τίποτε. Καὶ ὅμως τῆς ἔλεγα τὰ πάντα... Αὐτὰ ποὺ ἡ ἴδια γνώριζε...”
 “...Τὸ πρωὶ δειλὰ καὶ πάλι στάθηκα νὰ τὴν κοιτάζω... Πῆρα ἕνα καθαρὸ πανὶ καὶ τὴν καθάρισα ἀπὸ τὶς σκόνες. Τόλμησαν τὰ χείλη μου νὰ ἀγγίξουν τὸν Ἰησοῦ ποὺ κρατοῦσε στὴν ἀγκάλη της καὶ νὰ φιλήσω τὰ χέρια της... Δὲν θυμᾶμαι γιὰ πόση ὥρα τὴν κρατοῦσα σφιχτὰ  στὸ στέρνο μου...”
 “...Ὄμορφες παιδικὲς ἀναμνήσεις κατέκλυσαν ὅλη μου τὴν καρδιά... Τὸ χτύπημα τοῦ κινητοῦ, ὅταν εἶδα τὸν ἀριθμό, μὲ τάραξε. Ἐπέμενε νὰ χτυπᾶ. Ὅμως γιὰ πρώτη φορὰ ἀποφάσισα νὰ μὴν ἀπαντήσω...”
 “...Καὶ πάλι μπροστά μου ἡ μορφὴ τοῦ πατέρα. (Τοῦ “ντάντυ” ὅπως τὸν ἔλεγα γιὰ νὰ τὸν πειράζω κάποιες φορὲς καὶ αὐτὸς γελοῦσε, γιατί ἤξερα ὅτι ἤθελε νὰ μιλᾶμε σωστά τα ἑλληνικά). Τὸ εἶχα ὁλωσδιόλου ξεχάσει. Πῶς μου ἦρθε τώρα στὴ σκέψη; Ὅταν μᾶς ἀνέλυε τὸν στίχο τοῦ Λαπαθιώτη: “Μὴ ζητᾶς νὰ μ' ἀναστήσεις δὲ μπορώ”, μᾶς τόνιζε: “Ἐσεῖς, ὅ,τι κι ἂν ἀντιμετωπίσετε στὴ ζωή σας, ἔστω κι ἂν συναντήσετε τὸν ἴδιο τὸν “θάνατο”, νὰ γνωρίζετε ὅτι γιὰ ἐσὰς δὲν ὑπάρχει “δὲν μπορώ”, ἀλλὰ “δὲν θέλω”. Καὶ ἐσεῖς, πάντοτε νὰ θέλετε καὶ πάντοτε θὰ μπορεῖτε...”.
           “.............................................................ἐλπίζω.....
Φίλοι μου, μοῦ εἶναι ἐντελῶς ἀδύνατον νὰ σχολιάσω ἔστω καὶ τὸ ἐλάχιστο.
Υ.Γ.: Γιὰ δὲ τὴν ἀντιγραφή, χεὶρ π.Ἰωήλ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.