Ἡ φοβερὰ προστασία παροῦσα στὰ πνευματικὰ τείχη τῆς πατρίδoς

Γράφει ὁ Δρ. Κωνσταντῖνος  Βαρδάκας

Τιμὴ στὴν Μνήμη τοῦ Πατρὸς ἠμῶν καὶ Γέροντος  Παϊσίου.

Σὲ λίγο καιρὸ θὰ εἶναι ἐλάχιστοι αὐτοὶ ποὺ θὰ ἀμφισβητοῦν τὸ πνευματικὸ  γεγονὸς  ὅτι οἱ ταπεινὲς λιτανεῖες τοῦ Γέροντα μὲ τὸ σφιχταγκάλιασμά του στὴν Εἰκόνα τῆς Γλυκιᾶς ΠΑΝΑΓΙΑΣ μας στὰ Ἁγιοβάδιστα μονοπάτια τοῦ Ἁγιώνυμου Ὅρους  συνεχίζονται καὶ σήμερα ἀδιάκοπα ἀπὸ τὸν ΙΔΙΟ στὶς Ἁγιοποτισμένες  διαδρομὲς τῶν πραγματικῶν συνόρων τῆς Ρωμηᾶς Πατρίδας μας.

Δὲν χρειάζεται νὰ ποῦμε πολλὰ λόγια πάνω σὲ αὐτό, ἀρκεῖ νὰ δοῦμε τὶς ἀνθρωποκτόνες  φωτιὲς ποὺ ἄναψαν κοντὰ στὴν περιοχή μας καὶ ἑτοιμάζονται νὰ μᾶς καψαλίσουν. Ὁ Πνευματοκίνητος Γέροντας  τὰ εἶπε  ὅλα καὶ μάλιστα κυριολεκτοῦσε, ὥστε σήμερα  νὰ θεωρεῖται ἀπὸ τὶς «γνωστὲς ὑπηρεσίες» ὡς ὁ καλύτερος γεωπολιτικὸς ἀναλυτῆς ὅλων τῶν ἐποχῶν.

Ὁ Γέροντας Παΐσιος διάβαζε ἱστορία, δίδασκε μὲ τὸν ξεχωριστὸ τρόπο του τὴν Ἑλληνικὴ Ἱστορία καὶ ἐσυγκινεῖτο  μετὰ δακρύων γιὰ τὴν ἀνεξάντλητη Προσφορὰ ΤΗΣ στὸν ἀνθρώπινο πολιτισμό. Ἄλλωστε ἡ πραγματικὴ Ἑλληνικὴ Ἱστορία εἶναι τὰ πνευματικὰ τείχη τῆς Πατρίδας μας. Δὲν χρειάζεται νὰ ποῦμε ποιοὶ καὶ πόσες φορὲς βιαιοπράγησαν ἐναντίον της καὶ μὲ δόλιους μάλιστα σκοπούς. Αὐτοὺς ὅλους τούς περιφρονοῦμε γιατί σὲ λίγο δὲν θὰ ἀνήκουν κάν στὴν παγκόσμια ἱστορία καὶ αὐτὸ γιατί οἱ μαῦρες σελίδες εἶναι πάντα ἀποκρουστικὲς γιὰ τὸν ἀναγνώστη.

Σήμερα τιμώντας τὴν μνήμη τοῦ Γέροντα θὰ ἀνατρέξουμε στὸ παρελθὸν γιὰ νὰ πάρουμε...

κουράγιο γιὰ τὸ σήμερα καὶ τὸ μέλλον καὶ γιὰ νὰ  γνωρίσουμε τὶς ἱστορικὲς - διαχρονικὲς παγίδες ποὺ μὲ δολιότητα ἅπλωναν πάντα οἱ ἐχθροί τοῦ Ὀρθοδόξου Γένους.

Μάρτιος 1821, μὲ τὰ γεγονότα τῆς Μολδοβλαχίας καὶ τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπανάστασης ὁ σουλτάνος Μαχμοὺτ πανικοβλήθηκε καὶ ταμπουρώθηκε οὐσιαστικὰ στὴν Κωνσταντινούπολη. Στίφη μουσουλμάνων προερχόμενοι ἀπὸ τὴν ἀνατολικὴ πλευρὰ τοῦ Βοσπόρου ἀποβιβάζονται στὴν δυτικὴ πλευρὰ καὶ στρατοπεδεύουν κοντὰ στὰ ἀνάκτορα. Οἱ παλαιοὶ προμαχῶνες τοῦ Βοσπόρου ἐπισκευάζονται καὶ ὑψώνονται νέοι. Κανόνια τοποθετοῦνται παντοῦ.

Πρὸ τῆς προκυμαίας τῶν ἀνακτόρων τοῦ Καδίκιοι, ὅπου ἔμενεν ὁ Σουλτάνος ἄραξαν ἀπὸ τῶν πρώτων ἡμερῶν τῶν γεγονότων τρία πλοῖα τῆς γραμμῆς, ἕνα τρίκροτον καὶ δύο δίκροτα μὲ τὴν ἐντολὴ νὰ εἶναι ἕτοιμα νὰ ἀποπλεύσουν εἰς κάθε στιγμήν. Ἤσαν προωρισμένα διὰ νὰ χρησιμεύσουν ὡς καταφύγιον τοῦ σουλτάνου, ἂν ἠναγκάζετο  νὰ φύγει καταδιωκόμενος. Ὁ φόβος του τὸν ἔκανε νὰ θεωρεῖ τοῦτο πιθανότερο ἀπὸ τὸ βιβλίο ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ Α. ΚΟΚΚΙΝΟΥ, ΤΟΜΟΣ  Α΄ ἐκδοτικὸς οἶκος Μέλισσα, ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ.

ΕΡΩΤΗΜΑ: Γιατί ὁ πανίσχυρος σουλτάνος φοβήθηκε τοὺς ΞΥΠΟΛΗΤΟΥΣ  στὴν Πελοπόννησο τὴν στιγμὴ μάλιστα ποὺ τὸ κίνημα τῆς Μολδοβλαχίας ἐξασθενοῦσε καὶ γνώριζε ὅτι οἱ Ρῶσοι δὲν εἶχαν καμιὰ διάθεση γιὰ πολεμικὲς περιπέτειες;

 ΟΧΙ δὲν φοβήθηκε τοὺς ξυπόλητους Ἕλληνες, ἀλλὰ ἔβλεπε τὰ νοητὰ ποτάμια τοῦ αἵματος τῶν Νεομαρτύρων τῆς Τουρκοκρατίας νὰ κατακλύζουν τὴν Κωνσταντινούπολη καὶ νὰ τὸν πνίγουν. Αὐτὰ τὰ αἵματα μύριζαν ἤδη τὸ ΠΟΘΟΥΜΕΝΟ  καὶ ὁ σουλτάνος εἶχε ἀποτρελαθεῖ καταδιωκόμενος  ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ἔρχεται καὶ σήμερα μάλιστα «μυρίζει» περισσότερο μέσα στὶς πλατεῖες καὶ τὰ σοκάκια τῆς Πόλης, ἀπότοκος τῆς Ἱστορικῆς Δικαιοσύνης καὶ τοῦ Πνευματικοῦ Νόμου.

Αὐτὸ τὸ γνώριζε στὶς μέρες μας καὶ ὁ προηγούμενος Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης μας ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ καὶ γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ὅταν τὸν καλοῦσε ὁ Νομάρχης τῆς Πόλης γιὰ νὰ τοῦ δώσει δῆθεν ἐξηγήσεις, οὐσιαστικὰ γιὰ νὰ τὸν ἐξευτελίσει καὶ  νὰ τὸν ταπεινώσει μὲ τὴν δικαιολογία ἀσκόπων μετακινήσεων καὶ ἐνεργειῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, ὁ μακαριστὸς Πατριάρχης  κάθε φορᾶ μὲ σθεναρὸ τρόπο τοῦ ἀντίλεγε «ἐσεῖς ἐδῶ σὲ αὐτὴν τὴν πολιτεία εἶσθε σὰν τὸ νέφος τῆς αἰθαλομίχλης  καὶ ἀνὰ πάσα στιγμὴ  ἡ ΚΥΡΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟΣ μπορεῖ νὰ σᾶς μεταφέρει ἀλλοῦ».

Καὶ φυσικὰ ὁ Τοῦρκος Νομάρχης ἔμενε ἄφωνος κάθε φορᾶ ἔχοντας τὸν ἴδιο ἀδιόρατο φόβο τῆς προσωρινότητάς τους καὶ στὸ τέλος εἶδε καὶ ἀποεῖδε καὶ πλέον δὲν τὸν καλοῦσε γιὰ αὐτὴν τὴν ἐξευτελιστικὴ ἀνάκριση. Ἀλλὰ αὐτὸν τὸν φόβο δὲν τὸν εἶχαν μόνο οἱ Τοῦρκοι, τὸν εἶχαν καὶ οἱ Φράγκοι-Δυτικοὶ γιατί τὰ μαρτυρικὰ αἵματα τῶν Ὀρθοδόξων στὴν Λατινοκρατία  δὲν ἔκαναν ἁπλῶς ποτάμι, ἀλλὰ χείμαρρο καὶ καταρράκτη στὶς κεφαλὲς τῶν ἀπογόνων τῶν δῆθεν σταυροφόρων.

Μόλις εἶδαν τὶς πρῶτες νίκες τῶν ΕΛΛΗΝΩΝ τὸ 1821 μυρίσθηκαν καὶ αὐτοὶ τὸ ΠΟΘΟΥΜΕΝΟ καὶ ἐφάρμοσαν ἀμέσως δολιότερα σχέδια ἀπὸ αὐτὰ τῶν Ἀγαρηνῶν. Χώρισαν τοὺς ΕΛΛΗΝΕΣ σὲ παρατάξεις καὶ ἐμφιλοχώρησαν ἀνάμεσα στοὺς ἡρωικοὺς ἀγωνιστὲς διαβάλλοντάς τους ἀναμεταξύ τους μὲ ἀπαράμιλλη δολιότητα καὶ ψεύδη. Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν ὅταν κινδύνεψε  ἡ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ  μὲ τὴν εἰσβολὴ τοῦ Ἰμπραὴμ στὴν Πελοπόννησο ἀνάγκασαν τὶς καλοπροαίρετες Κεφαλὲς τοῦ ΑΓΩΝΑ νὰ ὑπογράψουν τέτοιου εἴδους ἀναφορὲς ποὺ συντάχθηκαν στὸ ἐξωτερικὸ ἀπὸ τοὺς γνωστοὺς τραπεζικοὺς κύκλους γιὰ νὰ δηλώσουν "Τὸ Ἑλληνικὸν Ἔθνος, δυνάμει τῆς παρούσης πράξεως, ἐκθέτει ἑκουσίως τὴν Ἱερὰν Παρακαταθήκην τῆς Αὐτοῦ Ἐλευθερίας, Ἐθνικῆς Ἀνεξαρτησίας καὶ τῆς Πολιτικῆς Αὐτοῦ ὑπάρξεως ὑπὸ τὴν ἀπόλυτον ὑπεράσπιση τῆς Μεγάλης Βρεταννίας. Ἐν Πελοποννήσω τὴ 30 Ἰουνίου 1825". Καὶ αὐτὰ ὑπογράφηκαν ὑπὸ τὴν πίεση μεθοδευμένων τετελεσμένων γιὰ νὰ πάρουνε τὰ γνωστὰ θαλασσοδάνεια τῶν τότε τοκογλύφων μὲ συνέπεια ὁ ἄδολος ΓΕΡΟΣ ΤΟΥ ΜΩΡΙΑ ποὺ δὲν γνώριζε τὶς διπλωματικὲς παγίδες νὰ δηλώνει στὸν Σπηλιάδη" κρύος ἱδρώτας μὲ περιέλουσε ὅταν ἔγινα γνώστης αὐτῆς τῆς ἀναφορᾶς- ἐπιστολῆς. Ποτὲ δὲν ἐδοκίμασα  τέτοια ἀγωνία γιατί δὲν γνώριζα ἂν θὰ ὠφελοῦσα ἡ θὰ ἔβλαπτα τὴν πατρίδα, χωρὶς νὰ μπορῶ νὰ συμβουλευθῶ κανένα ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ Α. ΚΟΚΚΙΝΟΥ,  ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΙΣ, ΤΟΜΟΣ Ε΄.

Ἦταν ἐκεῖνες οἱ κρίσιμες στιγμὲς ποὺ ὁ Κολοκοτρώνης καὶ ὁ Μακρυγιάννης ψηλαφοῦσαν τὸ ψευτορωμαίικο ποὺ προσπαθοῦσε νὰ εἰσέλθει δόλια στὰ πολιτικὰ πράγματα τῆς  Ἑλλάδας καὶ νὰ ἀπονευρώσει τὸ Ρωμαίικο πάθος γιὰ τὸ Ποθούμενο. Ἡ ἀναλαμπὴ τῆς περιόδου τοῦ Ἅγιού τῆς πολιτικῆς μας Ἰωάννη Καποδίστρια ἦταν ἡ προτύπωση τῆς Νέας  Ρωμηοσύνης ποὺ τὴν  εὐλόγησε  ὁ  ΑΓΙΟΣ ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ μὲ τὴν ἔναρξή της ἀνήμερα ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ. Ἡ δολοφονία ὅμως τοῦ  Καποδίστρια ἦταν ἡ ἀπαρχὴ τοῦ ψευτορωμαίικου  καὶ ἡ ἀτελείωτη δυστυχία στὴν μετέπειτα ἱστορία τῶν νεώτερων Ἑλληνικῶν χρόνων.

Ὅμως ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΣ δὲν μᾶς ἄφησε στὶς ἡμέρες μας μόνους. Μᾶς χάρισε ἕναν ἁπλὸ Ἁγιορείτη Καλόγερο ποὺ εἶχε τὴν λεβεντιὰ τοῦ Κολοκοτρώνη καὶ τὰ σπλάχνα τῶν οἰκτιρμῶν τοῦ Μακρυγιάννη γιὰ τὴν πίστη καὶ τὴν πατρίδα μας. Ἦταν αὐτὸς ποὺ ξαναζέστανε τὰ αἵματά μας καὶ μᾶς ξαναπροσδιόρισε τὴν πορεία πρὸς τὸ ΠΟΘΟΥΜΕΝΟ, λέγοντάς μας ὅτι εἶναι θέλημα ΘΕΟΥ νὰ γίνει.

Καὶ αὐτὸς ἤτανε ὁ πνευματοκίνητος ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ ποὺ κάθε στιγμὴ διαλαλοῦσε αὐτὰ ποὺ ἔλεγε ὁ Μακρυγιάννης "Κύριε Παντοδύναμε! Ἐσὺ θὰ σώσεις αὐτὸ τὸ ἀθῶο Ἔθνος. Εἴμασθε ἁμαρτωλοί, εἶσαι ΘΕΟΣ! Ἐλέησέ μας, φώτισέ μας καὶ κίνησε ἐναντίον τοῦ δόλου καὶ τῆς ἀπάτης τῆς συστηματικῆς τυραγνίας τῆς πατρίδος καὶ τῆς Θρησκείας. Εἰς δόξαν σου Κύριε, σηκώνεται ἡ σημαία τῆς  λευτεριᾶς ἐναντίον τῆς τυραγνίας!"

ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ ΜΝΗΜΗ ΓΕΡΟΝΤΑ καὶ γίνε οὐράνιος πρεσβευτὴς στὴν ΦΟΒΕΡΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ τῆς ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ καὶ ἀκαταίσχυντης ἐλπίδας μας στὶς τραγικὲς στιγμὲς ποὺ διέρχεται ἡ πατρίδα.