Ὁ ἕνας εἶναι δημοσιογράφος καὶ ὁ ἄλλος ἀρχιτέκτονας. Ἂν ἦταν ἄλλης ἐθνικότητας, δὲν θὰ προκαλοῦσε ἐντύπωση ἡ ἀπόφασή τους νὰ μποῦν στὸ Ἅγιο Ὅρος. Τὸ ὅτι εἶναι Τοῦρκοι, ὅμως, δημιουργεῖ ἔντονο ἐνδιαφέρον. Ὁ δημοσιογράφος τῆς Χουριέτ, Ertugrul Ozkok καὶ ὁ ἀρχιτέκτονας φίλος του Ali Esad Goksel καταγράφουν τὶς ἐντυπώσεις τους καὶ ἀποκαλύπτουν. Φυσικὰ δὲν εἰσέβαλλαν στὸ «Περιβόλι τῆς Παναγιᾶς», ἀντιθέτως, ἔλαβαν σχετικὴ ἄδεια ἀπὸ τὸν Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου καὶ ἔμειναν στὴ μονὴ τρεῖς ἡμέρες. Ἐπιστρέφοντας στὴν Τουρκία, ἔγραψαν σὲ ἕνα ἄρθρο ποὺ δημοσιεύτηκε στὴν ἐφημερίδα Χουριὲτ τὶς ἐντυπώσεις τους ἀπὸ τὴν παραμονὴ τοὺς ἐκεῖ καὶ σημείωσάν το πῶς τοὺς ὑποδέχθηκαν οἱ μοναχοί, γνωρίζοντας πὼς....
εἶναι Τοῦρκοι.
Γράφει χαρακτηριστικὰ ὁ δημοσιογράφος Ertugrul Ozkok:
«Ὅπως οἱ περισσότεροι Τοῦρκοι, ἔτσι καὶ ἐγώ, ἄκουσα γιὰ πρώτη φορὰ τὸ Ἅγιο Ὅρος στὸ ἔργο «Aynaroz Kadisi» (Ὁ Καδὴς τοῦ Ἁγίου Ὅρους) τοῦ Musahipzade Celal. Μετὰ ἀνακάλυψα αὐτὴ τὴν περιοχή. Διάβασα ἀρκετά. Ἤθελα χρόνια νὰ πάω. Τελικὰ πῆγα μὲ τὴν βοήθεια καὶ τὴν ἄδεια τοῦ Πατριάρχη τοῦ Fener (Φαναρίου), Βαρθολομαίου (σ.σ. ἔτσι ὀνομάζουν οἱ Τοῦρκοι, γιὰ λόγους προπαγάνδας, τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη Βαρθολομαῖο).
Ὁ Ertugrul Ozkok μὲ μοναχοὺς
Μετὰ τὴν Μέκκα, τὴν Ὑεμένη, τὸ Βατικανὸ καὶ τὸ Μπουτάν, τώρα βρισκόμαστε στὸ Ἅγιον Ὅρος... Δηλαδὴ στὸ «Περιβόλι τῆς Παναγίας»... Μόλις στρίβει ἀπὸ τὸ ἀκρωτήρι τὸ καραβάκι ποὺ μεταφέρει ἐμένα καὶ τὸν ἀρχιτέκτονα Ali Esad Goksel, ἀντικρίζουμε τὸ ὑπέροχο κτήριο πάνω στὸν λόφο. Ἔχουμε στὸ χέρι τὴν ἄδεια εἰσόδου ποὺ μᾶς ἔδωσε τὸ Πατριαρχεῖο τοῦ Fener. Βγάζω ἀπὸ τὴν τσάντα μου τὰ ἀκουστικὰ καὶ βάζω τὴν μουσικὴ ποὺ εἶχα κανονίσει ἀπὸ πρίν. Ἡ Ἄννα Νετρέμπκο τραγουδάει τὸ «Pie Jesu». Νιώθω χαρούμενος ποὺ πραγματοποιῶ κάτι ἀκόμα ποὺ ὀνειρευόμουν ἀπὸ χρόνια. Ἀπομόνωση στὸ Ἅγιο Ὅρος... Ἔχω ἀπέναντί μου τὴν ἱερὰ μονὴ Διονυσίου, μιὰ ἀπὸ τὶς ὀμορφότερες ἐκκλησίες τῆς περιοχῆς αὐτῆς στὴν Ἑλλάδα ποὺ ἀποκαλεῖται Ἅγιο Ὅρος. Θὰ ζήσουμε σὲ αὐτὴ τὴ μονὴ ἐπὶ 3 μέρες καὶ 3 νύχτες. Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ θὰ πατήσουμε πόδι στὴν στεριά, θὰ χάσουμε κάθε ἐπαφὴ μὲ τὸν κόσμο γιὰ 3 μέρες. Τὸ καραβάκι μᾶς ἀφήνει καὶ φεύγει σὲ δύο λεπτά.
Ὁ Ali Esad Goksel σὲ ἕναν περίπατο ἔξω ἀπὸ τὴ Μονὴ
Περιμένουμε μὲ τὶς ἀποσκευὲς καὶ τοὺς σάκους μας. Δὲν βλέπουμε κανέναν νὰ μᾶς ὑποδέχεται. Ἡ μονὴ εἶναι στὸ τέλος ἑνὸς ἀπότομου καὶ μακρὺ δρόμου. Ἀναγκαστικὰ ἀρχίζουμε νὰ περπατᾶμε. Σκαρφαλώνοντας μὲ τὶς βαριές μας βαλίτσες, στὰ πρῶτα 10 μέτρα καταλαβαίνουμε τί ἐστὶ ἀσκητικὴ ζωή. Ἐκείνη ἀκριβῶς τὴ στιγμὴ ἔρχεται νὰ μᾶς σώσει ἡ φωνὴ ποὺ ἀκοῦμε. Ἐκεῖ ψηλὰ στοὺς ἐξῶστες, κάποιος μᾶς φωνάζει: «Περιμένετε ἐρχόμαστε». Λίγο ἀργότερα βρίσκουμε μπροστὰ μας ἕνα φορτηγάκι 4x4. Εὐνοημένοι λοιπόν, τελειώνουμε μὲ τὰ πάθη τοῦ μοναχισμοῦ τουλάχιστον μέχρι νὰ μποῦμε στὴν μονή.
Μέσα κάθονται δυὸ παπάδες μὲ τὰ μαῦρα ράσα τους. Ὁ ἕνας μας λέει «Καλωσορίσατε» στὰ τούρκικα. Ἔτσι γνωριζόμαστε μὲ τὸν Πάτερ Γαβριὴλ ποὺ ἐπὶ τρεῖς μέρες θὰ μᾶς ξεναγήσει καὶ θὰ μᾶς βοηθήσει σὲ καθετί... Τὸ ὄχημα ἀνεβαίνει τὴν ἀπότομη ἀνηφόρα καὶ σταματᾶ κάπου ποὺ μοιάζει μὲ πύλη κάστρου, παίρνουμε τὶς ἀποσκευές μας καὶ μπαίνουμε μέσα. Τὸ τοπίο θυμίζει τὴν σειρὰ Game of Thrones. Στὴν μέση της αὐλῆς ὑπάρχει μιὰ ἐκκλησία μὲ τοίχους βαμμένους σὲ μπορντὸ καὶ λευκό.
Περνᾶμε ἀπὸ δίπλα καὶ ἀνεβαίνουμε τὶς σκάλες. Πρὶν πᾶμε στὸ δωμάτιο ποὺ θὰ μείνουμε, μπαίνουμε σὲ ἕνα σαλόνι. Μᾶς προσφέρουν τσίπουρο καὶ λουκούμι. Ἡ πρώτη μας ἐντύπωση: Δὲν εἶναι καθόλου τρομακτικοὶ ἄνθρωποι ὅπως μᾶς τοὺς μάθαιναν ἀπὸ μικρούς, ἐκεῖνοι οἱ παπάδες μὲ τὰ μαῦρα γένια. Ἀπεναντίας, ὅλοι τους μᾶς φέρονται πολὺ φιλικά. Μάλιστα νιώθουμε ὅτι μᾶς δείχνουν ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον γιὰ τὸν λόγο ὅτι εἴμαστε Τοῦρκοι.
Τὸ πρῶτο μενοὺ τῶν μοναχῶν: Πατάτες μὲ ἀβγὰ
Ἐπειδὴ φτάσαμε λίγο ἀργὰ στὴν μονή, δὲν μποροῦμε νὰ παρακολουθήσουμε τὸν ἑσπερινό. Μᾶς ἑτοιμάζουν φαγητὸ κάπου χώρια καὶ τρῶμε τὸ μενοὺ τῶν μοναχῶν. Πατάτες μὲ ἀβγά, ἐλιές, ψωμί, ντοματοσαλάτα καὶ ἕνα πορτοκάλι.
Στὶς 6 καὶ μισῆ τὸ βράδυ σταματοῦν τὰ πάντα, ἀνεβαίνουμε στὸ δωμάτιο. Ὁ Πάτερ Γαβριὴλ κλείνει σιγὰ-σιγὰ τὴν ἐσωτερικὴ αὐλὴ τῆς μονῆς καὶ τὴν βαριὰ πόρτα ποὺ χωρίζει τὸ δωμάτιό μας ἀπὸ τὸν ἔξω χῶρο. Ἡ αὐλὴ βυθίζεται μεμιᾶς στὴν σιωπή... Ἡ ζωὴ τελειώνει νωρὶς τὸ βράδυ ἀλλὰ ξεκινᾶ πολὺ νωρὶς τὸ πρωί. Θὰ ξυπνήσουμε στὶς 03.00 γιὰ τὴν πρωινὴ λειτουργία».
"θὰ χάσουμε κάθε ἐπαφὴ μὲ τὸν κόσμο γιὰ 3 μέρες"
ΑπάντησηΔιαγραφήγιατι παιδια; δεν ειχατε roaming?