Ποίημα: ἡ Ἐλιὰ

Γράφει ὁ π. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος

Τὸ πόσο ἀξίζει ἡ ἐλιά, τ' ὁμολογεῖ ἡ ζωή μας.

Ἀνάγκη γιὰ τὸ σῶμα μας, μὰ καὶ γιὰ τὴν ψυχή μας.

Αὐτῆς τοὺς ὥριμους καρπούς, θὰ πᾶμε στὸ λιοτρίβι,

Νὰ νοστιμίσει τὸ φαγί, νὰ λάμψει τὸ καντήλι.

Ἐλιά, πόσο τιμήθηκες ἀπὸ Ἕλληνες προγόνους!

“Γλαυκῆς θεάς” τὸ σύμβολο καὶ Γαληνὸς στοὺς πόνους!

Ἡ στάση σου ἡ ταπεινή, πόσα δὲ μᾶς θυμίζει;

Τὸν Κύριο προσευχόμενο, κι αὐτὸ μᾶς συγκλονίζει.

Κατόπιν τὴν ὑπομονή, μὰ καὶ τὴν ἡσυχία,

σεμνὴ κι ἀτάραχη ζωή, χαρὰ καὶ ἐργασία.

Πόσο κι ἐμεῖς, ἀξίζει, ναί, νὰ σκύψουμε μπροστά της,

νὰ λάβουμε ὠφέλεια ἀπ' τὸ παράδειγμά της!

Κι ἀκόμα στὸ Εὐχέλαιον, ποὺ ἔχει ἡ Ἐκκλησία,

μὲ λάδι ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ προσφέρει θεραπεία.

Ὅταν στὸ φῶς τοῦ φεγγαριοῦ, τὸ φύλλο ἀσημίζει,

τότε ὁ νοῦς στοχάζεται τοῦ πνεύματος τὴ ζήση.

Δὲν ἐπιτρέπετ' ἀδελφοί, τὰ πλούτη νὰ ποθοῦμε,

λίγο λαδάκι στὸ ψωμί... ζωὴ ἁπλὴ νὰ ζοῦμε.

Ἐλιά, αἰώνιο σύμβολο, Ἑλλάδας καὶ θρησκείας,

πάντα θὰ σὲ προσέχουμε, γιὰ νὰ 'χουμε εὐλογία.