Ἡ θρησκευτικότητα τοῦ γέλιου

Γράφει ὁ π. Ἀνδρέας Κονάνος

Ἄκου τί διάβασα κι ἀπογειώθηκα. Καὶ λυπήθηκα  γιὰ τὴν τόση σοβαρότητά μου,  ποὺ - παραδόξως- διώχνει τὸ Θεὸ  ἀπὸ κοντά μου! Ἔλεγε τὸ κείμενο ποὺ βρῆκα: "Γι' αὐτὸ ἀγαπάω τὰ ἀστεία.  Εἶναι πολὺ θρησκευτικά,  πολὺ πνευματικά!  Ὅλα τὰ ἀστεία εἶναι πνευματικά, γιατί ξαφνικὰ πυροδοτοῦν μία ἀντίδραση μέσα σου  καὶ ξεχνᾶς ὅλη σου τὴ σοβαρότητα. Γιὰ μία στιγμὴ εἶσαι ξανὰ ἕνα ἀθῶο παιδί, γεμάτο θαυμασμὸ καὶ δέος.  Καὶ τὸ γέλιο σὲ κατακλύζει, ἐξαφανίζεσαι μέσα σ' αὐτό. Τὸ ἐγὼ δὲν ὑπάρχει ὅταν γελᾶς βαθιά.  Καὶ ὅποτε τὸ ἐγὼ ἐξαφανίζεται, ἐμφανίζεται ὁ Θεός. Νὰ τὸ θυμᾶσαι  ὡς ἕναν θεμελιώδη νόμο:  Ὅταν τὸ ἐγὼ λείπει, ὁ Θεὸς εἶναι παρών."

Θυμᾶμαι στὸ ἅγιο Ὅρος ἔχω γελάσει ἀπίστευτα μέχρι δακρύων, ἀπὸ ἱστορίες τοῦ ἀγαπητοῦ μου π. Σ. - ἑνὸς πολὺ μεγάλου ἀσκητῆ - εἰπωμένες ἀκόμα καὶ μπροστὰ στὸ κοιμητήριο ἐνώπιον τῶν τάφων τῶν πατέρων τῆς μονῆς, χωρὶς νὰ νιώθουμε καθόλου ὅτι ἀσεβοῦμε. Μάλιστα, τὸ ἄλλο πρωὶ κοινωνήσαμε κι ὄλας. Αὐτόν, ποὺ εἶναι ἡ χαρὰ καὶ ὁ μακάριος Γέλως! Ἐγώ, κάνοντας τὸν πνευματικὸ καὶ κατανυκτικό, εἶπα μία μέρα στὸν....

πάπα Σ.,  μπροστὰ στοὺς τάφους:

-Πάτερ μου, σκέφτεστε τὸ τέλος σας; ἑτοιμάζεστε;

Καὶ μοῦ ἀπάντησε:

- Ἂν βιάζεσαι, ὁ δρόμος εἶναι ἀνοιχτός, ὁρίστε, περάστε!

(Καὶ μοῦ ' δειξε ἕναν ἄδειο τάφο!)

Καὶ συνέχισε:

- Ἐγὼ θέλω νὰ ζήσω καὶ περνάω μία χαρά! Ἄκου ἐκεῖ ἂν ἑτοιμάζομαι! Ἀπὸ τώρα, ρὲ κύριος; Νέος εἶμαι ἀκόμα!

Ὡραῖοι ἄνθρωποι.  Γελαστοί.  Γνήσιοι. Αὐτοὺς ἀγαπῶ καὶ ζηλεύω.